Ο Σαμαράς, ο απόλυτος αχυράνθρωπος, το ανθρωπάκι αυτό...

Βίλλα Σαμαρά

Ο αντίπαλος μαθαίνει, και μαθαίνει γρήγορα. Ο Σαμαράς γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η Δευτέρα 14 Ιανουαρίου είναι η μέρα που θα θυμόμαστε για δεκάδες χρόνια ως τη μέρα της εθνικής ξεφτίλας και της απόλυτης παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας.

Γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η λίστα Λαγκάρντ έχει τόση λάσπη, που μπορεί να θάψει…αυτόν και ολόκληρη την κυβέρνηση. 

Του Βασίλη Καφετζόπουλου

Ο Σαμαράς, ο απόλυτος αχυράνθρωπος, το ανθρωπάκι αυτό που παρόλα αυτά βραβεύεται ως «πολιτικός της χρονιάς», γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Οι κραυγές του για την ανομία, τη βία, για τα κέντρα και τα παράκεντρα, φανερώνουν δύο πλευρές: Αφενός, είναι πασιφανές παραπέτασμα καπνού. Αντιπερισπασμός. Θα ήθελε κανείς να συζητάμε για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που παραδίδεται και με το νόμο στους δανειστές, στα εκτρώματα της λίστας Λαγκάρντ, για το Μπόμπολα της Χαλκιδικής, των εθνικών οδών και του Mega ή για τα μπουκάλια μπύρας; Η ερώτηση είναι ρητορική.

Δεύτερον, είναι επίδειξη δύναμης. Αλλά όπως κάθε ψευτόμαγκας, επίδειξη δύναμης κάνει εκεί που τον παίρνει. Και παρουσιάζει την σύλληψη 92 καταληψιών που ουσιαστικά παραδόθηκαν στην αστυνομία (αλήθεια, γιατί;) ως μέγιστο κατόρθωμα. Και προσπαθεί να εδραιώσει την κυριαρχία του στον ελληνικό λαό όχι ως πρωθυπουργός, αλλά ως βασιλιάς του 12ου αιώνα. Διά του φόβου και της δύναμης. Ποιός, ο Σαμαράς, που μόνο καφέ δε σερβίρει στη Μέρκελ. Γιατί την Ελλάδα την έχει ήδη σερβίρει.

Είναι τυχαίο ότι ο συνήθης εργολάβος τέτοιων «εκκαθαρίσεων» και αντιπαραθέσεων, η Χρυσή Αυγή, έμεινε έξω από το χορό; Ένα χορό που σε γενικές γραμμές, δεν είναι και πολύ μακριά από τις αντιλήψεις της. Μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, λοιπόν, για τον χερ Σαμαρά. Και επιβλητικός, και μακριά από τα σκάνδαλά του. Το κράτος και όλο το πολιτικό σύστημα απευθύνει μια ερώτηση, θέτει μια θεματολογία. Πεινάς; Κρυώνεις; Εξαγριώνεσαι με τα σκάνδαλα; Δεν έχει σημασία, μη γίνεσαι πεζός. Σημασία έχει το γκαζάκι.

Τι λες για το γκαζάκι; Υπάρχουν διάφορες πιθανές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχουν απαντήσεις που υπερασπίζονται κάποιες δημοκρατικές κατακτήσεις, αν και τώρα αυτές είναι και εκφυλισμένες, και μακριά από τους σκοπούς που γεννήθηκαν για να εξυπηρετούν. Υπάρχουν και απαντήσεις στο μήκος κύματος του απεταξάμην.

Υπάρχει όμως «σωστή» απάντηση; Και μια απάντηση δε κρίνεται από την ιδεολογική της τεκμηρίωση, ούτε από τις προθέσεις της. Κρίνεται από το τι παράγει. Η πολιτική δε γίνεται με ιδεολογία. Και κάθε δεδομένη απάντηση, είτε πιο «αριστερή», είτε πιο «δεξιά», είναι εξίσου χρηστική, για το σύστημα, ή μη χρηστική, για τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό. Ούτε με τους εξεγερμένους, ούτε με τους νοικοκυραίους, αλλά με τις νοικοκυρές

Αυτού του είδους η σκέψη, η ενασχόληση ενός μεγάλου δυναμικού του προοδευτικού και αριστερού χώρου, η σπατάλη δυνάμεων αλλά και ανθρώπων, είναι ενδεικτική της επικράτησης της απολιτικής ακόμη και στις γραμμές μας.

 Όταν ο αντίπαλος επιχειρεί έναν αντιπερισπασμό, η αυθόρμητη αντίδραση είναι να μετακινηθούμε εκεί, εκεί όπου έχει θόρυβο, εκεί όπου γίνεται το νταβαντούρι. Δεν είναι όμως και η ενδεδειγμένη αντίδραση, η πολιτική αντίδραση της αποκάλυψης και της ενίσχυσης του μετώπου που πρόκειται να χτυπηθεί συνεχεία του αντιπερισπασμού. Η αυθόρμητη διολίσθηση όλου αυτού του δυναμικού αγωνιζόμενων ανθρώπων προς την ενστικτώδη αντίδραση χωρίς σκέψη για το τι παράγει αυτό, υποδηλώνει αυτήν ακριβώς την ένδεια και την υποταγή σε εύκολα, αυθόρμητα σχήματα.

Δίνουμε εύκολα στο Σαμαρά αυτή τη μάχη. Τη μάχη των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Τη μάχη της λίστας Λαγκάρντ. Ας μη χάσουμε αυτές τις μάχες τόσο εύκολα. Και αν τις κερδίσουμε, έχουμε να κερδίσουμε πολλά περισσότερα, πολλούς παραπάνω ελεύθερους χώρους και το κυριότερο, πολλούςπαραπάνω ελεύθερους ανθρώπους.

Maga μου O αντίπαλος μας χρησιμοποιεί στρατηγικά του πλεονεκτήματα σε αυτή τη μάχη ενάντια στη «βία και την ανομία». Καταρχήν, χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς των ΜΜΕ και ολόκληρη την κρατική μηχανή, με αιχμή την αστυνομία.

Σε δεύτερο επίπεδο, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το ιδεολόγημα του ευρωπαϊσμού και την προοπτική διαμόρφωσης «ευρωπαϊκού» κόμματος με τις επιχειρούμενες αναμρφώσεις του πολιτικού σκηνικού, να χτίσει προφίλ σταθερού ηγέτη – πεφωτισμένου βασιλιά, να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Αν πρέπει, είναι αναγκαστικό, να δώσουμε αυτήν τη μάχη, ας επικεντρωθούμε εκεί. Ας εστιάσουμε ακριβώς στην αποκάλυψη αυτών των χαρακτηριστικών, και τη στέρηση αυτής της πρωτοβουλίας. Γιατί τον πόλεμο δεν τον κερδίζουν μόνο πολλές μικρές μάχες. Τον κερδίζουν και η απόσπαση στρατηγικών πλεονεκτημάτων του αντιπάλου, και η οικοδόμηση των δικών μας πλεονεκτημάτων. Και σε αυτό υπολειπόμαστε σφόδρα, ενώ το σύστημα μια χαρά την κάνει τη δουλειά του.

Θα είναι νίκη να μη κλείσουν και άλλοι κατειλημμένοι χώροι; Πιθανόν ναι. Θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ του ελληνικού λαού; Σίγουρα όχι. Γιατί δεν έχει καμία σχέση με μια πλατιά κίνηση και με πραγματικά προβλήματα που αυτή τη στιγμή δημιουργούν υλικούς όρους για μεγάλες, τεράστιες εκρήξεις. Εκρήξεις εκατομμυρίων νοικοκυραίων.

Απεταξάμην Μήπως η εύκολη λύση είναι να καταδικάσουμε; Να αποκηρύξουμε, να αποπέμψουμε; Εάν υπάρχει μία συμφωνία ό,τι κατακτήσεις όπως το άσυλο, έννοιες όπως η δημοκρατία, η αντίσταση και ο αγώνας δέχονται όντως μια επίθεση σήμερα, εάν υπάρχει όμως και μια συμφωνία ότι η μορφή που αυτές οι κατακτήσεις έχουν, έχει απομακρυνθεί από τις έννοιες που υπερασπίζονται, τότε όχι, δεν είναι λύση. Όχι, γιατί δεν υπάρχει σωστή και λάθος τοποθέτηση, παρόλο που υπάρχει δεξιόστροφη και αριστερόστροφη. Όπως δεν απαντάει κανείς στην Τρέμη για το εάν είναι με την «ένοπλη και αιματηρή επανάσταση», όχι γιατί δεν είναι, αλλά γιατί ξέρουμε τι εννοεί ο Μπόμπολας που της το ψιθυρίζει στο αυτί.

Η αριστερή τοποθέτηση είναι η τοποθέτηση που απελευθερώνει τη σκέψη του ανθρώπου που κυκλοφορεί με το μπουφάν στο σπίτι από το κρύο και θέλει και μπορεί να αντιδράσει τώρα, σήμερα. Το πεδίο αντιπαράθεσης της αριστεράς και της δεξιάς δεν είναι η Βίλλα Αμαλίας. Αυτό είναι το πεδίο που έχει επιλέξει ο αντίπαλος επειδή τον συμφέρει. Υπάρχουν φορές που κάποιες μάχες δε πρέπει να δωθούν, για να κερδηθεί ο πόλεμος. Ούτε όμως και να παραδοθούμε. Το πεδίο αντιπαράθεσης, αυτής της αντιπαράθεσης που δίνεται σήμερα και όχι αύριο ή χτες, είναι η δημοκρατία, η ανεξαρτησία, η αξιοπρέπεια. Η διέξοδος ή ο κατακρυμνισμός της χώρας. Η παράβλεψη αυτού του στοιχείου, ποιά δηλαδή είναι η μάχη που δίνει ο ελληνικός λαός σήμερα, συνιστά ηθελημένη παραδοχή ήττας σε αυτή.

Έχουμε δρόμο για τη διέξοδο Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διαβούμε. Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να αγωνίζεται για την επιβίωσή του, ακόμη και αν το κάνει σε σχετική απομόνωση από τους χιλιάδες αγωνιστές που πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας ενάντια στον Δένδια. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ενωθεί, και θα ενωθεί, για να κατακτήσει τη διέξοδο από τη σαπίλα που βιώνουμε. Ο Σαμαράς, ο άσχετος αυτός κατά τα άλλα πολιτικάντης, κατάφερε να μας εξωθήσει να ασχοληθούμε μια ολόκληρη εβδομάδα και παραπάνω με το θέμα των ονείρων του. Εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες ενός δυναμικού 10 χιλιάδων, ίσως και παραπάνω, ανθρώπων. Αδυναμίες προφανείς. Άλλοι με 10 χιλιάδες είχαν κοντέψει να πάρουν την εξουσία. Την πραγματική.

Ο Βασίλης Καφετζόπουλος είναι Υπ. Διδάκτορας Ιατρικής
http://paganeli.wordpress.com/2013/01/15/%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC/