Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο;
- Στην τεχνική μας ταυτότητα, σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, που μας διαφοροποιεί σοβαρά από το κυρίαρχο δυτικό πρότυπο.
- Στην ιστορική μας ιδιαιτερότητα, που συγκροτείται από «το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας», από την βιομηχανική επανάσταση, με την ουσιαστική απουσία και απαξία του περίφημου φορντικού μοντέλου.
- Στο πεδίο της μεγάλης προστιθέμενης αξίας και ποιότητας.Οφείλουμε να κατασκευάσουμε προϊόντα δικά μας, που θα διαθέτουν ταυτότητα και υψηλή εντόπια προστιθέμενη αξία. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε, με υγιή και αυτοδύναμο τρόπο στο ζήτημα της ανεργίας, δημιουργώντας τις πραγματικές προϋποθέσειςμιας κοινωνίας ουσιαστικού πλούτου και ισοτιμίας, προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω.
- Στο μικρό μέγεθος αυτοδύναμων επιχειρήσεων, που δεν αποτελούν υποπροϊόν «μεγάλων», αλλά αντίθετα είναι εκείνες που τις γεννούν, με απολύτως σύγχρονους τρόπους και Όρους.
- Στην ποιοτική απάντηση σε συγκεκριμένες και αληθινές ανάγκες, έξω από την διεθνώς πτωχευμένη σφαίρα του τυπικού μαζικού και φθηνού.
- Σε ένα «σχεδιασμένο βιομηχανικό προϊόν κατά παραγγελία», που σήμερα είναι τεχνικά και κοινωνικά εφικτό, γιατί απαντά με σύγχρονους όρους σε υγιείς και αληθινές ανάγκες, στην «ραφή του κουστουμιού μας στα μέτρα μας, στο ράφτη μας»
- Σε μια εθνική παραγωγική στρατηγική, το ερώτημα του «τι θα παράγουμε» έπεται, ενώ προηγείται εκείνο του «τι μπορούμε να κάνουμε «καλά»»;
Από το ιδεολόγιο
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.»[i]
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και 88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία.[ii]
Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]
Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσεις επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]
Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!
Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.
Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.
Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.
To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.
Οι όποιες ελαφρύνσεις, μιλάμε μόνο για έμμεσες, θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης και μάλλον δεν θα δίνονται, αλλά θα εφαρμόζονται αυτοδίκαια απο τις ίδιες τις επιχειρήσεις, μέσω των λογιστικών τους βιβλίων.
Το ύψος και το είδος των ελαφρύνσεων θα περιγράφονται σαφώς στο ΦΕΚ του νέου αναπτυξιακού νόμου, και θα είναι γνωστές στους πάντες εκ των προτέρων.
Οι όποιες ελαφρύνσεις θα είναι κλιμακωτές, ανάλογα με την επιτευχθείσα ΕΠΑ (π.χ. για ΕΠΑ από 35%-40% αυτές…., για ΕΠΑ από 40%-50% αυτές κ.ο.κ.).
Η ΕΠΑ θα υπολογίζεται από τις οικονομικές υπηρεσίες της κάθε επιχείρησης και θα αποστέλλεται στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου, όπου θα γίνεται ο έλεγχος αυτής, όπως και για τα λοιπά οικονομικά στοιχεία της κάθε επιχείρησης.
Τότε όλοι οι επενδυτές θα έχουν συμφέρον να υλοποιήσουν άμεσα την επένδυση, οι δε πωλήσεις των προϊόντων τους, σαν αποτέλεσμα αυτής, θα πρέπει να περιλαμβάνουν την μεγαλύτερη εγχώρια προστιθέμενη αξία, ώστε να τύχουν των μεγίστων ευεργετημάτων του νόμου.
Η όλη διαδικασία απλοποιείται, δεν προϋποθέτει την κατάθεση επενδυτικού σχεδίου, ίσως αρκεί μια απλή αίτηση, και σταματάει η έγκριση μιας επένδυσης να υπόκειται στη διάθεση των όποιων τεχνοκρατών – επαϊόντων, τρομάρα τους.[v]
Οι πιστοποιήσεις από μεριάς του δημοσίου (ουσιαστικά σήμερα ανύπαρκτες) χρειάζονται για τη δημιουργία του προϊόντος και όχι για τα μέσα παραγωγής.
Ας τα παράγει με τα χέρια του. Δηλαδή τότε δεν δικαιούται επιχορήγησης;
Με τον υπάρχον αναπτυξιακό νόμο, δεν δικαιούται καμιάς επιχορήγησης!
Το κάθε πλέον προϊόν που θα πωλείται, θα φέρει σήμα στην ετικέτα του με το ποσοστό της ΕΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής θα γνωρίζει και θα επιλέγει όχι μόνο με το κριτήριο της τιμής, αλλά και του ποσοστού της εγχώριας κατασκευής.
Παράλληλα είναι σήμερα απολύτως αναγκαίο να δημιουργηθεί, ένας νέος «Κανονισμός Δημόσιων Προμηθειών«, που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της ΕΠΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ μιλάμε για επενδύσεις με σκοπό τη δημιουργία τελικού προϊόντος στον πρωτογενή τομέα και στην μεταποίηση μόνο! Αποκλείονται σαφώς κάθε είδους υπηρεσίες!
Άρα σύμφωνα με τα ανωτέρω είναι σαφές ότι οι έμμεσες φορο-απαλλαγές ή ότι άλλο, δίνονται μετά το τέλος της επένδυσης, σύμφωνα με τις πωλήσεις της επιχείρησης, και για όσο καιρό είναι αναγκαίες (όπως με τις αποσβέσεις 5 έως 10 χρόνια, ιδιαιτέρως σε υψηλής έντασης κεφαλαίου επενδύσεις).
Η πρότασή μας προφανώς δεν είναι αναγκαίο να περιλαμβάνει όλες τις επενδύσεις, π.χ. κάποιος που θέλει άμεσες επιχορηγήσεις, θα συνεχίζει να υποβάλλει επενδυτικό σχέδιο και να αναμένει την έγκριση του.
Μιλάμε, αλλά για μία ριζική αναγκαία αναπροσαρμογή του τρόπου ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, που θα βασίζεται στην εξάλειψη, άπαξ δια παντός, της διαφθοράς όλων των συγκατα-νευσιφάγων της διαπλοκής[vii] και της κακοδαιμονίας μας.
Το πραγματικό ερώτημα είναι θέλουμε πραγματικά να το επιχειρήσουμε αυτό; ή άλλως, να αρκεστούμε στην καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος ατελέσφορου μεν, αλλά απολύτως καταστροφικού της εγχώριας παραγωγής δε δρόμου, μια και εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους!
Αν η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από την ριζική αναπροσαρμογή του τρόπου της ανάπτυξης τότε, θα βρούμε τα αναγκαία εργαλεία και πολιτικές.
Το ότι τα πράγματα γίνονται πλέον πολύ απλά, δεν πρέπει να μας τρομάζουν αλλά αντίθετα να μας προκαλούν.
Υ.Γ.
Η πρόταση αυτή μιλάει μόνο για τις έμμεσες ελαφρύνσεις, που θα είναι πλέον κεντρικό στοιχείο του νέου αναπτυξιακού νόμου.
Θα (πρέπει να) επακολουθήσουν και άλλα κείμενα που θα ασχοληθούν με άλλες πτυχές του νόμου όπως π.χ. για το είδος και τον τρόπο των άμεσων επιχορηγήσεων, τι είδους ανάπτυξη θέλουμε και χρειαζόμαστε και το σημαντικότερο, τη Χάραξη μιας Νέας Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής[viii].
Παραρτήματα
Η Προστιθέμενη Αξία μετρά τη συμβολή της επιχείρησης στην εγχώρια παραγωγή της χώρας. Εξ ορισμού η Προστιθέμενη αξία μετρά επίσης τα ποσά που διαθέτει η επιχείρηση για να αμείψει την εργασία και το κεφάλαιο που κινητοποιήθηκαν για την παραγωγή αυτή.
Τα στοιχεία κόστους τα οποία προσμετρούνται στην ΕΠΑ είναι εκείνα που:
Συνδέονται με τη συνολική διαδικασία παραγωγής − κατασκευής και διάθεσης προϊόντων και κατασκευαστικών έργων, που παράγονται από την Ελληνική (Εγχώρια) Βιομηχανία – Βιοτεχνία.
Προσθέτουν αξία προερχόμενη από την Εγχώρια Βιομηχανία – Βιοτεχνία.
Προέρχονται από την ανάλωση (κόστος) των καθαρά εγχωρίων πόρων ή συντελεστών παραγωγής και διάθεσης που συμμετέχουν, συμπεριλαμβανομένου του καθαρού προ φόρων κέρδους.
Το θέμα του προσδιορισμού της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας είναι λυμένο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Στις Αμυντικές Προμήθειες, είναι – ήταν βασικός παράγοντας, μιας εγχώριας βιομηχανίας για να κερδίσει ένα διαγωνισμό.
Επισυνάπτω το ΦΕΚ του 2008, του υπουργείου Άμυνας, όπου περιγράφει τον υπολογισμό της και τον έλεγχο αυτής. http://www.mod.mil.gr/images/stories/pdf/YA-248297_2008.pdf
Την Προστιθέμενη Αξία χρησιμοποιούν οι οικονομολόγοι και οι στατιστικές υπηρεσίες διεθνώς.
Βεβαίως και θα επιθυμούσαμε άμεσες επιχορηγήσεις, όμως αν δούμε τα μέχρι τώρα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, σε συνδυασμό με το ότι απαιτούν τραπεζική εγγύηση, όπερ άτοπον, καταλήγουμε σε μόνο έμμεσες φορολογικές – ασφαλιστικές ή ότι άλλο ελαφρύνσεις.
Είναι γνωστό ότι το κράτος δεν έχει πλέον χρήματα (ευτυχώς, διότι αλλιώς η διαφθορά θα μας υπερνικούσε για άλλη μια φορά).
Ακριβώς, εξοικονομώντας χρήματα από τη μη χορήγηση άμεσων αλλά μόνο έμμεσων ελαφρύνσεων τότε χωράνε πολλοί – όλοι, και αυτός είναι ο σκοπός, να δημιουργηθούν δηλαδή νέες θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα.
Δεν γίνεται διαγωνισμός των Αρίστων στα χαρτιά και στα όποια επιχειρηματικά σχέδια, αλλά στο αποτέλεσμα.
Δεν επιλέγουμε εμείς τους καλύτερους. Όλοι είναι επιλέξιμοι ανάλογα με το αν η επιτευχθείσα ΕΠΑ είναι μεγαλύτερη του 35%. Οι καλύτεροι είναι αυτοί που θα πετύχουν μεγαλύτερη Ελληνική Προστιθέμενη Αξία (ΕΠΑ) και αυτοί θα δικαιούνται μεγαλύτερες ελαφρύνσεις.
Η μέχρις σήμερα επαγγελματική εμπειρία μας, δείχνει ότι το κράτος μας είναι τουλάχιστον αναξιόπιστο και ανάλγητο.
Κανένας σοβαρός επενδυτής, δεν μπορεί να περιμένει τις χρονοβόρες διαδικασίες του κρατικού μηχανισμού, για να υλοποιήσει την επένδυσή του.
Τα χρήματα που το κράτος θα εξοικονομήσει από όλες αυτές τις αχρείαστες (μεν αλλά κοστοβόρες δε) πλέον διαδικασίες, θεσμούς, παρα-θεσμούς, επιτροπές, συμβούλους και ότι άλλο, ας τα ρίξει επί τέλους στην πραγματική οικονομία και ιδιαίτερα στη βοήθεια των νέων επιχειρήσεων που αυτές χρειάζονται πραγματικά πόρους για να ξεκινήσουν, χωρίς εγγυητικές τραπέζης με άλλους τρόπους, όπως κάνουν οι αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. στη Γερμανία βαφτίζουν τις επιχορηγήσεις, στις νέες επιχειρήσεις, ως υποτροφίες – χορηγίες).
Είναι αντίφαση να ζητάμε επιχορηγήσεις και δάνεια για να πληρώσουμε παράλογα έξοδα (αυτή η συζήτηση είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη).
Πρέπει να κοπούν ριζικά όλα αυτά τα παράλογα έξοδα.
Στην κατάσταση που είμαστε δεν μπορούμε να μιλάμε για Παραγωγική Ανασυγκρότηση και μείωση της ανεργίας, με ασφαλιστικές εισφορές που φθάνουν σχεδόν στο 50% του μισθού, με προκαταβολή φόρου ένεκα μελλοντικών κερδών στο 100% (σήμερα διότι αύριο μπορεί να ζητήσουν ακόμη μεγαλύτερη), ενιαία φορολογία 29%, πάσης φύσεως χαράτσια, παράλογα δημοτικά τέλη, οι δημοτικοί άρχοντες να κυνηγούν τις βιοτεχνίες να φύγουν μακριά από περιοχή τους αυξάνοντας τα δημοτικά τέλη και μη δίνοντας νέες άδειες εγκατάστασης και λειτουργίας στις μεταποιητικές βιοτεχνίες αλλά μόνο στις υπηρεσίες υγειονομικού ενδιαφέροντος (πάσης φύσεως καφετέριες και σουβλατζίδικα), παράλογες επιβαρύνσεις στο ρεύμα και λοιπά.[ix]
Πολύ σωστά. Σύμφωνα με τα ανωτέρω οι ελαφρύνσεις θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης και μάλλον δεν θα δίνονται αλλά θα εφαρμόζονται αυτοδίκαια απο τις επιχειρήσεις μια και θα περιγράφονται σαφώς στο ΦΕΚ και θα είναι γνωστές στους πάντες από το ξεκίνημα της απόφασης για επένδυση.
Ο έλεγχος της ΕΠΑ θα γίνεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου όπως και τα λοιπά οικονομικά στοιχεία της κάθε επιχείρησης.
Πλέον η έκδοση της εγγυητικής δεν χρειάζεται, μια και μιλάμε για έμμεσες ελαφρύνσεις.
Τώρα για τις νέες επιχειρήσεις που χρειάζονται χρήματα, πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι χρηματοδότησης, χωρίς τραπεζικές εγγυητικές, όπως γίνονται άλλωστε στην Γερμανία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
*Αλέξανδρος Οικονομίδης
Μαθηματικός – Μηχανουργός
Μέλος του συντονιστικού του τμήματος Βιομηχανικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
——————————————————————————————————-
[i] Από την εισήγηση του καθηγητή και πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Κωνσταντίνου Γάτσιου στη διημερίδα του Levy Economics Institute 9/03/2013 με θέμα:«Έξοδος από την κρίση: Η πρόκληση της εναλλακτικής πορείας «.
[ii] «Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου».
[iii] Τραγική απόδειξη τα κενά ντουβάρια που υπάρχουν στην επαρχία, όπου η επιχορήγηση έφθανε και ξεπερνούσε το 90%, τα περισσότερα δεν δούλεψαν ουσιαστικά ποτέ!!
«Μια σύγχρονη ελληνική βιομηχανία είναι εφικτή και μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή για την ανασυγκρότηση της χώρας»
[iv] «Για να ξανά-σταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της»
[v] Τρέμω στην σκέψη ότι εγώ ο ίδιος μπορεί να βρεθώ στην θέση κάποιου αξιολογητή και κάποτε χρειαστεί να κρίνω την ίσως νέα επαναστατική ιδέα κάποιου νεαρού, βασιζόμενος σε ένα business plan με στοιχεία μελλοντικών πωλήσεων. Όλοι όσοι τρέχουμε επιχειρήσεις γνωρίζουμε ότι τα όποια business plan είναι δυναμικά και όχι στατικά και αλλάζουν, ίσως και δραστικά, καθημερινά.
Με αυτόν τον τρόπο, πολύ αμφιβάλλω αν θα είχε γίνει ποτέ η τρίτη βιομηχανική επανάσταση και η γέννηση των προσωπικών υπολογιστών.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι αυτή ξεκίνησε σε ένα γκαράζ σπιτιού, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, από δύο ιδιοφυείς νεαρούς τον Steve Jobs και τον Steve Wozniac. Η ιδέα ήταν να δημιουργήσουν έναν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή. (Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές υπήρχαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 40).
Οι άνθρωποι του Μάρκετινγκ και η ίδια η IBM, χλευάζανε αυτήν την ιδέα λέγοντας, ότι κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί, μια και δεν υπάρχει αγορά για ένα τέτοιο προϊόν.
Ποιος χρειάζεται ένα υπολογιστή στην κουζίνα του;
Ο Jobs απαντούσε: δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει αγορά. Εγώ θα την δημιουργήσω!
Άντε σήμερα να στείλεις μια τέτοια πρόταση για έγκριση. Θα είχε καμιά τύχη;
Σήμερα το πρώτο ερώτημα παντού είναι: Δώσε μου το business plan, ποια είναι η αγορά, που απευθύνεται;
«Πέρα από το χρέος, συζητάμε για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας»
[vi] Η επιχειρηματικότητα έχει γίνει μάθημα της μόδας σε πολλά ΑΕΙ από καθηγητές «επιχειρηματικότητας» – άσχετους με το αντικείμενο, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν δει ποτέ από κοντά καμιά επιχείρηση, δεν έχουν ποτέ πληρώσει ΙΚΑ, ΦΠΑ κλπ, αλλά απλώς είναι trendy, τραβάει πελατεία και το σημαντικότερο χρηματοδοτούνται με πολλά λεφτά από τα ΕΣΠΑ.
[vii] Βασικός ανασταλτικός παράγοντας για την οιαδήποτε Παραγωγική Ανασυγκρότηση ήταν και είναι η αντιμετώπιση “Ενός κράτους και Μιας πολιτείας, που μέχρι τώρα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό και συμφέρον, την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής τάξης “συγκατα-νευσιφάγων που τη χρησιμοποιούν ως πρυτανείο σίτισής των”. Γεώργιος Κοντογιώργης «Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής » Συνέντευξη στο Δρόμο της Αριστεράς 30/12/2013.
[viii] Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο;
Να επικεντρωθούμε σε πράγματα συμβατά με την πολυτιμότητα του τόπου μας, ή αλλιώς, ας παράγουμε το οτιδήποτε, με τους δικούς μας καινοτομικούς τρόπους, που αναδύουν και αναδεικνύουν την τοπική μας ταυτότητα. (Το Made In Greece να γίνει το εθνικό μας Branding, κοίτα το παράδειγμα της Ελβετίας).
«Η ρεαλιστική δυνατότητα για την Ενδογενή Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Ελλάδας»
[ix] «Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης»
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.»[i]
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και 88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία.[ii]
Τι συμβαίνει με τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους στα αλήθεια.
Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]
Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσεις επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]
Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!
Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.
Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.
Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.
Ριζική αλλαγή διαδικασιών και στόχευσης των αναπτυξιακών προγραμμάτων.
To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.
Οι όποιες ελαφρύνσεις, μιλάμε μόνο για έμμεσες, θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης και μάλλον δεν θα δίνονται, αλλά θα εφαρμόζονται αυτοδίκαια απο τις ίδιες τις επιχειρήσεις, μέσω των λογιστικών τους βιβλίων.
Το ύψος και το είδος των ελαφρύνσεων θα περιγράφονται σαφώς στο ΦΕΚ του νέου αναπτυξιακού νόμου, και θα είναι γνωστές στους πάντες εκ των προτέρων.
Οι όποιες ελαφρύνσεις θα είναι κλιμακωτές, ανάλογα με την επιτευχθείσα ΕΠΑ (π.χ. για ΕΠΑ από 35%-40% αυτές…., για ΕΠΑ από 40%-50% αυτές κ.ο.κ.).
Η ΕΠΑ θα υπολογίζεται από τις οικονομικές υπηρεσίες της κάθε επιχείρησης και θα αποστέλλεται στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου, όπου θα γίνεται ο έλεγχος αυτής, όπως και για τα λοιπά οικονομικά στοιχεία της κάθε επιχείρησης.
Τότε όλοι οι επενδυτές θα έχουν συμφέρον να υλοποιήσουν άμεσα την επένδυση, οι δε πωλήσεις των προϊόντων τους, σαν αποτέλεσμα αυτής, θα πρέπει να περιλαμβάνουν την μεγαλύτερη εγχώρια προστιθέμενη αξία, ώστε να τύχουν των μεγίστων ευεργετημάτων του νόμου.
Η όλη διαδικασία απλοποιείται, δεν προϋποθέτει την κατάθεση επενδυτικού σχεδίου, ίσως αρκεί μια απλή αίτηση, και σταματάει η έγκριση μιας επένδυσης να υπόκειται στη διάθεση των όποιων τεχνοκρατών – επαϊόντων, τρομάρα τους.[v]
Οι πιστοποιήσεις από μεριάς του δημοσίου (ουσιαστικά σήμερα ανύπαρκτες) χρειάζονται για τη δημιουργία του προϊόντος και όχι για τα μέσα παραγωγής.
Ας τα παράγει με τα χέρια του. Δηλαδή τότε δεν δικαιούται επιχορήγησης;
Με τον υπάρχον αναπτυξιακό νόμο, δεν δικαιούται καμιάς επιχορήγησης!
Το κάθε πλέον προϊόν που θα πωλείται, θα φέρει σήμα στην ετικέτα του με το ποσοστό της ΕΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής θα γνωρίζει και θα επιλέγει όχι μόνο με το κριτήριο της τιμής, αλλά και του ποσοστού της εγχώριας κατασκευής.
Παράλληλα είναι σήμερα απολύτως αναγκαίο να δημιουργηθεί, ένας νέος «Κανονισμός Δημόσιων Προμηθειών«, που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της ΕΠΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ μιλάμε για επενδύσεις με σκοπό τη δημιουργία τελικού προϊόντος στον πρωτογενή τομέα και στην μεταποίηση μόνο! Αποκλείονται σαφώς κάθε είδους υπηρεσίες!
Άρα σύμφωνα με τα ανωτέρω είναι σαφές ότι οι έμμεσες φορο-απαλλαγές ή ότι άλλο, δίνονται μετά το τέλος της επένδυσης, σύμφωνα με τις πωλήσεις της επιχείρησης, και για όσο καιρό είναι αναγκαίες (όπως με τις αποσβέσεις 5 έως 10 χρόνια, ιδιαιτέρως σε υψηλής έντασης κεφαλαίου επενδύσεις).
Η πρότασή μας προφανώς δεν είναι αναγκαίο να περιλαμβάνει όλες τις επενδύσεις, π.χ. κάποιος που θέλει άμεσες επιχορηγήσεις, θα συνεχίζει να υποβάλλει επενδυτικό σχέδιο και να αναμένει την έγκριση του.
Ναι σε ένα αναπτυξιακό πραγματικά νόμο που:
- θα εξυπηρετεί την πραγματική οικονομία αυτού του τόπου
- θα ανοίγει τον δρόμο σε νέες προσλήψεις
- θα αξιολογεί επιτέλους το αποτέλεσμα και όχι την πρόθεση και τα μέσα
- θα αναδεικνύει την δική μας τεχνική παράδοση και την πραγματική μεταποιητική πραγματικότητα του τόπου μας
- θα επιτρέπει να αναδειχθούν οι ιδιαίτερες πατέντες, ιδιοσυσκευές και πρακτικές του κάθε παραγωγού και όχι την επιβολή εξωγενών κανόνων και πρακτικών που τελικά εξυπηρετούν την καταστροφή της τοπικής παραγωγής προς όφελος των εισαγωγών
- θα τερματίσει την αυθεντία των ακαδημαϊκών συμβούλων, που καταλήγουν όχι μόνο σε σνομπισμό, αδιαφορία και τελικά στην δυσφήμιση των παραγωγών, με τελικό σκοπό τον εξοβελισμό τους.[vi]
- θα τερματίσει επί τέλους την βιομηχανία των business plan και των συμβούλων, που καταλήγουν στην διαφθορά και την εξυπηρέτηση των ημετέρων.
Μιλάμε, αλλά για μία ριζική αναγκαία αναπροσαρμογή του τρόπου ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, που θα βασίζεται στην εξάλειψη, άπαξ δια παντός, της διαφθοράς όλων των συγκατα-νευσιφάγων της διαπλοκής[vii] και της κακοδαιμονίας μας.
Το πραγματικό ερώτημα είναι θέλουμε πραγματικά να το επιχειρήσουμε αυτό; ή άλλως, να αρκεστούμε στην καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος ατελέσφορου μεν, αλλά απολύτως καταστροφικού της εγχώριας παραγωγής δε δρόμου, μια και εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους!
Αν η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από την ριζική αναπροσαρμογή του τρόπου της ανάπτυξης τότε, θα βρούμε τα αναγκαία εργαλεία και πολιτικές.
Το ότι τα πράγματα γίνονται πλέον πολύ απλά, δεν πρέπει να μας τρομάζουν αλλά αντίθετα να μας προκαλούν.
Υ.Γ.
Η πρόταση αυτή μιλάει μόνο για τις έμμεσες ελαφρύνσεις, που θα είναι πλέον κεντρικό στοιχείο του νέου αναπτυξιακού νόμου.
Θα (πρέπει να) επακολουθήσουν και άλλα κείμενα που θα ασχοληθούν με άλλες πτυχές του νόμου όπως π.χ. για το είδος και τον τρόπο των άμεσων επιχορηγήσεων, τι είδους ανάπτυξη θέλουμε και χρειαζόμαστε και το σημαντικότερο, τη Χάραξη μιας Νέας Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής[viii].
Παραρτήματα
Α. Περί Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ).
Η Προστιθέμενη Αξία μετρά τη συμβολή της επιχείρησης στην εγχώρια παραγωγή της χώρας. Εξ ορισμού η Προστιθέμενη αξία μετρά επίσης τα ποσά που διαθέτει η επιχείρηση για να αμείψει την εργασία και το κεφάλαιο που κινητοποιήθηκαν για την παραγωγή αυτή.
Τα στοιχεία κόστους τα οποία προσμετρούνται στην ΕΠΑ είναι εκείνα που:
Συνδέονται με τη συνολική διαδικασία παραγωγής − κατασκευής και διάθεσης προϊόντων και κατασκευαστικών έργων, που παράγονται από την Ελληνική (Εγχώρια) Βιομηχανία – Βιοτεχνία.
Προσθέτουν αξία προερχόμενη από την Εγχώρια Βιομηχανία – Βιοτεχνία.
Προέρχονται από την ανάλωση (κόστος) των καθαρά εγχωρίων πόρων ή συντελεστών παραγωγής και διάθεσης που συμμετέχουν, συμπεριλαμβανομένου του καθαρού προ φόρων κέρδους.
Το θέμα του προσδιορισμού της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας είναι λυμένο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Στις Αμυντικές Προμήθειες, είναι – ήταν βασικός παράγοντας, μιας εγχώριας βιομηχανίας για να κερδίσει ένα διαγωνισμό.
Επισυνάπτω το ΦΕΚ του 2008, του υπουργείου Άμυνας, όπου περιγράφει τον υπολογισμό της και τον έλεγχο αυτής. http://www.mod.mil.gr/images/stories/pdf/YA-248297_2008.pdf
Την Προστιθέμενη Αξία χρησιμοποιούν οι οικονομολόγοι και οι στατιστικές υπηρεσίες διεθνώς.
- Η επιτευχθείσα ΕΠΑ, προσμετράται εύκολα από τις υπηρεσίες του υπουργείου.
- Ανάλογα με το ύψος της επιτευχθείσας ΕΠΑ, θα υπάρχουν και αντίστοιχες φορολογικές ή ότι άλλο ελαφρύνσεις. (Μια ανεξάρτητη οικονομική αναπτυξιακή πολιτική δεν προϋποθέτει, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, την ύπαρξη χρηματικών επιδοτήσεων).
- Στην περίπτωση που μια εταιρεία έχει την φορολογική έδρα της στο εξωτερικό και θέλει τα κέρδη της να τα επανεξάγει, τότε τα κέρδη αυτά δεν προσμετρούνται στην Ελληνική Προστιθέμενη Αξία, με αποτέλεσμα να μην τυγχάνουν των όποιων ευεργημάτων του νόμου.
Β. Ερωτήματα και απαντήσεις (όπως τέθηκαν στο τμήμα Βιομηχανικής Πολιτικής)
1. Θέλουμε αναπτυξιακό νόμο και άμεσες επιχορηγήσεις;
Είναι γνωστό ότι το κράτος δεν έχει πλέον χρήματα (ευτυχώς, διότι αλλιώς η διαφθορά θα μας υπερνικούσε για άλλη μια φορά).
2. Με ένα όραμα αύξησης της ελληνικής προστιθέμενης αξίας υπάρχουν κάποιοι πόροι για ενίσχυση ιδιωτών. Όλοι δεν χωράνε. Πώς θα επιλεγούν οι καλύτεροι;
Ακριβώς, εξοικονομώντας χρήματα από τη μη χορήγηση άμεσων αλλά μόνο έμμεσων ελαφρύνσεων τότε χωράνε πολλοί – όλοι, και αυτός είναι ο σκοπός, να δημιουργηθούν δηλαδή νέες θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα.
Δεν γίνεται διαγωνισμός των Αρίστων στα χαρτιά και στα όποια επιχειρηματικά σχέδια, αλλά στο αποτέλεσμα.
Δεν επιλέγουμε εμείς τους καλύτερους. Όλοι είναι επιλέξιμοι ανάλογα με το αν η επιτευχθείσα ΕΠΑ είναι μεγαλύτερη του 35%. Οι καλύτεροι είναι αυτοί που θα πετύχουν μεγαλύτερη Ελληνική Προστιθέμενη Αξία (ΕΠΑ) και αυτοί θα δικαιούνται μεγαλύτερες ελαφρύνσεις.
Η μέχρις σήμερα επαγγελματική εμπειρία μας, δείχνει ότι το κράτος μας είναι τουλάχιστον αναξιόπιστο και ανάλγητο.
Κανένας σοβαρός επενδυτής, δεν μπορεί να περιμένει τις χρονοβόρες διαδικασίες του κρατικού μηχανισμού, για να υλοποιήσει την επένδυσή του.
Τα χρήματα που το κράτος θα εξοικονομήσει από όλες αυτές τις αχρείαστες (μεν αλλά κοστοβόρες δε) πλέον διαδικασίες, θεσμούς, παρα-θεσμούς, επιτροπές, συμβούλους και ότι άλλο, ας τα ρίξει επί τέλους στην πραγματική οικονομία και ιδιαίτερα στη βοήθεια των νέων επιχειρήσεων που αυτές χρειάζονται πραγματικά πόρους για να ξεκινήσουν, χωρίς εγγυητικές τραπέζης με άλλους τρόπους, όπως κάνουν οι αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. στη Γερμανία βαφτίζουν τις επιχορηγήσεις, στις νέες επιχειρήσεις, ως υποτροφίες – χορηγίες).
Είναι αντίφαση να ζητάμε επιχορηγήσεις και δάνεια για να πληρώσουμε παράλογα έξοδα (αυτή η συζήτηση είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη).
Πρέπει να κοπούν ριζικά όλα αυτά τα παράλογα έξοδα.
Στην κατάσταση που είμαστε δεν μπορούμε να μιλάμε για Παραγωγική Ανασυγκρότηση και μείωση της ανεργίας, με ασφαλιστικές εισφορές που φθάνουν σχεδόν στο 50% του μισθού, με προκαταβολή φόρου ένεκα μελλοντικών κερδών στο 100% (σήμερα διότι αύριο μπορεί να ζητήσουν ακόμη μεγαλύτερη), ενιαία φορολογία 29%, πάσης φύσεως χαράτσια, παράλογα δημοτικά τέλη, οι δημοτικοί άρχοντες να κυνηγούν τις βιοτεχνίες να φύγουν μακριά από περιοχή τους αυξάνοντας τα δημοτικά τέλη και μη δίνοντας νέες άδειες εγκατάστασης και λειτουργίας στις μεταποιητικές βιοτεχνίες αλλά μόνο στις υπηρεσίες υγειονομικού ενδιαφέροντος (πάσης φύσεως καφετέριες και σουβλατζίδικα), παράλογες επιβαρύνσεις στο ρεύμα και λοιπά.[ix]
3. Οι επιχορηγήσεις θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης με την ολοκλήρωση και την παραγωγή προϊόντος; Θα δίνονται στην αρχή; Με εγγυητική τραπέζης; Χωρίς κανένα κριτήρια αλλά με αριθμό προτεραιότητας; Πώς;
Πολύ σωστά. Σύμφωνα με τα ανωτέρω οι ελαφρύνσεις θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης και μάλλον δεν θα δίνονται αλλά θα εφαρμόζονται αυτοδίκαια απο τις επιχειρήσεις μια και θα περιγράφονται σαφώς στο ΦΕΚ και θα είναι γνωστές στους πάντες από το ξεκίνημα της απόφασης για επένδυση.
Ο έλεγχος της ΕΠΑ θα γίνεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου όπως και τα λοιπά οικονομικά στοιχεία της κάθε επιχείρησης.
Πλέον η έκδοση της εγγυητικής δεν χρειάζεται, μια και μιλάμε για έμμεσες ελαφρύνσεις.
Τώρα για τις νέες επιχειρήσεις που χρειάζονται χρήματα, πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι χρηματοδότησης, χωρίς τραπεζικές εγγυητικές, όπως γίνονται άλλωστε στην Γερμανία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
*Αλέξανδρος Οικονομίδης
Μαθηματικός – Μηχανουργός
Μέλος του συντονιστικού του τμήματος Βιομηχανικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
——————————————————————————————————-
[i] Από την εισήγηση του καθηγητή και πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Κωνσταντίνου Γάτσιου στη διημερίδα του Levy Economics Institute 9/03/2013 με θέμα:«Έξοδος από την κρίση: Η πρόκληση της εναλλακτικής πορείας «.
[ii] «Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου».
[iii] Τραγική απόδειξη τα κενά ντουβάρια που υπάρχουν στην επαρχία, όπου η επιχορήγηση έφθανε και ξεπερνούσε το 90%, τα περισσότερα δεν δούλεψαν ουσιαστικά ποτέ!!
«Μια σύγχρονη ελληνική βιομηχανία είναι εφικτή και μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή για την ανασυγκρότηση της χώρας»
[iv] «Για να ξανά-σταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της»
[v] Τρέμω στην σκέψη ότι εγώ ο ίδιος μπορεί να βρεθώ στην θέση κάποιου αξιολογητή και κάποτε χρειαστεί να κρίνω την ίσως νέα επαναστατική ιδέα κάποιου νεαρού, βασιζόμενος σε ένα business plan με στοιχεία μελλοντικών πωλήσεων. Όλοι όσοι τρέχουμε επιχειρήσεις γνωρίζουμε ότι τα όποια business plan είναι δυναμικά και όχι στατικά και αλλάζουν, ίσως και δραστικά, καθημερινά.
Με αυτόν τον τρόπο, πολύ αμφιβάλλω αν θα είχε γίνει ποτέ η τρίτη βιομηχανική επανάσταση και η γέννηση των προσωπικών υπολογιστών.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι αυτή ξεκίνησε σε ένα γκαράζ σπιτιού, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, από δύο ιδιοφυείς νεαρούς τον Steve Jobs και τον Steve Wozniac. Η ιδέα ήταν να δημιουργήσουν έναν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή. (Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές υπήρχαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 40).
Οι άνθρωποι του Μάρκετινγκ και η ίδια η IBM, χλευάζανε αυτήν την ιδέα λέγοντας, ότι κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί, μια και δεν υπάρχει αγορά για ένα τέτοιο προϊόν.
Ποιος χρειάζεται ένα υπολογιστή στην κουζίνα του;
Ο Jobs απαντούσε: δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει αγορά. Εγώ θα την δημιουργήσω!
Άντε σήμερα να στείλεις μια τέτοια πρόταση για έγκριση. Θα είχε καμιά τύχη;
Σήμερα το πρώτο ερώτημα παντού είναι: Δώσε μου το business plan, ποια είναι η αγορά, που απευθύνεται;
«Πέρα από το χρέος, συζητάμε για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας»
[vi] Η επιχειρηματικότητα έχει γίνει μάθημα της μόδας σε πολλά ΑΕΙ από καθηγητές «επιχειρηματικότητας» – άσχετους με το αντικείμενο, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν δει ποτέ από κοντά καμιά επιχείρηση, δεν έχουν ποτέ πληρώσει ΙΚΑ, ΦΠΑ κλπ, αλλά απλώς είναι trendy, τραβάει πελατεία και το σημαντικότερο χρηματοδοτούνται με πολλά λεφτά από τα ΕΣΠΑ.
[vii] Βασικός ανασταλτικός παράγοντας για την οιαδήποτε Παραγωγική Ανασυγκρότηση ήταν και είναι η αντιμετώπιση “Ενός κράτους και Μιας πολιτείας, που μέχρι τώρα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό και συμφέρον, την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής τάξης “συγκατα-νευσιφάγων που τη χρησιμοποιούν ως πρυτανείο σίτισής των”. Γεώργιος Κοντογιώργης «Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής » Συνέντευξη στο Δρόμο της Αριστεράς 30/12/2013.
[viii] Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο;
- Στην τεχνική μας ταυτότητα, σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, που μας διαφοροποιεί σοβαρά από το κυρίαρχο δυτικό πρότυπο.
- Στην ιστορική μας ιδιαιτερότητα, που συγκροτείται από «το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας», από την βιομηχανική επανάσταση, με την ουσιαστική απουσία και απαξία του περίφημου φορντικού μοντέλου.
- Στο πεδίο της μεγάλης προστιθέμενης αξίας και ποιότητας.Οφείλουμε να κατασκευάσουμε προϊόντα δικά μας, που θα διαθέτουν ταυτότητα και υψηλή εντόπια προστιθέμενη αξία. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε, με υγιή και αυτοδύναμο τρόπο στο ζήτημα της ανεργίας, δημιουργώντας τις πραγματικές προϋποθέσειςμιας κοινωνίας ουσιαστικού πλούτου και ισοτιμίας, προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω.
- Στο μικρό μέγεθος αυτοδύναμων επιχειρήσεων, που δεν αποτελούν υποπροϊόν «μεγάλων», αλλά αντίθετα είναι εκείνες που τις γεννούν, με απολύτως σύγχρονους τρόπους και Όρους.
- Στην ποιοτική απάντηση σε συγκεκριμένες και αληθινές ανάγκες, έξω από την διεθνώς πτωχευμένη σφαίρα του τυπικού μαζικού και φθηνού.
- Σε ένα «σχεδιασμένο βιομηχανικό προϊόν κατά παραγγελία», που σήμερα είναι τεχνικά και κοινωνικά εφικτό, γιατί απαντά με σύγχρονους όρους σε υγιείς και αληθινές ανάγκες, στην «ραφή του κουστουμιού μας στα μέτρα μας, στο ράφτη μας»
- Σε μια εθνική παραγωγική στρατηγική, το ερώτημα του «τι θα παράγουμε» έπεται, ενώ προηγείται εκείνο του «τι μπορούμε να κάνουμε «καλά»»;
Να επικεντρωθούμε σε πράγματα συμβατά με την πολυτιμότητα του τόπου μας, ή αλλιώς, ας παράγουμε το οτιδήποτε, με τους δικούς μας καινοτομικούς τρόπους, που αναδύουν και αναδεικνύουν την τοπική μας ταυτότητα. (Το Made In Greece να γίνει το εθνικό μας Branding, κοίτα το παράδειγμα της Ελβετίας).
«Η ρεαλιστική δυνατότητα για την Ενδογενή Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Ελλάδας»
[ix] «Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου