Εξαιρετικό κείμενο αριστερίστικο μεν αλλά όχι αφελές.
Κ. Μαραγκός, Ο. Θαλασσινός στο avantgarde2009.wordpress.com
Βρισκόμαστε ήδη στον ένατο χρόνο της κρίσης, και τον πέμπτο των μνημονίων ως μέσο διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Οι προσδοκίες από την «κυβέρνηση της αριστεράς» έχουν ήδη εξαντληθεί μαζί και η αξιοπιστία της δεύτερης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί όχι πια τις αριστερές αυταπάτες και τις λαϊκές προσδοκίες, αλλά την τύχη του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μας διαφεύγει. Στο κόσμο αυτό δεν υπάρχουν μόνο λαϊκές προσδοκίες, υπάρχουν και αστικά συμφέροντα που δεν μπορεί να τα εκπροσωπεί όποιος να ‘ναι. Αυτό ακριβώς είναι που περιπλέκει τα γεγονότα αναδεικνύοντας μια σειρά από αντιφάσεις, δυσκολονόητες για ανθρώπους που συνεχίζουν να σκέφτονται με έναν απλοϊκό γραμμικό τρόπο χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τη συνολική εικόνα. Η κρίση συμπυκνώνει τον χρόνο, επιταχύνει τις εξελίξεις, σπάει τις προηγούμενες κανονικότητες, βάζοντας σε δοκιμασία δυνάμεις και πολιτικά σχέδια που εμπλέκονται στη διαχείρισή της.
Μια κρίση, που δεν είναι απλά δημοσιονομική, ούτε φυσικά διαχείρισης (για να τη λύσουν οι «ικανοί τεχνοκράτες» του Λεβέντη και του Θεοδωράκη) αλλά δομική καπιταλιστική. Η κατάρρευση μίας σειράς κλάδων της οικονομίας, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και η εντατικοποίηση της εργασίας, δημιουργούν στρατιές ανέργων, υποτιμάται περισσότερο η τιμή της εργασιακής δύναμης, ενώ πλατιά μικροαστικά στρώματα συνθλίβονται, δεν προλεταριοποιούνται απλά, μιας και δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, αλλά περιθωριοποιούνται. Όλα αυτά αφορούν τον κύριο κορμό των υποτελών τάξεων της κοινωνίας, και δεν έχουμε αναφέρει τους μετανάστες, οι οποίοι ζουν διαρκώς σε ένα καθεστώς εξαίρεσης. Η εργοδοτική τρομοκρατία, η απουσία ωραρίου, η απλήρωτη δουλειά, η θεσμοθετημένη ανυπαρξία ενός στοιχειώδους εργατικού δικαίου που να τον καλύπτει, είναι μία καθημερινότητα για τον μισθωτό εργαζόμενο, ενώ για τον μικροαστό, το μικρό αφεντικό, η προοπτική να βρεθεί στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας είναι κάτι που τον τρομοκρατεί και ταυτόχρονα τον κάνει έξω φρενών.
Βέβαια υπάρχει και ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που έχει ευνοηθεί από τα μνημονιακά μέτρα ή έστω τα αντιλαμβάνεται σαν μια ιστορική ευκαιρία, και αυτό είναι η εθνική αστική τάξη. Είναι οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι καναλάρχες καθώς και το τμήμα εκείνο των μικροαστών, που ονειρεύονται να γίνουν μεγάλο κεφάλαιο, και συντάσσονται μαζί του στον κοινωνικό πόλεμο. Η μείωση της τιμής της εργασιακής δύναμης, οι φορολογικοί παράδεισοι, η κρατικοδίαιτη δραστηριότητα αυτών των τύπων που ζητούν λιγότερο κράτος για τους φτωχούς και περισσότερο για αυτούς.
Στο πρόσφατο παρελθόν και ειδικά στην διετία 2010 -2012 είδαμε το αστικό σύστημα να αποσταθεροποιείται, με 25 Γενικές Απεργίες μόνο σε 2 χρόνια, πέριξ ένα κάρο κινητοποιήσεις σε προοδευτική και ταξική κατεύθυνση. Ωστόσο στην ίδια περίοδο είδαμε αντιδράσεις που υποκινήθηκαν από τον κόσμο της δεξιάς στις παρελάσεις το Οκτώβρη του 2011 και τον Μάρτη του 2012, στο πάνω Σύνταγμα με τους αγανακτισμένους, στη ρατσιστική έξαρση με επίκεντρο τον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί εξάλλου εδραιώθηκε η παρουσία της Χ.Α. στον δρόμο. Δυστυχώς δεν έγινε από την αριστερά ποτέ ένας σοβαρός απολογισμός πάνω σε αυτά τα ζητήματα, με συνέπεια να πέφτει πάλι στα ίδια λάθη.
Οι κινητοποιήσεις είτε των τρακτέρ, είτε της γραβάτας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού και κανιβαλισμού με πρωταγωνιστή τον εθνικό κορμό της πόλης και της υπαίθρου. Το ουκρανικό Μαϊντάν που ανέτρεψε την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς με τα φασιστικά τάγματα στην πρώτη γραμμή και τις ευλογίες της «δημοκρατικής δυτικής αυτοκρατορίας» είναι το πλέον πετυχημένο παράδειγμα αυτής της ελεεινής αντιδραστικής συμμαχίας. Μέσα στο κίνημα του Μαϊντάν -το οποίο υμνούσε τότε η πλειοψηφία της αριστεράς αμήχανη και ζαλισμένη μετά το φασιστικό πραξικόπημα-, προφανώς θα έβρισκε κανείς και φτωχούς, απελπισμένους από τα αντιλαϊκά μέτρα του Γιανουκόβιτς. Και εδώ θα βρούμε φτωχούς αγρότες και δικηγόρους που δεν τα βγάζουν πέρα. Αλλά όχι ότι τα έβγαζαν πέρα μέχρι να ‘ρθεί ο Σύριζα στην εξουσία. Όχι ότι πλήρωναν τις εισφορές τους ενώ τώρα θα αδυνατούν να τις πληρώσουν. Όχι ότι τώρα θα αναγκαστούν να κλείσουν τα γραφεία τους ενώ με το παλιό ασφαλιστικό θα τα κράταγαν. Μπορεί η αφήγηση της ΝΔ να είναι αυτή αλλά δεν χρειάζεται να την ακούμε και από τα χείλια αριστερών που προδομένοι από το Σύριζα νομίζουν ότι ήρθε η ώρα για τη ρεβάνς.
Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τον Τσίπρα και το ν/σ του Κατρούγκαλου; Όχι βέβαια, με τον ίδιο τρόπο που ο αγώνας ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα στο Μαϊντάν δεν σήμαινε την υποστήριξη στον Γιανουκόβιτς. Ούτε σημαίνει ότι όσοι πολέμησαν την δεκαετία του 30 στην Ισπανία ενάντια στην επέλαση του Φράνκο ήταν υποστηρικτές της κυβέρνησης του Μανουέλ Αθάνια και της αστικής δημοκρατίας. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε αντιδραστική εκτροπή είναι αγώνας πρώτα από όλα για να σωθεί η αριστερά, η εργατική τάξη, οι κατακτήσεις ή έστω όσες έχουν απομείνει, είναι αγώνας για να μην επιτρέψουμε έναν ακόμα χειρότερο συσχετισμό δύναμης που επιχειρεί να επιβάλει η αστική αντεπανάσταση.
Μπροστά σε μια αντεπαναστατική λύση δεν παριστάνουμε τους κινέζους. Οι φασίστες ή οι φιλελέδες ή και οι δυο μαζί δεν είναι ρεφορμιστές και γραφειοκράτες που θα αφήσουν τον αγώνα στη μέση του δρόμου, για να τον πάμε εμείς παραπέρα. Είναι εντελώς άλλο πράγμα. Θέλουν να πάνε τα πράγματα εντελώς στην άλλη κατεύθυνση. Να το πούμε απλά μπας και το καταλάβουν ορισμένοι. Οι ρεφορμιστές ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό με τους επαναστάτες αλλά με πιο ήπια μέσα. Όσο ο κόσμος έχει αυταπάτες για το ρεφορμισμό μπορεί κανείς να κινείται στην ίδια κατεύθυνση, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που ο αγώνας αναπτύσσεται ειρηνικά. Με τους φασίστες και τους φιλελέδες δεν υπάρχει ούτε μισό μέτρο κοινός δρόμος, γιατί δεν υπάρχει ούτε στα λόγια κοινός σκοπός. Εντάξει; Ούτε ένα εκατοστό, για να γίνουμε πιο σαφείς. Ένα Μαϊντάν, μια πάνω πλατεία, ένα φιλελέδικο Σύνταγμα με τους μένουμε Ευρώπη, δεν είναι μια παρεξηγημένη λαϊκή κινητοποίηση που με την παρέμβασή μας μπορεί και να στρίψει αριστερά. Το ίδιο ισχύει με τα κινήματα της γραβάτας, τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» και τις κατσαρόλες. Μόνο και μόνο από την αισθητική του πράγματος δεν υπάρχει καμία αμφιβολία όχι μόνο για το κοινωνικό ποιον αυτών των κινημάτων, αλλά πολύ περισσότερο για τους πολιτικούς τους στόχους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που ανακάλυψαν ότι συνθλίβονται στον 6ο χρόνο των μνημονίων λες και στα προηγούμενα ήταν όλα ήταν τέλεια. Δίπλα στη μικροαστική αγανάκτηση για τα «μέτρα κομμουνιστικου εξισωτισμού» αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς από τα σπλάχνα του ίδιου κοινωνικού αχταρμά ένα ορμητικό ρατσιστικό κίνημα με αφορμή τα χοτ σποτ για τους πρόσφυγες. Στη Κω το πράγμα έχει ξεφύγει εντελώς με τα φασισταριά να προπηλακίζουν τον βουλευτή του Σύριζα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο και ουρλιάζοντας άναρθρα κραυγές για εθνοπροδότες. Μήπως να κάνουμε ένα μέτωπο και με αυτούς, που πλήττονται τουριστικά; Μήπως έτσι από σπόντα δεν γίνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων που θέλει η ΕΕ; Μόνο που τα γουρούνια που αυτή τη στιγμή έχουν εξεγερθεί στην Κω δεν ζητάνε ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων αλλά να τους πνίγουν στη θάλασσα. Να γυρίσουν από κει που ‘ρθαν. Αυτή η μικρή διαφορά στο τι θα γίνει χωρίς χοτ σπότ δεν αφήνει περιθώρια για καμία κοινή δράση. Τουναντίον, η λύση που πρεσβεύει αυτή η κινητοποίηση είναι η λύση των φασιστών, η λύση των κανίβαλων.
Και επειδή μερικοί συνεχίζουν να μπερδεύονται. Ο φιλελές γραβατάκιας που επιδεικνύει τη γραβάτα όχι ως φόρμα εργασίας αλλά ως ιδεολογικό σύμβολο διαχωρισμού από την πλέμπα και τους “χαραμοφάηδες του δημοσίου” δεν είναι μπερδεμένος, ούτε έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες που θα τις ξεπεράσει μέσα στο ρου του αγώνα. Αυτό μπορεί να συμβεί με έναν εργάτη που έχει στις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Ο φιλελές δεν έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες, αλλά είναι ένας συνειδητός οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, παλεύει για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, πιστεύει στον ανταγωνισμό και σε έκτακτες στιγμές σαν τις σημερινές και στον κανιβαλισμό ως μέρος της «δημιουργικής καταστροφής» του περίσσιου σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου. Αυτός ο τύπος δεν μπορεί να είναι σύμμαχός μας σε καμία στιγμή, είναι όχι απλά λακές, αλλά και οργανικό κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας. Το καταλαβαίνετε αυτό οπαδοί της συνύπαρξης που περιμένετε να σωθείτε αγκαλιά με τα αφεντικά σας; Αντιθέτως είναι αντίπαλος και δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε ούτε στην ίδια πλατεία, ούτε στο ίδιο κίνημα. Όποιος επιλέγει να συνυπάρχει προφανώς κάτι έχει να μοιραστεί μαζί του. Ας μας πει τι είναι αυτό για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε από δω και στο εξής.
Δικηγόρος με δηλωθέν εισόδημα 195.000€ και με καταθέσεις 1.747.000€ πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις ανεμίζοντας τη γραβάτα του στις κάμερες!
Προσοχή για να μην έχουμε περιττές παρεξηγήσεις. Δεν αναφερόμαστε στον βιοπαλαιστή δικηγόρο, πολιτικό μηχανικό με μπλοκάκι ούτε στον ΕΒΕ που βγάζει λιγότερα και από τον ανειδίκευτο εργάτη, ούτε στον αγρότη που είναι ταυτόχρονα οικοδόμος, σερβιτόρος και ναυτικός για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Αυτός έχει κάθε δίκιο να βγει στο δρόμο. Αλλά όχι μαζί με τα αφεντικά του κλάδου του ή του επαγγέλματός του. Να βγει, αλλά με την δική του ατζέντα και ενάντια στο αφεντικό του. Στο βαθμό που δεν το κάνει, και υιοθετεί τα σύμβολα της γραβάτας και μάλιστα σε σημείο που να τα δικαιολογεί ως σημαία του αγώνα, τότε έχει αποδεχτεί την ηγεμονία του ΔΣΑ, του ΤΕΕ, των αγροτοπατέρων και του κάθε φιλελέ που τυχαίνει ταυτόχρονα να είναι μεγαλοδικηγόρος, ή μεγαλοκατασκευαστής, μεγαλοαγρότης επιχειρηματίας, λαμόγιο χωμένος σε προγράμματα και επιδοτήσεις, στέλεχος της ΝΔ, του ΠαΣοκ ή του Ποταμιού και εννοείται οπαδός της Μέρκελ και του βάστα Σόιμπλε. Όποιος ξεχνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή και μας λέει για τον Τσίπρα που πρόδωσε το ΟΧΙ για να συμμαχήσει με τους λακέδες του ΝΑΙ προφανώς και τον προδίδει η νοημοσύνη του, γιατί αδυνατούμε να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο για να εξηγήσουμε αυτή τη συμπεριφορά.
Τελικά ποιος ωφελείται; Να ένα ερώτημα που αρέσκεται η αριστερά να θέτει κάθε φορά που υπάρχουν τερορίστικες ενέργειες που ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, για να απαντήσει συνήθως ότι ευνοούν το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ακολουθεί και κάποια καταδίκη, για να έχει ήσυχο το κεφάλι της από τις υπηρεσίες του βαθέως κράτους. Κι όμως στην περίπτωση των κινητοποιήσεων των ελεύθερων επαγγελματιών είναι η αριστερά πέρα του Συριζα δεν μπαίνει καν στον κόπο να θέσει το ίδιο ερώτημα.
Ωφελείται λοιπόν η αριστερά ή οι υποτελείς τάξεις από αυτές τις κινητοποιήσεις; Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Τις κινητοποιήσεις των αγροτών, αν κάποια πολιτική δύναμη τις αβαντάρει και ηγεμονεύει, αυτή είναι δεξιά πολυκατοικία. Αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Στο αγροτικό συλλαλητήριο που έγινε στην Αθήνα στις 18/11 με τη συμμέτοχη 7000 αγροτών από όλη την Ελλάδα προπηλακίστηκαν ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης όταν εμφανίστηκαν ως αλληλέγγυοι στη συγκέντρωση. Η επίθεση αποδόθηκε σε μια ακροδεξιά μειοψηφία, ωστόσο πουθενά δεν φάνηκε η φιλική διάθεση της «μεγάλης πλειοψηφίας» ούτε εκδόθηκε κάποια καταδίκη της επίθεσης από τους διοργανωτές. Στην πραγματικότητα το γεγονός δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αν εξαιρέσει κανείς τα λίγα μπλόκα σαν αυτό της Νίκαιας που κυριαρχεί το ΚΚΕ, στα υπόλοιπα είναι αδύνατο να εκδηλωθεί οτιδήποτε αριστερό, το οποίο εκδιώκεται από την πρώτη στιγμή. Αυτό γίνεται δήθεν για να μείνει η κινητοποίηση ακομμάτιστη. Αυτή είναι όμως μια κλασσική τακτική των ακροδεξιών για να την θέσουν υπό τον δικό τους έλεγχο.
Οι αγροτοπατέρες Νικήτας Πρίντζος, Χρήστος Σιδηρόπουλος, Γεώργιος Λαδόπουλος, Γκίζας Νικόλαος, Στέργιος Λίτος και Ντούρας Βασίλειος, σε καλοκαιρινή συνάντηση με την ηγεσία της ΧΑ
Άλλωστε επιφανή στελέχη των αγροτικών μπλόκων ιδιαίτερα από τη Β. Ελλάδασυναντήθηκαν στα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα με τον Μιχαλολιάκο στις 11 Αυγούστου. Ανεξάρτητα από την πολιτική προέλευση των στελεχών αυτών η συνάντηση αυτή είναι από μόνη της ένα πολιτικό γεγονός με σημασία και όποιος δεν την καταλαβαίνει προφανώς επιλέγει να ζει στις βεβαιότητές του για την αγνή κατατρεγμένη αγροτιά που έχει πάντα δίκιο. Τα καθάρματα που επέλεξαν καλοκαιριάτικα να συναντηθούν με τον αρχηγό των νεοναζιστών στην Ελλάδαεπέλεγαν πολιτική εκπροσώπηση και το ήξεραν πολύ καλά όταν το έκαναν. Ανάμεσά τους ήταν και γνωστά στελέχη της δεξιάς. Αλλά αυτό δεν αλλάζει σε κάτι την συγκεκριμένη επιλογή τους. Είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν οτιδήποτε αριστερό να υπάρξει μέσα στις κινητοποιήσεις. Είναι τα ίδια στελέχη που επιτίθενται με μανία σε στελέχη και γραφεία του Σύριζα, αλλά δεν έχουν κάνει την παραμικρή επίθεση στα στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού που τουλάχιστον σε σχέση με τον Σύριζα είναι 10 φορές πιο μνημονιακοί. Και αν ο Σύριζα πρόδωσε το ΟΧΙ ή λάκισε κάτω από τις επιπτώσεις μιας ρήξης, τότε οι συνειδητοί υποστηριχτές του ΝΑΙ τι ρόλο βαράνε; Γιατί αυτοί έχουν ασυλία από τους ακτιβισμούς των αγροτών; Ρωτάμε και αναρωτιόμαστε. Θα επιτεθούν ποτέ όλοι αυτοί -που κάθε μέρα διαλύουν από ένα γραφείο ή μια εκδήλωση Συριζαίων- σε κανένα γραφείο της ΝΔ και των άλλων φιλελέδων του «βάστα Σόιμπλε». Θα ζητήσει κανείς τα ρέστα από αυτούς τους κατακαημένους αγρότες γιατί εξαιρούν τους σαμαροβενιζέλους από τους προπηλακισμούς τους; Και γιατί συμπεριλαμβάνουν στους προπηλακισμούς στελέχη της ΛΑΕ και άλλων αριστερών οργανώσεων που τόλμησαν να εμφανιστούν στα μπλόκα για συμπαράσταση; Αυτοί ρε τι είναι, υπέρ του νομοσχεδίου λαιμητόμου και τους κοπανάτε;
Άντε γιατί και η ανοησία έχει τα όριά της. Όχι των «ακτιβιστών αγροτοπατέρων» που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αλλά των υπολοίπων που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το προφανές και κρύβονται πίσω από το δακτυλάκι τους μπας και πέσουν έξω οι θεωρητικές τους εμμονές περί κοινωνικών και άλλων πληττόμενων υποκειμένων που -σαν τους πελάτες- έχουν πάντα δίκιο.
Το ασφαλιστικό είναι το γνήσιο τέκνο του νέου μνημονίου, αλλά οι ηγέτες των αγροτών -πλην της Νίκαιας και του ΚΚΕ, χωρίς όμως να κάνουν και κάτι για να διαχωρίσουν με ξεκάθαρο τρόπο τη θέση τους- κάνουν ότι δεν το ξέρουν και μιλάνε μόνο για τον Κατρούγκαλο. Λοιπόν ας κόψουμε την πλάκα και ας δούμε τα πράγματα όμως έχουν. Το είδος αυτών των κινητοποιήσεων το έχουν ξαναδοκιμάσει οι ίδιοι κύκλοι στην πάνω πλατεία των αγανακτισμένων και στις παρελάσεις τον Οκτώβρη του 2011 με τα Γουδι-ά, τους προδότες πολιτικούς, τους συνταγματάρχες και τους τεχνοκράτες για να μας φορέσουν στο τέλος τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, στη θέση του «χαζού Τζέφρι». Αυτό ακριβώς κάνει και τώρα το ίδιο επιτελείο.
Εδώ ο πολιτευτής της ΝΔ και αγροτοπατέρας Στ. Λίτος αφού πήρε τη γραμμή από τον Μιχαλολιάκο σε πρόσφατη επιδρομή στα γραφεία του Σύριζα στις Σέρρες από κοινού με τον χρυσαυγίτη Τζαμπάζη ενδεδυμένο σε εμφανέστατο σημείο με τα σύμβολα της φασιστοσυμμορίας.
Ακόμα ένας φτωχός αγρότης που συναντήθηκε με τον Μιχαλολιάκο. Πρόεδρος της ΕΒΟΛ (εργοστάσιο γάλακτος στο Βόλο) και χωμένος σε επιδοτήσεις και μπίζνες με φωτοβολταϊκά. Στα μέσα και στα έξω ο κύριος από τη δεκαετία του 80. Τα λαμόγια σε αναζήτηση νεων προστατών ακόμα και στη ΧΑ
Χρήστος Σιδερόπουλος. O πασίγνωστος “γαλάζιος” αιωνόβιος αγροτοσυνδικαλιστής του στενού περιβάλλοντος της οικογένειας Μητσοτάκη (είχε ακολουθήσει άλλωστε την Ντόρα στη “Δημοκρατική Συμμαχία”), και πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λιαάρισας – Αγιάς – Τυρνάβου, νυν περιφερειακός σύμβουλος Αγοραστού στη Λάρισα έχει διατελέσει μέλος του ΔΣ ΟΠΕΚΕΠΕ την περίοδο Καραμανλή γνωρίζοντας από μέσα το σύστημα των αγροτικών επιδοτήσεων. Κολλητός του πάλαι ποτέ κραταιού “γαλάζιου” αγροτοσυνδικαλιστή Κοκκινούλη. Και στους δύο έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για την υπόθεση των χρεών προς την ΑΤΕ και το δημόσιο. Όμως τον Σιδερόπουλο βαραίνει ένα ακόμα σκάνδαλο, η αποκάλυψη το 2012 ότι ο ίδιος και άλλα μέλη της διοίκησης χρωστούν 2,2 εκατ. Ευρώ στην πολύπαθη ΕΑΣ Λάρισας – Αγιάς – Τυρνάβου που η ζημίες της είναι πάνω από 60 εκατ. ευρώ. Τι γύρευε η παλιά, χωμένη μέσα σε όλα, αλεπού στα γραφεία της ΧΑ; Οι απόγονοι της Χ και των ταγματων ασφαλείας κάτι περισσότερο θα ξέρουν από νταλαβέρια στη μπλε πολυκατοικία. Οι αριστερούληδες που φαντασιώνονται μέτωπα με την αγροτιά έχουν ιδέα με τι πάνε να μπλέξουν; Κάτι για πίτουρα και κότες το έχουν ακουστά;
Ιδού και ο κύριος Βασίλης Ντούρας, πρόεδρος των μελισσοκόμων κι ένας εκ των ηγετών των αγροτών που συναντήθηκε με τον φύρερ. Κατόπιν τούτου εμφανίστηκε ως υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στον νομό Μαγνησίας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου
Αλλά ποια κοινωνικά στρώματα είναι αυτά που βάλλονται από το ασφαλιστικό. Είναι αλήθεια ότι το νέο ασφαλιστικό χτυπάει τη φτωχή αγροτιά και τους νέους δικηγόρους που στα πρώτα 5 χρόνια είχαν χαμηλές εισφορές. Όμως δεν είναι αυτό που έχει εξοργίσει την ηγεσία των αγροτών και των «επιστημόνων» με την αρωγή του ΣΚΑΙ και της ΝΔ. Αυτό που τους έχει βγάλει στα κάγκελα είναι η σύνδεση ασφαλιστικών εισφορών και εισοδήματος. Ένας μεγαλογιατρός ή ένας μεγαλοδικηγόρος πλήρωνε 4-5.000 εισφορές ενώ τώρα θα πληρώνει το 38% του εισοδήματός του ή έστω το 27% αν στο τέλος είναι προαιρετική η ασφάλιση για εφάπαξ και επικουρικό. Αυτό σημαίνει για εισοδήματα ας πούμε των 50.000, εισφορές από 13 ως 19.000 ευρώ. Και στα μηδενικά εισοδήματα το ν/σ Κατρούγκαλου είναι καλύτερο από το προηγούμενο καθεστώς αν εξαιρέσει κανείς τους νέους που έχουν μια έκπτωση 50% στις εισφορές τους. Αλλά όσοι βρίσκονται με 5 και πλέον χρόνια στο επάγγελμα και μέχρι 12.000 ευρώ εισόδημα δεν χάνουν τίποτα από το νέο ασφαλιστικό για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Οι δεξιοί με την αρωγή των μεγαλοκαναλαρχών έχουν επιβάλει την δική τους ατζέντα στη συζήτηση για το ασφαλιστικό. Ενώ στο νέο ασφαλιστικό χτυπιέται η μισθωτή εργασία και οι συνταξιούχοι αφενός με την αύξηση των ορίων ηλικίας κατά μια 10ετία μέσο όρο, αφετέρου με την δραματική μείωση των συντάξεων κατά 30% μεσοσταθμικά αλλά και κατά μια 10ετία μικρότερο συνταξιοδοτικό βίο. Επίσης αν περάσουν οι απαιτήσεις της τρόικα για 20ετία αντί 15ετία ως προϋπόθεση για να δικαιούται κανείς την εθνική σύνταξη η οποία θα είναι μικρότερη από τα 380 ή έστω να δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια και τέλος με ακόμα χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης ειδικά στον μικρότερο εργασιακό βίο για την αναλογική σύνταξη, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τι υπηρεσίες προσφέρει όλος αυτός ο γελοίος ντόρος για τα δικαιώματα των μικροεπαγγελματιών και των αγροτών.
Και δεν είναι μόνο ποιος θίγεται, αλλά και τι αντιπροτείνουν οι κάθε είδους θιγόμενοι. Και εδώ δεν υπάρχουν κλαδικά ή επαγγελματικά συμφέροντα. Οι αγρότες, οι ΕΒΕδες ή οι δικηγόροι δεν είναι υπάλληλοι που υπογράφουν μια ενιαία συλλογική σύμβαση εργασίας. Οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης ή ενός κλάδου μπορούν να έχουν κοινά συμφέροντα. Οι αγρότες και οι ελευθεροεπαγγελματίες όχι. Τελεία και παύλα. Υπάρχουν αγρότες που είναι επιχειρηματίες και αγρότες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Το ίδιο ισχύει με τους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους πολιτικούς μηχανικούς. Το ίδιο και στους μαγαζάτορες και τους επαγγελματίες. Για ποιους αγρότες μιλάμε λοιπόν; Για ποιους δικηγόρους; Τι προτείνουν οι ηγέτες των δικηγόρων και των αγροτών; Να παρθεί το ν/σ Κατρούγκαλου πίσω, και να ‘ρθεί τι στη θέση του. Ένα που θα το φτιάξει ο Μητσοτάκης με τον Ντάισελμπλουμ; Τι ζητάνε οι αγρότες που συναντήθηκαν με τον Μιχαλολιάκο και η αθώα βάση τους δεν είχε κανένα προβληματάκι. Να αποσυρθεί το ασφαλιστικό αλλά να μοιράζονται τις επιδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ; Να φύγει ο Σύριζα αλλά να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ; Να φύγει ο Τσίπρας και να έρθει μια οικουμενική με τον Παπαδήμο ή τον Στουρνάρα;
Ο Πρίαμος Ιερωνυμάκης με την ντουντούκα στο Σύνταγμα τη μερα της επίθεσης στον Λαφαζάνη. Ο πρόεδρος της Ομάδας Αμπελουργών Κρήτης, που απαίτησε από τις τηλεοπτικές συνδέσεις ο Αλ. Τσίπρας να παραδώσει τη βουλευτική έδρα στο Νομό Ηρακλείου, δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο της οικογένειας Μητσοτάκη στην περιοχή. Ο ίδιος δεν είναι απλά αμπελουργός, αλλά και ιδιοκτήτης οινοποιείου που εξελίσσεται κάνοντας χρήση των προγραμμάτων χρηματοδότησης από το ΕΣΠΑ. Αποτελεί έναν από τους δυναμικά αναπτυσσόμενους επιχειρηματίες του κλάδου, κάτι που φανερώνει και το ύψος των επιδοτήσεων που λαμβάνει για την παραγωγή του καθώς ξεπερνούν τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Οι πληττόμενοι αγρότες της Κρήτης δεν γνωρίζουν τι κουμάσι είναι ο ηγέτης τους;
Ας μας πούνε τι ζητάνε και τότε να δούμε αν μπορεί να υπάρχει κοινός τόπος σε ένα τέτοιο αγώνα. Ότι όλοι θέλουν να φύγει το ασφαλιστικό δεν είναι κοινός τόπος. Οι ηγέτες των αγροτών ζητάνε ακόμα πιο έντονα όσο περνάνε οι μέρες να καθαρίσει το μητρώο αγροτών από τους περιττούς -από αυτούς δηλαδή που δεν είναι- «κατά κύριο επάγγελμα αγρότες». Γιατί; Γιατί πολύ απλά οι υπόλοιποι θα βγουν έξω από τις επιδοτήσεις, της αποζημιώσεις ακόμα και έξω από τον ΟΓΑ. Αυτό ζητάνε αποκαλύπτοντας τον κανιβαλισμό που εκπροσωπούν ως λύση. Γιατί πολύ απλά δέχονται ότι ο ΟΓΑ είναι ελλειμματικός, δέχονται ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στο ασφαλιστικό και τις κοινωνικές παροχές. Και σε αυτό ζητάνε την εύνοια της τρόικα και εξυπακούεται ότι έχουν και την πλήρη υποστήριξη των μητσοτακιθεοδωράκηδων. Κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είναι μόνο οι επιχειρηματίες αγρότες. Οι υπόλοιποι να ριχτούν στον καιάδα. Οι μεγαλοαγρότες που κυνηγάνε συριζαίους αλλά στέκονται σούζα στον Μητσοτάκη και τον Μιχαλολιάκο ορίζουν την κόκκινη γραμμή με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Μετά μας λένε τις γνωστές μαλακίες ότι ο Τσίπρας κατάφερε να ενώσει όλες τις κοινωνικές τάξεις εναντίον του, όλη την Ελλάδα. Αυτή είναι η ιδεολογική ομπρέλα της νέας εθνικής ενότητας ενάντια στον Τσίπρα. Ο εθνικός κορμός ανασυντάσσεται και ετοιμάζεται για την ολική επαναφορά του.
Χρήστος Γκόντιας, γενικός κουμανταδόρος στη Δράμα. Προέρχεται από Πασόκ και μάλιστα ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Άρη Γιαννακίδη για την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές. Στα επεισόδια της Θεσσαλονίκης στην Agrotica, μαζί και με τον Γ. Παναγή, επίσης αγροτοπατέρα, πρωταγωνίστησαν από κοινού με ακροδεξιά στοιχεία και ήταν αυτός που έδινε παραγγέλματα φασιστικού τύπου τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Ο ίδιος σε συνέντευξή του στους New York Times προτείνει την εκκαθάριση του μητρώου αγροτών, ούτως ώστε να κοπούν οι επιδοτήσεις στoυς 750.000 μικροαγρότες για να τις μοιράζονται οι εναπομειναντες 150.000 μεγαλοαγρότες σαν την πάρτη του. Κανίβαλος με τα όλα του ο πασόκος και ταυτόχρονα κολητάρι με τους χρυσαυγίτες. Ένα μέτωπο μαζί του είναι ό,τι πρέπει, ε σύντροφοι του λαού και των κινημάτων και όλων των από τα κάτω, τι λέτε;
Η αριστερά νομίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Νομίζει ότι έτσι η αστική τάξη κάνει τη δουλειά της χωρίς να αντιδράει ο κόσμος. Και τότε γιατί αντιδράνε όλοι αυτοί; Σε τι αποσκοπούν; Αφού όλα πάνε μέλι γάλα για την αστική ανασυγκρότηση τι διάολο θέλουν τα μεγαλοστελέχη της αντιπολίτευσης του μένουμε Ευρώπη, του ναι στις προτάσεις Γιουνκερ, να αντιδράνε; Αν δεν έχουν αυτοκτονικές τάσεις τότε τι έχουν φαγωθεί να πριονίζουν το κλαδί της κυβέρνησης; Γιατί βιάζονται να επανέλθουν στο Μαξίμου;
Η απάντηση είναι απλή. Πρώτον γιατί διαφωνούν με την κατανομή που κάνει ο Τσίπρας, που προσπαθεί να βρει κάτι για να μας πει ότι κάνει αναδιανεμητική πολιτική έστω στα βάρη του μνημονίου και δεύτερον γιατί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι με τον Σύριζα 1 και 2 στην κυβέρνηση ο ελληνικός καπιταλισμός κατρακυλάει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και αυτό η αστική τάξη δεν μπορεί να το ανεχτεί πλέον. Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι αυτό που θέλουν. Η αστική αντεπανάσταση δεν μπορεί να προχωρήσει με την αναβλητικότητα ενός Τσίπρα και ενός Τσακαλώτου. Εδώ χρειάζεται η ταχύτητα ενός Μητσοτάκη και ο τσαμπουκάς ενός Αδωνη. Και κυρίως η συντριβή της εργατικής τάξης, των ανέργων, των συνταξιούχων, των μεταναστών. Όλων αυτών που πρέπει να ισοπεδωθούν σε βαθμό εξόντωσης για να αποκατασταθούν οι ρυθμοί αναπαραγωγής του συστήματος.
Πολλοί στη αριστερά νομίζουν ότι ο στόχος είναι να εξοντωθούν τα μεσοστρώματα αφού πρώτα εξοντώθηκαν οι εργαζόμενοι. Μέγα λάθος. Στο βαθμό που το κοινωνικό συμβόλαιο πάει στράφι μαζί με το κράτος πρόνοιας, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να ανασυγκροτήσει το άρχων μπλοκ εξουσίας με τον παραδοσιακό τρόπο: Οι μικροαστοί (που δήθεν “οι μόνοι που παράγουν πλούτο εκτός από τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες που υπερασπίζονται το ευρώ μας και τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας «μας»”) και η λουμπεναρία είναι η βασική πρώτη ύλη. Αντίπαλος: η εργατική τάξη, οι δημόσιοι (πλην ενστόλων φυσικά) οι συνταξιούχοι (πλην απόστρατων εννοείται), οι “ψευδοαγρότες” που λυμαίνονται τους καημενούληδες “οικογενειάρχες” μαφιόζους της Μανωλάδας “που πάνω τους στηρίζεται η εθνική οικονομία” και φυσικά “οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που μας λυμαίνονται μέσω των χοτ σποτ που ετοιμάζει ο εθνοπροδότης Τσίπρας” αντί να τους πνίγει στο Αιγαίο όπως θέλει ο Ούγγρος πρωθυπουργός, άξιος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής φυλής.
Καμία εξόντωση των μικρομεσαίων δεν επιδιώκει το σύστημα (όπως και να το εννοεί κανείς, στην εθνική ή στην παγκοσμιοποιημένη διάστασή του για να μην αναρωτιούνται όσοι βλέπουν παντού τον Σόρος αγκαλιά με μασόνους και Εβραίους να διευθύνουν τον πλανήτη). Οι μικροαστοί είναι εν γένει σύμμαχος της αστικής τάξης, και η αστική τάξη πάντα θα φροντίζει για την αναπαραγωγή τους. Ειδικά τώρα που ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Η καταστροφή του κοινωνικού συμβολαίου. Αυτό ας το πάρουν χαμπάρι όσοι δεν το πήραν με τους αγανακτισμένους και φαντάζονται ξανά τα ίδια εθνικά λαϊκά μεγαλεία που θα βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια. Όχι. Οι αγανακτισμένοι της πάνω πλατείας, οι φιλελέδες του Μένουμε Ευρώπη, οι εθνοπερήφανοι που παθαίνουν εγκεφαλικό με το σύμφωνο συμβίωσης και τις παραστάσεις που ανεβάζει το εθνικό θέατρο, και τώρα με τα χοτ σποτ και κάποτε με τις παρελάσεις που έδιωχναν τους πολιτικούς από τις εξέδρες των επισήμων για να αφήσουν τα παλικάρια των ενόπλων δυνάμεων, και αυτοί που μαζί με τη ΧΑ μετέτρεψαν τον Αγ. Παντελεήμονα σε απαρτχάιντ, είναι το υλικό της νέας κοινωνικής συμμαχίας που στήνει η αστική τάξη. Μια αστική τάξη που κανιβαλίζει ό,τι βρει μπροστά της για να σώσει το τομάρι της και το σύστημα που την τρέφει. Ας σταματήσει λοιπόν η πλακίτσα με τα μεγάλα μέτωπα. Κανένα μέτωπο με το εθνικονεοφιλελεύθερο κανιβαλικό κατακάθι. Καμία συμμαχία με όσους δείχνουν οποιονδήποτε κάτω από αυτούς για να πληρώσει την κρίση. Αυτό είναι το κριτήριο για να υποστηριχθεί οποιοσδήποτε αγώνας ή να χαρακτηριστεί ως λευκή αντιεξέγερση.
Ιδού και οι συντονιστές του ηρωικού μπλόκου του Προμαχώνα. Ο πασόκος Γιάννης Παναγής και ο δεξιός Παύλος Αραμπατζής
Ένα εργαλείο είναι καλό όταν είναι αποτελεσματικό για την συγκεκριμένη δουλειά που το χρειάζεσαι. Ένα κατσαβίδι υπάρχει για να ξεβιδώνει βίδες, δεν μπορεί να ξεβιδώσεις καμία βίδα με σφυρί και καλέμι όσο καλός μάστορας και αν είσαι. Υπάρχει για αρκετούς, ακόμα και μέσα στην διεθνιστική αριστερά, ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ερμηνεύσει οποιαδήποτε μαζική κινητοποίηση σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Είναι πάντα οι γραφειοκρατικές ηγεσίες που μπλοκάρουν την επαναστατική δυναμική των μαζών. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η εύφλεκτη ύλη για να κινηθούν οι μάζες είναι υπαρκτή. Η περιγραφή των αιτιών που βγάζουν τις μάζες στο δρόμο, ακόμα και η κοινωνική σύνθεση των κινημάτων, δεν είναι επαρκείς παράγοντες, στο βαθμό που αγνοούν τις πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν και την πολιτική τους στόχευση.
Έτσι έχουμε μία αριστερά, που στο όνομα κάποιας επανάστασης στην Λιβύη, όπου έβλεπε μέχρι και κομμούνες, καλούσε την ιμπεριαλιστική νατοϊκή επέμβαση ή έστω τη θεωρούσε αναγκαίο κακό για να ανατραπεί ο «δικτάτορας Καντάφι». Αντίστοιχα το καλοκαίρι του 2013 υμνούσε τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Αίγυπτο που στην ουσία επρόκειτο για το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα που έφερε τον Σίσι στην εξουσία, τον Μάρτιο του 2013 ήταν ο FSA, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός που ηγούνταν των κινητοποιήσεων εναντίον του Άσαντ, ο οποίος ενσάρκωνε τις επαναστατικές διαθέσεις των μαζών που δεν μπορούσαν να περιμένουν. Ο FSA ο οποίος ανοιχτά υποστηρίζεται, χρηματοδοτείται και στηρίζεται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό ως εναλλακτική απέναντι στο καθεστώς του Άσαντ. Και δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν αρκετοί που επιμένουν σε μία τέτοια οπτική. Τον Φλεβάρη του 2014 ήταν ισχνά μειοψηφικές οι φωνές ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα, χρηματοδοτούμενο και υποκινούμενο από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που έγινε στην Ουκρανία, καθώς η αριστερά που υποστηρίζει τα αγνά αδιαμεσολάβητα υποκείμενα είχε ταχθεί με τις κινητοποιήσεις του Μαϊντάν που εδραίωσαν το φασιστικό παρακράτος στην Ουκρανία.
Σε διεθνές επίπεδο βλέπουμε οργανώσεις και ρεύματα της αριστεράς με διεθνή δικτύωση να υπερασπίζονται διαρκώς το λάθος στρατόπεδο, αυτό που υποστηρίζει ο δυτικός ιμπεριαλισμός. Έστω κι αν αυτό γίνεται κάτω από την πίεση της κοινής ιμπεριαλιστικής γνώμης, σε συνδυασμό με την εξύμνηση των λαϊκών κινητοποιήσεων χωρίς να εξετάζεται κάθε φορά το πολιτικό πρόσημο που έχουν τα εκάστοτε κινήματα. Και το ίδιο μπέρδεμα που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με την απόσταση που χωρίζει κάποιον για να πάρει θέση στα διεθνή, το βλέπουμε και σε κινήματα που αναπτύσσονται μέσα στη χώρα που ζούμε.
Υπάρχουν κινήματα ταξικά, αριστερόστροφα και προοδευτικά, και υπάρχουν και αντιδραστικά μαζικά κινήματα. Η ταξική πάλη δεν θα κριθεί από έναν αγνό αγώνα του καθαρόαιμου λαού από την μια μεριά και των μηχανισμών του κράτους, και τα αφεντικά από την άλλη μεριά. «Οι επαναστάσεις που έχει γνωρίσει η πρόσφατη ιστορία μετά τη γαλλική είχαν ένα ορισμένο κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο το οποίο ορίζεται από το πρόγραμμα που ανέλαβαν να υλοποιήσουν οι δυνάμεις που πρωταγωνίστησαν σε αυτές και όχι από τη μηχανιστική αναγωγή στο κοινωνικό τους υποκείμενο» Το ίδιο ισχύει αντίστροφα και για τις αντεπαναστάσεις.
Προφανώς για κάποιον που τοποθετείται σταθερά στο έδαφος της υπεράσπισης της κομμουνιστικής προοπτικής, δεν μπαίνει κανένα ζήτημα για την συμμετοχή σε μία τέτοια κυβέρνηση, ούτε καν κάποιο είδος υπεράσπισής της. Είναι σημαντικό για εμάς να καταρρεύσουν οι αυταπάτες όχι μόνο για τον Σύριζα, αλλά να βγουν και συμπεράσματα για τα όρια της πολιτικής των δυνάμεων του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», ένας όρος που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υπεράσπιση ενός πιο δημοκρατικού καπιταλισμού. Γιατί αν κατέρρευσε κάτι αυτό δεν είναι η κομμουνιστική προοπτική, αλλά η λογική των αμοιβαίων λύσεων με τους εταίρους, η «win- win» στρατηγική, όλη η κοσμοθεωρία δηλαδή του κοινοβουλευτικού και ειρηνικού δρόμου. Την επόμενη του δημοψηφίσματος και της συμφωνίας που προέκυψε, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, επιβεβαιώθηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, η κριτική για την ταξική φύση της Ε.Ε, όσο και για το ανέφικτο της ρεφορμιστικής πολιτικής σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Η κατάρρευση αυτών των αυταπατών δεν έχει φέρει προς το παρόν και την αντίστοιχη ενίσχυση της επαναστατικής αριστεράς. Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουν να φαίνονται γυμνά και καταρρακωμένα τα όνειρα της επιστροφής σε μία προηγούμενη εποχή, όπου το μοντέλο ταξικής συνεργασίας, ή αλλιώς το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις τάξεις, εγγυόταν καλύτερους όρους εκμετάλλευσης για την εργατική τάξη και μια ορισμένη κοινωνική κινητικότητα όχι μόνο για τους μικροαστούς αλλά και για την εργατική αριστοκρατία. Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για κάτι αντίστοιχο.
Η ανατροπή της κυβέρνησης του Σύριζα-ΑΝΕΛ από κινητοποιήσεις, απεργίες και εξεγέρσεις που θα είχαν ταξικό πρόσημο, όπου η κατάρρευση των αυταπατών δεν θα γεννούσε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τις ατομικές ή συντεχνιακές λύσεις, αλλά αντίθετα τη συλλογικότητα της ταξικής αλληλεγγύης, θα ήταν ένα θετικό ενδεχόμενο κόντρα σε κάθε εκδοχή της αστικής αντεπανάστασης. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οι κινητοποιήσεις αυτές δεν παράγουν κάτι αντίστοιχο. Υποκινούνται από τη ΝΔ, στα περισσότερα αγροτικά μπλόκα επικεφαλής είναι τα μεγαλοστελέχη της Ν.Δ., δημόσια πρόσωπα που στο δημοψήφισμα πρωτοστατούσαν στην υπεράσπιση του ΝΑΙ, καθώς και μεγαλοαγρότες, που ήταν σε διαπλοκή με τις εκάστοτε εξουσίες για να τσιμπάνε τις επιδοτήσεις, που ζητάνε φοροαπαλλαγές, ενώ επιλέγουν αφού μας φλομώσουν για τον δήθεν ακομμάτιστο αγώνα τους, που έχει ως προνομιακό συνομιλητή τη Χ.Α. Ή στις πόλεις, οι φιλελέδες δικηγόροι που κουνώντας τις γραβάτες τους αγανακτούσαν για την «κομμουνιστικοποίηση της χώρας». Αυτό κι αν είναι υποκείμενο ανατροπής!
Μέσα σε ένα μαινόμενο και μανιασμένο ταξικό πόλεμο, που στην Ελλάδα ως πιο αδύναμο κρίκο της κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η εφαρμογή των μνημονίων είναι μονόδρομος για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός αστισμός δεν νιώθει ότι μπορεί να κάνει την δουλειά του με τον Τσίπρα και τον Καμένο, ακόμα και αν έχουν προσκυνήσει μνημονιακά. Εδώ στο πρόσφατο παρελθόν το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο σε συνεργασία με τα ντόπια σκουλήκια ανέτρεψε τον ΓΑΠ επειδή ψέλλισε κάτι για δημοψήφισμα. Ο ψυχρός και άψυχος κόσμος της αγοράς που τα ζυγίζει όλα σε κόστη και οφέλη, δεν συγχωρεί στον Τσίπρα την χασούρα και το ρεζιλίκι για χώρα πρώτης καπιταλιστικής γραμμής των capital control, που ήρθαν με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, ούτε μπορούν να εμπιστευτούν κάποιους τύπους που κέρδισαν τη λαϊκή πλειοψηφία πάνω στη βάση της την ακύρωσης των μνημονίων ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου σε εξελίξεις πέρα από κάθε φαντασία. Αυτό ο Σύριζα δεν το προκάλεσε συνειδητά, όσο και να διακήρυσσε την πίστη στην αστική νομιμότητα, όσες εγγυήσεις και να έδινε ότι θα κινηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού, εθελοτυφλώντας ότι μπορεί να υπάρξει και μία άλλη πολιτική μέσα στο αστικό πλαίσιο. Όταν φυσικά ήρθε η ώρα σαν κόμμα που πατά σε δύο βάρκες να διαλέξει, ποια θα αφήσει και σε ποια θα μπει, διάλεξε να πάει με τον αστισμό. Όμως ακόμα και έτσι ο Σύριζα παραμένει ξένο σώμα για αυτούς.
Βέβαια κάποιοι στην αριστερά επιμένουν να βλέπουν τη κυβέρνηση Τσίπρα σαν ένα μπλοκ με τη ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ, που εφαρμόζουν από κοινού τα μνημονιακά μέτρα. Και ότι τα ΜΜΕ που μιλάνε για κίνημα της γραβάτας δεν είναι παρά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που λοιδορούν το κίνημα που ριζοσπαστικοποιείται και που τρέμουν!!!
Να μην πέσει η κυβέρνηση δηλαδή; Το ερώτημα είναι λάθος και εκ του πονηρού. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ποιός θα τη ρίξει και πάνω σε ποιές προσδοκίες. Αν είναι η κυβέρνηση του Τσίπρα να πέσει από κινητοποιήσεις της γραβάτας που ζητάνε μηδαμινές εισφορές για τα μεγάλα εισοδήματα και το πάνω χέρι έχει ο κόσμος της δεξιάς που συναντιέται σε αυτήν την κινητοποίηση με την Χ.Α., και η εναλλακτική είναι ο εκλεκτός της τρόικας ο Μητσοτάκης, τότε μια τέτοια ανατροπή είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το πρόγραμμα που θα επιβάλει και μάλιστα με νωπή λαϊκή εντολή θα είναι να ισοπεδωθούν οι “εχθροί της αγοράς”, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι, και να ριχτούν στον καιάδα οι συνταξιούχοι. Αν η ματαίωση των προσδοκιών από τον Τσίπρα ήταν ένα χαστούκι στον κόσμο της αριστεράς, η ολική επαναφορά του εθνικού κορμού θα ισούται με κοινωνική και πολιτική πανωλεθρία. Ας ρίξουμε μια ματιά στους μαινόμενους εξεγερμένους σε όλη την Ελλάδα. Παντού ελληνικές και βυζαντινές σημαίες, παντού μια ρητορεία για εθνοπροδότες, πατρίδες, μετανάστες χοτ σποτ, όλα ένας εθνικιστικός αχταρμάς με τους φασίστες μέσα σε ελάχιστο χρόνο να κερδίζουν όλο το χαμένο έδαφος. Επιμένουμε ότι όλο το σκυλολόι που κυβερνάει τη χώρα τα τελευταία 70 χρόνια είναι στο απυρόβλητο. Ούτε μισή τρίχα από το κεφάλι ενός στελέχους της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ δεν έχει πειραχτεί. Ένα μέτωπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΧΑ είναι σε εξέλιξη στους δρόμους. Σε πόλεις που δεν είχαν απεργήσει ποτέ στις 4 Φλεβάρη έκλεισαν όλα τα μαγαζιά σε κλίμα όχι ταξικής άλλα εθνικής έξαρσης. Όποιος απεχθάνεται την ψεύτικη αισιοδοξία το αντιλαμβάνεται το κλίμα από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ναι να πέσει η κυβέρνηση από απεργίες, από λαϊκές κινητοποιήσεις όπου δεν θα συνυπάρχουν εργάτες και αφεντικά, από αγώνες που δεν θα χαρίζονται σε καμία πτέρυγα της αστικής αντεπανάστασης, που δεν θα ψάχνουν ένα νέο αφεντικό ή ακόμα και την ίδια την τρόικα να τους εξαιρέσει από τη λιτότητα ή τη φοροεπιδρομή αλλά να τη φορτώσει στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Τέτοιοι αγώνες αξίζει να στηριχτούν με κάθε μέσο και πάνω τους να τσακιστεί η κυβέρνηση του Τσίπρα που ψάχνει ματαίως, μια “δίκαιη κατανομή των βαρών του μνημονίου”. Αλλά αν είναι να πέσει ο Τσίπρας υπό τις ιαχές των τζημερομιχαλολιάκων, εμείς δεν θα λερώσουμε τα χέρια μας. Η αριστερά που θέλει να ρίξει τον Τσίπρα από τα αριστερά ας αποφασίσει και για τις κοινωνικές της συμμαχίες. Και σε αυτές δεν μπορεί να περιλαμβάνονται ούτε οι κανίβαλοι του Μένουμε Ευρώπη, ούτε τα φασιστοειδή που ετοιμάζονται για τη ρεβάνς με αφορμή τα χοτ σποτ και το προσφυγικό μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης και το τι θα παίζεται στο εθνικό θέατρο. Όποιος ανησυχεί για την επανάσταση ας μάθει πρώτα απ’ όλα να την ξεχωρίζει από την αντεπανάσταση.
Όσο για το πως θα έπρεπε,σύμφωνα με τον συγγραφέα του κειμένου,να είναι οι κινητοποιήσεις....απλά ουτοπικό
- Οι κινητοποιήσεις είτε των τρακτέρ, είτε της γραβάτας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού και κανιβαλισμού με πρωταγωνιστή τον εθνικό κορμό της πόλης και της υπαίθρου.
- Ένα Μαϊντάν, μια πάνω πλατεία, ένα φιλελέδικο Σύνταγμα με τους μένουμε Ευρώπη, δεν είναι μια παρεξηγημένη λαϊκή κινητοποίηση που με την παρέμβασή μας μπορεί και να στρίψει αριστερά.
- Ο φιλελές δεν έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες, αλλά είναι ένας συνειδητός οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, παλεύει για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων
- Αυτός ο τύπος δεν μπορεί να είναι σύμμαχός μας σε καμία στιγμή, είναι όχι απλά λακές, αλλά και οργανικό κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας. Το καταλαβαίνετε αυτό οπαδοί της συνύπαρξης που περιμένετε να σωθείτε αγκαλιά με τα αφεντικά σας; Αντιθέτως είναι αντίπαλος και δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε ούτε στην ίδια πλατεία, ούτε στο ίδιο κίνημα. Όποιος επιλέγει να συνυπάρχει προφανώς κάτι έχει να μοιραστεί μαζί του.
- Ωφελείται λοιπόν η αριστερά ή οι υποτελείς τάξεις από αυτές τις κινητοποιήσεις; Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Τις κινητοποιήσεις των αγροτών, αν κάποια πολιτική δύναμη τις αβαντάρει και ηγεμονεύει, αυτή είναι δεξιά πολυκατοικία.
Κ. Μαραγκός, Ο. Θαλασσινός στο avantgarde2009.wordpress.com
Βρισκόμαστε ήδη στον ένατο χρόνο της κρίσης, και τον πέμπτο των μνημονίων ως μέσο διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Οι προσδοκίες από την «κυβέρνηση της αριστεράς» έχουν ήδη εξαντληθεί μαζί και η αξιοπιστία της δεύτερης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί όχι πια τις αριστερές αυταπάτες και τις λαϊκές προσδοκίες, αλλά την τύχη του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μας διαφεύγει. Στο κόσμο αυτό δεν υπάρχουν μόνο λαϊκές προσδοκίες, υπάρχουν και αστικά συμφέροντα που δεν μπορεί να τα εκπροσωπεί όποιος να ‘ναι. Αυτό ακριβώς είναι που περιπλέκει τα γεγονότα αναδεικνύοντας μια σειρά από αντιφάσεις, δυσκολονόητες για ανθρώπους που συνεχίζουν να σκέφτονται με έναν απλοϊκό γραμμικό τρόπο χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τη συνολική εικόνα. Η κρίση συμπυκνώνει τον χρόνο, επιταχύνει τις εξελίξεις, σπάει τις προηγούμενες κανονικότητες, βάζοντας σε δοκιμασία δυνάμεις και πολιτικά σχέδια που εμπλέκονται στη διαχείρισή της.
Μια κρίση, που δεν είναι απλά δημοσιονομική, ούτε φυσικά διαχείρισης (για να τη λύσουν οι «ικανοί τεχνοκράτες» του Λεβέντη και του Θεοδωράκη) αλλά δομική καπιταλιστική. Η κατάρρευση μίας σειράς κλάδων της οικονομίας, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και η εντατικοποίηση της εργασίας, δημιουργούν στρατιές ανέργων, υποτιμάται περισσότερο η τιμή της εργασιακής δύναμης, ενώ πλατιά μικροαστικά στρώματα συνθλίβονται, δεν προλεταριοποιούνται απλά, μιας και δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, αλλά περιθωριοποιούνται. Όλα αυτά αφορούν τον κύριο κορμό των υποτελών τάξεων της κοινωνίας, και δεν έχουμε αναφέρει τους μετανάστες, οι οποίοι ζουν διαρκώς σε ένα καθεστώς εξαίρεσης. Η εργοδοτική τρομοκρατία, η απουσία ωραρίου, η απλήρωτη δουλειά, η θεσμοθετημένη ανυπαρξία ενός στοιχειώδους εργατικού δικαίου που να τον καλύπτει, είναι μία καθημερινότητα για τον μισθωτό εργαζόμενο, ενώ για τον μικροαστό, το μικρό αφεντικό, η προοπτική να βρεθεί στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας είναι κάτι που τον τρομοκρατεί και ταυτόχρονα τον κάνει έξω φρενών.
Βέβαια υπάρχει και ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που έχει ευνοηθεί από τα μνημονιακά μέτρα ή έστω τα αντιλαμβάνεται σαν μια ιστορική ευκαιρία, και αυτό είναι η εθνική αστική τάξη. Είναι οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι καναλάρχες καθώς και το τμήμα εκείνο των μικροαστών, που ονειρεύονται να γίνουν μεγάλο κεφάλαιο, και συντάσσονται μαζί του στον κοινωνικό πόλεμο. Η μείωση της τιμής της εργασιακής δύναμης, οι φορολογικοί παράδεισοι, η κρατικοδίαιτη δραστηριότητα αυτών των τύπων που ζητούν λιγότερο κράτος για τους φτωχούς και περισσότερο για αυτούς.
Στο πρόσφατο παρελθόν και ειδικά στην διετία 2010 -2012 είδαμε το αστικό σύστημα να αποσταθεροποιείται, με 25 Γενικές Απεργίες μόνο σε 2 χρόνια, πέριξ ένα κάρο κινητοποιήσεις σε προοδευτική και ταξική κατεύθυνση. Ωστόσο στην ίδια περίοδο είδαμε αντιδράσεις που υποκινήθηκαν από τον κόσμο της δεξιάς στις παρελάσεις το Οκτώβρη του 2011 και τον Μάρτη του 2012, στο πάνω Σύνταγμα με τους αγανακτισμένους, στη ρατσιστική έξαρση με επίκεντρο τον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί εξάλλου εδραιώθηκε η παρουσία της Χ.Α. στον δρόμο. Δυστυχώς δεν έγινε από την αριστερά ποτέ ένας σοβαρός απολογισμός πάνω σε αυτά τα ζητήματα, με συνέπεια να πέφτει πάλι στα ίδια λάθη.
Bullying στους συριζαίους, σούζα στη φιλελέδικη ακροδεξιά
Οι κινητοποιήσεις είτε των τρακτέρ, είτε της γραβάτας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού και κανιβαλισμού με πρωταγωνιστή τον εθνικό κορμό της πόλης και της υπαίθρου. Το ουκρανικό Μαϊντάν που ανέτρεψε την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς με τα φασιστικά τάγματα στην πρώτη γραμμή και τις ευλογίες της «δημοκρατικής δυτικής αυτοκρατορίας» είναι το πλέον πετυχημένο παράδειγμα αυτής της ελεεινής αντιδραστικής συμμαχίας. Μέσα στο κίνημα του Μαϊντάν -το οποίο υμνούσε τότε η πλειοψηφία της αριστεράς αμήχανη και ζαλισμένη μετά το φασιστικό πραξικόπημα-, προφανώς θα έβρισκε κανείς και φτωχούς, απελπισμένους από τα αντιλαϊκά μέτρα του Γιανουκόβιτς. Και εδώ θα βρούμε φτωχούς αγρότες και δικηγόρους που δεν τα βγάζουν πέρα. Αλλά όχι ότι τα έβγαζαν πέρα μέχρι να ‘ρθεί ο Σύριζα στην εξουσία. Όχι ότι πλήρωναν τις εισφορές τους ενώ τώρα θα αδυνατούν να τις πληρώσουν. Όχι ότι τώρα θα αναγκαστούν να κλείσουν τα γραφεία τους ενώ με το παλιό ασφαλιστικό θα τα κράταγαν. Μπορεί η αφήγηση της ΝΔ να είναι αυτή αλλά δεν χρειάζεται να την ακούμε και από τα χείλια αριστερών που προδομένοι από το Σύριζα νομίζουν ότι ήρθε η ώρα για τη ρεβάνς.
Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τον Τσίπρα και το ν/σ του Κατρούγκαλου; Όχι βέβαια, με τον ίδιο τρόπο που ο αγώνας ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα στο Μαϊντάν δεν σήμαινε την υποστήριξη στον Γιανουκόβιτς. Ούτε σημαίνει ότι όσοι πολέμησαν την δεκαετία του 30 στην Ισπανία ενάντια στην επέλαση του Φράνκο ήταν υποστηρικτές της κυβέρνησης του Μανουέλ Αθάνια και της αστικής δημοκρατίας. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε αντιδραστική εκτροπή είναι αγώνας πρώτα από όλα για να σωθεί η αριστερά, η εργατική τάξη, οι κατακτήσεις ή έστω όσες έχουν απομείνει, είναι αγώνας για να μην επιτρέψουμε έναν ακόμα χειρότερο συσχετισμό δύναμης που επιχειρεί να επιβάλει η αστική αντεπανάσταση.
Μπροστά σε μια αντεπαναστατική λύση δεν παριστάνουμε τους κινέζους. Οι φασίστες ή οι φιλελέδες ή και οι δυο μαζί δεν είναι ρεφορμιστές και γραφειοκράτες που θα αφήσουν τον αγώνα στη μέση του δρόμου, για να τον πάμε εμείς παραπέρα. Είναι εντελώς άλλο πράγμα. Θέλουν να πάνε τα πράγματα εντελώς στην άλλη κατεύθυνση. Να το πούμε απλά μπας και το καταλάβουν ορισμένοι. Οι ρεφορμιστές ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό με τους επαναστάτες αλλά με πιο ήπια μέσα. Όσο ο κόσμος έχει αυταπάτες για το ρεφορμισμό μπορεί κανείς να κινείται στην ίδια κατεύθυνση, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που ο αγώνας αναπτύσσεται ειρηνικά. Με τους φασίστες και τους φιλελέδες δεν υπάρχει ούτε μισό μέτρο κοινός δρόμος, γιατί δεν υπάρχει ούτε στα λόγια κοινός σκοπός. Εντάξει; Ούτε ένα εκατοστό, για να γίνουμε πιο σαφείς. Ένα Μαϊντάν, μια πάνω πλατεία, ένα φιλελέδικο Σύνταγμα με τους μένουμε Ευρώπη, δεν είναι μια παρεξηγημένη λαϊκή κινητοποίηση που με την παρέμβασή μας μπορεί και να στρίψει αριστερά. Το ίδιο ισχύει με τα κινήματα της γραβάτας, τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» και τις κατσαρόλες. Μόνο και μόνο από την αισθητική του πράγματος δεν υπάρχει καμία αμφιβολία όχι μόνο για το κοινωνικό ποιον αυτών των κινημάτων, αλλά πολύ περισσότερο για τους πολιτικούς τους στόχους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που ανακάλυψαν ότι συνθλίβονται στον 6ο χρόνο των μνημονίων λες και στα προηγούμενα ήταν όλα ήταν τέλεια. Δίπλα στη μικροαστική αγανάκτηση για τα «μέτρα κομμουνιστικου εξισωτισμού» αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς από τα σπλάχνα του ίδιου κοινωνικού αχταρμά ένα ορμητικό ρατσιστικό κίνημα με αφορμή τα χοτ σποτ για τους πρόσφυγες. Στη Κω το πράγμα έχει ξεφύγει εντελώς με τα φασισταριά να προπηλακίζουν τον βουλευτή του Σύριζα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο και ουρλιάζοντας άναρθρα κραυγές για εθνοπροδότες. Μήπως να κάνουμε ένα μέτωπο και με αυτούς, που πλήττονται τουριστικά; Μήπως έτσι από σπόντα δεν γίνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων που θέλει η ΕΕ; Μόνο που τα γουρούνια που αυτή τη στιγμή έχουν εξεγερθεί στην Κω δεν ζητάνε ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων αλλά να τους πνίγουν στη θάλασσα. Να γυρίσουν από κει που ‘ρθαν. Αυτή η μικρή διαφορά στο τι θα γίνει χωρίς χοτ σπότ δεν αφήνει περιθώρια για καμία κοινή δράση. Τουναντίον, η λύση που πρεσβεύει αυτή η κινητοποίηση είναι η λύση των φασιστών, η λύση των κανίβαλων.
Και επειδή μερικοί συνεχίζουν να μπερδεύονται. Ο φιλελές γραβατάκιας που επιδεικνύει τη γραβάτα όχι ως φόρμα εργασίας αλλά ως ιδεολογικό σύμβολο διαχωρισμού από την πλέμπα και τους “χαραμοφάηδες του δημοσίου” δεν είναι μπερδεμένος, ούτε έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες που θα τις ξεπεράσει μέσα στο ρου του αγώνα. Αυτό μπορεί να συμβεί με έναν εργάτη που έχει στις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Ο φιλελές δεν έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες, αλλά είναι ένας συνειδητός οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, παλεύει για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, πιστεύει στον ανταγωνισμό και σε έκτακτες στιγμές σαν τις σημερινές και στον κανιβαλισμό ως μέρος της «δημιουργικής καταστροφής» του περίσσιου σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου. Αυτός ο τύπος δεν μπορεί να είναι σύμμαχός μας σε καμία στιγμή, είναι όχι απλά λακές, αλλά και οργανικό κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας. Το καταλαβαίνετε αυτό οπαδοί της συνύπαρξης που περιμένετε να σωθείτε αγκαλιά με τα αφεντικά σας; Αντιθέτως είναι αντίπαλος και δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε ούτε στην ίδια πλατεία, ούτε στο ίδιο κίνημα. Όποιος επιλέγει να συνυπάρχει προφανώς κάτι έχει να μοιραστεί μαζί του. Ας μας πει τι είναι αυτό για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε από δω και στο εξής.
Δικηγόρος με δηλωθέν εισόδημα 195.000€ και με καταθέσεις 1.747.000€ πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις ανεμίζοντας τη γραβάτα του στις κάμερες!
Προσοχή για να μην έχουμε περιττές παρεξηγήσεις. Δεν αναφερόμαστε στον βιοπαλαιστή δικηγόρο, πολιτικό μηχανικό με μπλοκάκι ούτε στον ΕΒΕ που βγάζει λιγότερα και από τον ανειδίκευτο εργάτη, ούτε στον αγρότη που είναι ταυτόχρονα οικοδόμος, σερβιτόρος και ναυτικός για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Αυτός έχει κάθε δίκιο να βγει στο δρόμο. Αλλά όχι μαζί με τα αφεντικά του κλάδου του ή του επαγγέλματός του. Να βγει, αλλά με την δική του ατζέντα και ενάντια στο αφεντικό του. Στο βαθμό που δεν το κάνει, και υιοθετεί τα σύμβολα της γραβάτας και μάλιστα σε σημείο που να τα δικαιολογεί ως σημαία του αγώνα, τότε έχει αποδεχτεί την ηγεμονία του ΔΣΑ, του ΤΕΕ, των αγροτοπατέρων και του κάθε φιλελέ που τυχαίνει ταυτόχρονα να είναι μεγαλοδικηγόρος, ή μεγαλοκατασκευαστής, μεγαλοαγρότης επιχειρηματίας, λαμόγιο χωμένος σε προγράμματα και επιδοτήσεις, στέλεχος της ΝΔ, του ΠαΣοκ ή του Ποταμιού και εννοείται οπαδός της Μέρκελ και του βάστα Σόιμπλε. Όποιος ξεχνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή και μας λέει για τον Τσίπρα που πρόδωσε το ΟΧΙ για να συμμαχήσει με τους λακέδες του ΝΑΙ προφανώς και τον προδίδει η νοημοσύνη του, γιατί αδυνατούμε να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο για να εξηγήσουμε αυτή τη συμπεριφορά.
Κολεγιά με τους φασίστες
Τελικά ποιος ωφελείται; Να ένα ερώτημα που αρέσκεται η αριστερά να θέτει κάθε φορά που υπάρχουν τερορίστικες ενέργειες που ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, για να απαντήσει συνήθως ότι ευνοούν το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ακολουθεί και κάποια καταδίκη, για να έχει ήσυχο το κεφάλι της από τις υπηρεσίες του βαθέως κράτους. Κι όμως στην περίπτωση των κινητοποιήσεων των ελεύθερων επαγγελματιών είναι η αριστερά πέρα του Συριζα δεν μπαίνει καν στον κόπο να θέσει το ίδιο ερώτημα.
Ωφελείται λοιπόν η αριστερά ή οι υποτελείς τάξεις από αυτές τις κινητοποιήσεις; Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Τις κινητοποιήσεις των αγροτών, αν κάποια πολιτική δύναμη τις αβαντάρει και ηγεμονεύει, αυτή είναι δεξιά πολυκατοικία. Αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Στο αγροτικό συλλαλητήριο που έγινε στην Αθήνα στις 18/11 με τη συμμέτοχη 7000 αγροτών από όλη την Ελλάδα προπηλακίστηκαν ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης όταν εμφανίστηκαν ως αλληλέγγυοι στη συγκέντρωση. Η επίθεση αποδόθηκε σε μια ακροδεξιά μειοψηφία, ωστόσο πουθενά δεν φάνηκε η φιλική διάθεση της «μεγάλης πλειοψηφίας» ούτε εκδόθηκε κάποια καταδίκη της επίθεσης από τους διοργανωτές. Στην πραγματικότητα το γεγονός δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αν εξαιρέσει κανείς τα λίγα μπλόκα σαν αυτό της Νίκαιας που κυριαρχεί το ΚΚΕ, στα υπόλοιπα είναι αδύνατο να εκδηλωθεί οτιδήποτε αριστερό, το οποίο εκδιώκεται από την πρώτη στιγμή. Αυτό γίνεται δήθεν για να μείνει η κινητοποίηση ακομμάτιστη. Αυτή είναι όμως μια κλασσική τακτική των ακροδεξιών για να την θέσουν υπό τον δικό τους έλεγχο.
Οι αγροτοπατέρες Νικήτας Πρίντζος, Χρήστος Σιδηρόπουλος, Γεώργιος Λαδόπουλος, Γκίζας Νικόλαος, Στέργιος Λίτος και Ντούρας Βασίλειος, σε καλοκαιρινή συνάντηση με την ηγεσία της ΧΑ
Άλλωστε επιφανή στελέχη των αγροτικών μπλόκων ιδιαίτερα από τη Β. Ελλάδασυναντήθηκαν στα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα με τον Μιχαλολιάκο στις 11 Αυγούστου. Ανεξάρτητα από την πολιτική προέλευση των στελεχών αυτών η συνάντηση αυτή είναι από μόνη της ένα πολιτικό γεγονός με σημασία και όποιος δεν την καταλαβαίνει προφανώς επιλέγει να ζει στις βεβαιότητές του για την αγνή κατατρεγμένη αγροτιά που έχει πάντα δίκιο. Τα καθάρματα που επέλεξαν καλοκαιριάτικα να συναντηθούν με τον αρχηγό των νεοναζιστών στην Ελλάδαεπέλεγαν πολιτική εκπροσώπηση και το ήξεραν πολύ καλά όταν το έκαναν. Ανάμεσά τους ήταν και γνωστά στελέχη της δεξιάς. Αλλά αυτό δεν αλλάζει σε κάτι την συγκεκριμένη επιλογή τους. Είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν οτιδήποτε αριστερό να υπάρξει μέσα στις κινητοποιήσεις. Είναι τα ίδια στελέχη που επιτίθενται με μανία σε στελέχη και γραφεία του Σύριζα, αλλά δεν έχουν κάνει την παραμικρή επίθεση στα στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού που τουλάχιστον σε σχέση με τον Σύριζα είναι 10 φορές πιο μνημονιακοί. Και αν ο Σύριζα πρόδωσε το ΟΧΙ ή λάκισε κάτω από τις επιπτώσεις μιας ρήξης, τότε οι συνειδητοί υποστηριχτές του ΝΑΙ τι ρόλο βαράνε; Γιατί αυτοί έχουν ασυλία από τους ακτιβισμούς των αγροτών; Ρωτάμε και αναρωτιόμαστε. Θα επιτεθούν ποτέ όλοι αυτοί -που κάθε μέρα διαλύουν από ένα γραφείο ή μια εκδήλωση Συριζαίων- σε κανένα γραφείο της ΝΔ και των άλλων φιλελέδων του «βάστα Σόιμπλε». Θα ζητήσει κανείς τα ρέστα από αυτούς τους κατακαημένους αγρότες γιατί εξαιρούν τους σαμαροβενιζέλους από τους προπηλακισμούς τους; Και γιατί συμπεριλαμβάνουν στους προπηλακισμούς στελέχη της ΛΑΕ και άλλων αριστερών οργανώσεων που τόλμησαν να εμφανιστούν στα μπλόκα για συμπαράσταση; Αυτοί ρε τι είναι, υπέρ του νομοσχεδίου λαιμητόμου και τους κοπανάτε;
Άντε γιατί και η ανοησία έχει τα όριά της. Όχι των «ακτιβιστών αγροτοπατέρων» που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αλλά των υπολοίπων που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το προφανές και κρύβονται πίσω από το δακτυλάκι τους μπας και πέσουν έξω οι θεωρητικές τους εμμονές περί κοινωνικών και άλλων πληττόμενων υποκειμένων που -σαν τους πελάτες- έχουν πάντα δίκιο.
Το ασφαλιστικό είναι το γνήσιο τέκνο του νέου μνημονίου, αλλά οι ηγέτες των αγροτών -πλην της Νίκαιας και του ΚΚΕ, χωρίς όμως να κάνουν και κάτι για να διαχωρίσουν με ξεκάθαρο τρόπο τη θέση τους- κάνουν ότι δεν το ξέρουν και μιλάνε μόνο για τον Κατρούγκαλο. Λοιπόν ας κόψουμε την πλάκα και ας δούμε τα πράγματα όμως έχουν. Το είδος αυτών των κινητοποιήσεων το έχουν ξαναδοκιμάσει οι ίδιοι κύκλοι στην πάνω πλατεία των αγανακτισμένων και στις παρελάσεις τον Οκτώβρη του 2011 με τα Γουδι-ά, τους προδότες πολιτικούς, τους συνταγματάρχες και τους τεχνοκράτες για να μας φορέσουν στο τέλος τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, στη θέση του «χαζού Τζέφρι». Αυτό ακριβώς κάνει και τώρα το ίδιο επιτελείο.
Εδώ ο πολιτευτής της ΝΔ και αγροτοπατέρας Στ. Λίτος αφού πήρε τη γραμμή από τον Μιχαλολιάκο σε πρόσφατη επιδρομή στα γραφεία του Σύριζα στις Σέρρες από κοινού με τον χρυσαυγίτη Τζαμπάζη ενδεδυμένο σε εμφανέστατο σημείο με τα σύμβολα της φασιστοσυμμορίας.
Ακόμα ένας φτωχός αγρότης που συναντήθηκε με τον Μιχαλολιάκο. Πρόεδρος της ΕΒΟΛ (εργοστάσιο γάλακτος στο Βόλο) και χωμένος σε επιδοτήσεις και μπίζνες με φωτοβολταϊκά. Στα μέσα και στα έξω ο κύριος από τη δεκαετία του 80. Τα λαμόγια σε αναζήτηση νεων προστατών ακόμα και στη ΧΑ
Χρήστος Σιδερόπουλος. O πασίγνωστος “γαλάζιος” αιωνόβιος αγροτοσυνδικαλιστής του στενού περιβάλλοντος της οικογένειας Μητσοτάκη (είχε ακολουθήσει άλλωστε την Ντόρα στη “Δημοκρατική Συμμαχία”), και πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λιαάρισας – Αγιάς – Τυρνάβου, νυν περιφερειακός σύμβουλος Αγοραστού στη Λάρισα έχει διατελέσει μέλος του ΔΣ ΟΠΕΚΕΠΕ την περίοδο Καραμανλή γνωρίζοντας από μέσα το σύστημα των αγροτικών επιδοτήσεων. Κολλητός του πάλαι ποτέ κραταιού “γαλάζιου” αγροτοσυνδικαλιστή Κοκκινούλη. Και στους δύο έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για την υπόθεση των χρεών προς την ΑΤΕ και το δημόσιο. Όμως τον Σιδερόπουλο βαραίνει ένα ακόμα σκάνδαλο, η αποκάλυψη το 2012 ότι ο ίδιος και άλλα μέλη της διοίκησης χρωστούν 2,2 εκατ. Ευρώ στην πολύπαθη ΕΑΣ Λάρισας – Αγιάς – Τυρνάβου που η ζημίες της είναι πάνω από 60 εκατ. ευρώ. Τι γύρευε η παλιά, χωμένη μέσα σε όλα, αλεπού στα γραφεία της ΧΑ; Οι απόγονοι της Χ και των ταγματων ασφαλείας κάτι περισσότερο θα ξέρουν από νταλαβέρια στη μπλε πολυκατοικία. Οι αριστερούληδες που φαντασιώνονται μέτωπα με την αγροτιά έχουν ιδέα με τι πάνε να μπλέξουν; Κάτι για πίτουρα και κότες το έχουν ακουστά;
Ιδού και ο κύριος Βασίλης Ντούρας, πρόεδρος των μελισσοκόμων κι ένας εκ των ηγετών των αγροτών που συναντήθηκε με τον φύρερ. Κατόπιν τούτου εμφανίστηκε ως υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στον νομό Μαγνησίας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου
Κανιβαλισμός
Αλλά ποια κοινωνικά στρώματα είναι αυτά που βάλλονται από το ασφαλιστικό. Είναι αλήθεια ότι το νέο ασφαλιστικό χτυπάει τη φτωχή αγροτιά και τους νέους δικηγόρους που στα πρώτα 5 χρόνια είχαν χαμηλές εισφορές. Όμως δεν είναι αυτό που έχει εξοργίσει την ηγεσία των αγροτών και των «επιστημόνων» με την αρωγή του ΣΚΑΙ και της ΝΔ. Αυτό που τους έχει βγάλει στα κάγκελα είναι η σύνδεση ασφαλιστικών εισφορών και εισοδήματος. Ένας μεγαλογιατρός ή ένας μεγαλοδικηγόρος πλήρωνε 4-5.000 εισφορές ενώ τώρα θα πληρώνει το 38% του εισοδήματός του ή έστω το 27% αν στο τέλος είναι προαιρετική η ασφάλιση για εφάπαξ και επικουρικό. Αυτό σημαίνει για εισοδήματα ας πούμε των 50.000, εισφορές από 13 ως 19.000 ευρώ. Και στα μηδενικά εισοδήματα το ν/σ Κατρούγκαλου είναι καλύτερο από το προηγούμενο καθεστώς αν εξαιρέσει κανείς τους νέους που έχουν μια έκπτωση 50% στις εισφορές τους. Αλλά όσοι βρίσκονται με 5 και πλέον χρόνια στο επάγγελμα και μέχρι 12.000 ευρώ εισόδημα δεν χάνουν τίποτα από το νέο ασφαλιστικό για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Οι δεξιοί με την αρωγή των μεγαλοκαναλαρχών έχουν επιβάλει την δική τους ατζέντα στη συζήτηση για το ασφαλιστικό. Ενώ στο νέο ασφαλιστικό χτυπιέται η μισθωτή εργασία και οι συνταξιούχοι αφενός με την αύξηση των ορίων ηλικίας κατά μια 10ετία μέσο όρο, αφετέρου με την δραματική μείωση των συντάξεων κατά 30% μεσοσταθμικά αλλά και κατά μια 10ετία μικρότερο συνταξιοδοτικό βίο. Επίσης αν περάσουν οι απαιτήσεις της τρόικα για 20ετία αντί 15ετία ως προϋπόθεση για να δικαιούται κανείς την εθνική σύνταξη η οποία θα είναι μικρότερη από τα 380 ή έστω να δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια και τέλος με ακόμα χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης ειδικά στον μικρότερο εργασιακό βίο για την αναλογική σύνταξη, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τι υπηρεσίες προσφέρει όλος αυτός ο γελοίος ντόρος για τα δικαιώματα των μικροεπαγγελματιών και των αγροτών.
Και δεν είναι μόνο ποιος θίγεται, αλλά και τι αντιπροτείνουν οι κάθε είδους θιγόμενοι. Και εδώ δεν υπάρχουν κλαδικά ή επαγγελματικά συμφέροντα. Οι αγρότες, οι ΕΒΕδες ή οι δικηγόροι δεν είναι υπάλληλοι που υπογράφουν μια ενιαία συλλογική σύμβαση εργασίας. Οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης ή ενός κλάδου μπορούν να έχουν κοινά συμφέροντα. Οι αγρότες και οι ελευθεροεπαγγελματίες όχι. Τελεία και παύλα. Υπάρχουν αγρότες που είναι επιχειρηματίες και αγρότες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Το ίδιο ισχύει με τους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους πολιτικούς μηχανικούς. Το ίδιο και στους μαγαζάτορες και τους επαγγελματίες. Για ποιους αγρότες μιλάμε λοιπόν; Για ποιους δικηγόρους; Τι προτείνουν οι ηγέτες των δικηγόρων και των αγροτών; Να παρθεί το ν/σ Κατρούγκαλου πίσω, και να ‘ρθεί τι στη θέση του. Ένα που θα το φτιάξει ο Μητσοτάκης με τον Ντάισελμπλουμ; Τι ζητάνε οι αγρότες που συναντήθηκαν με τον Μιχαλολιάκο και η αθώα βάση τους δεν είχε κανένα προβληματάκι. Να αποσυρθεί το ασφαλιστικό αλλά να μοιράζονται τις επιδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ; Να φύγει ο Σύριζα αλλά να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ; Να φύγει ο Τσίπρας και να έρθει μια οικουμενική με τον Παπαδήμο ή τον Στουρνάρα;
Ο Πρίαμος Ιερωνυμάκης με την ντουντούκα στο Σύνταγμα τη μερα της επίθεσης στον Λαφαζάνη. Ο πρόεδρος της Ομάδας Αμπελουργών Κρήτης, που απαίτησε από τις τηλεοπτικές συνδέσεις ο Αλ. Τσίπρας να παραδώσει τη βουλευτική έδρα στο Νομό Ηρακλείου, δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο της οικογένειας Μητσοτάκη στην περιοχή. Ο ίδιος δεν είναι απλά αμπελουργός, αλλά και ιδιοκτήτης οινοποιείου που εξελίσσεται κάνοντας χρήση των προγραμμάτων χρηματοδότησης από το ΕΣΠΑ. Αποτελεί έναν από τους δυναμικά αναπτυσσόμενους επιχειρηματίες του κλάδου, κάτι που φανερώνει και το ύψος των επιδοτήσεων που λαμβάνει για την παραγωγή του καθώς ξεπερνούν τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Οι πληττόμενοι αγρότες της Κρήτης δεν γνωρίζουν τι κουμάσι είναι ο ηγέτης τους;
Ας μας πούνε τι ζητάνε και τότε να δούμε αν μπορεί να υπάρχει κοινός τόπος σε ένα τέτοιο αγώνα. Ότι όλοι θέλουν να φύγει το ασφαλιστικό δεν είναι κοινός τόπος. Οι ηγέτες των αγροτών ζητάνε ακόμα πιο έντονα όσο περνάνε οι μέρες να καθαρίσει το μητρώο αγροτών από τους περιττούς -από αυτούς δηλαδή που δεν είναι- «κατά κύριο επάγγελμα αγρότες». Γιατί; Γιατί πολύ απλά οι υπόλοιποι θα βγουν έξω από τις επιδοτήσεις, της αποζημιώσεις ακόμα και έξω από τον ΟΓΑ. Αυτό ζητάνε αποκαλύπτοντας τον κανιβαλισμό που εκπροσωπούν ως λύση. Γιατί πολύ απλά δέχονται ότι ο ΟΓΑ είναι ελλειμματικός, δέχονται ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στο ασφαλιστικό και τις κοινωνικές παροχές. Και σε αυτό ζητάνε την εύνοια της τρόικα και εξυπακούεται ότι έχουν και την πλήρη υποστήριξη των μητσοτακιθεοδωράκηδων. Κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είναι μόνο οι επιχειρηματίες αγρότες. Οι υπόλοιποι να ριχτούν στον καιάδα. Οι μεγαλοαγρότες που κυνηγάνε συριζαίους αλλά στέκονται σούζα στον Μητσοτάκη και τον Μιχαλολιάκο ορίζουν την κόκκινη γραμμή με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Μετά μας λένε τις γνωστές μαλακίες ότι ο Τσίπρας κατάφερε να ενώσει όλες τις κοινωνικές τάξεις εναντίον του, όλη την Ελλάδα. Αυτή είναι η ιδεολογική ομπρέλα της νέας εθνικής ενότητας ενάντια στον Τσίπρα. Ο εθνικός κορμός ανασυντάσσεται και ετοιμάζεται για την ολική επαναφορά του.
Χρήστος Γκόντιας, γενικός κουμανταδόρος στη Δράμα. Προέρχεται από Πασόκ και μάλιστα ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Άρη Γιαννακίδη για την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές. Στα επεισόδια της Θεσσαλονίκης στην Agrotica, μαζί και με τον Γ. Παναγή, επίσης αγροτοπατέρα, πρωταγωνίστησαν από κοινού με ακροδεξιά στοιχεία και ήταν αυτός που έδινε παραγγέλματα φασιστικού τύπου τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Ο ίδιος σε συνέντευξή του στους New York Times προτείνει την εκκαθάριση του μητρώου αγροτών, ούτως ώστε να κοπούν οι επιδοτήσεις στoυς 750.000 μικροαγρότες για να τις μοιράζονται οι εναπομειναντες 150.000 μεγαλοαγρότες σαν την πάρτη του. Κανίβαλος με τα όλα του ο πασόκος και ταυτόχρονα κολητάρι με τους χρυσαυγίτες. Ένα μέτωπο μαζί του είναι ό,τι πρέπει, ε σύντροφοι του λαού και των κινημάτων και όλων των από τα κάτω, τι λέτε;
Η φιλελέδικη εναλλακτική και η μικροαστική αντίδραση
Η αριστερά νομίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Νομίζει ότι έτσι η αστική τάξη κάνει τη δουλειά της χωρίς να αντιδράει ο κόσμος. Και τότε γιατί αντιδράνε όλοι αυτοί; Σε τι αποσκοπούν; Αφού όλα πάνε μέλι γάλα για την αστική ανασυγκρότηση τι διάολο θέλουν τα μεγαλοστελέχη της αντιπολίτευσης του μένουμε Ευρώπη, του ναι στις προτάσεις Γιουνκερ, να αντιδράνε; Αν δεν έχουν αυτοκτονικές τάσεις τότε τι έχουν φαγωθεί να πριονίζουν το κλαδί της κυβέρνησης; Γιατί βιάζονται να επανέλθουν στο Μαξίμου;
Η απάντηση είναι απλή. Πρώτον γιατί διαφωνούν με την κατανομή που κάνει ο Τσίπρας, που προσπαθεί να βρει κάτι για να μας πει ότι κάνει αναδιανεμητική πολιτική έστω στα βάρη του μνημονίου και δεύτερον γιατί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι με τον Σύριζα 1 και 2 στην κυβέρνηση ο ελληνικός καπιταλισμός κατρακυλάει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και αυτό η αστική τάξη δεν μπορεί να το ανεχτεί πλέον. Η κυβέρνηση Σύριζα δεν είναι αυτό που θέλουν. Η αστική αντεπανάσταση δεν μπορεί να προχωρήσει με την αναβλητικότητα ενός Τσίπρα και ενός Τσακαλώτου. Εδώ χρειάζεται η ταχύτητα ενός Μητσοτάκη και ο τσαμπουκάς ενός Αδωνη. Και κυρίως η συντριβή της εργατικής τάξης, των ανέργων, των συνταξιούχων, των μεταναστών. Όλων αυτών που πρέπει να ισοπεδωθούν σε βαθμό εξόντωσης για να αποκατασταθούν οι ρυθμοί αναπαραγωγής του συστήματος.
Πολλοί στη αριστερά νομίζουν ότι ο στόχος είναι να εξοντωθούν τα μεσοστρώματα αφού πρώτα εξοντώθηκαν οι εργαζόμενοι. Μέγα λάθος. Στο βαθμό που το κοινωνικό συμβόλαιο πάει στράφι μαζί με το κράτος πρόνοιας, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να ανασυγκροτήσει το άρχων μπλοκ εξουσίας με τον παραδοσιακό τρόπο: Οι μικροαστοί (που δήθεν “οι μόνοι που παράγουν πλούτο εκτός από τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες που υπερασπίζονται το ευρώ μας και τον στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας «μας»”) και η λουμπεναρία είναι η βασική πρώτη ύλη. Αντίπαλος: η εργατική τάξη, οι δημόσιοι (πλην ενστόλων φυσικά) οι συνταξιούχοι (πλην απόστρατων εννοείται), οι “ψευδοαγρότες” που λυμαίνονται τους καημενούληδες “οικογενειάρχες” μαφιόζους της Μανωλάδας “που πάνω τους στηρίζεται η εθνική οικονομία” και φυσικά “οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που μας λυμαίνονται μέσω των χοτ σποτ που ετοιμάζει ο εθνοπροδότης Τσίπρας” αντί να τους πνίγει στο Αιγαίο όπως θέλει ο Ούγγρος πρωθυπουργός, άξιος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής φυλής.
Καμία εξόντωση των μικρομεσαίων δεν επιδιώκει το σύστημα (όπως και να το εννοεί κανείς, στην εθνική ή στην παγκοσμιοποιημένη διάστασή του για να μην αναρωτιούνται όσοι βλέπουν παντού τον Σόρος αγκαλιά με μασόνους και Εβραίους να διευθύνουν τον πλανήτη). Οι μικροαστοί είναι εν γένει σύμμαχος της αστικής τάξης, και η αστική τάξη πάντα θα φροντίζει για την αναπαραγωγή τους. Ειδικά τώρα που ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Η καταστροφή του κοινωνικού συμβολαίου. Αυτό ας το πάρουν χαμπάρι όσοι δεν το πήραν με τους αγανακτισμένους και φαντάζονται ξανά τα ίδια εθνικά λαϊκά μεγαλεία που θα βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια. Όχι. Οι αγανακτισμένοι της πάνω πλατείας, οι φιλελέδες του Μένουμε Ευρώπη, οι εθνοπερήφανοι που παθαίνουν εγκεφαλικό με το σύμφωνο συμβίωσης και τις παραστάσεις που ανεβάζει το εθνικό θέατρο, και τώρα με τα χοτ σποτ και κάποτε με τις παρελάσεις που έδιωχναν τους πολιτικούς από τις εξέδρες των επισήμων για να αφήσουν τα παλικάρια των ενόπλων δυνάμεων, και αυτοί που μαζί με τη ΧΑ μετέτρεψαν τον Αγ. Παντελεήμονα σε απαρτχάιντ, είναι το υλικό της νέας κοινωνικής συμμαχίας που στήνει η αστική τάξη. Μια αστική τάξη που κανιβαλίζει ό,τι βρει μπροστά της για να σώσει το τομάρι της και το σύστημα που την τρέφει. Ας σταματήσει λοιπόν η πλακίτσα με τα μεγάλα μέτωπα. Κανένα μέτωπο με το εθνικονεοφιλελεύθερο κανιβαλικό κατακάθι. Καμία συμμαχία με όσους δείχνουν οποιονδήποτε κάτω από αυτούς για να πληρώσει την κρίση. Αυτό είναι το κριτήριο για να υποστηριχθεί οποιοσδήποτε αγώνας ή να χαρακτηριστεί ως λευκή αντιεξέγερση.
Ιδού και οι συντονιστές του ηρωικού μπλόκου του Προμαχώνα. Ο πασόκος Γιάννης Παναγής και ο δεξιός Παύλος Αραμπατζής
Αγνή βάση vs γραφειοκρατική ηγεσία
Ένα εργαλείο είναι καλό όταν είναι αποτελεσματικό για την συγκεκριμένη δουλειά που το χρειάζεσαι. Ένα κατσαβίδι υπάρχει για να ξεβιδώνει βίδες, δεν μπορεί να ξεβιδώσεις καμία βίδα με σφυρί και καλέμι όσο καλός μάστορας και αν είσαι. Υπάρχει για αρκετούς, ακόμα και μέσα στην διεθνιστική αριστερά, ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ερμηνεύσει οποιαδήποτε μαζική κινητοποίηση σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Είναι πάντα οι γραφειοκρατικές ηγεσίες που μπλοκάρουν την επαναστατική δυναμική των μαζών. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η εύφλεκτη ύλη για να κινηθούν οι μάζες είναι υπαρκτή. Η περιγραφή των αιτιών που βγάζουν τις μάζες στο δρόμο, ακόμα και η κοινωνική σύνθεση των κινημάτων, δεν είναι επαρκείς παράγοντες, στο βαθμό που αγνοούν τις πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν και την πολιτική τους στόχευση.
Έτσι έχουμε μία αριστερά, που στο όνομα κάποιας επανάστασης στην Λιβύη, όπου έβλεπε μέχρι και κομμούνες, καλούσε την ιμπεριαλιστική νατοϊκή επέμβαση ή έστω τη θεωρούσε αναγκαίο κακό για να ανατραπεί ο «δικτάτορας Καντάφι». Αντίστοιχα το καλοκαίρι του 2013 υμνούσε τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Αίγυπτο που στην ουσία επρόκειτο για το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα που έφερε τον Σίσι στην εξουσία, τον Μάρτιο του 2013 ήταν ο FSA, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός που ηγούνταν των κινητοποιήσεων εναντίον του Άσαντ, ο οποίος ενσάρκωνε τις επαναστατικές διαθέσεις των μαζών που δεν μπορούσαν να περιμένουν. Ο FSA ο οποίος ανοιχτά υποστηρίζεται, χρηματοδοτείται και στηρίζεται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό ως εναλλακτική απέναντι στο καθεστώς του Άσαντ. Και δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν αρκετοί που επιμένουν σε μία τέτοια οπτική. Τον Φλεβάρη του 2014 ήταν ισχνά μειοψηφικές οι φωνές ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα, χρηματοδοτούμενο και υποκινούμενο από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που έγινε στην Ουκρανία, καθώς η αριστερά που υποστηρίζει τα αγνά αδιαμεσολάβητα υποκείμενα είχε ταχθεί με τις κινητοποιήσεις του Μαϊντάν που εδραίωσαν το φασιστικό παρακράτος στην Ουκρανία.
Σε διεθνές επίπεδο βλέπουμε οργανώσεις και ρεύματα της αριστεράς με διεθνή δικτύωση να υπερασπίζονται διαρκώς το λάθος στρατόπεδο, αυτό που υποστηρίζει ο δυτικός ιμπεριαλισμός. Έστω κι αν αυτό γίνεται κάτω από την πίεση της κοινής ιμπεριαλιστικής γνώμης, σε συνδυασμό με την εξύμνηση των λαϊκών κινητοποιήσεων χωρίς να εξετάζεται κάθε φορά το πολιτικό πρόσημο που έχουν τα εκάστοτε κινήματα. Και το ίδιο μπέρδεμα που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με την απόσταση που χωρίζει κάποιον για να πάρει θέση στα διεθνή, το βλέπουμε και σε κινήματα που αναπτύσσονται μέσα στη χώρα που ζούμε.
Υπάρχουν κινήματα ταξικά, αριστερόστροφα και προοδευτικά, και υπάρχουν και αντιδραστικά μαζικά κινήματα. Η ταξική πάλη δεν θα κριθεί από έναν αγνό αγώνα του καθαρόαιμου λαού από την μια μεριά και των μηχανισμών του κράτους, και τα αφεντικά από την άλλη μεριά. «Οι επαναστάσεις που έχει γνωρίσει η πρόσφατη ιστορία μετά τη γαλλική είχαν ένα ορισμένο κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο το οποίο ορίζεται από το πρόγραμμα που ανέλαβαν να υλοποιήσουν οι δυνάμεις που πρωταγωνίστησαν σε αυτές και όχι από τη μηχανιστική αναγωγή στο κοινωνικό τους υποκείμενο» Το ίδιο ισχύει αντίστροφα και για τις αντεπαναστάσεις.
Να στραπατσαριστεί η κυβέρνηση;
Προφανώς για κάποιον που τοποθετείται σταθερά στο έδαφος της υπεράσπισης της κομμουνιστικής προοπτικής, δεν μπαίνει κανένα ζήτημα για την συμμετοχή σε μία τέτοια κυβέρνηση, ούτε καν κάποιο είδος υπεράσπισής της. Είναι σημαντικό για εμάς να καταρρεύσουν οι αυταπάτες όχι μόνο για τον Σύριζα, αλλά να βγουν και συμπεράσματα για τα όρια της πολιτικής των δυνάμεων του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», ένας όρος που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υπεράσπιση ενός πιο δημοκρατικού καπιταλισμού. Γιατί αν κατέρρευσε κάτι αυτό δεν είναι η κομμουνιστική προοπτική, αλλά η λογική των αμοιβαίων λύσεων με τους εταίρους, η «win- win» στρατηγική, όλη η κοσμοθεωρία δηλαδή του κοινοβουλευτικού και ειρηνικού δρόμου. Την επόμενη του δημοψηφίσματος και της συμφωνίας που προέκυψε, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, επιβεβαιώθηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, η κριτική για την ταξική φύση της Ε.Ε, όσο και για το ανέφικτο της ρεφορμιστικής πολιτικής σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Η κατάρρευση αυτών των αυταπατών δεν έχει φέρει προς το παρόν και την αντίστοιχη ενίσχυση της επαναστατικής αριστεράς. Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουν να φαίνονται γυμνά και καταρρακωμένα τα όνειρα της επιστροφής σε μία προηγούμενη εποχή, όπου το μοντέλο ταξικής συνεργασίας, ή αλλιώς το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις τάξεις, εγγυόταν καλύτερους όρους εκμετάλλευσης για την εργατική τάξη και μια ορισμένη κοινωνική κινητικότητα όχι μόνο για τους μικροαστούς αλλά και για την εργατική αριστοκρατία. Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για κάτι αντίστοιχο.
Η ανατροπή της κυβέρνησης του Σύριζα-ΑΝΕΛ από κινητοποιήσεις, απεργίες και εξεγέρσεις που θα είχαν ταξικό πρόσημο, όπου η κατάρρευση των αυταπατών δεν θα γεννούσε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τις ατομικές ή συντεχνιακές λύσεις, αλλά αντίθετα τη συλλογικότητα της ταξικής αλληλεγγύης, θα ήταν ένα θετικό ενδεχόμενο κόντρα σε κάθε εκδοχή της αστικής αντεπανάστασης. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οι κινητοποιήσεις αυτές δεν παράγουν κάτι αντίστοιχο. Υποκινούνται από τη ΝΔ, στα περισσότερα αγροτικά μπλόκα επικεφαλής είναι τα μεγαλοστελέχη της Ν.Δ., δημόσια πρόσωπα που στο δημοψήφισμα πρωτοστατούσαν στην υπεράσπιση του ΝΑΙ, καθώς και μεγαλοαγρότες, που ήταν σε διαπλοκή με τις εκάστοτε εξουσίες για να τσιμπάνε τις επιδοτήσεις, που ζητάνε φοροαπαλλαγές, ενώ επιλέγουν αφού μας φλομώσουν για τον δήθεν ακομμάτιστο αγώνα τους, που έχει ως προνομιακό συνομιλητή τη Χ.Α. Ή στις πόλεις, οι φιλελέδες δικηγόροι που κουνώντας τις γραβάτες τους αγανακτούσαν για την «κομμουνιστικοποίηση της χώρας». Αυτό κι αν είναι υποκείμενο ανατροπής!
Μέσα σε ένα μαινόμενο και μανιασμένο ταξικό πόλεμο, που στην Ελλάδα ως πιο αδύναμο κρίκο της κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η εφαρμογή των μνημονίων είναι μονόδρομος για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός αστισμός δεν νιώθει ότι μπορεί να κάνει την δουλειά του με τον Τσίπρα και τον Καμένο, ακόμα και αν έχουν προσκυνήσει μνημονιακά. Εδώ στο πρόσφατο παρελθόν το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο σε συνεργασία με τα ντόπια σκουλήκια ανέτρεψε τον ΓΑΠ επειδή ψέλλισε κάτι για δημοψήφισμα. Ο ψυχρός και άψυχος κόσμος της αγοράς που τα ζυγίζει όλα σε κόστη και οφέλη, δεν συγχωρεί στον Τσίπρα την χασούρα και το ρεζιλίκι για χώρα πρώτης καπιταλιστικής γραμμής των capital control, που ήρθαν με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, ούτε μπορούν να εμπιστευτούν κάποιους τύπους που κέρδισαν τη λαϊκή πλειοψηφία πάνω στη βάση της την ακύρωσης των μνημονίων ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου σε εξελίξεις πέρα από κάθε φαντασία. Αυτό ο Σύριζα δεν το προκάλεσε συνειδητά, όσο και να διακήρυσσε την πίστη στην αστική νομιμότητα, όσες εγγυήσεις και να έδινε ότι θα κινηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού, εθελοτυφλώντας ότι μπορεί να υπάρξει και μία άλλη πολιτική μέσα στο αστικό πλαίσιο. Όταν φυσικά ήρθε η ώρα σαν κόμμα που πατά σε δύο βάρκες να διαλέξει, ποια θα αφήσει και σε ποια θα μπει, διάλεξε να πάει με τον αστισμό. Όμως ακόμα και έτσι ο Σύριζα παραμένει ξένο σώμα για αυτούς.
Βέβαια κάποιοι στην αριστερά επιμένουν να βλέπουν τη κυβέρνηση Τσίπρα σαν ένα μπλοκ με τη ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ, που εφαρμόζουν από κοινού τα μνημονιακά μέτρα. Και ότι τα ΜΜΕ που μιλάνε για κίνημα της γραβάτας δεν είναι παρά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που λοιδορούν το κίνημα που ριζοσπαστικοποιείται και που τρέμουν!!!
Να μην πέσει η κυβέρνηση δηλαδή; Το ερώτημα είναι λάθος και εκ του πονηρού. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ποιός θα τη ρίξει και πάνω σε ποιές προσδοκίες. Αν είναι η κυβέρνηση του Τσίπρα να πέσει από κινητοποιήσεις της γραβάτας που ζητάνε μηδαμινές εισφορές για τα μεγάλα εισοδήματα και το πάνω χέρι έχει ο κόσμος της δεξιάς που συναντιέται σε αυτήν την κινητοποίηση με την Χ.Α., και η εναλλακτική είναι ο εκλεκτός της τρόικας ο Μητσοτάκης, τότε μια τέτοια ανατροπή είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το πρόγραμμα που θα επιβάλει και μάλιστα με νωπή λαϊκή εντολή θα είναι να ισοπεδωθούν οι “εχθροί της αγοράς”, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι, και να ριχτούν στον καιάδα οι συνταξιούχοι. Αν η ματαίωση των προσδοκιών από τον Τσίπρα ήταν ένα χαστούκι στον κόσμο της αριστεράς, η ολική επαναφορά του εθνικού κορμού θα ισούται με κοινωνική και πολιτική πανωλεθρία. Ας ρίξουμε μια ματιά στους μαινόμενους εξεγερμένους σε όλη την Ελλάδα. Παντού ελληνικές και βυζαντινές σημαίες, παντού μια ρητορεία για εθνοπροδότες, πατρίδες, μετανάστες χοτ σποτ, όλα ένας εθνικιστικός αχταρμάς με τους φασίστες μέσα σε ελάχιστο χρόνο να κερδίζουν όλο το χαμένο έδαφος. Επιμένουμε ότι όλο το σκυλολόι που κυβερνάει τη χώρα τα τελευταία 70 χρόνια είναι στο απυρόβλητο. Ούτε μισή τρίχα από το κεφάλι ενός στελέχους της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ δεν έχει πειραχτεί. Ένα μέτωπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΧΑ είναι σε εξέλιξη στους δρόμους. Σε πόλεις που δεν είχαν απεργήσει ποτέ στις 4 Φλεβάρη έκλεισαν όλα τα μαγαζιά σε κλίμα όχι ταξικής άλλα εθνικής έξαρσης. Όποιος απεχθάνεται την ψεύτικη αισιοδοξία το αντιλαμβάνεται το κλίμα από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ναι να πέσει η κυβέρνηση από απεργίες, από λαϊκές κινητοποιήσεις όπου δεν θα συνυπάρχουν εργάτες και αφεντικά, από αγώνες που δεν θα χαρίζονται σε καμία πτέρυγα της αστικής αντεπανάστασης, που δεν θα ψάχνουν ένα νέο αφεντικό ή ακόμα και την ίδια την τρόικα να τους εξαιρέσει από τη λιτότητα ή τη φοροεπιδρομή αλλά να τη φορτώσει στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Τέτοιοι αγώνες αξίζει να στηριχτούν με κάθε μέσο και πάνω τους να τσακιστεί η κυβέρνηση του Τσίπρα που ψάχνει ματαίως, μια “δίκαιη κατανομή των βαρών του μνημονίου”. Αλλά αν είναι να πέσει ο Τσίπρας υπό τις ιαχές των τζημερομιχαλολιάκων, εμείς δεν θα λερώσουμε τα χέρια μας. Η αριστερά που θέλει να ρίξει τον Τσίπρα από τα αριστερά ας αποφασίσει και για τις κοινωνικές της συμμαχίες. Και σε αυτές δεν μπορεί να περιλαμβάνονται ούτε οι κανίβαλοι του Μένουμε Ευρώπη, ούτε τα φασιστοειδή που ετοιμάζονται για τη ρεβάνς με αφορμή τα χοτ σποτ και το προσφυγικό μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης και το τι θα παίζεται στο εθνικό θέατρο. Όποιος ανησυχεί για την επανάσταση ας μάθει πρώτα απ’ όλα να την ξεχωρίζει από την αντεπανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου