Αλέξη Τσίπρα, ποτέ δεν είναι αργά.Ελληνα,ποτε δεν ειναι αργα.

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε πρόσφατα τέσσερις χώρες: την Βραζιλία, την Αργεντινή, την Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποθέτω πως αυτά τα ταξίδια θα ήταν χρήσιμα αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν επισκέφτηκε την μια και μοναδική χώρα που έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτεί.
Η χώρα που έπρεπε να επισκεφτεί οπωσδήποτε ο Αλέξης Τσίπρας είναι η Ισλανδία.
Η Ισλανδία χρεοκόπησε περίπου την ίδια εποχή με την Ελλάδα αλλά επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της· επέλεξε να σώσει την κοινωνία και όχι τις τράπεζες, και σήμερα έχει αφήσει πίσω της το ΔΝΤ και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.
Ο Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει –άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε πιο χαλαρά- πως, αν γίνει πρωθυπουργός, θα ακυρώσει το Μνημόνιο, αφού θεωρεί την ακύρωση του Μνημονίου προϋπόθεση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επισκεφτεί την Ισλανδία, θα ήταν πιο πειστικός για τις προθέσεις του.
Θα έστελνε ξεκάθαρα το μήνυμα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί πολύ το τελευταίο διάστημα τις λέξεις «ρεαλισμός», «ρεαλιστής» και «ρεαλιστικά». Οι πολίτες που αγνοούν τι συνέβη στην Ισλανδία νομίζουν πως ρεαλισμός είναι το Μνημόνιο και το να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πιο συντηρητικός. Όχι, ρεαλισμός είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε η Ισλανδία την χρεοκοπία. Αφού η Ισλανδία το έκανε, είναι ρεαλιστικό.
Αντί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να βολοδέρνουν στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και να κωλοτρίβονται με τα παπαγαλάκια του Μπόμπολα για να τους αποδείξουν πως δεν είναι τρομοκράτες αλλά ανώδυνοι αριστεροί –παίζοντας ουσιαστικά το επικοινωνιακό παιχνίδι των ακροδεξιών συμβούλων του Αντώνη Σαμαρά-, θα ήταν προτιμότερο να κάνουν σημαία τους το παράδειγμα της Ισλανδίας, να το μεταφέρουν στο κέντρο του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, και να οδηγήσουν αυτοί τις εξελίξεις στην πολιτική ατζέντα.
Αν το ερώτημα στον Αλέξη Τσίπρα είναι «τι θα κάνετε εσείς αν γίνετε κυβέρνηση;» η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι «θα κάνουμε ό,τι έκανε η Ισλανδία». Άλλος τρόπος –πέρα από το Μνημόνιο- δεν υπάρχει.
Είναι πολλοί αυτοί –ανάμεσά τους κι εγώ- που αναρωτιούνται αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη ανατροπής ή το «αριστερό» χαρτί του συστήματος.
Όσο υπάρχει αυτή η αμφιβολία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταφέρει να συγκινήσει πραγματικά τους πολίτες και να δημιουργήσει ένα κίνημα ανατροπής.
Πριν το ΠΑΣΟΚ έρθει στην εξουσία το 1981, ένιωθες την αλλαγή γύρω σου, στους δρόμους, στα καφενεία, στους χώρους εργασίας, παντού. Σήμερα –αν και η κοινωνία δοκιμάζεται και θα έπρεπε να είναι στα κάγκελα- δεν νιώθεις τίποτα. Μόνο ένα μούδιασμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με μια λύση ανάγκης.
Ένα ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Ισλανδία θα έπειθε για την ειλικρίνεια των προθέσεών του, για την αποφασιστικότητά του και τον ρεαλισμό των απόψεών του, και θα έπειθε μεγάλο μέρος της κοινωνίας πως πραγματικά υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Ένας δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Θα έπειθε πως, αφού το έκαναν οι Ισλανδοί, μπορούν να το κάνουν και οι Έλληνες.
Αλέξη, ποτέ δεν είναι αργά. Η Ισλανδία σε περιμένει.
(Κι επειδή πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αριστερό σήμερα, αριστερό είναι αυτό που έκανε η κοινωνία της Ισλανδίας. Τόσο απλό, και χωρίς φωνές, υστερίες και εθνικιστικές κορώνες. Οι Έλληνες προτίμησαν να ψηφίσουν τους ναζιστές.)
http://pitsirikos.net/2013/02/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC/ 

θα βάλω σκουλαρίκι και θα κάνω τατουάζ την μελαγχολική κυρία στο δεξί μου μπράτσο

ΓΡΑΦΙΚΟΦΑΗΛΟΠΑΠΑΡΟΓΛΥΦΟΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ

Φαήλος Καρνιδιώτης: «Τα μέτρα παίρνουν με οδυνηρό τρόπο απ’ τον κόσμο 9,2 δισ. Στους επόμενους μήνες όμως, για πρώτη φορά, θα μπουν στην πραγματική οικονομία πάνω από 15 δισ. Εχουμε λοιπόν τη βάσιμη προσδοκία ότι για πρώτη φορά, αφού τα πόδια μας άγγιξαν τον πάτο, θα δώσουμε μια και θ’ αρχίσουμε ν’ ανεβαίνουμε»
Καλά, δε ντρέπεσαι ρε μυαλοβλιτοφυτρωμένε  Φαηλοκρανιδιώτη, να λες τέτοιες χοντρομαλακίες; Άμε στο διάολο γραφικέ παπάρα… Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα, ρε τσουβαλοαδειασμένε, να παίζεις με τον πόνο ενός ολόκληρου λαού; Άντε να χαθείς τσόλι… Ε, τσόλι…

Απόσπασμα από άρθρο του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη στο Antinews

... Αδέρφια, άμα συναινέσει στην φορομπηχτική, αντιαναπτυξιακή πολιτική τους, θα βάλω σκουλαρίκι και θα κάνω τατουάζ την μελαγχολική κυρία στο δεξί μου μπράτσο.
"Το Γρέκι"

http://harryklynn.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9391.html 

η αλήθεια που το σύστημα σας κρύβει…

Αυτή είναι η αλήθεια που το σύστημα σας κρύβει…

Ο πρόεδρος της Ισλανδίας Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα του ξέφυγε από τις δαγκάνες του ΔΝΤ και ξεκαθάρισε για μία ακόμη φορά πως οι τράπεζες θα πρέπει να πτωχεύουν αν δεν λειτουργούν σωστά και όχι να σώζονται από τους λαούς.

Αρχικά στην τοποθέτησή του, ο πρόεδρος της Ισλανδίας, φρόντισε να πλέξει το εγκώμιο της πολιτικής της χώρας του η οποία έκανε… το αντίθετο από όσα προτείνει το ΔΝΤ και κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να πετύχει την ανάκαμψη της οικονομίας της: «Πιστεύω ότι εκπλήσσει τον περισσότερο κόσμο το ότι πριν τέσσερα χρόνια κάναμε κάτι που φαινόταν λάθος, να αφήσουμε το οικονομικό σύστημα να καταρρεύσει. Τώρα είμαστε πάλι σε ανάκαμψη, οικονομική ανάκαμψη, πολύ μικρή ανεργία και πιστεύω ο κύριος λόγος είναι ότι σωστά αντιληφθήκαμε ότι ήταν επίσης βασικά κοινωνική και πολιτική κρίση, αλλά πάνω απ’ όλα δεν ακολουθήσαμε τα… παραδοσιακά επικρατούμε να “ορθά δόγματα” του Δυτικού κόσμου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Εισαγάγαμε νομισματικούς ελέγχους, αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε υποστήριξη στους φτωχούς, δεν εφαρμόσαμε μέτρα λιτότητας στον βαθμό που βλέπετε εδώ στην Ευρώπη και το τελικό αποτέλεσμα μετά από τέσσερα χρόνια είναι ότι οι Ισλανδοί απολαμβάνουν πρόοδο και ανάκαμψη πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που υπέφεραν από την οικονομική κρίση».
Όσο για την θέση του κυρίου Γκρίμσον για τις τράπεζες και την σωτηρία τους; Αυτή είναι σαφέστατη: «Πολλές φορές ρωτάω τους συνομιλητές μου γιατί θεωρούν τις τράπεζες σαν τις Άγιες Εκκλησίες της μοντέρνας οικονομίας; Γιατί οι ιδιωτικές μας τράπεζες σαν την Aliance και οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών να μην αφήνονται να χρεοκοπήσουν αν έχουν ενεργήσει με ανεύθυνο τρόπο; Η θεωρία ότι πρέπει να διασώζουμε τις τράπεζες, είναι μια θεωρία που θέλει τους τραπεζίτες από τη μία να απολαμβάνουν την επιτυχία της διάσωσής τους και από την άλλη να αφήνουμε τον απλό κόσμο να καταστρέφεται δια μέσω φορολογίας και λιτότητας. Ο κόσμος στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν πρόκειται να το δεχθεί για πολύ».
http://mavrhlista.wordpress.com/2013/01/31/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CF%82/ 

Αγαπήσαμε μια πουτάνα… 1.

Αγαπήσαμε μια πουτάνα… 1.

                      1.

Πώς να σας πω συντρόφους;

Οι σύντροφοί μου έχουν φύγει

από θηλιά, κρότο, πτώση, πρέζα και καρκίνο

        τυφλοί να ψηλαφούν φωνές

Πώς να σας πω συντρόφους;

Οι δρόμοι μας με διώχνουν μακριά σας

 σαν Δράκοντες σηκώνουν το τέλος τους

και με χτυπούν

Πώς να σας πω συντρόφους;

Στις ντουλάπες σας ναρκισεύονται

επίσημες φορεσιές παρελάσεων

οι σκέψεις

        της κυρίας του κυρίου

        το πως θα στέλνει τον μπάτσο της

        στα super market

και χίλια δυο σκουπίδια

από το λεξικό του έρωτά μου

Οι δικοί μου σύντροφοι

        σήμερα σβησμένος ξένος

δεν τους αντάμωσα

        στο μεθοκόπι της έξαψης

συνεχίζουν να χορεύουν το ταξίδι του χαμού

τραγουδώντας αγγελίες θανάτου:

<<Το προηγούμενο βράδυ έκαψε όλα τα πολιτικά του βιβλία

και το πρωί πήδηξε από τον 4ο όροφο.

Βαγγέλης, ετών 33, Τρίτη, 29 Ιανουαρίου 2013>>.

kost

http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/01/1_31.html 

Πώς εξαφανίζεσαι;

Πώς εξαφανίζεσαι;

31 Ιανουαρίου 2013

• 167

   
• 
  
• 
  

 Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Ξέρω έναν άνθρωπο που εξαφανίστηκε. Έμαθα ότι είναι καλά, χάρη στο δίκτυο. Όμως χάθηκε από τον πραγματικό κόσμο, τουλάχιστον από τα όρια που γνωρίζω εγώ. Ο άνθρωπός μας, λοιπόν, διατηρούσε ένα μικρό εμπορικό κατάστημα στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας. Οι δουλειές δεν πήγαιναν καθόλου καλά, κέρματα έτρεφαν τον………..
τζίρο του, δεν έβγαινε ούτε καν το νοίκι.
Πάνω στο γραφείο του ήταν ένα ραδιόφωνο συντονισμένο στον Real FM. Στις εκπομπές αντιμνημονιακού περιεχομένου η ένταση ανέβαινε. Τα άκουγε αυτός, τα ακούγαμε μετά και εμείς, όσοι και όποτε μπαίναμε στο κατάστημα. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες από τον ίδιο ιστό, ένα πρωινό το κατάστημα δεν άνοιξε. Το προηγούμενο απόγευμα ο έμπορος τοποθέτησε στο τζάμι της πόρτας μία τυπωμένη Α4 με το μήνυμα: «Κλειστό λόγω απογραφής». Κλείδωσε, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Δεν τον ξαναείδε κανείς.
Τις πρώτες μέρες κανένας δεν έδωσε σημασία. Μετά, όμως, οι φάκελοι με τους λογαριασμούς άρχισαν να φουσκώνουν πίσω από το τζάμι της εισόδου. Πέρασαν εβδομάδες, πάνε μήνες τώρα. Το κατάστημα παραμένει έτσι. «Κλειστό λόγω απογραφής». Με όλο το εμπόρευμα μέσα. Αναρωτήθηκα γιατί ο ιδιοκτήτης του καταστήματος δεν το άνοιξε. Ο μισθωτής άφαντος και τα νοίκια απλήρωτα. Κάποιος μου είπε ότι αυτά δεν είναι απλά πράγματα και χρειάζονται τον χρόνο τους, ίσως και δικαστικές αποφάσεις. Δεν με αφορά. Αυτό που με ενδιαφέρει στην πραγματικότητα, είναι η διαδικασία. Πώς εξαφανίζεται ένας άνθρωπος; Πώς το κάνεις; Τι γίνεται μετά;
Εντάξει, δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση χωρίς ολοκληρωμένη ερώτηση. Αλλιώς εξαφανίζεται ο τραπεζίτης και αλλιώς ο μπακάλης. Όμως να μείνουμε στον μέσο όρο. Πώς χάνεται ένας άνθρωπος σαν και μας; Και πού πηγαίνει; Έχει πίσω του κάποιες τράπεζες με δάνειο και κάρτες, εφορία. Αν είναι ελεύθερος επαγγελματίας σηκώνει και τις εισφορές στον ΟΑΕΕ. Με παιδιά ή άνευ; Ωραία απορία. Χωριό με διαθέσιμο σπίτι υπάρχει; Κρίσιμο. Ακόμα και αν πας εκεί, τι κάνεις; Κάποια στιγμή θα χρειαστείς ΑΦΜ, ΑΜΚΑ. Και λεφτά να έχεις στην άκρη, πρέπει να είναι πολλά. Γιατί όταν πιάσουν οι βροχές, θα πρέπει να βγεις σαν το σαλιγκάρι για να φας. Ναι, η τράπεζα δεν θα ξέρει που είσαι, η εφορία θα αφήνει φακέλους σε ένα ορφανό γραμματοκιβώτιο. Εσύ όμως είσαι ελεύθερος ή εγκλωβισμένος; Και άραγε πόσο να ζει στον ουρανίσκο η γεύση τού «Άι στον διάολο» λίγο πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου…
http://troktiko.eu/2013/01/pos-exafanizesai/?fb_action_ids=206310126180399&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map={%22206310126180399%22%3A123966921108046}&action_type_map={%22206310126180399%22%3A%22og.likes%22}&action_ref_map=[] 

Armed forces radio and television service

Η χούντα στήνει τον μηχανισμό στην ΕΡΤ, η συγκυβέρνηση γκρινιάζει !!!

 

 

 

 

 

 

Rate This

Έχει ξεπεραστεί κάθε όριο νομιμότητας και ηθικής στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

Αρχικά ήταν οι δεκάδες των ειδικών συμβούλων, γενικών και ειδικών, οι προσλήψεις των ψηφοφόρων του υπουργού σε θέσεις γραμματέων με μισθούς 2.000 ευρώ, οι διορισμοί σχεδόν όλων των διευθυντών γραφείων των πολιτικών αρχηγών, των κάθε λογής ημετέρων, σφουγγοκωλάριων και λοιπών άεργων από ικανότητες και κρατικούς μισθούς που εισήλθαν στο Ραδιομέγαρο με…υπουργικά μπιλετάκια και συνοπτικές διαδικασίες.

Μπήκαν, επίσης, με συμβάσεις των 3.000 ευρώ οι ημέτεροι «δημοσιογράφοι» των τριών πολιτικών κομμάτων με σαφείς ρόλους στην ενημέρωση του κοινού. Να μεταδίδουν σαν φερέφωνα τα non paper των πολιτικών που τους διόρισαν, πασπαλισμένα με δημοσιογραφική ανάλυση της γελοιότητας.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Μετά επιβλήθηκε de facto η απευθείας κλοπή του ανταποδοτικού τέλους σε ποσοστό 25%, ήτοι κάτι περισσότερο από 23 εκατ. ευρώ ετησίως, τα οποία καρπώνεται το κράτος, ως άλλος νταβατζής. Καθιερώθηκε φριχτός έλεγχος και λογοκρισία σε ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές με την ομάδα Μουρούτη να τσεκάρει όλες τις εκπομπές πριν αυτές βγουν στον αέρα. Και προχώρησε η προμελετημένη εξαφάνιση του τηλεοπτικού ψυχαγωγικού προγράμματος, επειδή δεν ξέρουν, δεν μπορούν, δεν θέλουν και κυρίως επειδή έλαβαν τέτοια εντολή.
Στον παρονομαστή όλων των ενεργειών για την ΕΡΤ και από την ΕΡΤ υπάρχουν τα συμφέροντα των ιδιωτών καναλαρχών που μέσω των δικών τους ανθρώπων στην Αγία Παρασκευή, αλλά και μέσω των πολιτικών τους υπαλλήλων, διατάζουν και επιβλέπουν. Να κατέβει το Euronews. Κατέβηκε. Να σταματήσει η ψηφιακή πολιτική της κρατικής τηλεόρασης. Σταμάτησε. Να εξέλθει η ΕΡΤ από το Champions League. Το προσπαθούν.
Κι αφού η κρατική ραδιοτηλεόραση μετατράπηκε σε «μαγαζάκι» της συγκυβέρνησης και ΔΕΚΟ-πρότυπο στην οποία επιβάλλονται χωρίς πολλές-πολλές αντιστάσεις όλες οι τροϊκανές πολιτικές, έφθασε η στιγμή να μεταλλαχθεί σε κανονική «υπηρεσία» της ομάδας Μουρούτη-Κεδίκογλου και λοιπών του team του Αντώνη Σαμαρά.
Οι αποφάσεις της διοίκησης είναι κλαυσίγελος. Την περασμένη εβδομάδα «αποκεφαλίστηκαν» όλα τα στελέχη που διόρισε η συγκυβέρνηση, τηρώντας την αναλογία 3-2-1. Γενικοί και διευθυντές που διορίστηκαν πριν από τρεις μήνες ενημερώθηκαν πως πρέπει να αδειάσουν τα γραφεία τους για να εγκατασταθούν σε αυτά οι νέοι επιλαχόντες της Ν.Δ. Να φανταστείτε ότι νέος γενικός που τοποθετήθηκε σε θέση πρόσφατα διορισμένου, πήρε δώρο την πολυτελή καρέκλα που παρήγγειλε ο απερχόμενος! Αντικαθίσταται με διαδικασίες που άρχισαν την περασμένη εβδομάδα το σύνολο των διορισμένων στελεχών με τη ΝουδουΠασοκΔημαρ συμφωνία, σε γενικές διευθύνσεις, διευθύνσεις, τμήματα και θέσεις ειδικών συμβούλων. Και έπεται η αντικατάσταση των θέσεων ΠΕΘ και των ειδικών συμβούλων. Με μισθούς των 3.000 ευρώ, για να μην ξεχνιόμαστε. Αλλά αυτοί οι μισθοί δεν ενοχλούν τα παπαγαλάκια-συναδέλφους στα άλλα ΜΜΕ. Είναι οι ημέτεροι, της τάξης τους.
Όπως, επίσης, θα αντικατασταθεί η τάξη των συμβασιούχων μέσα στον Φεβρουάριο-Μάρτιο, αφού προηγουμένως απολυθούν οι μέχρι τώρα συμβασιούχοι, οι οποίοι δουλεύουν επί σειρά ετών καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ξέρετε πόσοι εξαθλιωμένοι δημοσιογράφοι και άλλων ειδικοτήτων εργαζόμενοι ξεροσταλιάζουν στα πολιτικά και συνδικαλιστικά γραφεία, ικετεύοντας για μια σύμβαση ενός έτους των 800-1.000 ευρώ; Πανικός γίνεται.
Η Ν.Δ. και η ομάδα επικοινωνίας του Αντώνη Σαμαρά, ειδικά στην ΕΡΤ, νιώθει πανίσχυρη. Είναι ενδεικτικό πως ο πρόεδρος της εταιρίας, Τέλης Σαμαντάς, επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου, εξέφρασε προχθές δημόσια τη «ριζική αντίθεσή» του στις αντικαταστάσεις των στελεχών που διορίστηκαν πριν από λίγους μήνες, καλώντας τη Βουλή και το ΕΣΡ να παρέμβει στις «μεθοδεύσεις». «Δεν ήρθαμε εδώ για να διανέμουμε, χωρίς λόγο, διευθυντικά επιδόματα», δηλώνει. Και το Δ.Σ. της εταιρίας συζήτησε τη δήλωσή του κι αμέσως μετά έστειλε στο Λονδίνο ως ανταποκριτή αθλητικών θεμάτων(!) συμβασιούχο δημοσιογράφο που κανονικά θα έπρεπε να απολυθεί, όπως όλοι οι άλλοι συνάδελφοί του.
Κοινώς η «ενόχληση» και «διαμαρτυρία» Σαμαντά καταχωρήθηκε εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Το πιθανότερο είναι να αντικατασταθεί κι αυτός, τώρα που ο Ευάγγελος Βενιζέλος περνάει δύσκολα. Και θα μείνει η ΔΗΜΑΡ να γκρινιάζει με ανακοινώσεις που δεν διαβάζουν ούτε τα ίδια τα στελέχη που διόρισε στην ΕΡΤ.

http://paganeli.wordpress.com/2013/01/31/%CE%B7-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CF%84/ 

ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Χούντα, η εφταετία της αρπαχτής και της ρεμούλας

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου 2012, 21:03

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας ήταν να αβγατίσουν τα εισοδήματά τους -σε σχέση όχι μόνο με τους έως τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5/10/73).
Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8/2/75).
Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30/12/1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των… συναδέλφων του. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα διά τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!
Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς.
Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και τον γεν. διευθυντή του υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο.
Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος -με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού -αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21/9/72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα.
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%».
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21/1/74, για να συμπληρώσει στις 5/2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά, τέλος, «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κ.ά.)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ. 123, 129 & 161).
Η «νέα φαυλοκρατία»
Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 7ος, σ. 50).
Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν τού έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κ.λπ.). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων διά την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ. 203-205).
Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «Κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14/10/68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28/10/72).
Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27/8/71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ. 116-117).
Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων:
Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου.
Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο γ.γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων -από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.
Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά.
Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, γ.γ. του υπ. Προεδρίας, περιφερειακός διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει γ.γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν “μπον φιλέ” γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ. 118).
Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων».
Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δύο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29/8 και 12/9/74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.
Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25/11/70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας (Παπαδοπούλου), του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ. 296).
Η ντόλτσε βίτα
Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε τον διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ. 85-86).
Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ έναν συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπία υπέρ της Βουλγαρίας (σ. 89).
Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ. 88).
Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων “Τιτάν” με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανιψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ. 95).
Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουίτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέττα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας (…). Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου (…). Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ. 87).
Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με τον Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διυλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ. 100).
Οι συμβάσεις
Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας:
«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. “Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν”. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ. 98).
Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν, ωστόσο, οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου.
Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15/5/67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88).
Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το Δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το Δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια.
Δυσανάλογα μεγάλο κέρδος
Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκαλίζει τα ποσοστά επί των… εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15/10/69 με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την… «περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας διά την ανάπτυξιν» («Βήμα», 16/10/69).
Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το Δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του.
Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) -τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει για άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δεν βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το Δημόσιο επιβαρύνθημε με 1,5 δισ. δρχ.
Ο Ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διυλιστήριο της Esso στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972 η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201).
Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουοτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον από τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
«Μητέρα όλων των μαχών» υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά.) για το 3ο διυλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το τρίτο διυλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα τέταρτο παραχωρήθηκε στον Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181).
Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25/11/70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα:
«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μία εταιρεία».
Οι οικονομικές λοβιτούρες δεν σταματούν εκεί φυσικά . Ας δούμε κάποιες παραπάνω θυμίζοντας στους παλιούς και μαθαίνοντας τους νέους ότι ένας ακόμη μεγάλος ΜΥΘΟΣ που συνοδεύει την παρουσία των συνταγματαρχών είναι η άριστη γνώση διαχείριση των οικονομικών μας. Το δημόσιο χρέος κατά την διαχείριση των στρατιωτικοφωστήρων σχεδόν τετραπλασιάστηκε μέσα σε μόλις 7 χρόνια φτάνοντας από τα 32 δισ. δρχ. το 1966 στα 114 δισ. δρχ. το 1973 ! Είναι δλδ μακράν η μεγαλύτερη σε έκταση αποτυχία των οικονομικών προγραμμάτων της χώρας – εάν εξαιρέσει κανείς τις πολεμικές περιόδους
Μεγάλο σκάνδαλο ήταν η προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας και πετρελαίου στο 1/3 του κόστους από τη ΔΕΗ της εταιρείας ΠΕΣΙΝΕ -Αλουμίνιο Ελλάδος ΑΕ-(Αυγή, 16.4.75).
Σκανδαλώδες ήταν και το φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές. Με μια ολόκληρη σειρά νόμων (Ν. 89/67, 378/68, 465/68 κλπ) οι φόροι στη ναυτιλία μειώθηκαν σε ελάχιστα επίπεδα (ενώ τα κέρδη τους είχαν εξαπλασιαστεί την επταετία), οι εφοπλιστές απολάμβαναν το προνόμιο εξαίρεσης από οποιονδήποτε φόρο εισοδήματος και κρατήσεις.
Η ίδρυση του ναυπηγείου Ελευσίνας από τον όμιλο Ανδρεάδη το 1969 με επένδυση δάνεια της χούντας, δανεικά και αγύριστα, χρησιμοποιήθηκε για εξαγωγή συναλλάγματος στο εξωτερικό. Το 1972 η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών ανακήρυξε τον Παπαδόπουλο επίτιμο πρόεδρο.
Το φαινόμενο των μεσαζόντων στην αγροτική οικονομία έκανε θραύση στη Χούντα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κονσερβοποιίας Κύκνος η οποία έχοντας άφθονες πιστώσεις προαγόραζε σχεδόν τζάμπα τις τομάτες από τους παραγωγούς (Αυγή 9.1970).
Το καθεστώς της ελεύθερης διαμόρφωσης των τιμών που καθιέρωσε η χούντα και της παράλληλης διάλυσης των αγροτικών συνεταιρισμών (απογυμνώνοντας τις γενικές συνελεύσεις των συνεταιρισμών από τις εξουσίες που είχαν μεταβιβάζοντας αυτές στις διορισμένες διοικήσεις) με χαρακτηριστικό πρώτο πείραμα τη τιμή των ψαριών είχε σαν αποτέλεσμα την κερδοσκοπία 10-15 εταιρειών υπερπόντιας αλιείας και διάλυση 20 συνεταιρισμών φτωχών ψαράδων.
Ο άντρας της κόρης του Παττακού Α. Μειντάνης, ο οποίος ήταν μηχανικός με πατέρα ταβερνιάρη, ανέλαβε επί χούντας πολεοδομικές μελέτες διαφόρων πόλεων, διορίσθηκε στο μηχανολογικό τμήμα του Τ. Πάπας, διορίσθηκε στο μηχανολογικό τμήμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και υπέγραψε και μια σύμβαση με τη ΔΕΗ το 1969 για τη μελέτη κατασκευής υποσταθμών της ΔΕΗ
Στα κοινοβουλευτικά χρόνια που ακολούθησαν, τα παιδιά της χούντας προσπάθησαν να νομιμοποιηθούν διεκδικώντας την είσοδο τους στην βουλή είτε με την ΕΔΕ του Πέτρου Γαρουφαλιά, την Εθνική Παράταξη του Στέφανου Στεφανόπουλου και την ΕΠΕΝ του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου χωρίς αποτέλεσμα . Η ιστορία και η παρουσία αρκετών απ αυτών στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα τα κατοπινά χρόνια περιγράφονται στο βιβλίο του Γ.Θ. Κρεμμυδά :
«Οι άνθρωποι της χούντας μετά την δικτατορία» το οποίο είναι ανεβασμένο (έως σήμερα τουλάχιστον) στο scribd

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου 2012, 21:03

ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΙΧΑΛΟΣ Ε????????
                               
Ο Νικόλαος Μακαρέζος και ο Χρήστος Μίχαλος  προσέρχονται για  να εγκαινιάσουν στον Βόλο το εργοστάσιο της Μεταλλουργικής Χάλυψ. Ανάμεσα τους ο  ιδιοκτήτης του εργοστασίου Γ. Αναστασόπουλος,  ο οποίος θα γίνει ι υπουργός Εμπορίου επί Ιωαννίδη. Στο μέσον, ο Νικ. Μακαρέζος και ο Ι διοικητής της ΕΤΒΑ Π. Τοτόμης στη θεμελίωση του εργοστασίου οχημάτων της Στάγιερ στη Θεσσαλονίκη.

Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ ανήκει στη γενιά των 40 και κάτι, τη γενιά Καραμανλή, που ήρθε στα πράγματα μαζί με τη «νέα διακυβέρνηση το 2004». Κατάγεται από οικογένεια πολιτικών. Ο πατέρας του, Χρίστος Μίχαλος, ήταν υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην τελευταία χουντική κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη. Ως εκ τούτου, λογικό ήταν να γοητευτεί από τα αξιώματα.
Τη διετία 2004–2005 αναλαμβάνει χρέη ειδικού συμβούλου στο υπουργείο Ανάπτυξης, ενώ αμέσως μετά και μέχρι το Φεβρουάριο του 2006 βρίσκεται στη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας και θεωρείται δεξί χέρι του Γιώργου Αλογοσκούφη. Από τη θέση αυτή παραιτείται σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή για να διεκδικήσει την προεδρία του ΕΒΕΑ, υποστηριζόμενος από τη Νέα Δημοκρατία, για την οποία κονταροχτυπήθηκε με τον εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ, Γ, Γρανίτσα. Σύμφωνα με την ανεπίσημη εκδοχή, σημαντικό ρόλο στην αποχώρησή του από το υπουργείο έπαιξαν δημοσιεύματα που προηγήθηκαν σχετικά με τη δράση του την περίοδο που βρισκόταν στο Λονδίνο. Τα δημοσιεύματα έφεραν τον τότε ανερχόμενο επιχειρηματία να έχει εξαπατήσει δύο Έλληνας εφοπλιστές, αποσπώντας 2,2 εκατ. ευρώ, αφού τους υποσχέθηκε την αποκλειστική χρήση του λιμανιού της Σιέρα Λεόνε. Ένας εκ των εφοπλιστών, ο Δ. Πατέρας, έσπευσε με επιστολή του να αθωώσει τον Κώστα Μίχαλο, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει μεταξύ τους οικονομική εκκρεμότητα, παρόλα αυτά όμως δεν διέψευσε τα στοιχεία του ρεπορτάζ.
Όπως και να έχει, φαίνεται πως ο Γιώργος Αλογοσκούφης θεώρησε ότι ο κ. Μίχαλος μπορεί να είναι πολλαπλά χρήσιμος στην κυβέρνηση έξω από αυτήν και έτσι στήριξε σφόδρα την υποψηφιότητά του για το ΕΒΕΑ. Μάλλον δεν είχε άδικο. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο κ. Μίχαλος άρχισε τις παρεμβάσεις του για μια σειρά επίμαχα ζητήματα.
Όταν βρίσκονταν σε εξέλιξη οι φοιτητικές κινητοποιήσεις για την παιδεία, ο ίδιος κινδυνολογούσε ότι εκτός από κλειστά πανεπιστήμια σε λίγο θα υπάρχουν και κλειστά καταστήματα των οποίων ο τζίρος υπολόγιζε ότι είχε πέσει 30%. Ο κ. Μίχαλος πρώτος εισηγήθηκε να ζητούν οι διαδηλωτές άδεια από την αστυνομία 5 μέρες πριν από τη διαδήλωση και οι πορείες να γίνονται σε μια λωρίδα κυκλοφορίας. Το αίτημα λίγο καιρό μετά έκανε δεκτό ο Βύρων Πολύδωρας. Ενδεικτικό της στάσης του απέναντι στον αγώνα των φοιτητών είναι και το γεγονός ότι την περίοδο που η κυβέρνηση επιχειρούσε την αναθεώρηση του άρθρου 16, στο μαθητικό διαγωνισμό έκθεσης, που διοργανώνει κάθε χρόνο το ΕΒΕΑ, το θέμα ήταν «γιατί πρέπει να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα».
Το Μάρτιο του 2007 ο κ. Μίχαλος πρότεινε οι δήμαρχοι να αποφασίζουν ποιες και πόσες Κυριακές μπορούν να λειτουργούν τα εμπορικά καταστήματα ενώ πριν από τρεις μήνες, ως λύση για το πρόβλημα της ακρίβειας, εισηγήθηκε την ανατροπή της ισχύουσας νομοθεσίας, ώστε να επιτραπεί η λειτουργία πρατηρίων βενζίνης από τα σούπερ μάρκετ και να καταργηθεί το ωράριο εργασίας των βενζινοπωλών.
Πρόσφατα επίσης χαρακτήρισε τριτοκοσμική χώρα την Ελλάδα, επειδή ακόμα δεν έχει ιδιωτικοποιήσει τα λιμάνια της, αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί των κυρίων Αλογοσκούφη και Βουλγαράκη, που ετοιμάζονταν για το σχετικό διαγωνισμό, ενώ η παρέμβαση του κ. Μίχαλου για το ασφαλιστικό προκάλεσε την υπουργό Απασχόλησης να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα λέγοντας ότι «η τακτική της στρουθοκαμήλου δεν λύνει προβλήματα».

Στο Λονδίνο αλλά εκτός παρέας

Ο Κωνσταντίνος Μίχαλος γεννήθηκε το 1960 και βρέθηκε στο Λονδίνο για σπουδές την ίδια περίοδο που συνδεόταν εκεί και η γνωστή «παρέα» του Λονδίνου της Νέας Δημοκρατίας. Παρότι οι δρόμοι του δεν συναντήθηκαν με την «παρέα», ακολούθησε και αυτός ανάλογη πορεία στο κόμμα και στη δημόσια ζωή. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Essex της Μ. Βρετανίας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο London School of Economics & Political Science σε θέματα οικονομικών εφαρμογών.
Από το 1988 είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της βιομηχανικής - εξαγωγικής εταιρείας SWAN Α.Ε. που εδρεύει στο Κρυονέρι Αττικής. Από το 1993 ως το 2005 ήταν εκλεγμένο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΕΒΕΑ και την τετραετία 1998-2002 οικονομικός του επόπτης. Το 2002 εξελέγη μέλος του Δ.Σ. του Αραβοελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και το 2004 έγινε αντιπρόεδρός του, ενώ το 2003 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Βορείου Αττικής. Το 2004-2005 διετέλεσε Ειδικός Σύμβcιυλος του υπουργείου Ανάπτυξης. Το 2005-2006 διετέλεσε γενικός γραμματέας στο υπουργείο Οικονομίας &. Οικονομικών. Από το 2006 είναι πρόεδρος του ΕΒΕΑ και από το Φεβρουάριο του 2008 μέλος του Δ.Σ. της ΔΕΗ.
http://dockworkers.blogspot.gr/2008/03/blog-post_21.html

80 ΧΡΟΝΗ 6 ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ!

Οι καταδρομείς ξεβράκωσαν τους φύλακες προδοτών 1-10-11

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. της 30ης Ιανουαρίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο της διαπάλης εντός του πολιτικού εποικοδομήματος, όσο και στο μέτωπο των αντιδράσεων της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που απορρέουν από την υποταγή της χώρας στο καθεστώς ξένης κατοχής και επικυριαρχίας.

Κάθε ημέρα που περνάει γίνεται και πιο καθαρό, ότι πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται, ότι μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε ελπίδα στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος.

Τα σημερινά επεισόδια έξω από το υπουργείο Εργασίας και οι μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών και άλλων στελεχών του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαία. Έρχονται σε συνέχεια της αστυνομικής, αλλά και δικαστικής καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, μαζί με την καθόλου ανύποπτη ανακίνηση, μόλις σήμερα, της υπόθεσης Μαρφίν, αλλά και των «τρομοκρατικών» επεισοδίων που ζήσαμε πρόσφατα. Όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι το καθεστώς δεν πρόκειται, να ανεχθεί απ’ εδώ και εμπρός τη παραμικρή παραφωνία στην εφαρμογή της δολοφονικής του πολιτικής απέναντι στο Λαό και την ίδια τη χώρα.

Κανείς πλέον δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Η «Ησυχία», η «Τάξις» και η «Ασφάλεια» στο απέραντο «νεκροταφείο» Ελλάς, προκειμένου να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ελεύθερο για τη λειτουργία της 1^ης υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στην Ευρώπη, θα επιβληθούν χωρίς δισταγμό από τα ντόπια δωσιλογικά όργανα των ξένων επικυρίαρχων.

Παραδοσιακές μορφές πάλης, όπως σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις δεν έχουν καμιά προοπτική επιτυχίας και θα πατάσσονται πλέον στη γέννησή τους. Ένας κολοσσιαίος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί για να κατασυκοφαντεί την οποιαδήποτε αντίδραση, κάθε αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργεί τη δικαιολογητική βάση για τη πιο βίαιη καταστολή που έζησε ποτέ ο τόπος.

Ας μην εκπλήσσονται και ας μην απορούν οι συνδικαλιστές και τα στελέχη των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, όσο με τη στάση τους νομιμοποιούν το καθεστώς, τόσο αυτό θα εκτραχύνεται, θα οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και τους ίδιους στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο μια γενικευμένη αντίδραση του Λαού που θα συγκλίνει στη με κάθε τρόπο και μέσο Γενική Πολιτική Απεργία, ξεκινώντας από ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες, με έλεγχο από συντονιστικά συμβούλια, όλων των συνοικιών και των πόλεων, με λειτουργικές καταλήψεις παντού.

Καλούμε τους πολίτες να μην παρακολουθούν αμέτοχοι  περιμένοντας από τις ηγεσίες να πράξουν κάτι. Τους καλούμε να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη, σε συνελεύσεις και συντονιστικά συμβούλια. Καλούμε τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και να συστήσουν μέσα από συνελεύσεις των χώρων δουλειάς συντονιστικά αγώνα και οριζόντιες διασυνδέσεις με τους άλλους χώρους και τις γειτονιές.

Καλούμε τους αγρότες να πολιτικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις τους και αντί να κλείσουν κάποιους κόμβους στις εθνικές οδούς καθιστάμενοι έτσι εύκολος στόχος των δυνάμεων καταστολής, να μπουν στις πόλεις και μαζί με τους πολίτες να αποκλείσουν τις τράπεζες, τις εφορίες και κάθε νευραλγική υπηρεσία.

Καλούμε τελικά και για μια ακόμα φορά, τα κόμματα της αντιμνημονιακής δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πάψουν με τη παρουσία τους στο κοινοβούλιο να νομιμοποιούν το φαύλο καθεστώς των δωσιλόγων, των προδοτών και των ξένων αφεντάδων, να παραιτηθούν εγκαταλείποντας τις βουλευτικές τους έδρες και να έλθουν, να οργανώσουμε όλοι μαζί τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που θα οδηγήσει το καθεστώς στη κατάρρευση και την ανατροπή.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Αναρτήθηκε από Λαϊκό Μέτωπο  
http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2013/01/30-2013.html 

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗς ΕΛΛΑΔΑΣ

Φιάσκο ή προσωπική διπλωματία;

Σταύρος Χριστακόπουλος
Για επενδύσεις υποτίθεται ότι πήγε ο Σαμαράς στο Κατάρ. Ποιες επενδύσεις, όταν πρακτικά το εμιράτο έχει αποσύρει το ενδιαφέρον του από κάθε είδους τέτοιες κινήσεις αν δεν υπάρξουν απευθείας αναθέσεις; Κι αν ο πρωθυπουργός δεν βρέθηκε στο Κατάρ γι’ αυτόν τον λόγο, τότε γιατί πήγε; Προφανώς όχι για… διερευνητικές επαφές πάνω σε μια ληγμένη ατζέντα.
Άλλωστε από την επίσκεψη το πιο σημαντικό που θα μας μείνει είναι η συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ερντογάν και τον ΥΠΕΞ Νταβούτογλου, οι οποίοι, όλως… τυχαίως, βρίσκονταν εκεί, υποτίθεται στο πλαίσιο του δικού τους επενδυτικού «σαφάρι».
Τι συζήτησαν; Σύμφωνα με τις έως χθες δημοσιευμένες διαρροές:
● Το θέμα των ιμάμηδων στη Θράκη, για το οποίο ο Ερντογάν απαίτησε από τον Σαμαρά την απόσυρση της ρύθμισης για ένταξη των 240 ιεροδιδασκάλων υπό τη σκέπη του Ελληνικού Δημοσίου, ώστε να μην βρίσκονται υπό την εποπτεία του τουρκικού προξενείου.
● Το θέμα του μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, το οποίο προφανώς η Άγκυρα… απαιτεί να χτιστεί.
● Το θέμα της ανακήρυξης – ή μη – ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο. Στο οποίο οι Τούρκοι βρήκαν μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν πως από την πλευρά τους δεν υπάρχει περίπτωση ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ εάν δεν τεθούν επί τάπητος όλα τα ζητήματα δικαιωμάτων – και τουρκικών διεκδικήσεων – στο Αιγαίο!
● Το θέμα της εξαγοράς μαρίνων και λιμανιών στην Ελλάδα από Τούρκους επιχειρηματίες, οι οποίοι ήδη, και μέσα από ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά σχήματα, έχουν αρχίσει να… παίρνουν σημαντικές θέσεις.
● Το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, στο οποίο ο Ερντογάν έδωσε και… συμβουλές στον δικό μας παροτρύνοντάς τον να πουλήσει ό,τι μπορεί, αφού «κι εμείς από την κρίση με ιδιωτικοποιήσεις βγήκαμε». Ενδιαφέρουσα συμβουλή, αν μάλιστα σκεφτούμε το ενδιαφέρον των Τούρκων για την «απόβαση στα ελληνικά νησιά», όπως επονομάζουν το… «επενδυτικό» ενδιαφέρον τους για λιμάνια και μαρίνες.
● Την προετοιμασία του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας στις 4 και 5 Μαρτίου σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη.
Και τώρα τα ερωτήματα:
1. Γιατί, ενώ το ταξίδι και των δύο ήταν προγραμματισμένο, έπρεπε να μάθουμε για τη συνάντησή τους Δευτέρα βράδυ, δηλαδή ελάχιστες ώρες πριν, από τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς;
2. Αν δεν το έλεγε ο Αρίντς, οι δικοί μας πότε θα μας ενημέρωναν; Μήπως θα παρουσίαζαν τη συνάντηση σαν… εντελώς τυχαία, σαν να σκόνταψε ο ένας πρωθυπουργός πάνω στον άλλον;
3. Είναι δυνατόν να συζήτησαν όλα αυτά τα σοβαρά θέματα στο ποδάρι, χωρίς την προετοιμασία που όλοι ξέρουμε ότι χρειάζονται αυτές οι συναντήσεις; Ή μήπως οι άνθρωποι είναι τόσο «άνετοι» ώστε να μιλούν επί παντός θέματος της ελληνοτουρκικής ατζέντας σε συζητήσεις καφενείου;
4. Γιατί ο Σαμαράς να πάει σε μια συνάντηση στην οποία ετέθησαν τόσα τουρκικά αιτήματα, ενώ από την Ελλάδα ετέθη απλώς η Σχολή της Χάλκης, στην οποία, σύμφωνα πάντα με τα δημοσιευθέντα, ο Ερντογάν απάντησε με τη συνήθη άνευ περιεχομένου αμφισημία του είδους «γιατί όχι»;
5. Αν η συνάντηση και συζήτηση δεν ήταν προετοιμασμένη, τότε να υποθέσουμε ότι οι δικοί μας πιάστηκαν στον ύπνο;
6. Αν πάλι ήξεραν, γιατί δεν είχαν εξ αρχής ενημερώσει και έπρεπε να το μάθουμε από τον Τούρκο αντιπρόεδρο; Για να μείνει η αίσθηση ότι η δημοσιότητα ήταν ανεπιθύμητη εκ μέρους των δικών μας; Τι είχαν να κρύψουν;
7. Ο… Αβραμόπουλος πού ήταν; Γιατί να λείπει από ένα διεθνές ταξίδι ο υπουργός Εξωτερικών, και μάλιστα στο Κατάρ, το οποίο μάλιστα παίζει εσχάτως σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, άλλοτε με άμεσο και άλλοτε με έμμεσο τρόπο;
8. Όταν ο Ερντογάν παρουσιάζεται στη συνάντηση με τον Νταβούτογλου, γιατί ο Σαμαράς εμφανίζεται μόνο με τον επικεφαλής του διπλωματικού γραφείου του; Ποιος θα έχει άδικο αν υποψιαστεί «προσωπική διπλωματία», ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει;
Και κάτι τελευταίο: Αληθεύει το δημοσίευμα της Hurriyet, σύμφωνα με το οποίο, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, οι Τούρκοι προθυμοποιήθηκαν ναχρηματοδοτήσουν το μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα αν η κυβέρνηση αδυνατεί να το αποπερατώσει; Διότι, αν αληθεύει, τότε πρόκειται για τεράστια ξεφτίλα…
το Ποντίκι
 http://aienaristeyein.com/2013/01/30/%CF%86%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF-%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1/

Ολική ανατροπή στην επένδυση χρυσού Χαλκιδικής: Παραποίηση στοιχείων από την 'Ελληνικός Χρυσός'

Ημερομηνία: 30/01/2013

Αναδημοσίευση από antigoldgreece

*Στη φωτογραφία: H “Γενική Διάταξη Έργων Μαντέμ Λάκκου” από τη ΜΠΕ της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, με το εργοστάσιο flash smelting χωροθετημένο στα 350 μ. από τον οικισμό του Στρατωνίου

Την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου καταθέσαμε στο Συμβούλιο Επικρατείας ένα ΥΠΟΜΝΗΜΑ με νέα (σε εμάς) στοιχεία που ανατρέπουν όλα όσα  τόσα χρόνια ισχυρίζεται η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ σχετικά με τη μονάδα μεταλλουργίας flash smelting που πρόκειται (;) να κατασκευάσει  στο Μαντέμ Λάκκο. Αποδεικνύεται πώς στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων η εταιρεία παραποίησε τα επιστημονικά δεδομένα της κατασκευάστριας εταιρείας Οutotec παρουσιάζοντας μια καθαρά πειραματική μέθοδο ως καλά τεκμηριωμένη και δοκιμασμένη για βιομηχανική χρήση, με σκοπό να πετύχει την έγκριση του Επενδυτικού της Σχεδίου.

Aυτό που τελικά αδειοδοτήθηκε με την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου και την ΚΥΑ 201745/2011 είναι στην κυριολεξία ένας φονιάς. Και το όνομα του φονιά είναι ΑΡΣΕΝΙΚΟ.  Δεν υπάρχει στον κόσμο πυρομεταλλουργία ακαριαίας τήξης με τόσο υψηλή περιεκτικότητα της τροφοδοσίας σε αρσενικό. ΠΟΥΘΕΝΑ. Και υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι που δεν υπάρχει. Αν το πρώτο τέτοιο εργοστάσιο γίνει στη Χαλκιδική, ας ετοιμαστούμε να πεθαίνουμε σαν τα κουνούπια. Και πρώτοι από όλους μας, οι εργαζόμενοι μέσα στο εργοστάσιο!

Η μέθοδος αυτή, όπως προτάθηκε για τα κοιτάσματα Σκουριών-Ολυμπιάδας, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί για λόγους που δεν είναι μόνον περιβαλλοντικοί αλλά και τεχνικοί-οικονομικοί. Κι όμως, αυτό το τεχνολογικό φάντασμα  προωθήθηκε μέσα στο ΥΠΕΚΑ και τελικώς εγκρίθηκε, χωρίς να φέρει κανείς αντίρρηση πλην μίας υπηρεσίας της οποίας η εισήγηση αγνοήθηκε.

Ως εισαγωγή στα νέα δεδομένα, διαβάστε παρακάτω την επιστολή που στείλαμε σήμερα στην “αδειοδοτούσα αρχή”, την Ειδική Υπηρεσία Περιβάλλοντος (ΕΥΠΕ) του ΥΠΕΚΑ. Στην επιστολή θέτουμε πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα και ζητούμε ΑΜΕΣΕΣ απαντήσεις, ώστε το ΣτΕ που πολύ σύντομα θα κρίνει το μέλλον της Χαλκιδικής, να έχει στη διάθεσή του όλα τα στοιχεία. Η επιστολή συνοδεύεται από το ΥΠΟΜΝΗΜΑ που κατατέθηκε και στο ΣτΕ, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ ή να το διαβάσετε στην ξεχωριστή ανάρτηση: Μεταλλουργία flash smelting στη Χαλκιδική: η περιβαλλοντική αδειοδότηση ενός τεχνολογικού φαντάσματος .

_____________________________________________

ΠΡΟΣ

Την Ειδική Υπηρεσία Περιβάλλοντος – ΕΥΠΕ/ΥΠΕΚΑ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

Διεύθυνση Μεταλλευτικών & Βιομηχανικών Ορυκτών, Τμήμα Α, ΥΠΕΚΑ

Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος

Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος – Τμήμα Κ.Μακεδονίας

Ελληνικός Χρυσός ΑΕΜΒΧ

Ιερισσός, 28 Ιανουαρίου 2013

ΘΕΜΑ: “Νεώτερα στοιχεία σχετικά με την χρήση της μεταλλουργικής μεθόδου της ακαριαίας τήξης στα Μεταλλεία Κασσάνδρας”

Κύριε Τολέρη,

Στις 8 Ιουλίου 2011 ο Υπουργός ΠΕΚΑ υπέγραψε την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων για τις “Μεταλλευτικές-Μεταλλουργικές Εγκαταστάσεις Μεταλλείων Κασσάνδρας”. Η μέθοδος μεταλλουργικής επεξεργασίας που προτάθηκε από την Ελληνικός Χρυσός και εγκρίθηκε από την Υπηρεσία σας είναι η μέθοδος της “ακαριαίας τήξης” της Φινλανδικής εταιρείας Outotec. Στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας, η χρήση της μεθόδου αυτής στα συγκεκριμένα μεταλλεύματα της Β. Χαλκιδικής παρουσιάζεται ως μια ώριμη, ευέλικτη και εξελιγμένη τεχνολογία με αποδεδειγμένη βιομηχανική εφαρμογή.

Ωστόσο, σε “Τεχνική Μελέτη του Έργου Ολυμπιάδας” που ανήρτησε στο διαδίκτυο η εταιρεία European Godfields στις 14-7-2011, ελάχιστες μέρες μετά την υπογραφή της ΑΕΠΟ και βρίσκεται μέχρι και σήμερα στην ιστοσελίδα της Eldorado Gold, η ίδια η Οutotec απαριθμεί μια σειρά από σοβαρές αβεβαιότητες για τη βιομηχανική εφαρμογή της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Ως αποτέλεσμα αυτών των αβεβαιοτήτων, η εν λόγω “Τεχνική Έκθεση” δεν προβλέπει την μεταλλουργική επεξεργασία των συμπυκνωμάτων αλλά την πώλησή τους στο εξωτερικό, σε πλήρη αντίθεση με την ΑΕΠΟ. Πριν ακόμα ξεκινήσει η υλοποίηση του επενδυτικού σχεδίου, η εταιρεία έχει αφαιρέσει από αυτό τη μεταλλουργία.

Επιπλέον, πλήθος πηγών που είναι όλες διαθέσιμες στο διαδίκτυο βεβαιώνουν ότι η περιεκτικότητα του αρσενικού στο μίγμα των συμπυκνωμάτων που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ως τροφοδοσία στο σχεδιαζόμενο εργοστάσιο του Μαντέμ Λάκκου είναι εξαιρετικά υψηλή και ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ για τροφοδοσία σε οποιαδήποτε άλλη μονάδα πυρομεταλλουργίας ακαριαίας τήξης παγκοσμίως. Αποσπάσματα από κάποιες από αυτές τις πηγές περιλαμβάνονται στο υπόμνημα που σας επισυνάπτουμε. Τόσο η διεθνής εμπειρία όσο και τα πειράματα της Outotec δείχνουν ότι η μέθοδος αυτή, στην περίπτωση εφαρμογής όπως εγκρίθηκε, είναι ακατάλληλη, μη εφαρμόσιμη σε βιομηχανική κλίμακα και τελικά επικίνδυνη για την υγεία εργαζομένων και κατοίκων.

Σημειώνεται ότι η Ελληνικός Χρυσός δεν έχει υποδείξει μέχρι σήμερα ούτε μία μεταλλουργική μονάδα ακαριαίας τήξης με παρόμοια τροφοδοσία και ότι η μία που έχει υποδείξει – το Pirdop της εταιρείας Aurubis στη Βουλγαρία – αποδεικνύεται ψευδής.

Έτσι όμως τίθεται εν αμφιβόλω η κατασκευή της μεταλλουργικής μονάδας και η παραγωγή καθαρών μετάλλων από όπου προσδοκά έσοδα το Δημόσιο – και φυσικά και η αξιοπιστία της εταιρείας που πρόκειται να πραγματοποιήσει μια πολύ μεγάλης κλίμακας επέμβαση σε μια ευαίσθητη περιοχή.

Υποθέτουμε ότι πριν από τη δημοσίευσή της στις 14 Ιουλίου 2011, η Τεχνική Έκθεση που προαναφέραμε δεν ήταν σε γνώση ούτε της δικής σας υπηρεσίας ούτε καμμιάς άλλης από τις υπηρεσίες του Υπουργείου που έλεγξαν τη ΜΠΕ της εταιρείας. Ωστόσο οι σοβαρές αμφιβολίες για τη δυνατότητα εφαρμογής της μεθόδου της ακαριαίας τήξης στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας, με επιπτώσεις στο συνολικό επενδυτικό σχέδιο, είχαν επισημανθεί από τη Διεύθυνση Μεταλλευτικών και Βιομηχανικών Ορυκτών – Τμήμα Α’, με το έγγραφο Δ8-Α/Φ.7.49.13/22343/3949/02.12.2010 προς την υπηρεσία σας το οποίο αγνοήσατε.

Ως αδειοδοτούσα αρχή, η υπηρεσία σας είχε ευθύνη να διαφυλάξει τόσο την υγεία των κατοίκων της Χαλκιδικής, όσο και τα συμφέροντα του Δημοσίου. Θεωρούμε ότι δεν το πράξατε. Αποδεχθήκατε ως πραγματικά τα χαλκευμένα στοιχεία που σας υπέβαλε η Ελληνικός Χρυσός στην ΠΠΕ του Απριλίου 2006 και στην ΜΠΕ του Αυγούστου 2010.

Κατόπιν των ανωτέρω και επειδή θεωρούμε ότι από την επικείμενη κατασκευή/λειτουργία της μονάδας “ακαριαίας τήξης”, όπως εγκρίθηκε, απειλείται σοβαρά και τεκμηριωμένα η δημόσια υγεία και το δημόσιο όφελος, έχοντας έννομο συμφέρον, ζητούμε από την υπηρεσία σας να μας βεβαιώσει τα κάτωθι, προσκομίζοντας και τα αντίστοιχα αποδεικτικά στοιχεία:

Η μέθοδος της ακαριαίας τήξης για τροφοδοσία με 92% συμπύκνωμα αρσενοπυρίτη της Ολυμπιάδας και 8% συμπύκνωμα χαλκού-χρυσού Σκουριών, έχει πιστοποιηθεί για βιομηχανική χρήση από την κατασκευάστρια εταιρεία Οutotec.

Έχει κατασκευασθεί από την Ελληνικός Χρυσός ή την Outotec μονάδα ακαριαίας τήξης με τη συγκεκριμένη τροφοδοσία “σε βιομηχανική κλίμακα και μάλιστα με τον πυρίτη της Ολυμπιάδας” και αποδεικνύεται ότι: “Η εφαρμοσιμότητα της μεθόδου είναι επαρκώς τεκμηριωμένη”, όπως βεβαιώνει η εταιρεία στο “ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ” στις 11.3.2011.

Η οικονομική ανάλυση με βάση την πώληση των συμπυκνωμάτων αντί της μεταλλουργικής τους επεξεργασίας, όπως περιλαμβάνεται στην “Τεχνική Έκθεση Έργου Ολυμπιάδας” της 14ης Ιουλίου 2011, είναι σύμφωνη με το Επενδυτικό Σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός και με την ΑΕΠΟ.

Θεωρούμε ότι η υπηρεσία σας και εσείς προσωπικά ως χημικός μηχανικός ήσασταν σε θέση να αντιληφθείτε τις επιπτώσεις της λειτουργίας μιας πυρομεταλλουργίας ακαριαίας τήξης με τόσο υψηλή περιεκτικότητα της τροφοδοσίας σε αρσενικό, στους εργαζομένους, τους κατοίκους και το περιβάλλον της Χαλκιδικής. Στις 14 Ιουλίου 2011 όμως, η ίδια η Οutotec διαβεβαιώνει ότι η εφαρμογή της μεθόδου, όπως εγκρίθηκε από την υπηρεσία σας και από το Υπουργείο, βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο ερευνητικό στάδιο και δεν διασφαλίζονται κρίσιμες για τη δημόσια υγεία παράμετροι, όπως η διαχείριση των πολύ μεγάλων ποσοτήτων αερίων αρσενικού.

Θεωρούμε επίσης ότι αντιλαμβάνεστε ότι η “Τεχνική Έκθεση Έργου Ολυμπιάδας” της 14ης Ιουλίου 2011 που προβλέπει ΠΩΛΗΣΗ των συμπυκνωμάτων, ανατρέπει εκ βάθρων το στοιχείο του δημοσίου οφέλους.

Όμως, η προστασία του περιβάλλοντος και το δημόσιο όφελος από την καθετοποίηση της παραγωγής ήταν οι βασικές προϋποθέσεις για την έγκριση της ΜΠΕ και θα είναι επίσης οι δυο βασικοί παράγοντες που θα κρίνουν την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας επί της αίτησης ακυρώσεως της ΚΥΑ 201745/2011.

Οι απαντήσεις στα τρία ερωτήματα που σας θέσαμε θα ξεκαθαρίσουν το ζήτημα και θα δώσουν τη δυνατότητα στους ανώτατους ακυρωτικούς δικαστές να κρίνουν έχοντας όλα τα στοιχεία στη διάθεσή τους. Οφείλετε να απαντήσετε ΑΜΕΣΑ. Εαν επιτραπεί να συντελεστεί αυτό το έγκλημα στη Χαλκιδική, η υπηρεσία σας και εσείς προσωπικά θα φέρετε τεράστια ευθύνη.

Με τιμή,

Ο Πρόεδρος του Δ.Σ.

Τόλης Παπαγεωργίου

Πηγή: antigoldgreece.wordpress.com

Το πραγματικό τέλος του Αθανάσιου Διάκου (μην διαβάσετε αν δεν αντέχετε…)

Το πραγματικό τέλος του Αθανάσιου Διάκου (μην διαβάσετε αν δεν αντέχετε…)

(του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου)

Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β’ τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους… πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.

Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μά­λιστα ένας παππούς ήταν απ’ τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυ­τές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.

Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ’ ένα πα­λιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδο­μηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα – Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω – δυ­τικά – στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στην συνέχεια.

Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξε­κομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφανοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα – πάλι καλά! – έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.

Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ’ ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρί­ου του.

Εκτός από δύο – τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι – όχι όλοι – έμειναν απ’ έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πο­νάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.

Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ’ ότι όμως εί­χαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγ­χο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.

Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.

Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε – το είδαν κα­θαρά αυτό – ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.

Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ’ ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρ­νητικά το κεφάλι του.

Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.

Απ’ τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς – έτσι τουλάχιστον δεί­χνει – και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποι­ημένος.

Ο Διάκος – και οι άλλοι τρεις απ’ έξω – μέσα στο μι­σοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ’ ένα γκιούμι.

Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ’ ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.

Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολ­μήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διά­κο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επί­μονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτε­ρά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.

Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ’ έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.

Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ’ το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!… Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κό­ψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.

Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πό­δια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την που­καμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μι­λάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι’ αυτό συ­νεχίζουν!

Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνε­ται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.

Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέ­ους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δεί­χνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέ­πουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημι­ουργούνταν στο δέρμα απ’ το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.

Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πε­τυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.

Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.

Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ’ έξω, για να μη γί­νουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνό­μενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.

Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.

Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτι­κή Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.

Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της… ψησταριάς!

Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!

Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξε­χωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μάνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!

Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γί­νει!

Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σου­βλίζει.

Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.

Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώ­νει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξε­κινώντας απ’ τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρ­μα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ’ το δεξιό του το αυτί.

Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.

Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ’ ένα δέντρο.

Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.

Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκε­ται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνε­ται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.

Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει αυτό και αφρίζει απ’ το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!

Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μέ­νει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποί­ητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νε­κρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ’ όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».

Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κα­τεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχε­δόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώ­ρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σή­μερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.

Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θά­ψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.

Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα – πρώ­το μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψά­χνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παπ­πού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό – σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρω­σαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.

Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διά­κο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυ­πτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α’ και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρα­τιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.

Πηγή: «Λαμιακή Φωνή»

pentapostagma.gr

http://tothermometro.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2947.html#.UQbSO7dXGi4.facebook