Η Αργεντινή διδάσκει: Η Εθνική δικαιοσύνη στο πλευρό του λαού, οι “επικριτές” της στο πλευρό των κερδοσκόπων..

Η Αργεντινή διδάσκει: Η Εθνική δικαιοσύνη στο πλευρό του λαού, οι “επικριτές” της στο πλευρό των κερδοσκόπων..

Άρθρο – βόμβα από την Guardian, που παραπέμπει απ’ ευθείας στις Ελληνικές εξελίξεις. Οι αποφάσεις της Αργεντίνικης δικαιοσύνης για ακύρωση / επανεθνικοποίηση δημόσιου πλούτου και σύγκρουση με τα Vulture Funds, αποδίδονται σε ηρωϊκούς λειτουργούς όπως ο Έλληνας Γρηγόρης Πεπόνης.

Δεν είναι τυχαίες λοιπόν οι επιθέσεις που δέχεται. Οι δημοσιοκάφροι και οι πολιτικάντηδες που δρουν ως dealers των Vulture Funds γνωρίζουν ότι η κατάληξη της έρευνας Πεπόνη θα δώσει τη νομική διάσταση στην μάχη κατά τον όρνεων που θησαυρίζουν από την φρίκη της πατρίδας. Ήδη έχουν αποκομίσει δισεκατομμύρια, γι’ αυτό και θα κάνουν τα πάντα να σταματήσουν κάθε δικαστική απόφαση. Χρήμα και συνεργάτες έχουν πολλούς. Πεπόνης - Μουζακίτης έχουν να αντιπαρατάξουν το ήθος και την παλλαϊκή στήριξη στην μάχη τους. Ας δούμε ποιός θα κερδίσει.

H Αργεντινή και πάλι στην επικαιρότητα. Η χώρα που κατάφερε με επιτυχία μια εξωτερική αναδιάρθρωση του χρέους μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση το 2001-02, και απέφυγε το στάνταρ πακέτο λιτότητας για να επωφεληθεί από μια αξιοσημείωτη οικονομική ανάκαμψη, δέχεται επίθεση από ένα συνδυασμό των δικαστικών αποφάσεων και επιθετικών κινήσεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Η Elliott Capital Management, ένα vulture fund (κεφάλαιο- γύπας) εγκατεστημένη στο φορολογικό παράδεισο Cayman, που ανήκει στο συντηρητικό κεφαλαιούχο Paul Singer (μεγάλο δωρητή στην εκστρατεία Romney), αρνήθηκε να δεχτεί τους όρους της αναδιάρθρωσης του χρέους, που έγινε δεκτή από περισσότερο από το 92% των κατόχων ομολόγων το 2005 και 2010. Έχει ζητήσει πλήρη εξόφληση, και ασχολήθηκε ενεργά με την περίπτωσή του σε διάφορα δικαστήρια σε όλο τον κόσμο. Πριν από λίγους μήνες, η φρεγάτα Libertad της Αργεντινής, που κατά ειρωνική σύμπτωση σημαίνει ελευθερία στα ισπανικά, κατασχέθηκε στην Γκάνα, αφότου ένα τοπικό δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ της Elliott. Ο δικαστής Thomas Griesa αποφάνθηκε πρόσφατα σε ένα περιφερειακό δικαστήριο στη Νέα Υόρκη ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής πρέπει να πληρώσει 1,3 δισ. $ για το ίδιο vulture fund – η πλήρης ονομαστική αξία των μετοχών τους καθώς και οι συσσωρευμένοι τόκοι αρχίζουν στα τέλη του 2001 – με βάση μια ασυνήθιστη ερμηνεία της αρχής ‘pari passu’ (επί ίσοις όροις) στις συμβάσεις χρέους.

H Elliott και τα άλλα ‘vulture funds’ δεν είναι συνήθεις επενδυτές. Αγοράζουν ομόλογα σε χαμηλές τιμές κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, με πρόθεση να σύρουν τις προβληματικές χώρες στα δικαστήρια χωρών του εξωτερικού, απαιτώντας την καταβολή στο ακέραιο χωρίς επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Προφανώς δεν ασχολούνται με λεπτότητες, όπως το πώς συσσωρεύτηκε το χρέος, την αρχή ότι τα χρέη θα πρέπει να εξυπηρετούνται σύμφωνα με την ικανότητα του οφειλέτη να πληρώσει, ή το πώς η εξόφληση θα επηρεάσει την ευημερία των πιο ευάλωτων. Αντιπροσωπεύουν την παγκόσμια οικονομία στην πιο ακραίας εκμετάλλευσης, επιθετική της μορφή.

Η απόφαση Griesa περιλαμβάνει επίσης μία εντολή που απαγορεύει από τρίτους ‘αυτουργία και η συνέργεια’ σε κάθε παράβαση της απόφασης, εμποδίζοντας έτσι την Αργεντινή από το να είναι σε θέση να συνεχίσει τις πληρωμές στους πιστωτές, που είχαν δεχθεί την αναδιάρθρωση. Αυτό έχει εκτεταμένες συνέπειες και πέρα ​​από αυτή την περίπτωση αυτή, δεδομένου ότι θέτει υπό αμφισβήτηση όλες τις προσφορές αναδιάρθρωσης χρέους που δεν είναι μόνο πιθανές, αλλά και απαραίτητες για τη διατήρηση της διεθνούς χρηματοδότησης. Γιατί εκείνοι που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, για παράδειγμα, να αποδεχθούν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους που θα μπορούσε να είναι αναγκαίο για μια λύση και επωφελές για όλους, αν ξέρουν ότι τα vulture funds μπορεί να το εμποδίσουν και να λάβουν τη δικαστική συνδρομή διεθνών δικαστηρίων;

Η απόφαση έρχεται σε αντίθεση με την αμερικανική νομοθεσία για εσωτερική πτώχευση, που αναγκάζει τους πιστωτές της μειονότητας να αποδεχτούν συμφωνίες αποδεκτές από το 70% των πιστωτών. Εάν η απόφαση αυτή στηριχτεί στα ανώτερα δικαστήρια (τόσο η Αργεντινή, όσο και οι υπόλοιποι πιστωτές έχουν ήδη κάνει έφεση) θα δημιουργήσει μια μη βιώσιμη κατάσταση για τις παγκόσμιες αγορές ομολόγων. Οι πιστωτές θα πρέπει να επενδύουν με μοναδικό τρόπο, αν δεν υπάρχει πιθανότητα αποδεκτής αναδιάρθρωσης, με μόνες τις επιλογές πλήρους πληρωμής ή μηδενικής (πλήρης πτώχευση).

Αλλά αυτό δεν είναι η μόνη επίθεση που αντιμετωπίζει η Αργεντινή. Αυτή την εβδομάδα ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch, ο οποίος έδωσε νωρίτερα στα sub-prime ομόλογα των ΗΠΑ αξιολογήσεις ΑΑΑ, υποβάθμισε τα ομόλογα της Αργεντινής σε ελαφρώς πάνω από το καθεστώς σκουπιδιών. Πολλοί οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν τώρα μια ακόμα πτώχευση για την Αργεντινή.

Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι η χώρα βρίσκεται κοντά σε μια πτώχευση. Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι σε ισορροπία, τα διεθνή αποθεματικά είναι πάνω από 46 δις $ και η αναλογία των πληρωμών για την εξυπηρέτηση του χρέους προς τις εξαγωγές είναι μικρότερη από 20%. Στο πρόσφατο παρελθόν, η Αργεντινή ήταν μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στον κόσμο, με την ανεργία να μειώνεται από περίπου 22% σε περίπου 7%. Πώς εξηγείται λοιπόν η υποβάθμιση και υπονόμευση της χώρας στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;

Ο πραγματικός λόγος μπορεί να βρίσκεται στην ίδια την επιτυχία της οικονομίας της χώρας μετά την αθέτηση του χρέους και την αναγκαστική διαδικασία αναδιάρθρωσης. Μετά το 2002, η Αργεντινή αντιστρέφει τα μέτρα λιτότητας που προωθούνταν από το ΔΝΤ, επανεθνικοποιεί βασικούς παραγωγικούς τομείς όπως οι ασφάλειες, οι αερομεταφορές, και πιο πρόσφατα το πετρέλαιο, ενισχύει την κοινωνική προστασία και τη μεταβίβαση εισοδήματος στους φτωχούς, μειώνοντας ουσιαστικά τη φτώχεια. Οι πραγματικοί μισθοί έχουν αυξηθεί, και οι ανισότητες των μισθών έχει μειωθεί.

Αυτή είναι μια επικίνδυνα επιτυχής ιστορία. Δείχνει ότι υπάρχει ζωή μετά από μια πτώχευση, και ότι η λιτότητα δεν είναι η καλύτερη διέξοδος από την κρίση. Αυτά τα δύο μαθήματα είναι που τρομάζουν σαφώς τις χρηματοπιστωτικές αγορές και τους συμμάχους τους στο δικαστικό σύστημα, και προφανώς υπάρχει ανησυχία ότι και άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να μιμηθούν αυτό το παράδειγμα. Εξ ου και η προθυμία να δείξουν ότι αυτό δεν είναι μια ιστορία επιτυχίας τελικά, και να διατηρήσουν την πίεση για την Αργεντινή με δικαστικές αποφάσεις, υποβαθμίσεις και παρόμοια μέτρα.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό μπορεί να αποδειχθεί αντιπαραγωγικό. Δεν είναι μόνο ότι αυτές οι πρόσφατες κινήσεις είναι βαθιά άδικες και αντιδημοκρατικές – είναι ότι απειλούν και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Επιτρέποντας vulture funds να δικαιώνονται έναντι των άλλων ομολογιούχων που δέχονται την αναδιάρθρωση, υπονομεύει κάθε δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης των χρεών, χωρίς την οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει το πιστωτικό σύστημα. Το ‘επίπεδο της μοχθηρίας’ στην απόφαση Griesa δείχνει πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα δικαστικό σύστημα που δε λειτουργεί υπέρ του απόλυτου κέρδους, δίνοντας κίνητρα σε ιδιώτες επενδυτές. Το να επιτρέπεται στους οργανισμούς αξιολόγησης με τις εκτεταμένες συγκρούσεις συμφερόντων να λειτουργούν ανεξέλεγκτα παράγει παραπληροφόρηση χωρίς λογοδοσία.

Ακόμη και ένα κατάφωρα άδικο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτόν τον τρόπο για πολύ καιρό. Έτσι, για άλλη μια φορά, οι διεθνείς πιστωτές και οι συνεργάτες τους μπορούν να δαγκώνουν τα χέρια που τους ταΐζουν, με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες ακόμη και για την ίδια την οικονομία.

Πηγή: Guardian μετάφραση tvxs.gr

http://idioisommasi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8507.html