Σαμαράς: επικίνδυνος, σωτήρας ή απλά ματαιόδοξος;

Δημοσιεύθηκε στις 5 / 3 / 2012

Βασίλης Τσατσάνης, MSc, οικονομολόγος

Τι είναι τελικά ο Αντώνης Σαμαράς;

Έβλεπα τυχαία στο YouTube πριν μία εβδομάδα μία προεκλογική διαφήμιση της ΝΔ του 1989. Ο Αντώνης Σαμαράς τότε “καθεζόμενος εκ δεξιών” του αρχηγού διαφημίζονταν ως πολύτιμο νέο αίμα της επόμενης κυβέρνησης. Ακούγοντας την ομιλία του ιδίου στην τελευταία ψηφοφορία για το μνημόνιο, μας υπενθύμισε ότι εκλέχθηκε πρώτη φορά Βουλευτής το 1977! Δεν άντεξα στο πειρασμό, κινητοποιημένος και από τους πάντοτε πομπώδεις λόγους του καθώς και από το στιλ λαϊκός «τσαμπουκάς», μπήκα στο Wikipedia να φρεσκάρω λίγο και το μνημονικό μου. Την εποχή της μάχης με την Ντόρα, για διάφορους λόγους μου φαίνονταν τουλάχιστον…συμπαθής. Αν μη τι άλλο φαίνεται σίγουρος, για άλλη μία φόρα, ότι πρόκειται να παίξει σημαίνον ρόλο στην επομένη των επερχόμενων εκλογών.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας με πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Άνετα μιλάς και για «τζάκι». Μετά από τις «κλασσικές» σπουδές του στα καλύτερα σχολεία (Κολέγιο Αθηνών, Amherst και Harvard) έγινε ο νεότερος ποτέ εκλεγμένος Βουλευτής στα 26 του χρόνια! Ωραία μέχρι εδώ. Δυστυχώς, στο Wikipedia τουλάχιστον, δεν βρήκα καμία άλλη πληροφορία για το που έχει εργαστεί, είτε πριν γίνει Βουλευτής ή ακόμη και κατά την περίοδο της «πολιτικής ξηρασίας» 1996-2004. Τίτλος τιμής πάντως η περήφανη αναφορά στο πέρασμα από την αναγκαία φοιτητική νεολαία του κόμματος.
Για να τον δέχτηκε στο ΜΒΑ του το Harvard, φαντάζομαι, εάν δεν είχε κάποια σημαντική εργασιακή εμπειρία – τουλάχιστον 3 χρόνια όπως συνηθίζεται – στη χειρότερη θα πρέπει να αποτελούσε κάποιο είδους σημαντικής εξαίρεσης! Συνήθως τα «σημαντικά» Πανεπιστήμια του εξωτερικού εξαιρέσεις κάνουν μόνο όταν έχουν α) διάνοιες, τις οποίες και πληρώνουν με δικούς τους πόρους να φοιτήσουν ή, β) όταν γίνονται κάποιες σημαντικές οικογενειακές δωρεές στο Ίδρυμα ή, γ) γενικά το Πανεπιστήμιο βλέπει απλά εν δυνάμει «κάτι» στον μελλοντικό φοιτητή… (Κάποια άλλη στιγμή θα μεταφέρω και την δική μου εμπειρία από μία ζάπλουτη συμφοιτήτρια μου γειτονικής μουσουλμανικής χώρας στο Λονδίνο). Μέχρι τώρα ουδέν μεμπτόν θα πείτε. Ορθώς! Άλλωστε πλείστοι μέσα στη Βουλή, ενίοτε και Πρωθυπουργοί, επιτυχημένοι και μη, είχαν παρόμοιο οικογενειακό και (μη) εργασιακό βιογραφικό.
Στην πολιτική, ο καθένας πρέπει να κρίνεται από τις πράξεις του.
Ποιό λοιπόν το δείγμα του πολιτικού Αντώνη Σαμαρά μέχρι τώρα; Πιο πολύ από ποτέ, τώρα, όσο πλησιάζουν οι εκλογές αυτό το ερώτημα με ταλανίζει όλο και περισσότερο. Σαν ταπεινός ψηφοφόρος, οι προσωπικές πολιτικές μου προσλαμβάνουσες για την πολιτική πορεία Σαμαρά συνοψίζονται ως ακολούθως:
Στην εποχή της Αλλαγής και του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ…»:
Ήμουν μπόμπιρας και είχα άλλα να ασχοληθώ. Δεν θυμάμαι.

Η εποχή της Κάθαρσης και της πτώσης του Ανατολικού Μπλοκ:
Ο νέος, ωραίος (παρά τα τεράστια γυαλιά) και χαμογελαστός πολιτικός που πρώτα έγινε υπουργός Οικονομικών μιας χώρας και μετά Υπουργός Εξωτερικών. Μετά άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία και περήφανα, ως πατριώτης, υπερασπίστηκε την ταυτότητα της Μακεδονίας …ως κάθε Έλληνας όφειλε. Έλεγα μέσα μου, και εγώ έτσι θέλω γίνω όταν μεγαλώσω. Να πολεμάω για τα ιδανικά που πιστεύω, να μην συμβιβάζομαι και εν ανάγκη να κάνω και θεαματική «έξοδο».
Ο τότε Πρωθυπουργός μίλησε για ασόβαρους χειρισμούς που εξέθεταν τη χώρα, ενώ ο ίδιος ο Σαμαράς κάποια χρόνια αργότερα, στους «Φακέλους» του Παπαχελά, παραδεχόταν ότι αν είχε υπομονή τότε, μετέπειτα θα ήταν ο επόμενος σίγουρος ηγέτης της παράταξης και η χώρα θα είχε εκ των πραγμάτων άλλη πορεία (το νόημα ήταν αυτό). Προτίμησε να ιδρύσει το δικό του κόμμα και να ηγηθεί άμεσα. Ηγέτης και πατριώτης με τσαγανό θεώρησα. Ανυπόμονος, επικίνδυνος και επιπόλαιος είπαν οι εχθροί του …στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Η Πολιτική Άνοιξη… που πότε δεν ήρθε:
Και ύστερα ήρθε η Άνοιξη… και του Vivaldi στις τηλεοράσεις μας (τελικά, αν και αυτή την εβδομάδα κλείνω τα 34, μερικές φορές εντυπωσιάζομαι με την εναπομείνασα μνήμη μου). Η τηλεόραση μας γέμισε νιάτα, ομορφιά, κλασσική μουσική, καινούριο αέρα, τσαγανό, μαγκιά και αντίσταση στο παλαιό κατεστημένο. Ο λόγος ήταν κοφτός, η στάση του σώματος και των χεριών όπως πρότειναν οι επικοινωνιολόγοι και τα σεμινάρια στο Harvard.
Το πείραμα δούλεψε μέχρι και τις εκλογές του 1996, όταν ο κραταιός «Εκσυγχρονισμός» είχε και παράπλευρες απώλειες. Το κόμμα πήρε την κατιούσα… και με εξαίρεση την Ευρωβουλή, ο Σαμαράς στη μνήμη μου «έγραψε» για την πάντα μάγκικη, κοφτή, λαϊκή, προσιτή απλότητα του — όποτε πλέον τον «έπαιζαν» τα Μέσα. Στα οικονομικά και στα εθνικά ήμασταν και σχετικά κοντά. Συμπαθής και με μοναχικό σχεδόν δρόμο πλέον.

Επανεμφάνιση επί Καραμανλισμού…και το αντίβαρο στο έτερο «Τζάκι»:
Ωριμάζοντας στο πολιτικό φθινόπωρο της περιόδου 1999-2004, ο Καραμανλής τον επαναφέρει στη ΝΔ. Στο τέλος εποχής της κυβέρνησης, γίνεται υπουργός σε ένα πόστο με ελάχιστο πολιτικό κόστος και με αμέτρητες προσλήψεις Καλαματιανών σε διάφορες θέσεις ακόμη και στο νέο μουσείο της Ακροπόλης, όπως ούρλιαζε ο αντίπαλος -λεφτά υπάρχουν- Τύπος της εποχής. Η επόμενη μέρα στο κόμμα ξεκινά και τα επικοινωνιακά προσόντα του δελφίνου Σαμαρά, για άλλη μία φορά, να «γράφουν» και στην κομματική κάλπη. Αν μη τη άλλο, ο Φοίνικας μέσα από μια μακρά απουσία, για τον πολιτικό χρόνο, αναγεννήθηκε έχοντας κάνει την ενδοσκόπηση και την αυτοκριτική του για λάθη του παρελθόντος. Μεγάλο προσόν για έναν Πολιτικό, θεώρησα.
Σαν έτοιμος από καιρό…
Λεφτά δεν υπήρχαν…αλλά ο Σαμαράς ήταν ενάντια στο μνημόνιο και αρχηγός πλέον της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια εκκρεμότητα από το παρελθόν είχε διευθετηθεί και τελικά, ίσως, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πολύ κρύο! Χώρος υπάρχει μόνο για μη συστημικά «τζάκια». Με τις προτεινόμενες λύσεις από τα Ζάππεια 1, 2, 3… το μνημόνιο ΔΕΝ ήταν μονόδρομος, το χρέος μπορούσε «συμμαζευτεί» σε 1,5 χρόνο. Πολιτικά ωριμότερος και με περισσότερη υπομονή από την εποχή με τους νεανικούς πειραματισμούς του, το ΠΑΣΟΚ φτάνει περίπου στο 10%.
Παρεμπιπτόντως οι νεότεροι μάθαμε, από επίσημα χείλη και σε prime time, ότι υπήρξε και σύντροφος για μικρό διάστημα γνωστής αοιδού. Παλιά, πίσω στην εποχή πριν την Αλλαγή.
Και μετά ήρθε το δημοψήφισμα. Πανικός! Παγίδευση ή μεθόδευση η συμμετοχή Σαμαρά στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου; Δεν ξέρω πιο από τα δύο είναι πιο (λιγότερο) τιμητικό για τον πολιτικό άνδρα. Η εξουσία είναι πιο κοντά. Σε απόσταση αναπνοής. Το ειδικό βάρος της διαφοράς από το δεύτερο κόμμα και ο εκλογικός νόμος, στη χειρότερη, σε μία κυβέρνηση συνεργασίας ίσως δίνει την διαπραγματευτική εκείνη δυνατότητα όπου ο αρχηγός του πρώτου κόμματος να γίνει πρωθυπουργός.
Η Ευρώπη θέλει και απαιτεί έναν «συστημικό» μελλοντικό παίχτη-συνομιλιτή. Το μνημόνιο 2 γίνεται μονόδρομος. Ο Σαμαράς προαλείφεται ως σωτήρας, που ανάλογα με τη συγκυρία και τις επικοινωνιακές κορώνες οι Εκλογές είτε είναι κοντά, ή λιγότερο κοντά, και ο λόγος είναι υπογραφή που άλλοτε είναι αυτονόητος και περιττός και άλλοτε «μπαίνει». Πάντα όμως με το πομπώδες, σίγουρο, μάγκικο σχεδόν υπεροπτικό ύφος πλέον, εκφοράς, έκφρασης και στάσης σώματος ενός αυριανού Πρωθυπουργού. Όντως αυτός Ανήρ, είναι πλέον ώριμος Πολιτικός. Έχει μάθει το παιχνίδι και απέχει λίγο από τον στόχο!
Αλλά ξεχάστηκα, ποιος (πρέπει να) είναι τελικά ο στόχος ενός πολιτικού…;
Στο παραπάνω φιλοσοφικό ερώτημα για να βρω απάντηση κρίνω σκόπιμο να ανατρέξω στο πρόσφατο άρθρο του γιατρού Δ. Παπαδημητριάδη, μήπως και βρω μια λύση έστω σε ότι αφορά τον ψυχισμό και τα κίνητρα ενός μελλοντικού ηγέτη της Χώρας. Προτείνω να κάνετε και εσείς το ίδιο. Μετά εάν έχετε την υπομονή, διαβάστε το βιογραφικό του Αντώνη Σαμαρά ή προσπαθήστε να θυμηθείτε και να αντιπαραβάλετε την πορεία του με τις δικές σας προσλαμβάνουσες ή στη χειρότερη, διαβάστε ξανά την παρούσα εξιστόρηση. Μια αντίστοιχη και με πολλές ομοιότητες, δυστυχώς, εξιστόρηση και ανάλυση θα μπορούσε να γίνει και για άλλους πρόσφατους Πρωθυπουργούς. Το «χ» φορές εξ αμαρτείν, ουκ λαού σοφού.
Από ηγέτης της διπλωματίας μας το ’93 χωρίς υπομονή, σε έναν πολιτικό σθένους διαγραφής διαφωνούντων Βουλευτών λόγω κομματικής πειθαρχίας (αλλά συμφωνούντων με την συνταγματική αρχή της «Συνείδησης» τους), σε οπορτουνιστή διασφάλισης παντός ικανού ποσοστού, έστω και δια της εκ δεξιών έκφρασης θαλπωρής. Τι είναι τελικά ο Αντώνης Σαμαράς;
http://maga.gr/2012/03/05/samaras-epikindynos/