Οι ευθύνες του Τσίπρα

Στους παραδοσιακούς αριστερούς δεν πολυαρέσει να επικεντρώνεται η συζήτηση στα πρόσωπα, όμως αυτή η νίκη είχε την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

• Ο Τσίπρας όμως είχε διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Είχε την άποψη ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση θα βοηθήσει τα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη στις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν μπροστά τους. Κι αν τα αριστερά κόμματα βγουν ενισχυμένα από τις κάλπες, αυτό θα λειτουργήσει υπέρ της κυβέρνησής του στις πολύ δύσκολες διαπραγματεύσεις που έρχονται με τους δανειστές, οι οποίοι έχουν αρχίσει να δείχνουν ξανά τα δόντια τους.

Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


Η προχθεσινή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογραφή: Αλέξης Τσίπρας. Ο ρόλος του σ’ αυτές τις εκλογές και βεβαίως στο δημοψήφισμα ήταν καθοριστικός. Δεν ήταν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που πίστευαν και ήθελαν τη νίκη. Μερικά από τα πιο εμβληματικά στελέχη του κόμματος άργησαν να εμπλακούν στη μάχη και όταν το έκαναν διεκπεραίωσαν την αποστολή τους τυπικά, από υποχρέωση και χωρίς πάθος.

Αλλα σκεπτόμενα ιδιοτελώς (άσε τον αρχηγό να βγάλει το φίδι από την τρύπα), άλλα απογοητευμένα από το Μνημόνιο και τη διάσπαση δεν είχαν το κουράγιο (για ενθουσιασμό ούτε λόγος) να συγκρουστούν με τον αντίπαλο και τους πρώην συντρόφους τους και άλλα δεν έκρυβαν στις ιδιωτικές συζητήσεις τους την επιθυμία τους να επιστρέψει το κόμμα στην αντιπολίτευση για να μην υποχρεωθεί να διαχειριστεί μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, από την οποία προέβλεπαν -και συνεχίζουν να το φοβούνται- ότι θα βγει βαριά λαβωμένο.

Ο Τσίπρας όμως είχε διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Είχε την άποψη ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση θα βοηθήσει τα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη στις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν μπροστά τους. Κι αν τα αριστερά κόμματα βγουν ενισχυμένα από τις κάλπες, αυτό θα λειτουργήσει υπέρ της κυβέρνησής του στις πολύ δύσκολες διαπραγματεύσεις που έρχονται με τους δανειστές, οι οποίοι έχουν αρχίσει να δείχνουν ξανά τα δόντια τους.

Στους παραδοσιακούς αριστερούς δεν πολυαρέσει να επικεντρώνεται η συζήτηση στα πρόσωπα. Γι’ αυτούς προέχουν η ισχυρή παρουσία του κόμματος, η διείσδυσή του στην κοινωνία και η δράση των μαζών, ενώ οι ηγετικές φυσιογνωμίες απλώς μεσολαβούν και υπηρετούν, στο πλαίσιο που ορίζει το κόμμα, τον βασικό σκοπό.

Από την Ιστορία φυσικά ξέρουμε ότι τα πρόσωπα χωρίς λαϊκή υποστήριξη δεν μπορούν να δημιουργήσουν γεγονότα μεγάλης σημασίας, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι κόμματα και κινήματα χωρίς εμπνευσμένες ηγεσίες καθηλώνονται σε χαμηλά ποσοστά ή φυλλορροούν.

Για να πάμε και στην «περιοχή των υποθετικών ερωτημάτων», όπως λέει ο Τέρι Ιγκλετον: Αναρωτιέται κανείς αν θα είχε ξεσπάσει η ρώσικη επανάσταση κι αν θα είχαν επικρατήσει οι μπολσεβίκοι χωρίς τον Λένιν και τον Τρότσκι. Ωστόσο, θα είναι ολέθριο λάθος για τον Τσίπρα αν μείνει σ’ αυτήν τη σχέση που έχει οικοδομήσει με τμήματα του πληθυσμού.

Ούτε ο ίδιος είναι Ανδρέας Παπανδρέου ούτε η Αριστερά έχει ανάγκη μεσσίες αυτού του είδους ούτε η εποχή προσφέρεται για σφιχτά αρχηγικά μοντέλα.

Οφείλει χωρίς καθυστέρηση να ανασυγκροτήσει το κόμμα του, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος (φραξιονισμός, γραφειοκρατικοποίηση), να συνδέσει τον κομματικό με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, να θεραπεύσει τις πληγές που προκάλεσε η ρήξη στο εσωτερικό του και να θέσει προς συζήτηση σε συλλογικές διαδικασίες και με δημοκρατικό τρόπο τους στόχους, τις προτεραιότητες και τα μέσα.

Και το κυριότερο: να μην επιτρέψει ούτε την περιθωριοποίηση ούτε την κρατικοποίηση του κόμματος. Και βεβαίως να κρατηθεί μακριά από τους γυρολόγους και τους επαγγελματίες κόλακες που θα σπεύσουν να του προσφέρουν τις δήθεν ανεκτίμητες υπηρεσίες τους.

Ανάγωγα

Ποιον Ευρωπαίο ηγέτη είχε ενημερώσει ο Τσίπρας για την πρόθεσή του να κάνει εκλογές; Τον Φρανουσά Ολάντ. Ποιος Ευρωπαίος ηγέτης ήταν πολύ ενθουσιασμένος με τη νίκη του Τσίπρα, λέγοντας ότι είναι ένα σημαντικό μήνυμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά; Ο Φρανσουά Ολάντ. Για Ολαντρέου καλά τα πάει...