Θα σε βρω εκεί.

 Όλοι αύριο στην απεργία … ρεμάλια. 

 

Όσο εσείς ασχημαίνετε τον τόπο, εμείς δημιουργούμε την καταστροφή σας

Σε όλο και περισσότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και του πολιτικού δουλεύουμε μαζί όλο και πιο πολλοί και διαφορετικοί

Του Βασίλη Ρόγγα
Δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία των οικείων μου:  για το τι κάνουμε εμείς, γιατί έχουμε κάτσει έτσι κινηματικά, πως μας γαμήσανε αυτές οι κωλοεκλογές κλπ. Όχι γιατί δεν έχουν κομμάτι της αλήθειας, αλλά γιατί η μεγάλη εικόνα είναι άλλη και θα γίνει ακόμα πιο δυναμική.
Φυσικά και δεν είναι ιδανικά τα πράγματα.
Κόσμος έχει πάει σπίτι του, άλλοι ψηφίσανε αριστερά και νομίζουν πως έκαναν το καθήκον τους (να μην ξαναψηφίσουν, να μας απαλλάξουν και από την ανάθεση για την τεμπελιά τους), οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους (αλλά όχι μόνο) δεν λένε να ξεκουνηθούνε από παλιές ιδέες, παλιό στυλ πολιτικής δουλειάς, διδακτισμό στείρο, ιδιοκτησιακές ιεραρχίες κλπ.
Και βεβαίως ακόμα τσακωνόμαστε πολύ, κάπου τα σπάμε μεταξύ μας, άλλοι προχωρούν αργά, άλλοι το παίζουν πρωτοπορίες απογειωμένες του 19ου αιώνα.
Μα δε τελειώνει εκεί η αφήγηση. Είναι η μια πλευρά, που υπάρχει, αλλά δεν κυριαρχεί.
Τέτοια σύμπνοια ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δε βλέπουμε εύκολα.  Όχι μόνο για τις καταλήψεις, για τους βασανισμούς, για τους απεργούς, για το παμε, για τους νέους του συριζα που φάγανε ξύλο. Όχι γιατί ξαναείδαμε απεργίες αλληλεγγύης μιας επαγγελματικής ομάδας υπέρ μιας άλλης.
Σε όλο και περισσότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και του πολιτικού δουλεύουμε μαζί όλο και πιο πολλοί και διαφορετικοί. Εμπλέκονται πια νέοι άνθρωποι, όχι ηλικιακά, κόσμος που δεν έχει σχέση με τα κινήματα δουλεύει με την καρδιά του, συμβάλλει, πρωτοπορεί.
Ξεχασμένοι πενηντάρηδες ξανά παίρνουν τη σκυτάλη του αγώνα, ακούνε τους νεότερους, υπερασπίζονται τις αλλαγές που δε μπορούν να ξέρουν ποιες θα είναι, αλλά έχουν εμπιστοσύνη.
Διαμορφώνονται, υπάρχουν, αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατοντάδες εγχειρήματα αλληλεγγύης με ταξικό πρόσημο. Τα δικά μας παιδιά ανοίγουν κοινωνικά κέντρα, καφενεία, συνεταιρισμούς, δημιουργούν πολιτισμικές εκφράσεις, μπαίνουν στον μαχητικό και κοινωνικό αντιφασισμό.
Το ξέρω πως το ξέρεις πως όλα αυτά είναι μικρά. Θα ενωθούν. Η συγκυρία χτυπάει την πόρτα μας. Από ρυάκια χρειάζεται να γίνουν ποτάμια αντίστασης, της πιο δημιουργικής αντίστασης που φτιάξαμε ποτέ.
Εδώ όμως ξανανοηματοδοτούμε την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά και αυτό δεν είναι λίγο. Εδώ, όπου εμπλέκονται με την κοινωνία στα σοβαρά οι αναρχικοί και οι αριστεροί κάνουν θαύματα, φέρνουν κόσμο από δω, τον διώχνουν από την ψυχολογική μιζέρια, από τις σκοτεινές σκέψεις, πείθονται να μείνουν να παλέψουν.
Δεν υπάρχει κανείς, καμία στο σύνολο Κίνημα που να μην ξέρει πόσο δύσκολη είναι κατάσταση μας. Δεν ονειροβατούμε, άλλα και δεν πέφτουμε γιατί με τη στάση μας υψωνόμαστε στο μπόι της σημαίας των Ανθρώπων.[1]
Υφαίνεται το δίχτυ μας, το δίχτυ υπεράσπισης των από κάτω. Με όρθια την κοινωνία μπορούμε να ανατρέψουμε τη σαβούρα που κυβερνά. Και αυτό κάνουμε.
Κανένας θάνατος μετανάστη δε θα μας κάνει να φοβηθούμε, να σταματήσουμε να στεκόμαστε στο πλάι τους. Και τα γλυκά πρόσωπα των μωρών που ζητούν ιθαγένεια είναι η νιότη του κόσμου μας.
Οι αναρχικοί, τα στέκια τους και οι καταλήψεις τους, οι δημιουργικότητες τους είναι από τα πιο ζωογόνα που συμβαίνουν. Όχι μόνο κάποιες δεκάδες, χίλιες καταλήψεις, εικόνες των κόσμων που θα ζήσουμε, που ζούμε ήδη.
Με τους απεργούς στο μετρό, με τους λιμενεργάτες, με τους αγρότες πάντα και πάντα θα είμαστε και ας λοιδορείτε ότι κουνιέται εναντίον σας.
Εδώ έχουμε να παλέψουμε δημοσιοκάφρους, τράπεζες και ξεφτιλισμένα κόμματα που πάνε να μας πείσουν να ανοίξουμε τον τάφο μας πριν μας πυροβολήσουν.
Θα τελειώσουν. Με έναν όρο. Ούτε δράμι πίσω από το αξιακό μας σύστημα, ούτε σπιθαμή πίσω από τον βαρύ βιωματικό αγώνα, ούτε ένα βήμα πίσω από την προσπάθεια για ενότητα.
Και μετά από πολύ καιρό θα ξαναβγούμε στο δρόμο. Την Τετάρτη στη γενική απεργία λέμε να βουλιάξει η Αθήνα μας για ακόμη μια φορά. Εκατομμύρια οι άνεργοι, τόσοι πολλοί οι κατηφείς να βγούμε, να ξανακάνουμε την αρχή μετά από την παρατεταμένη απουσία.
Στο υπόσχομαι: στο τέλος της  ημέρας δε θα είμαστε νικητές. Αλλά το βράδυ της Τετάρτης θα χαμογελάμε μαζί γιατί ξαναξεκινάμε. Και γιατί δε θα μας επιτρέψουμε να σταματήσουμε μέχρι να φύγουν.
Θα σε βρω εκεί.
[1] Οι σημαίες μας θα έχουν πρόσωπα αντί για σύμβολα. Θα είναι τα πρόσωπα των μεταναστών που σκοτώνετε και οι χώρες μας θα παίρνουν τα ονόματα τους: Babacar Ndiaye, Σαχτζάτ Λουκμάν. Ας ελπίσουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δυο μόνο χώρες.
Πηγή: rednotebook.gr
http://tkant.wordpress.com/2013/02/19/%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1/