Σία Αναγνωστοπούλου:"Η συντροφικότητα αποτέλεσε το στοιχείο συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ"

Αυτή «η πρώτη φορά Αριστερά» έχει μπροστά της ένα πεδίο μάχης -την ευρωζώνη-, σε αυτό δεσμεύτηκε ότι θα δώσει τη μάχη, και σε αυτό είναι υποχρεωμένη να τη δώσει μέχρι τέλους. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενεργοποιήσει (και πρέπει να ενεργοποιήσει) τα χαρακτηριστικά της γενέθλιας πράξης του: συντροφικότητα στον ίδιο πόλεμο.



Σία Αναγνωστοπούλου στην Εφημερίδα των Συντακτών


Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με κορυφαία αυτή της 12ης Ιουλίου, δεν ήταν δυνατόν να μη δημιουργήσουν αναταράξεις σε ένα πολυτασικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε η διαφωνία, οι αποκλίσεις θέσεων και απόψεων -χαρακτηριστικά της σύγχρονης πλουραλιστικής Αριστεράς- έχουν εγγραφεί στη γενέθλια πράξη του ΣΥΡΙΖΑ και διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις της δυναμικής του.

Από την άλλη μεριά, βέβαια, οι αποφάσεις του κόμματος -του συνεδρίου και των οργάνων του- εξασφάλιζαν τη δημοκρατική συνοχή του, αφού αυτές αποτελούσαν το πλαίσιο ομοιογενοποίησης και σύγκλισης των διαφορών. Η συντροφικότητα εντέλει ήταν μια διαρκής κατάκτηση, μια διαρκής ομολογία που ανανεωνόταν κάθε φορά, είτε στο πλαίσιο των οργάνων και των οργανώσεων είτε/και στο κίνημα. Παρά τις διαφορές, λοιπόν, η συντροφικότητα αποτέλεσε το στοιχείο συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ.

Από όλα τα συντροφικά συμβόλαια που έχουμε συνάψει στον ΣΥΡΙΖΑ το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, ήταν αυτό της «πρώτης φοράς Αριστερά», με όλα τα κοινωνικά, ταξικά και θεσμικά συμφραζόμενα που αυτό έχει. Αυτό το συμβόλαιο το υπηρετήσαμε με ενθουσιασμό όλοι και όλες μαζί, και δώσαμε σκληρή μάχη για να το πραγματοποιήσουμε στις 25 Ιανουαρίου. Η 12η Ιουλίου συνιστά μια ημερομηνία αποφασιστικής σημασίας, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, αλλά για την ελληνική κοινωνία που συνυπέγραψε μαζί μας αυτό το συμβόλαιο.

Τη στιγμή που ο χρόνος πύκνωσε δραματικά, σε σημείο να γίνει αδιαπέραστος (συμφωνία 12ης Ιουλίου) ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμβαίνει πάντα σε στιγμές πύκνωσης του χρόνου, ξαναπροσπάθησε να οριοθετήσει το περιεχόμενο του συμβολαίου. Κι εκεί τέθηκε ένα σημαντικό δίλημμα. Ποιο περιεχόμενο είναι αυτό που συνέχει το κόμμα: το «πρώτη φορά Αριστερά» ή τα συμφραζόμενά του; Κάποιοι/ες σύντροφοι/ισσες έχασαν υπό την πίεση των καταστάσεων το μείζον: το «πρώτη φορά Αριστερά» εμπεριέχει αυτά τα συμφραζόμενα, εμπεριέχει δηλαδή τη μόνιμη δέσμευση με τον λαό. «Είμαστε εδώ για να πολεμήσουμε μαζί».

Η Αριστερά, που άπειρες φορές στην Ιστορία της υποχρεώθηκε να υποστεί ήττες, να υποχωρήσει, να ψάξει άλλο δρόμο προς τον στόχο, δεν είναι ένα αστικό κόμμα στο οποίο ο λαός αναθέτει τα προβλήματά του. Αντιθέτως, είναι ο χώρος κινητοποίησης του λαού για ένα κοινό όραμα, ο χώρος χειραφέτησης και συμμετοχής σε έναν πόλεμο τον οποίο δίνουμε όλοι/ες μαζί. Το δίλημμα δεν ήταν και δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», δεν είναι δηλαδή σωτηριολογικό - θα σωθούμε αν είμαστε με το ένα ή το άλλο. Αλλωστε στην Αριστερά δεν ταίριαζαν ποτέ τα σωτηριολογικά μηνύματα. Το δίλημμα που τέθηκε εκείνες τις δραματικές 17 ώρες της συνόδου κορυφής της 12ης Ιουλίου ήταν το από ποιο μέτωπο μπορεί αυτή «η πρώτη φορά Αριστερά» να συνεχίσει, μαζί με τις κοινωνικές δυνάμεις, να δίνει τον πόλεμο, χωρίς να καταρρακωθεί η ίδια και χωρίς να καταρρακώσει εντελώς τις κοινωνικές δυνάμεις, χωρίς δηλαδή να οδηγηθεί και να τις οδηγήσει στην εξόντωση.

Το συμβόλαιο «πρώτη φορά Αριστερά» αποτέλεσε από τη 12η Ιουλίου και μετά την απαραίτητη προϋπόθεση για να επιβιώσουν ως διαρκής και δεσμευτικός στόχος και τα συμφραζόμενά του. Δηλαδή η επιβίωση της αριστερής κυβέρνησης αποτελεί απροϋπόθετο όρο για έναν διαρκή πόλεμο, σε ένα περιβάλλον με άνισους για την Αριστερά συσχετισμούς δυνάμεων, για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και τερματισμό της λιτότητας.

Αυτή η αριστερή κυβέρνηση όμως χρειάζεται την ενότητα του κόμματος και της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε ψήφους άλλων και να δίνει έναν πόλεμο που αυτοί οι άλλοι δεν συμμερίζονται. Δεν μπορεί το κόμμα να μην είναι μέσα στην κοινωνία για να δίνει μαζί της τις μάχες. Η πτώση της κυβέρνησης σηματοδοτεί και το τέλος του συμβολαίου, έτσι όπως το συνάψαμε και με τον λαό στις 25 Ιανουαρίου.

Αυτή «η πρώτη φορά Αριστερά» έχει μπροστά της ένα πεδίο μάχης -την ευρωζώνη-, σε αυτό δεσμεύτηκε ότι θα δώσει τη μάχη, και σε αυτό είναι υποχρεωμένη να τη δώσει μέχρι τέλους. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενεργοποιήσει (και πρέπει να ενεργοποιήσει) τα χαρακτηριστικά της γενέθλιας πράξης του: συντροφικότητα στον ίδιο πόλεμο.

* Αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών