Πρέπει να μάθουμε τα κρίνουμε τα πράγματα με απλή λογική και να μην ακούμε τον κάθε παπαρολόγο.
- Δεδομένο 1.Καμία από τις δυο πλευρές δεν επιδίωκε(ούτε είχε κρυφή ατζέντα) την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ οπότε η διαπραγμάτευση θα κατέληγε σε συμφωνία
- Δεδομένο 2.Το κόμμα μέσα στο κόμμα δεν θα αποδεχόταν καμία συμφωνία όσο καλή και αν ήταν
Φυσικό επακόλουθο αυτών των δεδομένων ήταν να οδηγηθούμε σε συμφωνία και πτώση της κυβέρνησης.
Του Πέτρου Παπαβασιλείου στο altsantiri
Πράματα και θάματα αναμένεται να αντικρίσει το φιλοθεάμον (προ-) εκλογικό κοινό στο δρόμο προς τις κάλπες: Δημοσκοπήσεις χωρίς όσιο και ιερό, δημοσιεύματα του έγκριτου ξένου Τύπου για τα στρατηγικά λάθη του Αλέξη Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, πιθανώς κρυφοί διάλογοι που θα τινάζουν, θεωρητικά, το πολιτικό σκηνικό στον αέρα. Όλα, μέρος ενός παιχνιδιού, το οποίο σε λάμψη και καθαρότητα μοιάζει με τη ελληνική Super League. Για να μην πω, σε ματσάκι Λεβαδειακού – Κέρκυρας ή Ξάνθης – Ολυμπιακού, χωρίς να υπονοώ κάτι.
Πέρα από στοχεύσεις, στρατηγικές, σκοπιμότητες (μικρές ή μεγάλες) και ιδιοτέλειες, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο απλά απ΄ όσο μοιάζουν. Γιατί, κάποιες φορές, ακόμα και στην πολιτική, το σωστό είναι αυτό που μας έρχεται πρώτο στο μυαλό: Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο βασιζόμενος σε ένα πρόγραμμα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα των σκληροπυρηνικών της Ευρώπης. Είχε την ψευδαίσθηση, κακώς, ότι η λαϊκή ετυμηγορία υπερτερεί των λόμπι. Πήγε σε μια διαπραγμάτευση όπου αντιμετωπίστηκε ως το νεοφυές αναγκαίο κακό, το οποίο πρέπει να αποκοπεί από τη ρίζα. Βρέθηκε μπροστά σε έναν ωμό εκβιασμό. Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν ήταν εάν θα μεταβαίναμε στη δραχμή, το ρούβλι ή το δηνάριο, -παρότι και γι΄ αυτό προκύπτουν πολλά τεχνικά θέματα-, αλλά για το εάν η χώρα μας θα συγκέντρωνε πάνω της έναν προμελετημένο σχεδιασμό, γεμάτο από το μίσος της Φρανκφούρτης, του Βερολίνου, του Λουξεμβούργου και των Βρυξελλών.
Ο πρωθυπουργός, ευτυχώς, αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι αυτό που παιζόταν δεν ήταν τα IOU’S του Βαρουφάκη, ούτε το προσωρινό Grexit του Σόϊμπλε, αλλά ούτε και η επανάσταση της Αριστερής Πλατφόρμας. Αυτό που πραγματικά παιζόταν ήταν η πλήρης διάλυση της χώρας. Ο κ. Τσίπρας έκρινε, λοιπόν, ότι δεν μπορεί να ρισκάρει. Και καλά έκανε. Αποδέχθηκε ένα Μνημόνιο για να επανέλθει μια μέτρια έως κακή κανονικότητα και για να αποφευχθεί η εκδοχή του χάους. Ακόμα κι αν ήθελε να υψώσει κόκκινη σημαία πάνω στο μακρόστενο τραπέζι της Συνόδου Κορυφής, οδηγώντας τις εξελίξεις στη ρήξη, θα έπρεπε προηγουμένως να έχει έτοιμο σχέδιο για την «επόμενη μέρα». Όμως, για την αλλαγή νομισματικού καθεστώτος απαιτούνται από έξι μήνες έως δύο χρόνια. Τι θα συνέβαινε το διάστημα αυτό; Κάποιοι θα πουν ότι έπρεπε να είχαμε κανονικό σχέδιο Β. Θα συμφωνούσα μαζί τους, αλλά με έναν αστερίσκο: Δεν μπορείς να έχεις ρεαλιστική εναλλακτική που δεν είναι δοκιμασμένη και η οποία δεν υποστηρίζεται από εγγυητές χρηματοδότες. Σε περίπτωση που στραβώσει η δουλειά…
Σε κάθε περίπτωση η εικόνα -για μένα- είναι καθαρή: Ο Τσίπρας επιδιώκει να ανανεώσει τη λαϊκή ετυμηγορία προς το πρόσωπό του για επιφέρει κάποιες σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Δεν έχει απαρνηθεί τις αξίες που τον οδήγησαν στην καρέκλα του πρωθυπουργού, ούτε έχει πετάξει στα σκουπίδια την κοσμοθεωρία του για την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Προσωπικά, εκτιμώ πως μπορεί να παραμένει πολύ πιο αριστερός ακόμα και από τον Ρούντι σε ορισμένα θέματα. Ωστόσο, γνωρίζει πολύ καλά ότι η Αριστερά του 21ου αιώνα οφείλει να αλλάξει τα πράγματα «από μέσα». Παλεύοντας κόντρα σε αντίξοες συνθήκες και δυσμενείς συσχετισμούς. Με λίγα λόγια: Όποιος θεωρεί ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει πράγματα να δώσει, ακολουθεί. Όποιος νομίζει το αντίθετο, επιλέγει κάτι άλλο (Μεϊμαράκη, Σταύρο, Φώφη, Κουτσούμπα, Λαφαζάνη, ΓΑΠ, Λεβέντη κλπ). Τόσο απλά. Όλα τ΄ άλλα, να ΄χαμε να ΄λεγαμε…
Υ.Γ.1: Καμία σχέση, όμως, οι δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις, με κάποιες πραγματικές μετρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Με βάση το έως τώρα δείγμα, η νύχτα με τη μέρα. Αν επιμείνουν κάποιοι στις μικρές διαφορές ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα εκτεθούν, για άλλη μια φορά, ανεπανόρθωτα…
Υ.Γ.2: Μήπως θα ήταν καλό ο κ. Βαρουφάκης να έδινε στη δημοσιότητα το Risk Management που συνέταξε, κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού, για τις συνέπειες της ρήξης και του Grexit; Για να διαπιστώσουμε όλοι μαζί, δηλαδή, αν έκανε καλά ο κ. Τσίπρας που αποδέχθηκε τον συμβιβασμό ή αν ευσταθούν τα επιχειρήματα της Λαϊκής Ενότητας ότι υπήρχαν εναλλακτικές…
Του Πέτρου Παπαβασιλείου στο altsantiri
Πράματα και θάματα αναμένεται να αντικρίσει το φιλοθεάμον (προ-) εκλογικό κοινό στο δρόμο προς τις κάλπες: Δημοσκοπήσεις χωρίς όσιο και ιερό, δημοσιεύματα του έγκριτου ξένου Τύπου για τα στρατηγικά λάθη του Αλέξη Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, πιθανώς κρυφοί διάλογοι που θα τινάζουν, θεωρητικά, το πολιτικό σκηνικό στον αέρα. Όλα, μέρος ενός παιχνιδιού, το οποίο σε λάμψη και καθαρότητα μοιάζει με τη ελληνική Super League. Για να μην πω, σε ματσάκι Λεβαδειακού – Κέρκυρας ή Ξάνθης – Ολυμπιακού, χωρίς να υπονοώ κάτι.
Πέρα από στοχεύσεις, στρατηγικές, σκοπιμότητες (μικρές ή μεγάλες) και ιδιοτέλειες, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο απλά απ΄ όσο μοιάζουν. Γιατί, κάποιες φορές, ακόμα και στην πολιτική, το σωστό είναι αυτό που μας έρχεται πρώτο στο μυαλό: Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο βασιζόμενος σε ένα πρόγραμμα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα των σκληροπυρηνικών της Ευρώπης. Είχε την ψευδαίσθηση, κακώς, ότι η λαϊκή ετυμηγορία υπερτερεί των λόμπι. Πήγε σε μια διαπραγμάτευση όπου αντιμετωπίστηκε ως το νεοφυές αναγκαίο κακό, το οποίο πρέπει να αποκοπεί από τη ρίζα. Βρέθηκε μπροστά σε έναν ωμό εκβιασμό. Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν ήταν εάν θα μεταβαίναμε στη δραχμή, το ρούβλι ή το δηνάριο, -παρότι και γι΄ αυτό προκύπτουν πολλά τεχνικά θέματα-, αλλά για το εάν η χώρα μας θα συγκέντρωνε πάνω της έναν προμελετημένο σχεδιασμό, γεμάτο από το μίσος της Φρανκφούρτης, του Βερολίνου, του Λουξεμβούργου και των Βρυξελλών.
Ο πρωθυπουργός, ευτυχώς, αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι αυτό που παιζόταν δεν ήταν τα IOU’S του Βαρουφάκη, ούτε το προσωρινό Grexit του Σόϊμπλε, αλλά ούτε και η επανάσταση της Αριστερής Πλατφόρμας. Αυτό που πραγματικά παιζόταν ήταν η πλήρης διάλυση της χώρας. Ο κ. Τσίπρας έκρινε, λοιπόν, ότι δεν μπορεί να ρισκάρει. Και καλά έκανε. Αποδέχθηκε ένα Μνημόνιο για να επανέλθει μια μέτρια έως κακή κανονικότητα και για να αποφευχθεί η εκδοχή του χάους. Ακόμα κι αν ήθελε να υψώσει κόκκινη σημαία πάνω στο μακρόστενο τραπέζι της Συνόδου Κορυφής, οδηγώντας τις εξελίξεις στη ρήξη, θα έπρεπε προηγουμένως να έχει έτοιμο σχέδιο για την «επόμενη μέρα». Όμως, για την αλλαγή νομισματικού καθεστώτος απαιτούνται από έξι μήνες έως δύο χρόνια. Τι θα συνέβαινε το διάστημα αυτό; Κάποιοι θα πουν ότι έπρεπε να είχαμε κανονικό σχέδιο Β. Θα συμφωνούσα μαζί τους, αλλά με έναν αστερίσκο: Δεν μπορείς να έχεις ρεαλιστική εναλλακτική που δεν είναι δοκιμασμένη και η οποία δεν υποστηρίζεται από εγγυητές χρηματοδότες. Σε περίπτωση που στραβώσει η δουλειά…
Σε κάθε περίπτωση η εικόνα -για μένα- είναι καθαρή: Ο Τσίπρας επιδιώκει να ανανεώσει τη λαϊκή ετυμηγορία προς το πρόσωπό του για επιφέρει κάποιες σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Δεν έχει απαρνηθεί τις αξίες που τον οδήγησαν στην καρέκλα του πρωθυπουργού, ούτε έχει πετάξει στα σκουπίδια την κοσμοθεωρία του για την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Προσωπικά, εκτιμώ πως μπορεί να παραμένει πολύ πιο αριστερός ακόμα και από τον Ρούντι σε ορισμένα θέματα. Ωστόσο, γνωρίζει πολύ καλά ότι η Αριστερά του 21ου αιώνα οφείλει να αλλάξει τα πράγματα «από μέσα». Παλεύοντας κόντρα σε αντίξοες συνθήκες και δυσμενείς συσχετισμούς. Με λίγα λόγια: Όποιος θεωρεί ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει πράγματα να δώσει, ακολουθεί. Όποιος νομίζει το αντίθετο, επιλέγει κάτι άλλο (Μεϊμαράκη, Σταύρο, Φώφη, Κουτσούμπα, Λαφαζάνη, ΓΑΠ, Λεβέντη κλπ). Τόσο απλά. Όλα τ΄ άλλα, να ΄χαμε να ΄λεγαμε…
Υ.Γ.1: Καμία σχέση, όμως, οι δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις, με κάποιες πραγματικές μετρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Με βάση το έως τώρα δείγμα, η νύχτα με τη μέρα. Αν επιμείνουν κάποιοι στις μικρές διαφορές ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα εκτεθούν, για άλλη μια φορά, ανεπανόρθωτα…
Υ.Γ.2: Μήπως θα ήταν καλό ο κ. Βαρουφάκης να έδινε στη δημοσιότητα το Risk Management που συνέταξε, κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού, για τις συνέπειες της ρήξης και του Grexit; Για να διαπιστώσουμε όλοι μαζί, δηλαδή, αν έκανε καλά ο κ. Τσίπρας που αποδέχθηκε τον συμβιβασμό ή αν ευσταθούν τα επιχειρήματα της Λαϊκής Ενότητας ότι υπήρχαν εναλλακτικές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου