Όχι στους... κολλητούς και τους κόλακες

• Αρκετοί υπουργοί διάλεγαν ως συνεργάτες στα υπουργεία που τους ανατέθηκαν μόνον στελέχη της ίδιας συνιστώσας και ας είχαν μηδενική εμπειρία από διοίκηση και διακυβέρνηση
• ...καθήκον είναι να χρησιμοποιηθούν αξιοκρατικά οι πολύτιμες δυνάμεις που υπάρχουν στο κόμμα, στην κοινωνία και στους Έλληνες του εξωτερικού. Αν η κομματική γραφειοκρατία, που θα αντιδράσει, καταφέρει να εμποδίσει αυτή την προσπάθεια, το στοίχημα θα χαθεί και ο ελληνικός λαός δεν θα αντέξει επί μακρόν τον εγκλωβισμό του στις πολιτικές λιτότητας.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ στην ΑΥΓΗ


Μετά από έξι μήνες αριστερής διακυβέρνησης μπορούμε να πούμε, αφού άλλωστε το έχουν παραδεχτεί όλοι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πως η απειρία διακυβέρνησης που είχε και εξακολουθεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εμφανής και κόστισε χρόνο και χρήμα. Ώς ένα βαθμό αυτό ήταν φυσιολογικό. Όμως, όταν γνωρίζεις τα κενά και τις αδυναμίες σου, φροντίζεις να τα καλύψεις με κάθε τρόπο, διότι τα λάθη δεν τα πληρώνεις κυρίως εσύ που κυβερνάς, αλλά στο σύνολό του ο ελληνικός λαός και η εθνική οικονομία. Οι επιπτώσεις από τα capital controls στην αγορά και στην κοινωνία, που προσπαθεί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει, ελάχιστα απασχόλησαν και απασχολούν τον κομματικό μηχανισμό.

ΓΙΑΤΙ συσσωρεύτηκαν τόσα πολλά και εμφανή προβλήματα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ; Η βασική απάντηση είναι πως δεν πρόλαβε να γίνει καν κόμμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μία γραμμή και μία ενιαία αξιολόγηση στελεχών. Σε όλα τα όργανα του κόμματος ακόμα και στην κυβερνητική μηχανή, η εκπροσώπηση ήταν σχεδόν αναλογική με βάση τους εσωκομματικούς συσχετισμούς. Η πρόσφατη καταγραφή των στοιχείων των κομματικών μελών (εκπαίδευση, εργασιακή εμπειρία, κοινωνική δραστηριότητα κ.λπ.) ελάχιστα έως καθόλου αξιοποιήθηκαν. Μάλιστα αρκετοί υπουργοί διάλεγαν ως συνεργάτες στα υπουργεία που τους ανατέθηκαν μόνον στελέχη της ίδιας συνιστώσας και ας είχαν μηδενική εμπειρία από διοίκηση και διακυβέρνηση.

ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ λοιπόν τον παράγοντα απειρία, κρατάμε τον υποκειμενισμό αυτών που κάνουν τις επιλογές και συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη. Ενώ χρειάζονται ειδικούς με πολύτιμες εμπειρίες, οι περισσότεροι υπουργοί συνεχίζουν να στηρίζονται σε συνεργάτες κομματικούς φίλους. Φίλους που σε πολλές περιπτώσεις, για να καλύψουν τα ελλείμματα προσόντων, καταφεύγουν σε κολακείες έως και χαφιεδισμό για να αντιμετωπίσουν τους ανταγωνισμούς. Να αναφέρω ένα παράδειγμα: Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πασίγνωστος στον χώρο της Αριστεράς, από τους κορυφαίους σε θέματα φορολογίας, γνωστός στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, με δηλωμένη την πρόθεσή του να βοηθήσει αφιλοκερδώς, τους τέσσερις πρώτους μήνες διακυβέρνησης δεν... ενοχλήθηκε από κανέναν. Μετά, όταν κάποιο υπουργείο είχε ανάγκη, εντελώς τυχαία, μέσω άλλης πηγής, τον ανακάλυψαν και έσπευσε να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και ενώ θα περίμενε κανείς να συνεχιστεί αυτή η χρήσιμη συνεργασία, ξαφνικά έπεσε μαύρο! Βλέπετε, αν και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόταν από το ΚΚΕ Εσωτερικού, χώρια πως συσπείρωσε εναντίον του τη γραφειοκρατία του υπουργείου που αισθάνθηκε ότι απειλείται, καθώς αποκαλύπτονται οι αδυναμίες της στα δύσκολα και κινδυνεύουν θεσούλες και θεσάρες.

ΔΕΝ είναι εκτός κριτικής το Μέγαρο Μαξίμου καθώς και εκεί η απειρία είναι ευδιάκριτη και ομολογημένη. Το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο μπορεί ένας ηγέτης να καλύψει τις ανάγκες, όπως αυτές αποκαλύφθηκαν οδυνηρά όλη αυτήν την περίοδο των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως ο πρωθυπουργός χρειάζεται επειγόντως έναν άτυπο κύκλο συνομιλητών με μεγάλη εμπειρία και ευφυΐα ώστε να είναι σε θέση να τσεκάρει τις εισηγήσεις που του υποβάλλονται. Αυτό το είχαν καταφέρει καλά σε μεγάλο βαθμό τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αν ο πρωθυπουργός γνωρίζει άλλον, καλύτερο τρόπο, ας επιλέξει αυτό που νομίζει ως πλέον χρήσιμο και αποτελεσματικό. Η πολιτική στα επίπεδα της διακυβέρνησης κράτους και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες, σαν αυτές που βιώνουμε σήμερα, είναι εξαιρετικά δύσκολη και σίγουρα η εμπειρία είναι το πολυτιμότερο προσόν.

ΕΙΝΑΙ γνωστό άλλωστε ότι στις τελικές διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς για τη συμφωνία που προέκυψε σημαντική ήταν η εξωτερική βοήθεια, η συμβολή των τεχνοκρατών του Γαλλικού υπουργείου οικονομικών. Πάντως, στο πλαίσιο επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε από λέσχη ιδεών και απόψεων να γίνει σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα, πρώτιστο, εθνικής σημασίας -θα έλεγα- καθήκον είναι να χρησιμοποιηθούν αξιοκρατικά οι πολύτιμες δυνάμεις που υπάρχουν στο κόμμα, στην κοινωνία και στους Έλληνες του εξωτερικού. Αν η κομματική γραφειοκρατία, που θα αντιδράσει, καταφέρει να εμποδίσει αυτή την προσπάθεια, το στοίχημα θα χαθεί και ο ελληνικός λαός δεν θα αντέξει επί μακρόν τον εγκλωβισμό του στις πολιτικές λιτότητας.


dchristou52@gmail.com