Aφαίρεση και αποστασία

Ας ελπίσουμε ότι η ιστορία θα τους ξεχάσει αφού δεν φαίνεται  ότι θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους....και καλύτερα γι αυτούς.

Νίκος Κιάος στην Εφημερίδα των Συντακτών


Στην πρακτική αριθμητική μία από τις πράξεις είναι η αφαίρεση. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει Μαθηματικά, όπως ο Π. Λαφαζάνης, για να το γνωρίζεις. Προφανώς και το γνωρίζει πάρα πολύ καλά.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν η πράξη της αφαίρεσης αναφέρεται ή βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική. Κι αυτό ακριβώς το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο Π. Λαφαζάνης. Διότι οι δικοί του βουλευτές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, με την καταψήφιση στη Βουλή της κυβέρνησής τους στα συγκεκριμένα νομοσχέδια, όπως πριν από αυτά όταν λιγότεροι δεν ψήφισαν την κυβέρνησή τους για τη διαπραγμάτευση, εγνώριζαν καθαρά ότι οι αρνητικές ψήφοι τους αφαιρούνται από τον όλο αριθμό των βουλευτών της κοινοβουλευτικής ομάδας τους.

Αυτή ακριβώς η αφαίρεση είναι που παίρνει (και πήρε) την πολιτική διάσταση της αποστασίας. Φυσικά το ευφυολόγημα «καταψηφίζω αλλά στηρίζω» δεν μπορούσε να σταθεί και μόνο αστείο ήταν.

Προφανώς οι ενεργήσαντες διά της πράξεως της αφαιρέσεως οδήγησαν μοιραία στην πτώση της κυβέρνησης και στις εκλογές.

Εχουμε, τρόπον τινά, επανάληψη του πολιτικού συμβάντος πριν από 50 χρόνια, της αποστασίας. Τότε βουλευτές της Ενωσης Κέντρου αποστάτησαν (από τότε έμεινε ο πολιτικός όρος) και έριξαν την κυβέρνησή τους του Γ. Παπανδρέου. Τώρα οι εκ του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν το ίδιο. Τότε η αποστασία έγινε σε τρεις δόσεις, τώρα απλώς επαναλήφθηκε στη Βουλή κατά τις ψηφοφορίες. Τότε ήταν επικεφαλής ο υπουργός της Ε.Κ., Κ. Μητσοτάκης, τώρα ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Λαφαζάνης.

Οσο κι αν ακούγεται «τρελό», το παζλ στην αποστασία συμπληρώνεται και με τον πρόεδρο της Βουλής, τότε ήταν ο Γ. Αθανασιάδης-Νόβας, τώρα είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Μπορεί τα κίνητρα ή οι προθέσεις των αποστατών στις δύο περιπτώσεις να διαφέρουν. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Εριξαν την κυβέρνησή τους.

Κι αυτό ακριβώς είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου, οι οποίες γίνονται αναπόφευκτα μετά τη σύγχρονη αποστασία. Ολα τα άλλα περί συμφωνίας, περί προγραμμάτων, περί αριστερής πολιτικής κ.λπ. είναι παραγέμισμα, είναι σάλτσα, είναι προσπάθεια εξήγησης και δικαιολογίας.

Τότε οι αποστάτες επικαλέστηκαν τη δημοκρατία και την Ε.Κ., το κόμμα τους, με χαρακτηριστική την επίθεση στον Γ. Παπανδρέου του Ηλ. Τσιριμώκου (αχ, αυτή η Αριστερά...) όταν αποχωρώντας από την Ε.Κ. τον είχε κατηγορήσει ότι «είχε ταυτίσει τη δημοκρατία με τον εαυτό του».

Τώρα οι αρχηγοί της σύγχρονης αποστασίας οικειοποιούνται το πρώην κόμμα τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, οικειοποιούνται και διαστρέφουν το «όχι» του δημοψηφίσματος και κατηγορούν για αντισυνταγματικές ενέργειες, για εκτροπή κ.λπ. όχι μόνο τον Αλ. Τσίπρα αλλά και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλο. Τον ρόλο αυτό φαίνεται πως τον έχει επωμισθεί κυρίως η πρόεδρος της Βουλής. Μάλλον κοροϊδία και καρικατούρα δείχνουν αυτά.

Τότε έπεσε η πρώτη κυβέρνηση δημοκρατικής αλλαγής, παρά τα λάθη και τους συμβιβασμούς της, 15 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου.

Τώρα έπεσε η πρώτη κυβέρνηση Αριστεράς με παραλείψεις, λάθη και συμβιβασμούς, αλλά και με απήχηση, στήριξη και ελπίδα και στην Ευρώπη.

Τότε συνήργησαν δυναμικά στηρίγματα του καθεστώτος, Παλάτι, Στρατός, ΚΥΠ, παρακράτος μαζί με τον απαραίτητο αμερικανικό παράγοντα. Τώρα, από τον Ιανουάριο ακόμα δυναμικά στηρίγματα μεταξύ των εταίρων-δανειστών, εγχώριες πολιτικές φίλιες προς αυτά δυνάμεις, ΜΜΕ συνήργησαν στη λεγόμενη αριστερή παρένθεση. Είναι και ο φόβος για τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Εξ αντικειμένου, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι προς την ίδια κατεύθυνση ήταν και οι αποστάτες, ασχέτως αν είχαν άλλη αφετηρία. Τότε άνοιξε ο δρόμος για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.

Τώρα δεν φαίνεται παρόμοιος κίνδυνος. Είναι φανερή όμως από τα στηρίγματα εκτός και εντός Ελλάδος η προσπάθεια παλιννόστησης της Δεξιάς ή του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση όπου είναι. Ηδη από το καλοκαίρι μιλούσαν για κυβέρνηση ειδικού σκοπού, μετά για κυβερνήσεις συνεργασίας, για κυβερνήσεις ευρύτατης νομιμοποίησης (!) με σκοπό να εντάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημά τους, αγνοώντας ή καταπατώντας τη διαφορετικότητα στην οποία ομνύουν.

Και οι σύγχρονοι αποστάτες θέλουν, επιδιώκουν να μπει στο ίδιο κάδρο με τους έως χθες άλλους αντιπάλους και ο έως χθες κορμός, η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός που ήταν μαζί. Με ιδιαίτερη επιθετικότητα στον έως χθες ηγέτη τους που είναι ο εχθρός.

Οσο για τους εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτόγνωρη η κατάσταση. Αλλά η πολιτική είναι σκέψη, στάθμιση και προοπτική. Η μιζέρια και η γκρίνια έφεραν το αποτέλεσμα που βλέπουμε. Οταν στηρίζεις, στηρίζεις κανονικά, χωρίς αστερίσκους και ρίχνεσαι στη μάχη.

Οι αποστάτες του 1965 έκαναν το Φιλελεύθερον Δημοκρατικόν Κέντρον (ΦΙΔΗΚ). Οι αποστάτες του 2015 έκαναν τη Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε.). Η πολιτική έκφραση της αποστασίας είναι η δημιουργία του κόμματος.