δικτυο 21

* Ο Μακάρθι και το «Δίκτυο 21″

«Οι καθηγητές Καργάκος και Λαζαρίδης υπογράμμισαν ότι στόχος του “Δικτύου 21′ είναι η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό»
(«Τα Νέα», 15.12.1997)
Με αυτογκόλ απειλείται το υπό δημιουργία λόμπι των «εθνικώς ανησυχούντων». Επινόησαν έναν «εχθρό», που δεν υπάρχει. Ο αγώνας που ανέλαβαν τις τελευταίες μέρες για την «εθνική αφύπνιση», προϋποθέτει τη συντριβή του «μακαρθισμού» εν Ελλάδι. Πρώτος στόχος είναι να «αποενοχοποιηθεί ο πατριωτισμός», ο οποίος -κατά τη γνώμη της ηγεσίας του «Δικτύου 21″- σήμερα τείνει να τεθεί περίπου εκτός νόμου! Οσο κι αν προσπαθήσαμε δεν καταφέραμε να πιστέψουμε αυτά που διατείνονται, ότι δηλαδή, η κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης δεν επιτρέπεται, και όσοι το επιχειρούν -όπως οι ηρωικοί του «Δικτύου 21″- «ενοχοποιούνται, λοιδορούνται και δαιμονοποιούνται». Γιατί, όμως, τόσο έμπειροι και προβεβλημένοι συμπολίτες μας να ζουν και να κινούνται μέσα σε μια τόσο χονδροειδή κατασκευή;
Ο λόγος είναι απλός: Μόνο μέσω μιας τέτοιας αυθαίρετης αντιστροφής της πραγματικότητας, μπορούν να δώσουν ένα λόγο ύπαρξης στο φιλόδοξο πολιτικό τους σχέδιο. Μόνο αν πείσουν το ακροατήριο τους ότι μαζί με την «ελληνική φυλή που χάνεται», και οι ίδιοι (ο καθένας χωριστά) «κινδυνεύουν να εξαφανιστούν», υπάρχει περίπτωση να το συσπειρώσουν. Με την ίδια ερμηνευτική συνταγή άλλωστε, εξηγούν και τη δημόσια αποστασιοποίηση διαφόρων ομοϊδεατών τους, οι οποίοι, λίγο πριν την πανηγυρική εμφάνιση του «Δικτύου 21″, τους άφησαν στα κρύα του λουτρού (Ι. Καψής, Χρ. Λυμπέρης, Μ. Γικόνογλου, Παν. Ηφαιστος, Αθ. Πλατιάς και Λιάνα Κανέλλη). Ενας από τους ηγέτες της «αφύπνισης του ελληνισμού», ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, δεν παύει να θεωρεί τις αποχωρήσεις των ομοϊδεατών του ως επιβεβαίωση του επικρατούντος μακαρθισμού. Με λίγα λόγια, οι πανταχού παρόντες «ενδοτικοί», μέσα κι έξω από την εξουσία, «απειλούν» τα στελέχη του πατριωτισμού, και αυτά -παρά την απαράμιλλη λεβεντιά τους- «φοβισμένα», λουφάζουν στο μαντρί!
Βιομηχανία
Το «Δίκτυο 21″ είναι το ανώτατο στάδιο της «πατριωτικής» βιομηχανίας υπογραφών προσωπικοτήτων που ζήσαμε τα χρόνια του εθνικιστικού παροξυσμού. Εκατοντάδες παράγοντες της δημόσιας ζωής, σχεδόν όλου του πολιτικού φάσματος, (βουλευτές, πολιτευτές, δήμαρχοι, εκπαιδευτικοί και σταρ των ΜΜΕ), ανησυχούσαν για όλα τα «εθνικά θέματα». Την εποχή της παντοκρατορίας του Αντώνη Σαμαρά και για τα επόμενα λίγα χρόνια που συντηρήθηκε, από την εξουσία, το «κλίμα εθνικής περικύκλωσης», ο πατριωτισμός τους «σε μια κόλλα χαρτί» εντασσόταν και υπηρετούσε τους «εθνικούς διπλωματικούς χειρισμούς». Ηταν η εποχή που, όπως έχει καταγγελθεί από ορισμένους καθηγητές των πανεπιστημίων της χώρας, η συλλογή των υπογραφών των «πατριωτών» διανοουμένων διεκπεραιωνόταν υπηρεσιακώς! Τα δε «αυθόρμητα» συλλαλητήρια, στηρίζονταν παντοιοτρόπως και αξιοποιούνταν από τις ελληνικές κυβερνήσεις ως μοχλός πίεσης στη διπλωματική σκακιέρα. Πού νομίζετε ότι κατευθύνονταν τα μυστικά κονδύλια;

Τα χρόνια παρήλθαν, η κοινωνία βαρέθηκε τα πολεμικά εμβατήρια, κουράστηκε να «καταδιώκεται» νυχθημερόν από όλους τους γείτονες και από όλη τη διεθνή κοινότητα, και οι «ανησυχούντες» άρχισαν να μένουν χωρίς δουλειά. Οι περισσότεροι αισθάνθηκαν απλώς στυμμένες λεμονόκουπες, άλλοι -πολιτικά εμπειρότεροι- σκέφθηκαν να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο στην «εθνική ταπείνωση» και να την πέσουν στον «ενδοτισμό» και τις παραφυάδες αυτού. Αυτοί, που στις αρχές της δεκαετίας καλούσαν τον εισαγγελέα να θέσει εκτός νόμου, ως «προδοτικές», τις φιλειρηνικές απόψεις, σήμερα βιώνουν δήθεν την «ιδεολογική τρομοκρατία ενάντια σε κάθε ελληνική άποψη», από τα «μίσθαρνα όργανα» του μακαρθισμού!
Στις 12.1.1997 εμφανίστηκαν 500 ριψοκίνδυνοι, τάχαμου αποκλεισμένοι από τα κέντρα λήψης αποφάσεων (πάλι βουλευτές, κομματικά και κρατικά στελέχη, σταρ των καναλιών, πρυτάνεις, προβεβλημένοι δημοσιογράφοι κ.λπ.), να καταγγείλουν την «τουρκική θρασύτητα» και την «υποκρισία και τον κυνισμό των δυτικών κυβερνήσεων». Αφορμή ήταν η ανησυχία τους για την άμυνα της Κύπρου. Στην πραγματικότητα φοβούνταν ότι η κυβέρνηση μπορεί να σκεφτεί και κάτι άλλο ως λύση του Κυπριακού, πέραν της αγοράς αεροσκαφών και πυραύλων S-300, που οι ίδιοι υποδεικνύουν ως τη μόνη «εθνική» πολιτική. Επόμενη εμφάνιση της ίδιας περίπου λίστας, ήταν στις 25.11.1997 όπου ως «Ομιλος Ανδρέας Κάλβος», ανησυχούσαν, χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη, για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ! Και έρχεται μετά το «εθνικό λόμπι» να μας πείσει ότι όλοι αυτοί (80 βουλευτές και οι κλασικοί μαϊντανοί των ραδιοτηλεοπτικών πάνελ), υποφέρουν από τον μακαρθισμό!
«Επανελλαδισμός»
Αλλά ας δούμε τα παραπάνω μέσα από την εναρκτήρια ομιλία του Σαράντου Καργάκου, στην πανηγυρική πρώτη του «Δικτύου 21″, την περασμένη Κυριακή στο Φάληρο. Συγκροτεί αυθεντικά το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της νέας «Εθνικής Εταιρείας», η οποία και τους εμπνέει, όπως τόνισε ο εθνικός μας φιλόλογος. Η συνταγή βασίζεται στην ακατάσχετη κινδυνολογία, σε ένα παθολογικό σύνδρομο καταδίωξης:
«Χανόμαστε ως έθνος. Χάνουμε τη γλώσσα μας, καταρρέουν οι αξίες. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας, της Αλβανίας, που θα γίνει ιταλικό προτεκτοράτο, δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς«.
Καταχειροκροτούμενος ο κ. Καργάκος, κατήγγειλε την υπογεννητικότητα, την παρακμή και προφανώς τους προδότες. «Η Ελλάς τελεί υπό εσωτερική κατοχή. Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων», κατέληξε ο φιλόλογος, για να ζητήσει τη συστράτευση όλων των εθνικά ταπεινωμένων στο κίνημα «του επανελλαδισμού της χώρας»! Μια πορεία που ολοκληρώνεται μαζί με τη συντριβή των «ενδοτικών» και των «παρακμιακών».
Το πώς εννοεί τον «επανελλαδισμό» του ο κ. Καργάκος, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε. Αρκεί να πάμε λίγο πίσω, στην εποχή που ο «μακαρθισμένος» φιλόλογος έγραφε την ιστορία του μακεδονικού, αναζητώντας τη ρίζα του κακού στην «εβραϊκή συνωμοσία»: «Εικάζεται ότι και ο στρατάρχης Τίτο, ο δημιουργός του σημερινού “Σκοπιανού Ζητήματος’, ήταν εβραϊκής καταγωγής. Επίσης Εβραίοι ήσαν και τα 6 από τα 30 περίπου μέλη που ίδρυσαν στον Πειραιά τον Νοέμβριο του 1918, το ΣΕΚΕ« (Σ. Καργάκος, «Από το Μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων», Gutenberg, 1992).
Αν αυτή η θέση μοιάζει «γραφική», ας δούμε και άλλες στρατηγικές του προτάσεις, την περίοδο που οι νοήμονες άνθρωποι αγωνιούσαν για τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας:
«Σε περίπτωση πολέμου στο νότο, να προωθηθεί -για λόγους ασφαλείας (και όχι μόνο)- ο Ελληνικός Στρατός και να καταλάβει την Κλεισώρια Δεμίρ-Καπού (Σιδηρές Πύλες) απ” όπου διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την Ευρώπη με τη Θεσσαλονίκη. Και αυτό για να προκάνουμε τους Σέρβους και Βούλγαρους και Αλβανούς που θα τεμαχίσουν το σκοπιανό ψευδοκράτος. Γιατί φοβάμαι πως και πάλι, κρατώντας την “άψογη στάση” τού “δεν διεκδικούμε τίποτα’, θα μείνουμε σαν τις μωρές παρθένες εκτός νυμφώνος» («Οίκον. Ταχυδρόμος» 27.2.1992).
Και ως αγωνιζόμενος άνθρωπος των γραμμάτων, πρότεινε («Πολιτικά Θέματα» 20.12.1991) «να εκδοθεί ειδικό βιβλίο περί της Μακεδονίας και του Μακεδονικού Ελληνισμού. Επ” αυτού δε, να εξετάζονται πάντες οι προτιθέμενοι να σπουδάσουν στο εξωτερικό»! Την 1.7.1993, ο κ. Καργάκος βάζει στην πράξη ορισμένες από τις ιδέες για τον «επανελλαδισμό» στην υπηρεσία της επιστήμης. Είναι εκείνος που «αποκαλύπτει» τον «αντεθνικό ρόλο» (αναφορές σε Σλαβομακεδόνες που ζούν στην Ελλάδα) της ερευνήτριας του Πρίστον Α. Καρακασίδου, και την «προγράφει», διότι, μεταξύ άλλων, «το όνομά της είναι τουρκικό ή από το Karakas (= Μακροφρύδης) ή από το Καρακατσάκ (=μαύρος δραπέτης)». Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι γνωστή.
Μισαλλοδοξία, ρατσισμός και εθνικισμός; Οχι, θα πεί ο κ. Λαζαρίδης. «Πατριωτισμός και Δημοκρατία πάνε μαζί», δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά δεν πείθει ούτε τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής του «Δικτύου». «Γίνονται μέλη σας εθνικόφρονες σαν τον Πλεύρη π.χ»; ρωτήσαμε 3-4 της ηγεσίας. «Αποκλείονται οι ναζί», λέει ο ένας, «ο καλός μύλος όλα τα αλέθει», λέει ο άλλος, που δεν κρύβει την εκτίμηση του στα παραμύθια του μίσους που ακούει στο Tele-City. Και γιατί να μην επικρατεί σύγχυση στους κόλπους του «Δικτύου 21″; Τί διαφορετικό από όσα τους «αναλύει» ο Πλεύρης ή ο «Στόχος» άκουσαν στο Φάληρο;

Κοίτα ποιοι μιλάνε! 

Τα κοινωνικά και πολιτικά συμφραζόμενα του όρου «μακαρθισμός», οι ιδεολογικοί και ιστορικοί προσδιορισμοί που φέρει, παραπέμπουν σε πραγματικότητες ριζικά αντίθετες από αυτές που υπαινίσσονται οι πρωτοστατούντες του «Δικτύου 21″. Τέτοιες παραλληλίες, και μάλιστα εκφερόμενες από υποτιθέμενους επαϊοντες, δεν είναι απλώς αδόκιμες αλλά και εξοργιστικές.
Αν θέλουμε οι λέξεις να διατηρούν κάτι από τη σημασία τους, η μόνη περίπτωση τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας όπου, mutandis mutandis βέβαια, μπορούμε να μιλήσουμε για μακαρθισμό, είναι η περίοδος του εθνικιστικού παροξυσμού της «νεομακεδονομαχίας». Ας θυμηθούμε μόνο το διασυρμό, συλλήβδην, ως «φιλοσκοπιανού» και «ύποπτου» κάθε διαφωνούντα, τις αλλεπάλληλες διώξεις, δίκες και βαριές καταδίκες. Τον Μάιο του 1992 λ.χ, 4 μέλη της Αντιπολεμικής Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης (Α.Α.Σ) -περίπτωση που τυχαίνει να γνωρίζω καλά- καταδικάστηκαν σε 19 μήνες φυλάκιση για το μοίρασμα προκηρύξεων με τίτλο «Οι γειτονικοί λαοί δεν είναι εχθροί μας. Οχι στον εθνικισμό και τον πόλεμο». Το δικαστήριο ενεργοποίησε εμφυλιοπολεμικά άρθρα του ποινικού κώδικα όπως η «διατάραξη διεθνών σχέσεων της χώρας» (στο κεφάλαιο «Προδοσία κατά της χώρας»)!
Πού ήταν αλήθεια τότε οι, λαλίστατοι σήμερα, ιθύνοντες του «Δικτύου»; Ποια θέση πήραν; Διαμαρτυρήθηκαν άραγε όταν Ελληνες πολίτες συλλαμβάνονταν και καταδικάζονταν από την ελληνική πολιτεία, αποκλειστικά για τις ιδέες τους;
Τέτοιες ερωτήσεις, αν δεν είναι ρητορικές, καταντάν αναπόφευκτα αφελείς. Μια αναδίφηση των τεκταινομένων της περιόδου δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευχάριστη ή τιμητική για τη συνέπεια των σημερινών διαμαρτυρομένων. Παρόλο που μετά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις, η ταυτότητα του νεόκοπου «Δικτύου» είναι κάπως συγκεχυμένη, ανάμεσα στα μέλη και τους συμπαραστάτες του θα εντοπίσουμε πολλούς από όσους πλειοδότησαν σε μίσος και τυχοδιωκτισμό. Αυτούς που, στην καλύτερη περίπτωση, προτίμησαν την «αιδήμονα σιωπή» για τις διώξεις ιδεών, ενώ, στις πιο προωθημένες εκδοχές, πρωτοστάτησαν στην καταγγελία όσων συμπαραστάθηκαν στους καταδικασμένους, εισηγήθηκαν ότι η ελευθερία του λόγου μπορεί και πρέπει να συρρικνώνεται όταν απειλούνται «εθνικά συμφέροντα».
Στρατής Μπουρνάζος
(Μέλος της Α.Α.Σ, διωχθείς από τον «νεομακεδονικό» μακαρθισμό)


(«Ιός», Ελευθεροτυπία, 20/12/1997)