Πολλές φορές συγχέουμε τον οραματιστή με τον μηδενιστή και τον φαντασμένο.
Ο οραματιστής επιχειρεί σε κάτι πραγματοποιήσιμο που περιλαμβάνει τους πάντες και όχι μόνο τον εαυτούλη του.
Ο φαντασμένος επιχειρεί έχοντας υπερεκτιμήσει το εγώ του και πάντα προς ιδίων όφελος...είτε υλικό είτε ηθικό.
Ο μηδενιστής δεν επιχειρεί καθώς γι αυτόν όλα οδεύουν προς το κακό.
Η λεγόμενη "αριστερή μελαγχολία" είναι ο συνδυασμός μηδενιστή με φαντασμένου...φαντασμένου που υποτιμά τις δυνατότητές του.
Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri
Καιρό είχαμε να δούμε την Ελλάδα στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος για «καλό σκοπό»…
Το ζήσαμε το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα που διεθνοποίησε όχι μόνο το ελληνικό ζήτημα αλλά και το γερμανικό πρόβλημα της Ευρώπης…
Η προσφυγή στο λαό με όρους άμεσης Δημοκρατίας, έδωσε νέο περιεχόμενο στο κινηματικό ρόλο της κοινωνίας, ύψωσε την ελληνική σημαία στις πρωτεύουσες όλου του κόσμου και το ηθικό των λαών στα ύψη…
Το τρίτο μνημόνιο γείωσε μεν το αίσθημα ανάτασης και τη δυναμική της αμφισβήτησης, αλλά δεν την ακύρωσε, όπως θα επιθυμούσαν «αι ημέτεραι δυνάμεις» του νεοφιλελευθερισμού εκτός και εντός…
Κάθε άλλο κιόλας αν δει κανείς αναγωγές και …περιαγωγές, που διασυνδέουν πολιτικά δεδομένα του εσωτερικού με εκείνα του εξωτερικού…
Οι ποιοτικές αναλύσεις του εκλογικού θριάμβου καταδεικνύουν μια πρωτοφανή διεισδυτικότητα του Α. Τσίπρα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, με όρους προοδευτικότητας, παρά τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις που οδήγησαν στη αποφράδα 12η Ιουλίου…
Με ένα πολιτικό κεφάλαιο δομημένο στη στρατηγική αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρώπη και με το λαϊκό παράγοντα για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Αλ.Τσίπρας επιχειρεί τον ανατοκισμό και πέραν του Ατλαντικού…
Το ταξίδι στην Αμερική τα έχει όλα… Επαφές με όλους τους ξένους ηγέτες, συμφωνίες σε όλα τα μείζονα ζητήματα, αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στο νέο τοπίο που διαμορφώνει η μεταβατική εποχή, διεθνές ενδιαφέρον για το ελληνικό ζήτημα, πολιτικές εκδηλώσεις παγκόσμιας εμβέλειας, όπως αυτή του ιδρύματος Κλίντον και το κυριότερο διεθνοποίηση του χρέους ως πρόβλημα της χρηματοπιστωτικής «δικτατορίας» που επέβαλε η γερμανική τακτική στο Νότο…
Η άλλη όψη της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή ή ο διεμβολισμός της από την πολιτική, μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας των τεχνικών του χρήματος και της Μαύρης Διεθνούς που έλιωσε χώρες και λαούς…
Με την Ελλάδα σε ρόλο καταλύτη…
Ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Το στοίχημα της ιστορικής πολιτικής μεταβολής που πέτυχε ο ελληνικός λαός, την ώρα που η δυσαρέσκεια για τη λιτότητα στην Ευρώπη στρέφεται στην Ακροδεξιά, δεν είναι η «σοσιαλιστική» επανάσταση…
Είναι η ανατροπή των κατεστημένων ανθρωποφαγικών δομών της Ευρώπης και η συγκρότηση ενός προοδευτικού Μετώπου που θα επαναφέρει την πολιτική και τη Δημοκρατία…
Για τα άλλα, θα φροντίσει η Ιστορία όταν έρθει η ώρα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου