“Ο αποθανών δεδικαίωται;;; ” Του Γιώργου Μουργή

Λειτουργική απάντηση χρειάζεται στην βιωματική καθημερινότητα κι όχι καθοδηγητικό αγκιτάτορα.
Οποιος συνθηματικά κινητοποιεί το λαό να αναλάβει δράση για τη διεκδίκηση πολιτικών ή κοινωνικών αιτημάτων, αναλαμβάνει και την ευθυνή για το τι “μέλλει γενέσθαι” έκει στο τέλος του αγωνιστικού προσδιορισμού, όποιο κι αν είναι αυτό.


Γιώργος Μουργής στο Ιδεολόγιο

Το πρόταγμα των συντρόφων της Αριστερής Πλατφόρμας ότι η βασική, αντιμνημονιακή, προγραμματική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη στρατηγική διαπραγμάτευσης ηττήθηκε, αποτελεί πλέον κοινό τόπο για όλους μας.
Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί εκ νέου δεν είναι τι χάθηκε ή τι κερδήθηκε μέσα από την τελευταία συμφωνία.
Κουράζει πια την κοινωνία να αναπαράγουμε αυτή τη θεωρία που διεξοδικά αναλύεται από τη μεριά της πλειοψηφίας.
Αν την υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους, τουλάχιστον σε ό,τι μας αφορά, το έχουμε εξαντλήσει.
Η πολιτική ανάλυση που ουσιαστικά θυματοποίησε την προσωπική μας άποψη και μας κατέγραψε – συνομιλητές και ακροατές – σε έναν ανούσιο διάλογο περί κομματικής γραμμής, ας τελειώσει κάπου εδώ.
Το βασικό ερώτημα ειναι η φυσική πολιτική,οικονομική συνέχεια της κοινωνίας,μέσα σε μιαν άλλη Ευρώπη.

Η στρατηγική στο εσωκομματικό πεδίο αλλά και στον οξύμωρο αντιπολιτευτικό ρόλο που πλέον έχει αναλάβει η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας θέτει το ερώτημα όχι μόνο της συνύπαρξης εντός του κόμματος με την πλειοψηφία αλλά και της κοινοβουλευτικής της παρουσίας.
Η ανάγνωση της άποψης που χρησιμοποιούν τα μέλη και τα στελέχη της με θέμα τη ρήξη και το εναλλακτικό σενάριο της επόμενης ημέρας για τη χώρα θέτει ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τη μεριά τους.

Δεν πρόκειται να αναφερθούμε στη στελέχωση των οργάνων του κόμματος και στην παρουσία στελεχών στην ΠΓ, την ΚΕ κλπ αλλά στη βασική κατοχύρωση θέσεων στο κυβερνητικό σχήμα, όπως σωστά έπραξε ο Αλέξης Τσίπρας, αναθέτοντας μάλιστα στρατηγικής, σημειολογικής και ιδεολογικής σημασίας υπουργεία σε συγκεγκριμένα στελέχη.

Υπήρχε ή όχι μέσα από τις κυβερνητικές θέσεις – όσο καιρό τις διατηρούσαν – γνώση ή εικόνα για την πορεία της διαπραγμάτευσης;
Έθεσαν σχέδιο, βιώσιμο, εναλλακτικό, ισχυρό προς διαπραγμάτευση, που κάποιος αρνήθηκε να το συζητήσει και να το μελετήσει;Πότε αλήθεια αντιλήφθηκαν τα πραγματικά αδιέξοδα;
Πότε αντιλήφθηκαν ότι το προγραμματικό σχέδιο του κόμματος, ακόμα και μινιμαρισμένο μετά την παρουσίαση στη ΔΕΘ, δε μπορεί να υλοποιηθεί εξαιτίας της στάσης των εταίρων;
Πότε αλήθεια προτάθηκε συγκεκριμένο σχέδιο, έστω προσωρινής παράκαμψης πολιτικής ή οικονομικής;
Ας μην ξεχνάμε πέρα από τους υπουργικούς θώκους, ότι η Αριστερή Πλατφόρμα κατοχύρωσε σχεδόν το ένα τρίτο στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αριθμός ικανός σε στελέχη και πολιτικό προσωπικό να δημιουργήσει συνθήκες διαλόγου, χρονικά προσδιορισμένες πολύ πριν φθάσουμε στο παρά πέντε του αδιεξόδου.Η απόδοση της ευθύνης αυτής έχει αποδέκτες- πρόσωπα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας που δεν μπορούν να ισχυρίζονται το υπεραπλουστευμένο «δεν άκουσα, δεν ήξερα».

Το οικονομικό σενάριο που θεωρητικά παρουσιάζεται σαν η ενδεδειγμένη λύση-πρόταση-αγωνιστική διεκδίκηση, όχι μόνο αποτελεί ανέφικτη προοπτική αλλά αδυνατίζει τα επιχειρήματα που προτάσσονται ως λύση ακόμα και σήμερα.
Η επώδυνη συμφωνία από τη μία αντιπαραβάλλεται με την ασύντακτη χρεοκοπία, την αλλαγή νομίσματος, την κρατικοποίηση των τραπεζών(;).

Αναρωτιέμαι η ρητορική αυτή αποτελεί θέση συντεταγμένη και επιθυμία ή απλά αναφορά συσπείρωσης προς το εσωτερικό πολιτικό ακροατήριο της Αριστερής Πλατφόρμας;
Αν όχι, τι άλλο μπορεί να προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνο φθορά σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων όπου ο «εχθρός» δεν είναι άλλος από την πλειοψηφία που επέλεξε τον δρόμο ενός έντιμου συμβιβασμού,ακόμα και σαν ήττα,στο βασικό όμως άξονα της παρουσίας της χώρας στην Ευρωζώνη και στη βασική αλλαγή προοπτικής υπέρ των λαών, της εργατικής τάξης και του κοινωνικού κράτους εντός της Ε.Ε..
Να προσθέσουμε το οξύμωρο και αποϊδεολογικοποιημένο τακτικισμό «στηρίζω αλλά καταψηφίζω» για να συμπληρωθεί ουσιαστικά το παζλ της αποσύνθεσης.

Η επιμονή σε ένα ιδιότυπο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσω της διάσπασης, δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση όλες αυτές τις περίεργες συμπεριφορές.
Η λογική να θριαμβολογείς σήμερα ως νικητής, μόνο σουρεαλιστικά μπορεί να εξηγηθεί.

Η ευθύνη για τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ μετά το πραξικόπημα, όπως συντελέστηκε στη χώρα από τους εταίρους-δανειστές δε μπορεί αποσπασματικά να κατευθύνεται προς τη μια ή την άλλη μεριά.

Η γραφειοκρατική λογική εξέθρεψε μηχανισμούς-τροπολογιών και ψηφισμάτων-που δε μπορούν να σταθούν ικανοί για εύλογες απαντήσεις στο αληθινό ερώτημα που συνδιαμόρφωσε με τη στάση της, έστω και αποσπασματικά.
H τάση της Αριστερής Πλατφόρμας και όσοι συντάσσονται με αυτήν, πρέπει να δώσει απαντήσεις στο λαό.
Ο λαός και η κοινωνία οργανικά δεν μπορεί να συνδέσει ιδεολογικά άλματα,εν είδει “μελών συνδιάσκεψης”.

Λειτουργική απάντηση χρειάζεται στην βιωματική καθημερινότητα κι όχι καθοδηγητικό αγκιτάτορα.
Οποιος συνθηματικά κινητοποιεί το λαό να αναλάβει δράση για τη διεκδίκηση πολιτικών ή κοινωνικών αιτημάτων, αναλαμβάνει και την ευθυνή για το τι “μέλλει γενέσθαι” έκει στο τέλος του αγωνιστικού προσδιορισμού, όποιο κι αν είναι αυτό.
Η λογική “και με τον αστυφύλαξ, και με το χωροφυλάξ”, οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο πρώτα την ίδια την ηγεσία της τάσης, αλλά κυρίως έγραψε στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μόνο επιφυλάξεις και δυσπιστία.

Ακόμα και την ώρα που εσωκομματικά ξεκαθάριζουν στάσεις και πολιτικές δε μπορεί να θεωρηθεί η απόφαση της Αριστερής Πλατφόρμας και όσων την ακολουθήσουν εκτός ΣΥΡΙΖΑ σαν το “ο αποθανών δεδικαίωται”!!

Νικητές μετά απο μια διάσπαση δεν υπήρξαν ποτέ ιστορικά στη Αριστερά.

Το ίδιο ίσως που συναντάμε από την μεριά της πλειοψηφίας, με τη διαφορά ότι η Ευρωπαίκη κοινωνία συνολικά αντιλαμβάνεται ποιός και με ποιούς σκοπούς έθεσε το όπλο στο κρόταφό μας.

Ποιός και με ποιούς σκοπούς θέλει την Ελλάδα να αποτελέσει το προς αποφυγήν παράδειγμα;
Να απολέσει τα Ευρωπαϊκά κεκτήμενα της;
Αυτό αποτελεί «νίκη» του Αλέξη Τσίπρα και της διαπραγματευτικής ομάδας.

Η δύναμη της δικαιοσύνης βρίσκεται εντός μας.
Εντός του διαρκούς αγώνα που επιλέξαμε να δώσουμε μέσα απο τη διακυβέρνηση της χώρας.

Η πρώτη φορά Αριστερά είναι ικανή να οδηγήσει οριστικά και με συνέπεια αυτό το λαό ξανά στο δρόμο της ελπίδας όχι μέσα από επικλήσεις κι ευχολόγια αλλά από το συνολικό έργο της.

Επιτέλους, αφήστε να κυβερνηθεί ο τόπος από έντιμα πρόσωπα, με έντιμες πολιτικές!!!
Από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ.