- Γύρω στο ’10 πρόσεξα τις πρώτες αλλαγές. Ο συνεσταλμένος Άκης γράφτηκε σε γυμναστήριο. Χάρηκα γιαυτον τότε . «Ευκαιρία να γνωριστεί και μ άλλο κόσμο, σκέφτηκα, να μην είναι η ζωη του σχολή-σπίτι-δουλειά» . Εκεί ήταν όμως που ο Άκης γνώρισε το πιο λάθος κόσμο.
Γράφει ο Βασίλης Φαναράκης
Κανείς δεν είχε προσέξει ιδιαίτερα τον Ακη κεινη την πρώτη χρονιά στο λύκειο. Ούτε κι εγώ. Ίσως και να μην ήθελε να τον προσέξουν. Τον θυμάμαι καμιά φορά να κάθεται σε μια γωνίτσα του αχανούς προαύλιου του σχολείου και να τρώει μονάχος τη τυροπιτούλα του. Πιο ήσυχο και ντροπαλό παιδί δε θα βρισκες παραγγελία να το χες κάνει.
Εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν «αλλού» , πάρτι κάθε βδομάδα σχεδόν, βραδινές έξοδοι με μηχανάκια ή με τα πόδια στα νεανικά στέκια της «Δυτικής Όχθης» ή στα Εξάρχεια και το Μοναστηράκι. Ο Άκης πάλι , σχολείο – φροντιστήριο – σπίτι και τούμπαλιν. Εφηβική ζωή ανύπαρκτη. Μοναχικός , αποτραβηγμένος, φοβικός ίσως…
Και τότε ήταν που ο διευθυντής μας αποφάσισε να ανεβάσουμε στο σχολείο την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που, για λόγους που ποτέ δε θα κατανοήσουμε απόλυτα, ο Άκης αποφάσισε να βγει απ το καβούκι του και να συμμετάσχει στο θεατρικό. Εκεί ήταν που γνωριστήκαμε και για κάποιο λόγο ταιριάξαμε αμέσως. Ίσως γιατί έβλεπα σε αυτόν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Στο έργο εγώ πήρα το ρόλο του Τρυγαίου και ο Άκης (που παρά την όλη την ντροπαλότητα του ήταν ένα παιδί από αρκετά γεροδεμένο από τότε) αυτόν του Πολέμου που κρατά την Ειρήνη αιχμάλωτη.
Οι πρόβες και το ανέβασμα του έργου είναι απ τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου παρόλο το εφηβικό ερασιτεχνισμό μας. Η εικόνα όμως του Άκη να παίζει το ρόλο του Πολέμου στα χακί μου δημιουργεί πλέον περίεργους και καθόλου ευχάριστους συνειρμούς …
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Εγώ πήγα Λάρισα αυτός έμεινε Αθήνα. Κρατήσαμε μια επαφή όμως κι όποτε κατέβαινα και μπορούσα, βρισκόμασταν για ένα καφέ. Οι δυό μας πάντα μόνο. Αρχικά δεν είχα προσέξει κάτι διαφορετικό. Ο Άκης παρέμενε το συμμαζεμένο παιδί που ταν στο Λύκειο. Σπούδαζε σε μια τεχνική σχολή και παράλληλα δούλευε για να βοηθήσει τη πολύτεκνη οικογένεια του (μεγαλύτερος από τέσσερα αδέλφια). Για πολιτικά ποτέ του δε μιλούσε αν και ήξερα πως η οικογένεια του γενικά ψήφιζε ΝΔ.
Γυρω στο ’10 πρόσεξα τις πρώτες αλλαγές. Ο συνεσταλμένος Άκης γράφτηκε σε γυμναστήριο. Χάρηκα γιαυτον τότε . «Ευκαιρία να γνωριστεί και μ άλλο κόσμο, σκέφτηκα, να μην είναι η ζωη του σχολή-σπίτι-δουλειά» . Εκεί ήταν όμως που ο Άκης γνώρισε το πιο λάθος κόσμο.
Από κει και μετά άρχισα σιγά-σιγά να μην αναγνωρίζω τον Άκη… είχε αλλάξει, είχε «μαγκέψει» . Άρχισε να μου μιλά για Λεωνίδες, Καραισκακιδες και διάφορα άλλα ακατάληπτα. Ξαφνικά ο μαύρος που πουλούσε CD τον ενοχλούσε αφάνταστα διότι «μπορει μια μέρα να βίαζε την αδελφή του» κι άλλα τέτοια «τρελά».
Δεν είχα καταλάβει; Μάλλον δεν ήθελα να καταλάβω..Ήθελα να πιστεύω πως έκανα ακόμη παρέα με το παιδάκι της πρώτης Λυκείου που τρωγε τη τυρόπιτα στη άκρη του προαυλίου.
Αλλά αυτό το παιδάκι είχε πεθάνει από καιρό. Με φρίκη, αλλά όχι φοβερή έκπληξη, είδα τον Άκη τον καλό μου φίλο να πανηγυρίζει για την «νίκη» της Χρυσής Αυγής τον Μάη του ’12 στο φεισμπουκ. Με πραγματικό πόνο ψυχής αποφάσισα να τον «μπλοκάρω» και να μη ξαναμιλήσουμε. Δε θα άντεχα να κάνω παρέα μ οποιονδήποτε στηρίζει ρατσιστικές επιθέσεις. Γιαυτη μου την απόφαση δε μετάνιωσα ποτέ όσο κι αν μου ήταν δύσκολη.
Και λίγες μέρες πριν , απ το πουθενά ο Άκης επανεμφανίστηκε! Με πήρε μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια να δει ,λέει, τι κάνω κι αν είναι να ξαναβρεθούμε . Αρνήθηκα ίσως όχι και πολύ ευγενικά είναι η αλήθεια. Στα μάτια μου πλέον ο Ακης είναι πραγματικά πια ο Πόλεμος που για πάντα θα κρατά την Ειρήνη αιχμάλωτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου