Επικαιρότητα

Ο Χριστόφιας σε ρόλο… Θεοδώρας Τζάκρη

Αν σας ξενίζει ο τίτλος αυτού του σημειώματος, πολλώ δε μάλλον αν σας ενοχλεί η σύγκριση ενός… μπαρουτοκαπνισμένου κομμουνιστή ηγέτη με τη σικ ξανθιά του Γιωργάκη, παρακαλούμε να διαβάσετε το απόσπασμα που ακολουθεί και προέρχεται από το γεμάτο πόνο και δραματικές κορόνες διάγγελμα που απηύθυνε ο πρόεδρος Χριστόφιας προς τον κυπριακό λαό, το βράδυ της περασμένης Τρίτης:
 

«Είμαι ο τελευταίος που θα επιχειρήσει να εξιδανικεύσει το Μνημόνιο και να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Σ’ αυτό υπάρχουν πολλά μέτρα που όντως είναι επώδυνα. Υπάρχουν μέτρα που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα δεχόμουν καν να συζητήσω. Πάντοτε, όμως, είχα στην έγνοια μου ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Τι θα γίνει αν καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα και χρεοκοπήσει η οικονομία της χώρας».

Ποια η διαφορά μεταξύ αυτής της αποστροφής του Δ. Χριστόφια, αλλά και πολλών άλλων που διάνθισαν το μακροσκελές διάγγελμά του («απευθύνομαι σε εσάς για να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο και τις ανησυχίες που μας διακατέχουν όλους», «υποχρεωθήκαμε να λάβουμε με πόνο ψυχής τις συγκεκριμένες αποφάσεις» κτλ.), από τη δραματική, γεμάτο πόνο και αγωνία ομιλία της Θεοδώρας Τζάκρη στην ελληνική Βουλή, κατά τη συνεδρίαση της 7^ης του περασμένου Νοέμβρη, όταν ψηφιζόταν το πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης του ενός άρθρου και των εκατοντάδων αντιλαϊκών-αντεργατικών ρυθμίσεων; Με το πιστόλι στον κρόταφο το ψηφίζω, είπε η Θεοδώρα, για να μην καταρρεύσει η χώρα. «Με την απόφασή μας να στηρίξουμε το τραπεζικό σύστημα, στηρίζουμε την οικονομία του τόπου μας. Αλλιώς, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι σήμερα και οι απλοί άνθρωποι θα υπέφεραν πολύ περισσότερο», είπε ο Χριστόφιας, ο οποίος –ειρήσθω εν παρόδω– είχε την πρόνοια να μην απαγγείλει το διάγγελμά του από καμιά μαγευτική παραλία, από τις άφθονες που διαθέτει το νησί της Αφροδίτης. Ετσι, ο μέγιστος ΓΑΠ, που είχε πετάξει στο Καστελλόριζο για ν’ απευθύνει το δικό του διάγγελμα, παρέμεινε μοναδικός και ανεπανάληπτος.
 

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως υποδέχτηκαν το διάγγελμα οι εργαζόμενοι της Κύπρου, αμφιβάλλουμε όμως αν θα υπήρχε Ελλαδίτης που θα καθόταν να το ακούσει μέχρι το τέλος, καθώς ήταν γεμάτο από αφόρητες κοινοτυπίες και διαρκώς επαναλαμβανόμενες παπαριές κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, που εμείς έχουμε βαρεθεί να τις ακούμε από το 2010 και δώθε. Κάθε φορά που υπογράφεται μια «επικαιροποίηση» του Μνημόνιου, κάθε φορά που προωθείται για ψήφιση στη Βουλή ένα «πακέτο» αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, τα ίδια ακούμε. Οι Κύπριοι απλώς τα άκουσαν για πρώτη φορά από το δικό τους πρόεδρο. Ακόμα και το προεκλογικό «μαζί», που το «ξέσκισαν» ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, έκλεψε ο Χριστόφιας, καταλήγοντας με κορόνες εθνικής ενότητας (πλούσιοι και φτωχοί, καπιταλιστές και εργάτες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, να γίνουν ένα): «Αυτές οι στιγμές δεν προσφέρονται για λαϊκισμό και ανέξοδα λόγια. Δεν προσφέρονται, όμως, ούτε για μηδενισμό και κινδυνολογία. Ο λαϊκισμός και η κινδυνολογία προκαλούν ζημιά στον τόπο (…) Δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπολογίζουμε σε μικροπολιτικές και εκλογικές σκοπιμότητες. Τούτη την ώρα προέχει η υπεράσπιση της Κύπρου μας, η επιβίωση και το μέλλον των ανθρώπων της. Εκφράζω τη βεβαιότητα ότι μαζί ενωμένοι μπορούμε και πάλιν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, όπως κάναμε και μετά το 1974, όταν η πατρίδα μας καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Τότε σε μερικά μόνο χρόνια ξανακτίσαμε τη χώρα μας και αναστηλώσαμε την οικονομία μας. Με τη σκληρή εργασία και τις θυσίες όλων μας. Μπορούμε και τώρα να συμπεριφερθούμε το ίδιο υπεύθυνα. Μπορούμε και τώρα σύντομα να πραγματοποιήσουμε ένα ακόμα οικονομικό θαύμα. Γι’ αυτό ας δώσουμε όλοι τα χέρια. Μαζί ενωμένοι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες!».

Και βέβαια, με τον ίδιο κοινότυπο (για εμάς εδώ στην Ελλάδα) τρόπο, ο Χριστόφιας μίλησε και για τις επιτυχίες, που ήρθαν ως αποτέλεσμα της «ακληρής διαπραγμάτευσης». Τρεις ήταν οι «επιτυχίες» στις οποίες αναφέρθηκε:
 

1.    «Στοχεύσαμε να διατηρήσουμε τον εθνικό έλεγχο της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Τα καταφέραμε! (…) Με βάση αυτά που συμφωνήθηκαν εμείς θα αποφασίζουμε για τους σχεδιασμούς μας. Τα έσοδα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για επένδυση στις υποδομές και για τις μελλοντικές γενεές. Φυσιολογικά, ένα μέρος των εσόδων θα χρησιμοποιείται για την εξόφληση του χρέους». Οταν δούμε το Μνημόνιο, τότε θα ξέρουμε τι ακριβώς προβλέπεται επ’ αυτού. Και βέβαια, το πρώτο Μνημόνιο είναι πάντοτε πιο ήπιο στα θέματα της επιτήρησης. Αυτή σκληραίνει στη συνέχεια, όταν διαπιστώνεται η «απόκλιση από τους στόχους», που είναι πάντοτε σίγουρη. Τότε, βέβαια, δε θα είναι πρόεδρος ο Χριστόφιας (που δε θα είναι καν υποψήφιος), αλλά κάποιος άλλος, κατά πάσα πιθανότητα όχι ο εκλεκτός του ΑΚΕΛ.
 

2.    «Στοχεύσαμε να αποφύγουμε την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Στο αρχικό μνημόνιο υπήρχε ονομαστική αναφορά σε ημικρατικούς οργανισμούς που έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν. Διεγράφη η αναφορά και δημιουργήσαμε την προοπτική για αποφυγή των ιδιωτικοποιήσεων. Η διευθέτηση αυτή δεν μας ικανοποιεί απόλυτα. Είναι, όμως, ένα εφαλτήριο για να συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση προς αποφυγή ιδιωτικοποιήσεων συγκεκριμένων ημικρατικών οργανισμών»! Ξέρετε τι λέει ο Χριστόφιας; Οτι είναι κατόρθωμα που δεν αναφέρονται ονομαστικά οι φορείς που θα ιδιωτικοποιηθούν και πως με παραπέρα διαπραγμάτευση θα αποφευχθούν οι ιδιωτικοποιήσεις τους! Μπορούμε, βέβαια, να καγχάσουμε, γιατί ξέρουμε τι μέλλεται να γίνει. Εχουμε το ελληνικό –και όχι μόνο– προηγούμενο και θυμόμαστε πολύ καλά ότι και εδώ οι ιδιωτικοποιήσεις αποφασίστηκαν χωρίς στην πρώτη φάση να αναφέρονται ονόματα επιχειρήσεων. Αυτά προστέθηκαν στη συνέχεια.
 

3.    «Στοχεύσαμε στην αποτροπή κατάργησης θεσμικών κατακτήσεων των εργαζομένων και του λαού. Δεν δεχθήκαμε την κατάργηση της ΑΤΑ και του 13ου μισθού, γιατί κατακτήσεις που καταργούνται πολύ δύσκολα επαναφέρονται. Στοχεύσαμε η συνεισφορά των μισθωτών να είναι κλιμακωτή και όχι ισοπεδωτική για να υπάρχει επιμερισμός του κόστους από την επιβολή του μνημονίου ανάλογα με τα εισοδήματα. Πείσαμε την τρόικα που είχε διαφορετική θέση, να αποδεχθεί αυτή την προσέγγιση». Χρειάζεται μήπως να θυμίσουμε τον Παπακωνσταντίνου, που «έσωνε» τον 13ο και 14ο μισθό ή την Κατσέλη που «έσωνε» τις συλλογικές συμβάσεις;
 

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά είκοσι νομοσχέδια θα πρέπει να ψηφίσει με διαδικασίες εξπρές η κυπριακή Βουλή. Ισως να μιμηθούν και εκεί το ελληνικό υπόδειγμα, να τα μαζέψουν σε ένα και να τα ψηφίσουν πακέτο. Πρόκειται για προαπαιτούμενες ενέργειες, προκειμένου να εγκριθεί το δάνειο (το ακριβές ύψος του θα καθοριστεί όταν ολοκληρωθεί η μελέτη του οίκου Pimco και καθοριστεί το ποσό που χρειάζεται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών). Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στα κυπριακά ΜΜΕ (μεταδόθηκαν ακόμη και από το κρατικό ΡΙΚ), θα υπάρξει μείωση μισθών κλιμακωτά από 6,5% μέχρι 12,5%, πάγωμα της ΑΤΑ, μείωση των επιδομάτων κατά 15%, αύξηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ και ειδικοί φόροι κατανάλωσης), μείωση κατά 20% του δώρου Χριστουγέννων και του πασχαλινού επιδόματος, κατάργηση του κονδυλίου συνοχής για τους ηλικιωμένους, του επιδόματος γάμου, του επιδόματος θέρμανσης, του βοηθήματος για τα έξοδα κηδείας, των επιδομάτων προς τους φοιτητές (π.χ. αγορά υπολογιστή), του επιδόματος μητρότητας και άλλων οικογενειακών επιδομάτων, της επιδότησης επιτοκίου για απόκτηση πρώτης κατοικίας. Επίσης, μειώνονται κατά 9% τα επιδόματα βαριάς κινητικής αναπηρίας και τυφλών, όπως και το επίδομα διακοπών για αναπήρους, ενώ άγριο «ψαλίδι» θα πέσει στις δαπάνες υγείας, με καθιέρωση εισιτήριου για τα νοσοκομεία και τέλους 5 ευρώ για κάθε επίσκεψη σε γιατρό. Γιατροί και νοσηλευτές θα εργάζονται περισσότερο (και θα πληρώνονται λιγότερο), ενώ αυξάνεται στα 65 το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση.
 

Κατά τα άλλα, ο Χριστόφιας «στόχευσε στην αποτροπή κατάργησης θεσμικών κατακτήσεων των εργαζομένων και του λαού» και τα κατάφερε!
 

Μόνο σε ένα πρωτοτύπησε ο κύπριος πρόεδρος. Βρήκε ενόχους! Είναι οι διοικήσεις των τραπεζών και ο προηγούμενος διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, που άσκησε πλημμελή έλεγχο. Υποσχέθηκε, μάλιστα, ότι «οι έρευνες που διεξάγονται για το τραπεζικό σύστημα θα πρέπει αποφασιστικά να συνεχιστούν μέχρι τέλους και στη βάση των αποτελεσμάτων τους να αποδοθούν οι ευθύνες και οι ένοχοι να τιμωρηθούν». Ο ίδιος, φυσικά, δεν φέρει καμιά ευθύνη, διότι… απλώς προήδρευε! Ούτε οι υπουργοί του, οι οποίοι… απλώς παρατηρούσαν!
 

ΥΓ1: Είναι από τις λίγες φορές που «Ριζοσπάστης» και «Αυγή»… συναντήθηκαν. Μικρά ρεπορτάζ, χωρίς σχόλιο, με αρπακολλατζίδικο ειδησεογραφικό περιεχόμενο. «Διάγγελμα για τα μέτρα από τον Δ. Χριστόφια - Απέδωσε την κρίση στις τράπεζες και ζήτησε ενότητα για το καλό της χώρας», ο τίτλος της φυλλάδας του Περισσού. «Δ. Χριστόφιας: "Επώδυνη" η συμφωνία με την τρόικα», ο τίτλος της φυλλάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
 

ΥΓ2: Την Πέμπτη 29 Νοέμβρη, στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή επί της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο, ο Σαχινίδης προκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούμενος το κυπριακό Μνημόνιο: «Ολες οι θεωρίες συνομωσίας, ακόμη και των πιο κακόπιστων, καταρρέουν μπροστά στην αλήθεια των αποφάσεων των κυβερνήσεων της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και τώρα της Κύπρου (…) Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είχε και αυτός προαποφασίσει την ένταξη της Κύπρου στο Μνημόνιο; Είναι με τον Τσολάκογλου και αυτός όπως λέει ο συνάδελφος σας;». Ο Τσίπρας, αντί να παρακάμψει την πρόκληση, προσπάθησε να κάνει το μάγκα. Αν και ο Χριστόφιας είχε ήδη ανακοινώσει ότι ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση με την τρόικα, ο Τσίπρας είπε: «Ακούω το μεγάλο επιχείρημα από κάποιους, ότι ορίστε και ο αριστερός πρόεδρος της Κύπρου  θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να πάει σε μνημόνιο. Αφήσετε να δούμε τι είδους μνημόνιο και αν θα πάει»! Τον παραδίδουμε στην κρίση του αναγνώστη…
 

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012