Παιδιά, ξαπλωθείτε, να μπούμε στους τάφους

Αρθούρος Ρεμπώ από το  Enfance

Να μου νοικιάσουν επιτέλους αυτόν το τάφο, λευκασμένο με ασβέστη με τις γραμμές του τσιμέντου ανάγλυφες – πολύ μακριά κάτω από τη γη.

Ακουμπώ στο τραπέζι, η λάμπα φωτίζει πολύ ζωηρά τις εφημερίδες τούτες που είμαι ηλίθιος που τις ξαναδιαβάζω, αυτά τα βιβλία χωρίς ενδιαφέρον. 

Σε μια τεράστια απόσταση πάνω από το υπόγειό μου σαλόνι, τα σπίτια εμφυτεύονται, οι ομίχλες μαζεύονται. Η λάσπη είναι κόκκινη ή μαύρη. Πόλη τερατώδης, νύχτα χωρίς τέλος! 

Λιγότερο ψηλά υπάρχουν υπόνομοι. Στις πλευρές τίποτε άλλο από το πάχος της υδρογείου. Ίσως οι άβυσσοι του γαλάζιου, πηγάδια από φωτιά. Ίσως πάνω σ’ αυτά τα σχέδια ανταμώνουν φεγγάρια και κομήτες, θάλασσες και μύθοι. 

Στις ώρες της πίκρας φαντάζομαι σφαίρες από σάπφειρο, από μέταλλο. Είμαι κυρίαρχος της σιωπής. Γιατί μια θωριά από υπόγειο φεγγίτη θα χλώμιαζε στη γωνιά του θόλου;
 
                                                                                       

Του Θανάση ΚΑΡΤΕΡΟΥ στην ΑΥΓΗ

Δεν ξέρω, αλλά αυτή η τελευταία Κεντρική Επιτροπή, αν εξαιρέσεις την τελική της απόφαση, θα πρέπει νομίζω να ξεχαστεί γρήγορα. Να είναι παρένθεση και να αντανακλά μια παρένθεση στο κόμμα. Και δεν αναφέρομαι εδώ στα όχι, στα ναι, στα ναι μεν αλλά, στη διάσταση απόψεων. Και στην ενδημική, τον τελευταίο καιρό, αποθέωση του τακτικισμού - άλλα λέμε, άλλα εννοούμε κι άλλα κάνουμε. Αλλά στο γενικό κλίμα δυσθυμίας, δυστυχίας, ακόμα και πένθους, που χαρακτήριζε τις εργασίες από την αρχή μέχρι το τέλος.

Κατ' αρχήν κανείς δεν θυμάται ποτέ τον Τσίπρα τόσο βαρύ και απολογητικό. Η εισήγησή του ήταν από την αρχή ώς το τέλος μια προσπάθεια να εξηγήσει, να δικαιολογήσει, να απαντήσει. Και παρά το γεγονός ότι σε κάποια στιγμή δήλωσε περήφανος για τον τρόπο και την επιμονή με την οποία διαπραγματεύτηκε, διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται να δραπετεύσει, η εντύπωση που έμεινε είναι ότι κουβαλάει σταυρό. Και όχι μόνο σταυρό εσωκομματικό. Αλλά και σταυρό που έχει να κάνει με τη συμφωνία και τα συμπαρομαρτούντα.

Το όραμα, οι στόχοι, η αισιοδοξία, που χαρακτήριζαν πάντα τον λόγο και τη σκέψη του, απουσίαζαν πάντως. Το αύριο το περιέγραψε, και πολύ σωστά, σαν μια διαρκή μάχη, αλλά δεν έθεσε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Πότε θα αρχίσει αυτή η μάχη, με ποιους όρους, με ποιους μαχητές, με ποια χρονοδιαγράμματα, με ποιες προτεραιότητες; Κουράστηκε, θα πείτε, μετά από τόσους μήνες διαπραγματευτικής φθοράς και τόσες εβδομάδες εσωκομματικής παραφθοράς. Σωστό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα.

Και να σκεφτείτε ότι ο Τσίπρας, έτσι βαρύς, ήταν ο πιο αισιόδοξος απ' όλους. Διότι αυτό που ακολούθησε ήταν μια ατέλειωτη, ασήκωτη, γκρίζα παρέλαση ήττας. Στρατηγική ήττα, συντριπτική ήττα, διαπραγματευτική ήττα. Η ήττα, της ήττας, ω ήττα. Κι αυτό όχι μόνο από κείνους που έχουν σηκώσει μπαϊράκι. Αλλά από ομιλητές πάσης ηλικίας, φύλου, απόψεων. Υπήρξαν εξαιρέσεις, φυσικά. Αλλά η γενική εντύπωση στον ανυποψίαστο παρατηρητή είναι ότι έπεσε σε μαύρη τρύπα. Και κάποιοι έκλεισαν και το καπάκι από πάνω.

Και πώς να είναι αισιόδοξοι σε τόσο δύσκολη κατάσταση; Εμ στα δύσκολα τους χρειαζόμαστε αν όχι αισιόδοξους, τουλάχιστον αποφασισμένους τους κεντροεπιτρόπους. Α-πο-φα-σι-σμέ-νους! Γιατί από ρέκβιεμ ξέρουμε κι εμείς. Και εντάξει, μπορεί ο καθένας να είναι όσο θέλει προβληματισμένος. Αλλά να κηδεύουμε τον ζωντανό; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μακράν ισχυρότερο κόμμα, κυβερνά, διαθέτει έναν χαρισματικό πρωθυπουργό με μεγάλη κοινωνική στήριξη, κι εμείς τραγουδάμε "παιδιά, ξαπλωθείτε, να μπούμε στους τάφους;"

Αν επιμείνουμε πάντως έτσι, θα μας χώσουν σίγουρα εκεί, εκείνοι που προβάρουν κιόλας επικήδειους...