Σοκολατάκι και πολύ σας πάει - του Θανάση Καρτερού

Για να υπάρξει διαζύγιο πρέπει να υπάρξει γάμος πρώτα...και γάμος δεν υπήρξε ποτέ

• Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Καθάρισε τουλάχιστον η ατμόσφαιρα. Να ξέρουμε τι στηρίζουμε, τι ψηφίζουμε, τι ελπίζουμε.

Του Θανάση Καρτερού στην ΑΥΓΗ


Σοκολατάκι και πολύ σας πάει, είναι η ατάκα της οικοδέσποινας στους αχώνευτους καλεσμένους της που ζητούν κέρασμα. Και, μέρες που είναι, με αυτή την ατάκα θα είχε δικαίωμα να υποδεχτεί στις επικείμενες εκλογές ο ελληνικός λαός τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αυτό που βλέπουμε -και δεν το πιστεύουμε- δεν μπορεί βέβαια να γεννήθηκε χθες. Δεν γεννήθηκε χτες. Δεν πετάχτηκε ξαφνικά από το κεφάλι του Τσίπρα, ή του Ρινάλντι, ή του Παναγιώτη αυτό το χάος μεταξύ των διαφόρων στρατηγικών. Αυτή η βόμβα που έσκασε στα χέρια των δύσμοιρων ψηφοφόρων του Γενάρη.

Κι αυτή η πολιτική εμπάθεια, που δεν έχει πρόβλημα να σπαταλά χαρακτηρισμούς, βαριές κουβέντες και μαρξίζουσες ανοησίες. "Γι' αυτό σας ψηφίσαμε και σας κάναμε κυβέρνηση;" θα αναρωτιέται ο απλός άνθρωπος που έσπρωξε τον ΣΥΡΙΖΑ από το μονοψήφιο στην κυβέρνηση. Η μια να μιλάει για εκτροπή αξιοποιώντας τη θεσμική της θέση; Ο άλλος να διαπιστώνει όχι μόνο μνημονιακή μετάλλαξη, αλλά και υποταγή στους δανειστές και στην ολιγαρχία; Ο τρίτος να καταγγέλλει ταξικά πραξικοπήματα; Και όλοι να ψάχνετε τον ένατο απ' τους οχτώ;

Υπήρχαν οι συνιστώσες, κρυφά ή φανερά, θα πείτε. Συνιστώσες, εντάξει, αλλά με κάποια συνισταμένη. Στέρεη, αγκυροβολημένη τουλάχιστον σε κάποια αμοιβαία εμπιστοσύνη. Πού είναι αυτό, έστω, το ελάχιστο; Ποια εμπιστοσύνη, ποια σοβαρή πολιτική σύγκλιση υπήρχαν και ξαφνικά εξαφανίστηκαν; Μα, είχαν ένα κοινό πρόγραμμα, θα επιμείνει ο καλόπιστος. Ποιο κοινό πρόγραμμα, καλοί μου; Αυτό που έκρυβε ανάμεσα στις γραμμές του στρατηγικές που όχι απλώς απέκλιναν, αλλά έτρεχαν με χίλια η μια εναντίον της άλλης;

Να τη λοιπόν η μετωπική. Που, όπως αποδείχτηκε, ήταν θέμα χρόνου. Και όπως επίσης αποδείχτηκε, με τόση και τέτοια γόμωση στα θεμέλια, ούτε ένα ειρηνικό διαζύγιο δεν ήταν κατορθωτό. Μπαμ, και όποιον πάρουν τα θραύσματα. Και τα πυρά που άρχισαν να πέφτουν από διάφορες κατευθύνσεις. Παραγωγικός ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κόμματα καινούργια. Και ανεξάρτητους. Και θολωμένους. Και αντιπολίτευση. Και ό,τι λαχταρά η ψυχή εκείνων που κυβερνούν σαράντα χρόνια και τώρα βγάζουν γλώσσα.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Καθάρισε τουλάχιστον η ατμόσφαιρα. Να ξέρουμε τι στηρίζουμε, τι ψηφίζουμε, τι ελπίζουμε. Και μη διανοηθεί η πλευρά που στήριξε μέχρι τέλους την κυβέρνηση σε νέα ανοίγματα, μπερδέματα και επιθέματα. Καθαροί λογαριασμοί, καθαρά προγράμματα, καθαρά λόγια. Αυτό ζητούν όλοι εκείνοι που πιο πολύ τους κόστισε η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ κι από τα Μνημόνια ακόμα. Διότι με τα Μνημόνια μια μέρα μπορείς να καθαρίσεις. Αλλά αν έχεις συνάφεια, συνοχή, ενότητα, πειθαρχία, συμπαγή Κοινοβουλευτική Ομάδα και κυβέρνηση.

Αλλιώς, τα είπαμε. Σοκολατάκι και πολύ μας πάει...