Έχουμε φαντασία που μιμείται την αλήθεια και αλήθεια που μιμείται τη φαντασία.

Πάντως δε νομίζω να είναι τόσο περίπλοκο για όσους θέλουν να χειραγωγήσουν. Άλλωστε δεν τους έχω ικανούς να σκεφτούν όλα αυτά που λέει ο Φίλιπ Ντικ
Τα ΜΜΕ δίνουν στον κόσμο αυτό που θέλει εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τους δικούς τους σκοπούς



Από το "How to Build a Universe That Doesn't Fall Apart Two Days Later" του Philip K. Dick.
Από το facebook του Luther Blissett


Το βασικό εργαλείο για τη χειραγώγηση της πραγματικότητας είναι ο χειρισμός των λέξεων. Αν μπορείς να ελέγξεις το νόημα των λέξεων, μπορείς να ελέγξεις τους ανθρώπους που πρέπει να τις χρησιμοποιούν. Ο George Orwell το ξεκαθάρισε στο μυθιστόρημά του 1984. Αλλά ένας άλλος τρόπος να ελέγξεις τα μυαλά των ανθρώπων είναι να ελέγξεις τις αντιλήψεις τους. Αν μπορείς να τους κάνεις να δουν τον κόσμο όπως εσύ, θα σκεφτούν όπως εσύ. Η κατανόηση ακολουθεί την αντίληψη. Πώς τους κάνεις να δουν την πραγματικότητα που βλέπεις; Άλλωστε, είναι μια μόνο πραγματικότητα από πολλές.
Οι εικόνες είναι μια βασική συνιστώσα. Γι’ αυτό η δύναμη της TV να επηρεάζει νέα μυαλά είναι τόσο εκπληκτικά κολοσσιαία. Οι λέξεις και οι εικόνες συγχρονίζονται. Η πιθανότητα ολικού ελέγχου του θεατή υπάρχει, ειδικά του νεαρού θεατή.
Η παρακολούθηση τηλεόρασης είναι ένα είδος υπνοπαιδείας. Το εγκεφαλογράφημα ενός ατόμου που βλέπει τηλεοπτικά σώου, δείχνει ότι μετά από μισή ώρα το μυαλό αποφασίζει ότι τίποτα δε συμβαίνει και προχωρά σε υπνωτική κατάσταση, εκπέμποντας κύματα άλφα. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ελάχιστη κίνηση των ματιών. Εξάλλου, οι περισσότερες απ’ τις πληροφορίες είναι γραφικά και γι’ αυτό περνούν στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, χωρίς να επεξεργάζονται απ’ το αριστερό, όπου βρίσκεται η συνειδητή προσωπικότητα. Πρόσφατα πειράματα δείχνουν ότι πολλά απ’ όσα βλέπουμε στην τηλεοπτική οθόνη λαμβάνονται σε μια υποσυνείδητη βάση. Μόνο φανταζόμαστε ότι συνειδητά βλέπουμε αυτό που βρίσκεται εκεί. Το μέγεθος των μηνυμάτων διαφεύγει της προσοχής μας, κυριολεκτικά, μετά από λίγες ώρες παρακολούθησης τηλεόρασης δεν ξέρουμε τι έχουμε δει. Οι αναμνήσεις μας είναι κίβδηλες, σαν τις αναμνήσεις των ονείρων, τα κενά συμπληρώνονται αναδρομικά. Και είναι παραχαραγμένα.
Έχουμε συμμετάσχει χωρίς να το γνωρίζουμε στη δημιουργία μιας κάλπικης πραγματικότητας και την έχουμε ταίσει εξυπηρετικά στους εαυτούς μας. Έχουμε συνωμοτήσει στην ίδια μας την καταστροφή. Και – κι αυτό το λέω ως επαγγελματίας συγγραφέας φαντασίας – οι παραγωγοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες που δημιούργησαν αυτούς τους video/audio κόσμους δεν γνωρίζουν πόσο απ’ το περιεχόμενό τους είναι αληθινό.
Με άλλα λόγια, είναι θύματα του ίδιου τους του προϊόντος, μαζί μ’ εμάς. Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν ξέρω πόσα απ’ τα γραπτά μου είναι αληθινά, ή ποια μέρη (αν είναι κανένα). Αυτή είναι ενδεχομένως μια θανάσιμη κατάσταση. Έχουμε φαντασία που μιμείται την αλήθεια και αλήθεια που μιμείται τη φαντασία. Έχουμε μια επικίνδυνη επικάλυψη, μια επικίνδυνη κηλίδα. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι εσκεμμένη.