Η αριστερά είναι ηλίθια

Μολονότι ο αριστερός (ως άτομο) είναι κατά κανόνα πολιτικά πιο εύστροφος από τον δεξιό, η αριστερά όμως (ως χώρος) είναι πενήντα φορές πιο ηλίθια από το χώρο της δεξιάς.
Η δεξιά πάντοτε ένωνε τις δυνάμεις της και εκφραζόταν από ένα χώρο, μέσω του οποίου επιδίωκαν οι συμμετέχοντες να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν που να συμφωνούν με την ιδεολογία τους. Έτσι ο βασιλικός, ο χριστιανοδημοκράτης, ο χουντικός και ο νεοφιλελεύθερος είναι όλοι μαζί σε έναν χώρο και προσπαθούν μέσω αυτού να ικανοποιήσουν τα ιδεολογικά προτάγματά τους. Προφανώς δεν ταυτίζονται ιδεολογικά ο χουντικός κι ο νεοφιλελεύθερος, αλλά μπροστά στην επίτευξη επιμέρους νικών ανέχονται ο ένας τον άλλον και προχωρούν μαζί.
Γιατί χώρια δεν θα μπορούσαν. Μόνο μαζί μπορούν να 'χουν την πλειοψηφία και να περνούν αυτά που θέλουν.

Στην αριστερά κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο.
Έστω και σε ένα "και" να διαφωνεί κάποιος με κάποιον άλλον, αυτό αποτελεί επαρκή και αναγκαία αιτία για να φτιάξει ένα δικό του κόμμα ή μια δική του οργάνωση.
Έτσι, η αριστερά αποτελείται από χιλιάδες συλλογικότητες.
Κάθε παρέα και συλλογικότητα. Κάθε συλλογικότητα και ηγετίσκος.

Και φυσικά το κάθε αριστερό γκρουπούσκουλο μισεί πάνω απ' όλα τα ομόσταβλά του.
Από το ίδιο σανό τρώνε άλλωστε και επομένως με αυτούς πρέπει να πλακώνεται αν θέλει να φάει λίγο απ' αυτό.
Οι τσακωμοί δεν είναι απλώς ιδεολογικοί. Έτσι κι αλλιώς ακόμη αναζητείται η... τεράστια ιδεολογική διαφορά ανάμεσα στο Μ-Λ ΚΚΕ και στο ΚΚΕ (μ-λ) που τους κρατάει χώρια δεκαετίες τώρα!
Συνήθως δεν πρόκειται απλώς για τσακωμούς, αλλά για ανήθικα ξεκατινιάσματα και βρώμικα χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη.



Δεν περναέι ποτέ από το μυαλό αυτών των ηλιθίων αριστερών το ενδεχόμενο να μην πλακώνονται για το ποιος θα φάει το σανό του στάβλου τους, αλλά να πάνε όλοι μαζί να κατακτήσουν και τους άλλους στάβλους και το σανό τους μαζί.
Αυτά είναι... ουτοπία για τους αριστερούς της συμφοράς.
Είναι ουτοπία να συστρατευθείς με τους ιδεολογικούς σου συγγενείς για να πετύχεις επιμέρους στόχους.
Αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι ουτοπία να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι ίσοι, θα δουλεύουν χαρούμενοι, θα αγαπούν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον, θα πάψει η εκμετάλλευση, θα εξαφανιστεί το κεφάλαιο, η ανθρωπότητα θα ζήσει χωρίς πολέμους και κουραφέξαλα.
Αν δεν μπορείς, ρε μπαγλαμά, να κάνεις το ελάχιστο, πώς θα πείσεις τον κόσμο ότι το μέγιστο που προτείνεις είναι εφαρμόσιμο;

Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος ότι μπορεί να γίνει.
Το μόνο που επιζητείς είναι η διαιώνιση της αποψάρας σου.
Να είσαι στην "απ 'όξω" και να κάθεσαι σε ολομέλειες, σε συνελεύσεις και σε καφενεία να αναλύεις τον καπιταλισμό πίνοντας τσίπουρα.
Αυτός είσαι ηλίθιε αριστερέ.

Την ίδια ώρα οι δεξιοί είναι όλοι μαζί και εφαρμόζουν, όπως μπορούν, το δικό τους μείγμα.
Δεν κατηγορήθηκε ποτέ στα σοβαρά ο χουντικός από τους ομοιδεάτες του ως... "πουλημένος ρεφορμιστής" επειδή συγχρωτίστηκε με τους φεντεραλιστές νεοφιλελεύθερους και τους λαϊκοδεξιούς και ανέχτηκε να περνάει μέρος της φιλοχουντικής ατζέντας έστω και μέσω αστικής δημοκρατίας.

Ούτε εσύ ηλίθιε αριστερέ είπες "Βορίδη δεν είσαι χουντικός πια!" επειδή δέχεται να περνάει όσα περισσότερες απ' τις θέσεις του μπορεί, μέσω της αστικής δημοκρατίας.
Δεν έπαψε να είναι χουντικός επειδή έφυγε απ' την ΕΠΕΝ, διέλυσε το Εθνικό Μέτωπο, έφυγε απ' το ΛάΟΣ και πήγε στην αστικοδημοκρατική ΝΔ να εφαρμόσει τις ιδέες του.
Κλαίει η ψυχή του κάθε που πρέπει να καταφερθεί κατά της Χ.Α. και των μεθόδων της.
Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εμπλουτίζει την κυβερνητική πολιτική με τις χουντικές του μεθόδους.
Πες μου ηλίθιε αριστερέ: ο Βορίδης είναι ακόμη χουντικός ή πουλημένος ρεφορμιστής;

Ξέρω πως θα ψάξεις και θα βρεις 5-6 "-ισμούς" για να μου απαντήσεις και να αποφύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
Δεν μπορείς να αποδεχτείς τη διανοητική νίκη του δεξιού.
Εσύ είσαι εθισμένος στην ήττα.
Την αγαπάς την ήττα.
Και μόνο μπροστά στην ιδέα της νίκης τρέμεις.
Τρέμεις μπροστά στην ιδέα πως μπορεί να εφαρμοστούν πέντε πράγματα από αυτά που μας έχεις ζαλίσει τα αρχίδια τόσα χρόνια.


Τι σημαίνει Μαρξιστής, Λενινιστής, Τροτσκιστής, Μαοϊστής, Σταλινιστής κλπ;
Μαλακίες. Τίποτα δε σημαίνει.
Ο καθένας απ' τους παραπάνω έκανε τα σχέδια επί χάρτου και δημιούργησε ένα σοσιαλίζον ιδεολόγημα με βάση τα δεδομένα της χώρας του και της εποχής του.
Ο Μαρξ αυτά που έγραψε, τα έγραψε για τη Γερμανία της εποχής του.
Ο Λένιν για την τσαρική Ρωσία και τον τρόπο που θα μετεξελιχθεί σε Σοβιετική Ένωση.
Ο Μάο για την Κίνα.
Γιατί απλούστατα ήταν πρακτικοί άνθρωποι και δεν κάθονταν σε συνελεύσεις και πάνελ να αναλύουν ιστορίες του περασμένου αιώνα.
Κάθονταν και συνέθεταν τον σοσιαλισμό που ταιριάζει στην εποχή τους και την χώρα τους με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν εκεί.
Και κυρίως; Έπεισαν τον κόσμο να ακολουθήσει το σχέδιό τους και κάποιοι εξ αυτών το είδαν να πραγματοποιείται.

Εσύ ρε ηλίθιε αριστερέ τί μοντέλο έχεις προτείνει για την Ελλάδα;
Τι "-ισμό" έχεις δημιουργήσει;
Τίποτα.
Μόνο αποστηθίζεις σελίδες από τα βιβλία εκείνων που έκαναν το αυτονόητο. Αυτό που δεν κάνεις εσύ.
Δηλαδή ακόμα κι η περιβόητη αποψάρα σου.. δεν είναι δική σου!
Τίποτα δεν έχεις να προτείνεις.
Μόνο να γκρινιάζεις ξέρεις.
Και να είσαι επαγγελματίας της "επανάστασης".
Και αγαπημένη σου συνήθεια να βρίζεις όποιον άλλον τολμά να αυτοπροσδιοριστεί ως αριστερός και να μη συμφωνεί έστω και σε ένα "και" σου.




Δες ρε ηλίθιε αριστερέ ποιος είναι ο χώρος σου.
Το ΚΚΕ μόλις πριν λίγες μέρες εξέλεξε γραμματέα με μόνο κριτήριο εκλογής το "ποιος βρίζει περισσότερο τους συριζαίους και τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς που έφυγαν το '91 απ' το Κόμμα".
Το να προσπαθήσεις να συμμαζέψεις την κατάσταση και να τη βελτιώσεις εντός Ε.Ε. είναι ουτοπία άλλωστε.
Το να κάνεις την Ελλάδα του 2013... Σοβιετική Ένωση του 1917, αυτό προφανώς δεν είναι ουτοπία για το Κόμμα!
Λογικά πράγματα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ κανει συζητήσεις επί συζητήσεων για τη φυσιογνωμία του και τελικά η απόφαση που βγάζει είναι να... γίνει και άλλη συζήτηση.
Οι... μεγάλοι ριζοσπάστες και αμεσοδημοκράτες των συνιστωσών και των αριστερών πλατφορμών αρνούνται να έχει κάθε μέλος του κόματος την ίδια δύναμη και απαιτούν εξασφαλισμένα ποσοστά ο καθένας για την ομαδούλα του και... από κει και πέρα άμεση δημοκρατία!
Είναι και η διανομή των επιχορηγήσεων μεγάλος πειρασμός βέβαια.
Αλλά ακόμη μεγαλύτερος πειρασμός είναι να νιώθουν πως έχουν δύναμη και ποσοστά μέσα στο κόμμα.
Και ας εκφράζουν (οι συνιστώσες) ελάχιστους πλέον μέσα στο κόμμα.
Η κάθε ομαδούλα που 'χει δέκα νοματαίους δηλαδή θέλει να έχει μεγαλύτερη δύναμη από δέκα άλλα μέλη.
Ισοψηφία γιοκ δηλαδή.
Και όλο αυτό το ντύνουν με τον μανδύα της προστασίας του ριζοσπαστισμού από τα στρογγυλέματα της ηγεσίας.
Αλλά κατά τ' άλλα αυτοί είναι οι μεγάλοι τιμητές της αντισυστημικότητας κλπ.
Ρε αυτοί οι ομαδάρχες θα μας κυβερνήσουν;

Έχουμε όμως και αναπαλαιωμένο νέο φρούτο στα αριστερά του τόπου.
Ο, μέχρι πρότινος εξαφανισμένος από τα ΜΜΕ, Αλαβάνος ξαφνικά προβάλλεται συνεχώς από συγκεκριμένους μιντιακούς κύκλους μαζί με το νέο κομματικό εγχείρημά του, το "Σχέδιο Β".
Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι τον καλούν και τον φουσκώνουν πολιτικά και δημοσκοπικά για... προφανείς λόγους και ο Αλαβάνος δυστυχώς δέχεται να παίζει το παιχνίδι τους.
Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει να μιλήσει δημόσια (αρκετά συχνά εσχάτως στο Μέγκα), το μόνο που κάνει είναι να επιτίθεται στους άλλους σχηματισμούς της αριστεράς για να προωθήσει το δικό του μαγαζάκι.
Η κριτική του στην κυβέρνηση, στα ΜΜΕ, στο τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, στην Ε.Ε. κλπ διαρκεί δυο -τρία λεπτά.
Τον υπόλοιπο χρόνο κατηγορεί την υπόλοιπη αριστερά.
Εδώ ισχύει η ιστορία με τον στάβλο και το σανό που λέγαμε παραπάνω.
Για να μην πω τίποτε χειρότερο...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλι είναι ένας κλασικός σχηματισμός εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Πέντε μαγαζάκια ενωθηκαν για να κάνουν ένα μαγαζί ορατό με γυμνό μάτι.
Πριν τις εκλογές υπήρξε φλερτ με τον Αλαβάνο για να μπει αυτός επικεφαλής (ως πιο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές πρόσωπο) στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.
Αμ δε! Οι ηλίθιοι αριστεροί της κακομοιριάς, οι συνιστώσες δηλαδή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαφώνησαν, διότι μερικές εξ αυτών έβλεπαν πως θα έχαναν τον... καθοδηγητικό τους ρόλο στο... ιλιγγιώδες 1,5% που θα έπαιρναν.
Έτσι απορριφθηκε η ιδέα. Τον Ιούνιο ανταμείφθηκαν με 0,3% για να κόψουν τις μαλακίες.
Και ικανοποιημένοι, ιδεολογικά καθαροί, μυρίζοντας κομμουνιστική μανούλα (ή... πατερούλη) γύρισαν ευτυχείς σπίτια τους.
Πάλι καλά που δεν ξεπουλήθηκαν και μπόρεσαν έτσι να προσφέρουν στον τόπο...


Η ιστορική κίνηση όμως της αριστεράς ήταν η εκλογική συστράτευση του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ) μετά από δεκαετίες τσακωμών και αντεγκλήσεων.
Και τι; Νομίσατε πως οι ηλίθιοι αριστεροί θα ενώνονταν κανονικά, διαπιστώνοντας πως δεν τους χωρίζει τίποτα;
Γελαστήκατε!
Κατέβηκαν με διακριτούς τους ρόλους τους. Και έτσι το ψηφοδέλτιο, αν και κοινό, έγραφε πάνω "ΚΚΕ (μ-λ)- Μ-Λ ΚΚΕ εκλογική συνεργασία".
Γλωσσοδέτης!
Τι; Να κατεβούμε με κοινή ονομασία να μας πουν πουλημένους οι υπόλοιποι ηλίθιοι αριστεροί;
Διακριτούς ρόλους και ο καθένας το μαγαζάκι του! Σοσιαλισμός ρε!
Αμ πως!



Αυτά με τα ηλίθια αριστερομάγαζα της συμφοράς, των βλαχοδήμαρχων, των κόμπλεξ και της ήττας.
Ελπίζω όλοι αυτοί οι τύποι να μην ενωθούν ποτέ.
Γιατί είναι δέκα φορές χειρότεροι και καθεστωτικότεροι από τους Σαμαράδες.
Τουλάχιστον ο Σαμαράς μετά από 2-3 αποτυχίες να μπει στη Βουλή με την Πολ.Αν., διέλυσε το κόμμα του.
Αν ήταν αριστερός θα κρατούσε αιωνίως το κόμμα, ελπίζοντας να διατηρεί εφ' όρου ζωής ένα 0,3% για να 'χει μούτρα να πιει ιδεολογικά κάθαρος τσίπουρα στα Εξάρχεια και να αναλύσει εκεί το σχέδιό του για την παγκόσμια επανάσταση.


Οι αριστεροί λοιπόν είναι ηλίθιοι, γι' αυτό και δε θα κυβερνήσουν ποτέ.
Ζηλεύω τους δεξιούς, που έχουν τόσο δα μυαλουδάκι και το χρησιμοποιούν.
Καλύτερα άλλωστε να 'χεις ένα σουγιαδάκι και να ξέρεις να το χρησιμοποιείς, παρά να 'χεις υπερόπλο και να μην βρίσκεις το κουμπί "on-off".
Ηλίθιοι.
http://toixo-toixo.blogspot.gr

Να πάει να γαμηθεί ο Μάης του ’68. Πολεμήστε τώρα

Κι αν ήταν σήμερα 1968; Βασανιστήρια, παρακράτος, κυνήγι μαγισσών εναντίον της αριστεράς και ο Πάγκαλος… στα χαρακώματα.

Η επέτειος μιας επετείου είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Για τη συμπλήρωση 45 χρόνων από το Μάη του 68, λοιπόν, σκεφτήκαμε να μην ανατρέξουμε στα γεγονότα εκείνης της χρονιάς αλλά στην…αποτύπωσή τους από τα μέσα ενημέρωσης και τους πνευματικούς ταγούς κάθε εποχής.

Γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

Τα αφιερώματα σε ιστορικές επετείους, έλεγε ένας παλιός κανόνας από τα περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και του ’90, «πουλάνε» όταν η χρονολογία τους διαιρείται με το πέντε. «Πουλάνε» όμως ακόμη περισσότερο όταν διαιρείται με το δέκα. Ένα αφιέρωμα για το Μάη του ’68, λόγου χάρη, έπρεπε να πέσει στο 1998 ή στο 2008 ενώ μια μικρότερη αναφορά μπορούσε να γίνει το 2003 και το 2013.

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επέτειο ήταν ότι ανά πενταετία γραφόταν ένα εντελώς διαφορετικό αφιέρωμα. Το 1998, στα χρόνια της «ευημερούσας» Ελλάδας του χρηματιστηρίου και της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων, όλοι ήθελαν να περιγράψουν πως έζησαν το δικό τους Μάη. Ο «υπαρξιστής», καθηγητής της Σορβόνης, Θεόδωρος Πάγκαλος, παραπονιόταν γιατί λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δεν είχε προλάβει να ζήσει όσο θα ήθελε τις νύχτες των οδοφραγμάτων στο κέντρο του Παρισιού. Η καρδιά του όμως ήταν εκεί, στους δρόμους της φωτιάς. Η εξέγερση βέβαια παρουσιαζόταν, από τα μεγάλα ΜΜΕ σαν ένα μείγμα σεξουαλικού οργίου και γιορτής των λουλουδιών – πάντα με φόντο τους παρατεταγμένους αστυνομικούς της κυβέρνησης Ντε Γκολ.

Στην αμέσως επόμενη επέτειο, για τα 35 χρόνια, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θα αναλάβει να αποτυπώσει αυτή τη στρεβλή εικόνα στην πολιτικά κατάπτυστη ταινία του «Οι ονειροπόλοι». Ο Μάης του ’68 παρουσιάζεται σαν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι το οποίο περιορίστηκε στην γαλλική πρωτεύουσα. Λες και το ‘ 68 δεν είχαμε την εξέγερση και τη δολοφονία φοιτητών στο Μεξικό ή τις κινητοποιήσεις από την Τουρκία μέχρι την Ιαπωνία. Σαν να μην ήταν η χρονιά της παρακρατικής δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αλλά και των βίαιων απεργιών στην Ιταλία και περιοχές της Γαλλίας, όπου οι εργάτες έχτιζαν τα αφεντικά τους μέσα στα γραφεία τους. Σαν να μην υπήρχε στις ΗΠΑ το κίνημα των μαύρων πανθήρων που απειλούσε να μετατρέψει τον αγώνα για τα φυλετικά δικαιώματα σε μια ένοπλη ταξική σύγκρουση.

Ακόμη και μέσα από αυτή την παραμορφωμένη εικόνα του Μάη του 68, όμως, η έννοια της εξέγερσης παρέμενε ζωντανή μέχρι την επέτειο του 2003 – ακόμη και αν κατέληγε να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό φόντο για την προώθηση προϊόντων.
Αντίθετα στην επέτειο του 2008 ο Μάης ήταν και πάλι επικίνδυνος. Βλέποντας μια μικρογραφία των παρισινών οδοφραγμάτων στο κέντρο της Αθήνας οι παλαιοί υπαρξιστές των σαλονιών ανατρίχιαζαν με τους μαθητές που πετούσαν πέτρες στην αστυνομία.

Ο Πάγκαλος μιλούσε πλέον για «φασισμό» όσων ζητούν διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου (που ο ίδιος θεωρούσε κομβικό σημείο για το ξέσπασμα του γαλλικού Μάη), ο Πέτρος Μάρκαρης εντόπιζε ίχνη «ναζισμού» στα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και η Σώτη Τριανταφύλλου, άρχισε να γεμίζει τις σελίδες των free press με ύμνους για τους εκάστοτε υπουργούς δημόσιας τάξης που μάχονταν την ανομία.

Ο Μάης του 68, από γιορτή των λουλουδιών και του ερωτικού αντικομφορμισμού, έχει μετατραπεί σε απαγορευμένη λέξη ακριβώς επειδή ένα τμήμα της κοινωνίας τον επιζητούσε και τον αναπαρήγαγε. Και μόνο η αναφορά στη συγκεκριμένη χρονολογία όχι μόνο δεν άνοιγε πλέον τις πύλες για τα κοκτέιλ πάρτυ των Αθηνών αλλά ενδέχεται να οδηγούσε και στον στιγματισμό σου στις κοσμικές συνευρέσεις του Κολονακίου.

Η φετινή επέτειος των 45 χρόνων οδηγεί σε ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις. Το σύστημα δεν αισθάνεται ικανό να αφομοιώσει τα νοήματα του Μάη του 68 όπως έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες και προτιμά να σιωπήσει. Ίσως γιατί η εποχή μας παρουσιάζει τόσες ομοιότητες με τα σκοτεινά χρόνια του τέλους της δεκαετίας του ’60. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε σήμερα αν ήταν 1968 και θα καταλάβει τον τρόμο που σχηματίζεται στα μυαλά ορισμένων.

Αν ήταν λοιπόν 1968 ο αμερικανικός στρατός θα βρισκόταν βυθισμένος στο τέλμα κάποιας πολεμικής επιχείρησης σε αρκετές χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής (ας τις ονομάσουμε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σομαλία, Υεμένη, Λιβύη, Ιράκ, Συρία) σκορπώντας καθημερινά τον θάνατο μεταξύ των αμάχων. Οι σφαγές, όπως αυτή που σημειώθηκε στο Μάι Λάι του Νότιου Βιετνάμ, σήμερα θα πραγματοποιούνταν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα περίφημα drones, από κάποιον χειριστή στη Φλόριντα. Όσο για τα βασανιστήρια δεν θα πραγματοποιούνταν απευθείας από αμερικανούς στρατιώτες αλλά από μισθοφόρους εταιρειών όπως η Μπλακ Γουότερς.

Τα εγκλήματα που πραγματοποιούσε ο αμερικανικός στρατός το 1968 θα αποκαλύπτονταν από κάποια μεγάλη αμερικανική ερφημερίδα όπως οι New York Times και όχι από ανεξάρτητες πλατφόρμες όπως το Wikileaks. Οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτών των διαρροών, όμως, θα διώκονταν ανηλεώς όπως συμβαίνει σήμερα με τον Μπράντλει Μάνιν.

Αν ήταν 1968 οι αθλητές δεν θα χαιρετούσαν ναζιστικά αλλά θα σήκωναν περήφανα τις μαύρες γροθιές τους για να τιμήσουν τους Μαύρους Πάνθηρες. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θα υποστήριζαν ότι είναι μόλις 24 χρόνων και γι’ αυτό δεν ήξεραν τι έκαναν ή ότι ο χαιρετισμός τους προέρχεται από κάποια αρχαία φυλή μαύρων στην Αφρική.

Φυσικά αν ήταν 1968 οι φασίστες και οι ρατσιστές θα φορούσαν ακόμη λευκές κουκούλες και όχι μαύρα T-shirt.
Αν ήταν 1968 τα άρματα μάχης δεν θα έρχονταν από το σύμφωνο της Βαρσοβίας για να καταπνίξουν την Άνοιξη της Πράγας αλλά θα στέλνονταν από την Βορειοατλαντική συμμαχία με πρόσχημα ότι ενισχύουν την Αραβική Άνοιξη για να ανατρέψουν εχθρικά καθεστώτα.

Αν ήταν 1968 οι Rolling Stones θα έγραφαν τo Street Fighting Man για φοιτητές που συγκρούονται με την αστυνομία ενάντια στην επιβολή διδάκτρων και την υπόγεια ιδιωτικοποίηση του συστήματος εκπαίδευσης. Στην Ιαπωνία οι σπουδαστές θα διαμαρτύρονταν για την ενίσχυση της παρουσίας του αμερικανικού στόλου με καθημερινές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία και δεν θα επέτρεπαν στο πεντάγωνο να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τη Βόρεια Κορέα για να στήνει το στόλο του σε στρατηγικά σημεία του Ειρηνικού Ωκεανού.

Το ίδιο θα συνέβαινε και στην Τουρκία όπου οι φοιτητές θα εξεγείρονταν για τη χρήση του αεροδρομίου του Εσένπογα για τη μεταφορά οπλισμού της CIA προς ομάδες μαχητών στη Συρία (όπως διαμαρτύρονταν για τον ελλιμενισμού του 6ου στόλου στη χώρα τους το 1968).

Αν βέβαια ήταν Μάης του ’68 και ξεσπούσαν επεισόδια σε οποιαδήποτε περιοχή της Ευρώπης τα κομμουνιστικά κόμματα θα καταδίκαζαν τα ξεσπάσματα οργής του πληθυσμού αποδίδοντάς τα (όπως είχε κάνει τότε η γαλλική Humanite) σε «ψευτοεπαναστάτες, οι οποίοι υπηρετούν τα συμφέροντα της γκολικής εξουσίας και των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων».

Το κόμμα θα καταδίκαζε κάθε αυθόρμητη έκρηξη της νεολαίας υποστηρίζοντας ότι δεν έχι έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την είσοδο στα χειμερινά ανάκτορα (διαδικασία η οποία, παρεπιμπτόντως, σημειώνεται πάντα χωρίς να «σπάσει ούτε τζάμι).

Αν ήταν Μάης του ’68 οι μεγαλύτεροι σχολιαστές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης θα συμφωνούσαν με το κομμουνιστικό κόμμα ότι πρόκειται για μια έξαρση χουλιγκανισμού, ως συμπλήρωμα όμως θα έγραφαν σε ειδικές ιστοσελίδες προσωπικοτήτων ότι για την αντιμετώπισή του φαινομένου απαιτείται η αναστολή ορισμένων άρθρων του συντάγματος ή η κινητοποίηση του στρατού.

Στην Ελλάδα βέβαια αν ήταν Μάης του ’68 δεν θα καταλαβαίναμε και πολλά γιατί θα είχαμε χούντα. Όσοι πολιτικοί έπαιρναν το χρίσμα του Παπαδόπουλου θα γίνονταν απευθείας υπουργοί και δεν θα περίμεναν στους διαδρόμου της εξουσίας όπως συμβαίνει σήμερα με τον Βορίδη. Φυσικά οι εκπρόσωποι Τύπου του καθεστώτος δεν θα επιτρεπόταν να έχουν στην προσωπική τους σελίδα στο Facebook φωτογραφίες με μέλη της βασιλικής οικογένειας, η οποία τότε αποτελούσε κόκκινο πανί για την κυβέρνηση των συνταγματαρχών.

Αν ήταν 1968, στην Ελλάδα οι σημαντικότερες αποφάσεις δεν θα λαμβάνονταν από το κοινοβούλιο αλλά με προεδρικά διατάγματα. Στις πλατείες και στα μνημεία του ένδοξου παρελθόντος άντρες γυναίκες και παιδιά θα κρατούσαν αναμμένες δάδες και θα φώναζαν εθνικοπατριωτικά συνθήματα. Αν ήταν 1968 οι εφοπλιστές, με απόφαση του καθεστώτος, θα απολάμβαναν απόλυτης φοροασυλίας.

Στη χώρα θα πραγματοποιούνταν φυσικά βασανιστήρια, τα οποία όμως θα γίνονταν γνωστά μόνο από ξένα μέσα ενημέρωσης καθώς δεν θα μεταδίδονταν ποτέ από την ΥΕΝΕΔ. Το Συμβούλιο της Ευρώπης θα εξέφραζε βέβαια την έντονη ανησυχία του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσω του ειδικού επιτρόπου Νιλς Μουίζνιεκς αλλά πρακτικά δεν θα έκανε και πολλά για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Παρόλα αυτά αρκετά τμήματα της Αριστεράς θα συνέχιζαν να βλέπουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως μοναδική απάντηση στην κρίση δημοκρατίας της χώρας.

Αν ζούσαμε στο 1968 οι στενοί συνεργάτες και σύμβουλοι του πρωθυπουργού θα συνεργάζονταν με την ΕΥΠ για να φακελώνουν και να απειλούν δημοσιογράφους και ακτιβιστές (όπως έκανε άλλωστε η κυβέρνηση Νίξον και το FBI για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Οι ίδιοι θα εξαπέλυαν τόνους λάσπης εναντίον των αντιπάλων τους επισείοντας μάλιστα την Κομμουνιστική απειλή για να συνετίσουν τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Αν ήταν 1968 βέβαια τα σπίτια των μικροαστών θα απειλούν με κατάσχεση από τους κομμουνιστές και όχι από τους τραπεζίτες.

Αυτά θα συνέβαιναν αν σημειώνονταν σήμερα τα γεγονότα του 1968. Όπως εξηγήσαμε φυσικά και στο τελευταίο τεύχος του Unfollow δεν ζούμε στο 1968. Η Ευρώπη και ολόκληρος ο πλανήτης δεν βιώνουν το συμβολικό τέλος της μεταπολεμικής ανάπτυξης αλλά μια παρατεταμένη δομική κρίση που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’70. Οι συνθήκες είναι ολότελα διαφορετικές, ο φόβος όμως που εξακολουθεί να προκαλεί στους εξουσιαστές ο παγκόσμιος Μάης του ’68, ύστερα από 45 χρόνια θα έπρεπε να αποτελεί μάθημα για τους εξουσιαζόμενους. Ή όπως έλεγε και εκείνο το σύνθημα του 2008: Fuck May 68 Fight Now!

http://info-war.gr 

Το είδαμε:http://paganeli.wordpress.com

Μάης 68: Παγκόσμια Εξέγερση from infowar on Vimeo.

Είσαι μπάτσος?Μπορείς

Είσαι μπάτσος, Μπορείς να εκτονώνεις τα κτηνώδη ένστικτα σου χωρίς καμιά επίπτωση

Η ρήση του Μητσοτάκη προς τους μπάτσους «το κράτος είστε εσείς» επιβεβαιώνεται κάθε μέρα. Τα «ένστολα παιδιά του συστήματος» έχουν την «πλήρη κατανόηση», απ’ τους «αρμοδίους» και βγαίνουν «λάδι» σε κάθε εγκληματική συμπεριφορά τους.

Δυο γεγονότα που ήρθαν στην δημοσιότητα, χτες και σήμερα, λογικά θα έπρεπε να ξεσηκώσουν και τις ..πέτρες. Για τα αργυρώνητα όμως ΜΜΕ δεν αξίζουν ούτε μια πρόταση στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τους, ούτε μια αράδα στις φυλλάδες τους.

Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Κίνησης «Απελάστε τον ρατσισμό»:

Αρχιφύλακας «αθωώθηκε» υπηρεσιακώς προτού καθίσει στο εδώλιο για άγριο βασανισμό αλλοδαπού

«Αστυνομικός που οδηγείται στο εδώλιο για πρωτοφανή βασανιστήρια "απηλλάγη" από δύο ταχύτατες ΕΔΕ της ΕΛ.ΑΣ., η οποία, καταπώς φαίνεται, έσπευσε να προκαταλάβει τη δικαστική απόφαση. Ο 37χρονος αστυνομικός κατηγορείται ότι όχι μόνο χτυπούσε έναν αλλοδαπό συλληφθέντα αλλά και ότι τον είχε τυλίξει με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών την οποία είχε γεμίσει με κόπρανα του φοβισμένου λόγω των βασανιστηρίων ανθρώπου.
Παρ’ ότι σωρεία δικαστικών εγγράφων, ιατροδικαστικών γνωματεύσεων αλλά και εισηγήσεων δικαστικών λειτουργών παραπέμπουν τον αστυνομικό σε δίκη για απίστευτες βιαιοπραγίες, η ΕΛ.ΑΣ. αποφάσισε - λίγες εβδομάδες πριν από το δικαστήριο - ότι είναι "αθώος"». 

Πάμε και σε μια πιο καραμπινάτη περίπτωση συγκάλυψης βασανιστών μπάτσων.

Σε περασμένη ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας διαβάζουμε:

  Σε κρίσιμη κατάσταση μετά από ..εξακρίβωση στοιχείων

«Με σοβαρότατα τραύματα νοσηλεύεται στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά 19χρονος, ο οποίος, σύμφωνα με τους οικείους του, ξυλοκοπήθηκε μέσα στο κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηρακλείου. Το περιστατικό σημειώθηκε τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου, όταν ο 19χρονος και τέσσερις ακόμα συνομήλικοι του μεταφέρθηκαν στην αστυνομική διεύθυνση για εξακρίβωση στοιχείων μετά από μπλόκο της αστυνομίας στην Παραλιακή του Ηρακλείου. Όπως καταγγέλλουν οι υπόλοιποι νεαροί, ο 19χρονος Κώστας Χαιρέτης ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς με κουκούλες, μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, επειδή διαπιστώθηκε πως στο παρελθόν είχε αρνηθεί να σταματήσει σε έλεγχο της Τροχαίας.

Τον άκουγα να φωνάζει "μη σας παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο", λέει ο 18χρονος Φανούρης Φραγκιαδάκης, ο οποίος επίσης συνελήφθη και ξυλοκοπήθηκε, αλλά πιο ελαφρά. Άνοιξαν κάποια στιγμή την πόρτα και μας είπαν "πάρτε τον από δω". Ο Κώστας δεν μπορούσε καλά-καλά να περπατήσει.

Από εκεί και πέρα ακολουθεί ένα τριήμερο με το παιδί να παρουσιάζει εμετούς, πυρετό και πόνους στην κοιλιακή χώρα. Διακομίστηκε δύο φορές στο νοσοκομείο, χωρίς να κριθεί αναγκαία η παραμονή του. Το μεσημέρι της Τετάρτης, 4 Απριλίου, το παιδί έφτασε με αφόρητους πόνους και πρήξιμο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου, όπου διαπιστώθηκε πως φέρει σοβαρά τραύματα στα πλευρά, σοβαρή ζημιά στο πάγκρεας, υπολειτουργεί ο ένας του πνεύμονας, φέρει δύο μεγάλα αιματώματα στο συκώτι και έχει χτυπηθεί στο υπονεφρίδιο. Οι γιατροί έκριναν αναγκαία την άμεση αεροδιακομιδή του στην Αθήνα και πλέον νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο Τζάνειο.

Από την πλευρά της Αστυνομίας διατάχθηκε (πάλι) ΕΔΕ για την εξιχνίαση της υπόθεσης, ενώ αφέθηκαν υπόνοιες για παράξενο κενό τεσσάρων ημερών από το περιστατικό μέχρι την καταγγελία υπονοώντας πως στο μεσοδιάστημα συνέβη "κάτι άλλο"»…

Σήμερα, λοιπόν μαθαίνουμε το αποτέλεσμα που είχε κι αυτή η ΕΔΕ. Το αποτέλεσμα; Το αναμενόμενο:   «Δεν προέκυψε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο»,  για τους μπάτσους βασανιστές. Οπότε μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους …

Χρειάζονται σχόλια;
http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Η επανάσταση ειναι ολοδικία σου υπόθεση....

Από τα δύο στα τέσσερα και από τα τέσσερα στα δύο

by Sotos

«[…] Τώρα που έλιωσαν τα γόνατά μας από το σκύψιμο και το σύρσιμο, άρχισε να βολεύει η στάση, και το να σταθούμε όρθιοι φαίνεται κουραστικό.»
Το διάβασα και με πόνεσε. Δεν έχω χάσει κείμενο του ανθρώπου που τόγραψε, και ξέρω ότι νοιάζεται, αλλά κι αυτή ακόμα η προσωπική μου μαρτυρία ως κύρωση περιττεύει. Δεν γράφει, ρε σεις, κάποιος αυτά τα λόγια, άμα δεν νοιάζεται –άμα δεν έχει συναίσθηση και δεν νοιάζεται. Κι όποιος έχει συναίσθηση και νοιάζεται πονάει. Και με πόνεσε.
Με πόνεσε, επειδή οι γονατισμένοι, οι σκυφτοί και συρμένοι, αυτοί που καταδικάστηκαν στα τέσσερα δεν μπορούν να σηκωθούν από μόνοι τους. Μια φορά το έκανε ένας από μας, ένας αυτός μόνος του, κι ακόμα τον γυρεύουν όλα τα ερευνητικά κέντρα όλου του κόσμου. Ρωτάνε: «πώς σηκώθηκε, πού, γιατί, πώς του ‘ρθε», αλλά δεν βγάζουν άκρη. Μόνο για να μη στερήσουν ένα νήμα από τους κατοπινούς και πάει στράφι η προεργασία, του έδωσαν του αγνώστου αυτού ένα όνομα αφηρημένο και αόριστο: Τον είπανε «Homo Erectus». Είναι ο προδομένος Πατριάρχης ημών των υπολοίπων, των γονατισμένων, των σκυφτών και συρμένων. Είμαστε ανάξιοι κληρονόμοι αγνώστου πατρός.
Τώρα, τον ντρεπόμαστε επειδή είμαστε ανάξιοι, τον φοβόμαστε επειδή ήταν σε πολύ άγρια κατάσταση, θα σας γελάσω… Πάντως για να σηκωθεί δικός μας όπως το έκανε εκείνος, αυτό θέλει απόκρυφα, που όλα δείχνουν ότι μάλλον μας λείπουν και μάλλον του περισσεύανε…
Εμείς, για να σηκωθούμε, θέλουμε συμπαράσταση. Άλλοι το λένε ηγεσία, άλλοι το λένε συντονιστικό κέντρο, άλλοι αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει, θέλει να σου πούνε μέρα, ώρα, τόπο, ενθάρρυνση, και να σου παράσχουν και κάποιες εξασφαλίσεις. Όχι νερό, σάντουιτς, το πού θ’ αφήσεις το άρρωστο μωρό και τέτοια –πες ότι τούτα τα βρίσκει η υπηρεσία… Θέλει να μετράει αυτός που θα σηκωθεί και θα φάει την πρώτη. Να μετράει, που να πονέσει ο επικεφαλής του επικεφαλής του επικεφαλής του επικεφαλής.
Το έκανε ο Μανώλης Γλέζος κι έφαγε τα χημικά κατάμουτρα· ξερά και στα ίσα! Δεν ιδρώνει το αυτί τους. Σκυλιά μαύρα και αγαρηνά. Δάκρυσαν μαζί του και οι κροκόδειλοι. Και τα υπόλοιπα ζώα του κήπου και θηρία κι ερπετά της ζούγκλας;
Άλλο τράβηξε για το Μαυσωλείο που λέγεται Ακαδημία Αθηνών, αναζητώντας αυτό τις… κατάλληλες προϋποθέσεις –στην ώρα του, είναι η αλήθεια… Τι έχεις να φοβηθείς μωρέ;
Άλλο έγραψε γράμμα στον κοινό τους, λέει, φίλο με τον Ελύτη –κρίμα που ένας μεγάλος ποιητής μας τον αποκάλεσε τον Νάνο Αποσπερίτη… Τι έχεις να φοβηθέις μωρέ;
Άλλο ψάχνει να βρει άδειο παγκάκι στην Κυψέλη… Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;
Άλλος κάνει «αμυντική συναυλία»… Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;
Η Ο.Λ.Μ.Ε. το παίζει στην πεθερά πικαρισμένη νύφη, που καυτηριάζει τις ατέλειες (των εξετάσεων)… Σταυροκοπιέμαι. Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;
Άλλος το βιολί του, άλλος την πασαβιόλα του, όλοι τους διακεκριμμένοι Homo Sapiens –Sapiens Sapiens· διπλό παρακαλώ το επιστημονικό προσωνύμιο, τρομάρα μας!
Ναι, Homo Sapiens Sapiens, όταν εμείς οι υπόλοιποι, του είδους κι εμείς, δεν λέω, όμως γονατιστοί, σκυφτοί, συρμένοι, και κατατρομαγμένοι, φυλαγμένοι μη τυχόν μας φάει κανένα μεγάλο ερπετό, δηλαδή τίποτε πεινασμένοι Τυραννόσαυροι από εκείνους τους αχόρταγους που ενδημούν και λυμαίνονται την περιοχή για να γεμίσουν το άπατο στομάχι τους, προσβλέπουμε οι έρημοι στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου, μήπως και σηκωθεί μετά κάποιαν αυγή στα δυό του πόδια ο Homo Erectus.
Όλο αυτό, αυτό το πέρα δώθε στο κόμικ της καταγωγής των ειδών με διάφορες περίεργες φάτσες εδώ κι εκεί πονάει πιο πολύ…
http://sotosblog.com

ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ;

ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ;

Του Ισίδωρου Νερούτσου

Το άρθρο του κατά τα άλλα αγαπητού πραγματικά συντρόφου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλία Μυλωνά, αποτελεί θα έλεγα έκπληξη για τις τοποθετήσεις του. Δίνει την εντύπωση ότι στην ουσία ψάχνει να βρει αυτό που αναφέρει ο ίδιος για τον Καβάφη, δηλαδή βαρβάρους.

Ομολογώ ότι, πιθανόν από δική μου ίσως αδυναμία, δεν ανακάλυψα στο άρθρο κάποια πρωτότυπη ή καινοτόμο ιδέα. Δεν πρόσεξα ούτε κατάλαβα ποια είναι η διαφωνία, ποια η διαφορά. Το ότι ο συνασπισμός χρωστά πολλά στις συνιστώσες και το αντίστροφο δεν είναι κάτι άγνωστο ή καινούργιο. Ούτε είναι καινοφανής άποψη ότι τελικά όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, που μας πίστεψε και μας εμπιστεύθηκε.

Η αναδρομή στο παρελθόν, παρόλο που πρέπει να είναι γνωστή σε όλα τα μέλη, βοηθά μόνο, στον βαθμό που αφορά στην εξαγωγή διδαγμάτων που προέκυψαν εκ των αποτελεσμάτων, από επιτυχείς ή ατυχείς δράσεις και ενέργειές μας. Εφ’οσον λοιπόν όλα τα χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, εμείς με ποιο τρόπο ανταποκρινόμαστε στην εμπιστοσύνη του;

Οι πολίτες μας ψήφισαν κυρίως γιατί:

Η στάση μας απέναντι στο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει, ανενδότως καταγγελτική. Η στήριξή μας στα κινήματα αγανάκτησης των πολιτών, υπήρξε αναμφισβήτητη και κομματικά διακριτική. Η ενωτική πρότασή μας προς όλη την αριστερά ήταν ειλικρινής και καταλυτική, για την απόφαση των πολιτών. Το εξαγγελθέν πρόγραμμα για όσους το μελέτησαν και το κατανόησαν, παρά τις φυσικές ατέλειές του, ικανοποίησε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απροσδόκητα επαρκής στις εμφανίσεις του και πειστικός στα επιχειρήματά του.

Ο σύντροφος στο άρθρο του διαβλέπει, χωρίς να το αποδεικνύει, κίνδυνο πιο ήπιας πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και για τον λόγο αυτό, διαγιγνώσκει ότι γίνεται επιχείρηση ξεκαθαρίσματος του εσωκομματικού τοπίου. Διαβλέπει τελεσίγραφα και διατάγματα, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει, ούτε έχω ακούσει, όπως θα έλεγε και ο αρχιτέκτων της αντιτρομοκρατικής Κύριος Διώτης. Πολύ θα ήθελα να δω, πού ακριβώς βρίσκονται αυτά και πότε και από ποιόν έγιναν.

Δέχεται ότι η πραγματική ενοποίηση του κόμματος γίνεται μέσα από την πολιτική πορεία σύγκλισης και ώσμωσης των διαφορετικών προτάσεων. Αυτό είναι μια αλήθεια πού την λέγαμε και την λέμε όλοι. Κανείς δεν ισχυρίσθηκε ότι πρέπει να επικρατήσει ντε και καλά η κάποια άποψη. Συμφωνήσαμε στις δημοκρατικές διαδικασίες.

Διαφωνεί κανείς;

Το συνέδριο δεν αποτελεί όργανο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία.

Διαφωνεί κανείς;

Αυτά τα επιχειρήματα είναι πανομοιότυπα με τα επιχειρήματα του Κουβέλη. Όλοι τα θυμούνται. Κοιτάτε όμως που κατέληξε η ομάδα αυτή. Έχει γίνει βαστάζος της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Σαμαρά, του Βορίδη, του Πλεύρη, του Γεωργιάδη. Τα βαρίδια που είχε τόσα χρόνια ο Συνασπισμός έφυγαν. Αποτέλεσμα ο συνασπισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, να διεκδικούν κυβέρνηση.

Ποιες ακριβώς είναι η αμφιβόλου αποτελέσματος πρακτικές και εφόσον είναι αμφιβόλου αποτελέσματος, πώς διαβλέπει κανείς το αποτέλεσμα; Το ενιαίο κόμμα ήταν ανάγκη για όλους και με την εκλογική λογική του επιχειρήματος και αποφασίσθηκε η δημιουργία του, με δημοκρατικό τρόπο.

Μήπως δεν έγινε έτσι; Μήπως δεν ψηφίσαμε; Πως λένε ότι επιβλήθηκε.

Ο Σύντροφος Ηλίας απ’ότι ξέρω, νομίζω ότι ανήκει στον Συνασπισμό. Από τις συνιστώσες κανείς δεν διαφώνησε, πλην για μια στιγμή το κόμμα του Μανώλη Γλέζου οι Ελεύθεροι πολίτες. Αλλά κι’ αυτός τελικά συμφώνησε. Για ποια διαφωνούσα Συνιστώσα ακριβώς μιλά ο Ηλίας; Μήπως για το λεγόμενο αριστερό ρεύμα; Μα αυτό δεν αποτελεί συνιστώσα.

Μου θυμίζει πάντως σε άλλες εποχές το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Διαχωρίζει αυθαίρετα τα κομουνιστικά κόμματα σε Σταλινικό μονολιθισμό και Προεδρικό Βοναπαρτισμό. Η ιστορία των κομουνιστικών κομμάτων σε όλοι τη γη, αλλά και στην ΕΣΣΔ, δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αποτελεί όμως ύβρη για τα μέλη του Κόμματος και για τον πρόεδρο ότι αποβλέπουν σε προεδροκεντρικό κομματικό μόρφωμα Βοναπαρτικού τύπου.

Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ. Έχουν συνείδηση της αποστολής τους και δεν δέχονται από κανένα αθέτηση υποσχέσεων προς τον λαό. Μια τέτοια συμπεριφορά ψευδών υποσχέσεων, όπως την περιγράφει ο Ηλίας, σημαίνει άμεση κατάρρευση του κόμματος και της κυβέρνησής του.

Μια οικογένεια, μια απλή ομάδα ποδοσφαίρου, μία επιχείρηση, ένα κόμμα, για να προχωρήσουν με επιτυχία και να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, έχει αποδειχθεί, ότι εκτός από σταθερές και ασύμμετρες παραμέτρους, στην εξίσωση που όλοι οι παράγοντες οδηγούν = επιτυχία, είναι αναγκαία και καθοριστική η ύπαρξη του σταθερού παράγοντα καλής ψυχολογίας. Το σπάσιμο του ηθικού αποτελεί σοβαρό λόγο ήττας.

Ένα μαθηματικό υπόδειγμα το αποδεικνύει.

Τώρα αν στις συνελεύσεις των διαφόρων οργάνων αντί για προβληματισμούς και λύσεις για καλύτερες και εφαρμόσιμες πολιτικές, προς όφελος του λαού, τρώμε όλο το χρόνο σε διαδικαστικά θέματα, σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και σε ανούσιες αντιθέσεις, τότε το = οδηγεί στην αποτυχία. Αντι να συσπειρώνουμε τον κόσμο κι’αυτούς που έγιναν πρόσφατα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον τρόπο και τις αντιδικίες μας, τους διώχνουμε.

Υπό το πρίσμα αυτό λέμε ο κάθε πολίτης, ο κάθε σύντροφος, ανεξάρτητα από τις απόψεις του, που μπορεί να είναι σεβαστές, αλλά όχι απαραίτητα και αποδεκτές, είναι πολύτιμος για το λαϊκό κίνημα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι έχουν ισότιμη θέση στο κόμμα και τα νέα μέλη πρέπει να τα υποδεχόμαστε με στοργή, για να μην νοιώθουν ξένα σώματα. Όμως όλοι πρέπει να πειθαρχούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας.

Αν δεν συμβεί αυτό και προκειμένου να χάσουμε την εμπιστοσύνη του λαού μας, προτιμότερο είναι εκείνοι, που επίμονα και θορυβωδώς, ακολουθούν διαφορετική γραμμή, παρά και κατά την θέληση της πλειοψηφίας και προφανώς ζημιώνουν το κόμμα, οφείλουν να αποχωρήσουν. Έτσι θα υπηρετήσουν καλύτερα τον λαό.

Την εξέλιξη αυτή δεν εύχεται ούτε επιθυμεί κανείς

Όπως κανείς μας, δεν επιθυμούσε την αποχώρηση του Κουβέλη. Θυμηθείτε όμως τι κλίμα συντροφικό, ανακούφισης και γαλήνης επικράτησε στο κόμμα, μετά την αποχώρηση του και πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 27%.

Τώρα η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται; Ελπίζω όχι.

Νέα βαρίδια;

Πολύ το εύχομαι να κάνω λάθος Αλλά καλό δεν είναι να μας πει ο σύντροφος Ηλίας και με σαφήνεια , που ακριβώς διαφωνεί και να μας διαβεβαιώσει ότι μας θεωρεί συντρόφους και ότι κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας. 
http://sioualtec.blogspot.gr

Αυτά πάνε χέρι χέρι

Ολάντ – Μέρκελ: Συμφώνησαν για πρόεδρο του Eurogroup «πλήρους απασχόλησης»

Η γερμανίδα καγκελάριος προσφώνησε εκ λάθους τον Ολάντ… «Μιτεράν»

Σε συμφωνία για τον πρόεδρο του Eurogroup κατέληξαν την Πέμπτη η Γαλλία και η Γερμανία. Ειδικότερα οι αρχηγοί των δυο χωρών συμφώνησαν ότι στο εξής θα αναδεικνύεται ένας πρόεδρος του Eurogroup που θα είναι «πλήρους απασχόλησης», όπως δήλωσε την Πέμπτη  ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.
«Σχετικά με την διάρθρωση της οικονομικής διακυβέρνησης, συμφωνήσαμε να γίνονται περισσότερες σύνοδοι του Eurogroup, με έναν πρόεδρος της Ευρωομάδας, ο οποίος θα είναι, πλήρους απασχόλησης και με ενισχυμένες εξουσίες», δήλωσε ο Ολάντ κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου στο Μέγαρο των Ηλυσίων με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.
Ένας πρόεδρος της ευρωζώνης θα ενισχύσει το συντονισμό στο εσωτερικό της, συμφώνησαν οι δύο ηγέτες, ενώ επισήμαναν ότι πρέπει να γίνονται περισσότεροι σύνοδοι του Eurogroup υπό την ηγεσία του προέδρου.
Να σημειωθεί ότι κατά τη δάρκεια της συνέντευξης Τύπου η γερμανίδα καγκελάριος, εκ λάθους προσφώνησε τον κ. Ολάντ ως κ. Μιτεράν.
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα θέματα της γαλλικής οικονομίας, η κυρία Μέρκελ εποεσήμανε ότι η Η Γαλλία έχει την υποχρέωση να προχωρήσει με τις διαρθρωτικές αλλαγές μετά την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να παρατείνει κατά δύο χρόνια την προσπάθειά της να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 3%. «Συμφωνήσαμε να δώσουμε άλλα δύο χρόνια στη Γαλλία για να περιορίσει το έλλειμμα στο 3%», κατέληξε η Ανγκελα Μέρκελ.
Προσέθεσε, ωστόσο, ότι αυτό συνοδεύεται με την προσδοκία ότι θα υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις. «Αυτά πάνε χέρι-χέρι», είπε χαρακτηριστικά.
Υπενθυμίζεται ότι ο Ολάντ υποδέχθηκε την Άνγκελα Μέρκελ στο Παρίσι, σε μία συνάντηση με στόχο την ενίσχυση του συντονισμού των δύο χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης και την τόνωση της ανάπτυξης πριν την επόμενη Σύνοδο Κορυφής.
Παρά τις διαφορές σε θέματα όπως το ζήτημα των ευρωπαϊκών δασμών στα κινεζικά φωτοβολταϊκά (στους οποίους το Βερολίνο αντιτίθεται, θέλοντας να αποφύγει εμπορικό πόλεμο με το Πεκίνο) οι δύο χώρες τονίζουν τις καλές τους σχέσεις.
http://papaioannou-giannis.net