- Η βασική αιτία του διχασμού της έγκειται, κατά τη γνώμη μου, στο πώς κατανοεί, ενσωματώνει και χειρίζεται, οποτεδήποτε τίθεται, το πολιτικό πρόταγμα της κυβερνητικής ευθύνης.
- Η Αριστερά απέναντι σε καθοριστικά πολιτικά διλήμματα, σε στρατηγικές επιλογές, εκδηλώνει υπαρξιακές κρίσεις ταυτότητας και οδηγείται σε διασπάσεις.
- Υπό την πίεση της λήψης απόφασης, αντιδρά ο καλά κρυμμένος σε καιρό ηρεμίας διπολισμός του χαρακτήρα της,
- Οι διαφωνούντες επικριτές της συσσωματώνονται ψυχολογικά γύρω από το αλάθητο της δικής τους ανάλυσης. Υπερθεματίζουν τις απόψεις τους εμμονικά, προσπερνούν αβίαστα τον διάλογο και ασεβούν απέναντι στην πλειοψηφία, απαράβατη αρχή κάθε συλλογικότητας.
- Πολλά μπορούν να ειπωθούν προκειμένου να ψηλαφιστεί η αυτοκαταστροφική σχιζοφρένεια της Αριστεράς, η οιδιπόδεια σχέση της με την ιδεολογία και τους πατέρες.
- Τώρα μπροστά μας, επείγουσα και επιτακτική, προβάλλει η ανάγκη να σκεφτούμε ψύχραιμα, να δράσουμε αποφασιστικά και να εκλέξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Εβίτα Καραγεώργου* στην Εφημερίδα των Συντακτών
Τι συμβαίνει στην Αριστερά την ώρα των κρίσιμων επιλογών;
Γιατί η ιστορία της ταυτίζεται με ένα συνεχές διαδοχικών διασπάσεων;
Ποια διακριτή ταυτότητα πιστοποιείται πίσω από το πλήθος των επιθέτων και των αυτοπροσδιορισμών της;
Ερωτήματα σαν κι αυτά σαφώς δεν απαντώνται εύκολα. Τίθενται όμως εύλογα με περισσή ένταση, σε στιγμές ιστορικές, όπως αυτές που διανύουμε.
Η βασική αιτία του διχασμού της έγκειται, κατά τη γνώμη μου, στο πώς κατανοεί, ενσωματώνει και χειρίζεται, οποτεδήποτε τίθεται, το πολιτικό πρόταγμα της κυβερνητικής ευθύνης.
Στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς καθίσταται, νομίζω, προβληματική η σχέση μεταξύ θεωρίας και εφαρμογών, διακηρύξεων και δυνατοτήτων, λόγων και πράξεων. Μεταξύ οράματος και πολιτικής πρακτικής.
Η συγκρότηση της Αριστεράς υπαγορεύεται από την ισχυρή ιδεολογική αναφορά σε έναν πανανθρωπισμό, ηθικά φορτισμένο με αξίες καθολικές, όπως η κατάργηση της εκμετάλλευσης, η ισότητα, η δικαιοσύνη.
Τα συνθήματά της, μακρόπνοα μα και αόριστα, δύσκολα γειώνονται σε πολιτικό πρόγραμμα στον ρεαλισμό του παρόντος.
Μολονότι η θητεία στην «αστική» διακυβέρνηση, η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, διακηρύσσεται ως καταστατικός πολιτικός στόχος, η ουσία των συνεπαγωγών της δεν φαίνεται να γίνεται εντέλει αντιληπτή από το σύνολο των δυνάμεών της, όσων φυσικά ορίζονται ως κοινοβουλευτικές.
Η λογική των μικρών βημάτων και των επιμέρους συμβιβασμών, η εκτίμηση των δυνατοτήτων και η κίνηση εντός αυτών, η πρόσκαιρη αναδίπλωση, μια αναγκαστική υπαναχώρηση και προσωρινή συμμαχία προσλαμβάνονται θυμικά από μερίδα των εκφραστών της, ως απλή διαχείριση, ως προδοσία, ως απεμπόληση του οράματος.
Η ρεαλιστική πολιτική οσάκις ασκείται δεν κατανοείται εύκολα, δεν γίνεται ομόθυμα αποδεκτή, ως μέρος του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, ως στάδιο του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού.
Για ορισμένους, η προσδοκία του μεγάλου ασφυκτιά εντός των ορίων αναγνώρισης και παραδοχής του εφικτού.
Η Αριστερά απέναντι σε καθοριστικά πολιτικά διλήμματα, σε στρατηγικές επιλογές, εκδηλώνει υπαρξιακές κρίσεις ταυτότητας και οδηγείται σε διασπάσεις.
Εμποδίζεται να δρα ως ενιαίο πολιτικό υποκείμενο. Διασπάται εύκολα, με την ευθραυστότητα μιας αβέβαιης συγκόλλησης μεταξύ των μελών, σε αντιδιαστολή με την οργανωτική της συγκρότηση.
Υπό την πίεση της λήψης απόφασης, αντιδρά ο καλά κρυμμένος σε καιρό ηρεμίας διπολισμός του χαρακτήρα της, ο αντιφατικός εαυτός της, η εγγενής παθολογία της να μην εννοεί τις ίδιες τις εξαγγελίες της, να μην πραγματώνει τις δεσμεύσεις της, να αναιρεί τη συνέπεια των πράξεών της.
Οι διαφωνούντες επικριτές της συσσωματώνονται ψυχολογικά γύρω από το αλάθητο της δικής τους ανάλυσης. Υπερθεματίζουν τις απόψεις τους εμμονικά, προσπερνούν αβίαστα τον διάλογο και ασεβούν απέναντι στην πλειοψηφία, απαράβατη αρχή κάθε συλλογικότητας.
Αναπαράγουν τον ασυγκράτητο εγωισμό της αυθεντίας, με έκδηλη την υπεροψία αγωνιστικής και ιδεολογικής συνέπειας, έναντι της αντίδικης πολιτικής θέσης. Οδηγούνται στη λογική της διάσπασης με μία άνεση παιδαριώδη, ολωσδιόλου ασύμβατη με το κύρος και τις υποχρεώσεις πολιτικών προσώπων που συγκροτούν κόμμα, ψηφίζονται και κατέχουν θεσμική ιδιότητα.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν προκειμένου να ψηλαφιστεί η αυτοκαταστροφική σχιζοφρένεια της Αριστεράς, η οιδιπόδεια σχέση της με την ιδεολογία και τους πατέρες.
Μετά τις εκλογές θα έχει πολύ μεγάλο θεωρητικό ενδιαφέρον να αναζητηθούν απαντήσεις πολύπλευρες, ικανές να προσεγγίσουν εκ νέου την έννοια του αριστερού κόμματος και κινήματος.
Τώρα μπροστά μας, επείγουσα και επιτακτική, προβάλλει η ανάγκη να σκεφτούμε ψύχραιμα, να δράσουμε αποφασιστικά και να εκλέξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Είναι ώρα να αναγνωρίσουμε δίκιο στη λογική, στη ρεαλιστική εκτίμηση και την προωθητική τροπή που έδωσε στις πολιτικές εξελίξεις η υπεύθυνη ηγεσία του Τσίπρα. Ωρα να κερδίσουμε την εκλογική αναμέτρηση, για τη μεγάλη μάχη της ανάταξης της Ελλάδας και του λαού μας.
Τα υπόλοιπα, ας τα αναμοχλεύσουμε με ησυχία, όταν θα έχουμε ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και την εξουσιοδότηση να διαχειριστούμε με υπευθυνότητα τα ζωτικά αιτήματα της κοινωνίας.
*φιλολόγος, δρ Κοινωνιολογίας
Τι συμβαίνει στην Αριστερά την ώρα των κρίσιμων επιλογών;
Γιατί η ιστορία της ταυτίζεται με ένα συνεχές διαδοχικών διασπάσεων;
Ποια διακριτή ταυτότητα πιστοποιείται πίσω από το πλήθος των επιθέτων και των αυτοπροσδιορισμών της;
Ερωτήματα σαν κι αυτά σαφώς δεν απαντώνται εύκολα. Τίθενται όμως εύλογα με περισσή ένταση, σε στιγμές ιστορικές, όπως αυτές που διανύουμε.
Η βασική αιτία του διχασμού της έγκειται, κατά τη γνώμη μου, στο πώς κατανοεί, ενσωματώνει και χειρίζεται, οποτεδήποτε τίθεται, το πολιτικό πρόταγμα της κυβερνητικής ευθύνης.
Στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς καθίσταται, νομίζω, προβληματική η σχέση μεταξύ θεωρίας και εφαρμογών, διακηρύξεων και δυνατοτήτων, λόγων και πράξεων. Μεταξύ οράματος και πολιτικής πρακτικής.
Η συγκρότηση της Αριστεράς υπαγορεύεται από την ισχυρή ιδεολογική αναφορά σε έναν πανανθρωπισμό, ηθικά φορτισμένο με αξίες καθολικές, όπως η κατάργηση της εκμετάλλευσης, η ισότητα, η δικαιοσύνη.
Τα συνθήματά της, μακρόπνοα μα και αόριστα, δύσκολα γειώνονται σε πολιτικό πρόγραμμα στον ρεαλισμό του παρόντος.
Μολονότι η θητεία στην «αστική» διακυβέρνηση, η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, διακηρύσσεται ως καταστατικός πολιτικός στόχος, η ουσία των συνεπαγωγών της δεν φαίνεται να γίνεται εντέλει αντιληπτή από το σύνολο των δυνάμεών της, όσων φυσικά ορίζονται ως κοινοβουλευτικές.
Η λογική των μικρών βημάτων και των επιμέρους συμβιβασμών, η εκτίμηση των δυνατοτήτων και η κίνηση εντός αυτών, η πρόσκαιρη αναδίπλωση, μια αναγκαστική υπαναχώρηση και προσωρινή συμμαχία προσλαμβάνονται θυμικά από μερίδα των εκφραστών της, ως απλή διαχείριση, ως προδοσία, ως απεμπόληση του οράματος.
Η ρεαλιστική πολιτική οσάκις ασκείται δεν κατανοείται εύκολα, δεν γίνεται ομόθυμα αποδεκτή, ως μέρος του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, ως στάδιο του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού.
Για ορισμένους, η προσδοκία του μεγάλου ασφυκτιά εντός των ορίων αναγνώρισης και παραδοχής του εφικτού.
Ο κυβερνητισμός, για κάποιους, μοιάζει στενό παπούτσι σε πρησμένα πόδια.
Η Αριστερά απέναντι σε καθοριστικά πολιτικά διλήμματα, σε στρατηγικές επιλογές, εκδηλώνει υπαρξιακές κρίσεις ταυτότητας και οδηγείται σε διασπάσεις.
Εμποδίζεται να δρα ως ενιαίο πολιτικό υποκείμενο. Διασπάται εύκολα, με την ευθραυστότητα μιας αβέβαιης συγκόλλησης μεταξύ των μελών, σε αντιδιαστολή με την οργανωτική της συγκρότηση.
Υπό την πίεση της λήψης απόφασης, αντιδρά ο καλά κρυμμένος σε καιρό ηρεμίας διπολισμός του χαρακτήρα της, ο αντιφατικός εαυτός της, η εγγενής παθολογία της να μην εννοεί τις ίδιες τις εξαγγελίες της, να μην πραγματώνει τις δεσμεύσεις της, να αναιρεί τη συνέπεια των πράξεών της.
Οι διαφωνούντες επικριτές της συσσωματώνονται ψυχολογικά γύρω από το αλάθητο της δικής τους ανάλυσης. Υπερθεματίζουν τις απόψεις τους εμμονικά, προσπερνούν αβίαστα τον διάλογο και ασεβούν απέναντι στην πλειοψηφία, απαράβατη αρχή κάθε συλλογικότητας.
Αναπαράγουν τον ασυγκράτητο εγωισμό της αυθεντίας, με έκδηλη την υπεροψία αγωνιστικής και ιδεολογικής συνέπειας, έναντι της αντίδικης πολιτικής θέσης. Οδηγούνται στη λογική της διάσπασης με μία άνεση παιδαριώδη, ολωσδιόλου ασύμβατη με το κύρος και τις υποχρεώσεις πολιτικών προσώπων που συγκροτούν κόμμα, ψηφίζονται και κατέχουν θεσμική ιδιότητα.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν προκειμένου να ψηλαφιστεί η αυτοκαταστροφική σχιζοφρένεια της Αριστεράς, η οιδιπόδεια σχέση της με την ιδεολογία και τους πατέρες.
Μετά τις εκλογές θα έχει πολύ μεγάλο θεωρητικό ενδιαφέρον να αναζητηθούν απαντήσεις πολύπλευρες, ικανές να προσεγγίσουν εκ νέου την έννοια του αριστερού κόμματος και κινήματος.
Τώρα μπροστά μας, επείγουσα και επιτακτική, προβάλλει η ανάγκη να σκεφτούμε ψύχραιμα, να δράσουμε αποφασιστικά και να εκλέξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Είναι ώρα να αναγνωρίσουμε δίκιο στη λογική, στη ρεαλιστική εκτίμηση και την προωθητική τροπή που έδωσε στις πολιτικές εξελίξεις η υπεύθυνη ηγεσία του Τσίπρα. Ωρα να κερδίσουμε την εκλογική αναμέτρηση, για τη μεγάλη μάχη της ανάταξης της Ελλάδας και του λαού μας.
Τα υπόλοιπα, ας τα αναμοχλεύσουμε με ησυχία, όταν θα έχουμε ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και την εξουσιοδότηση να διαχειριστούμε με υπευθυνότητα τα ζωτικά αιτήματα της κοινωνίας.
*φιλολόγος, δρ Κοινωνιολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου