ΤΙ ΜΑΘΑΜΕ ΤΟ 2015 - ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ…

• Δε θέλω να φανώ απαξιωτικός προσχωρώντας σε λογικές Κουκουέδικες και να πω πως απ τις «πλατείες» μόνος ωφελημένος ήταν η Χρυσή Αυγή, αλλά είναι γεγονός πως το «αντιμνημονιακό κίνημα» μπήκε εξαρχής σε στρεβλές βάσεις και γιαυτο δε μπόρεσε να αποκτήσει αυτόνομη πολιτική έκφραση (όπως έγινε στην Ισπανία με τους Ποδέμος). Αντί για σωστή οργάνωση κι επεξεργασμένες προτάσεις περίσσεψαν οι λαϊκισμοί , η νεοελληνική γραφικότητα, η συνομωσιολογία , οι κραυγές και οι μούντζες.

Βασίλης Φαναράκης


Πρωτοχρονιά κι αρχιχρονιά. Ευκαιρία για αναπολήσεις κι εκτιμήσεις, έχοντας πίσω μας ήδη μια πολύ πλούσια σε γεγονότα χρονιά και μια επίσης πλούσια «μνημονιακή» πενταετία.

Τι μάθαμε λοιπόν πέρσι αλλά και τα προηγούμενα χρόνια; Ή μήπως τελικά δε μάθαμε τίποτα; Μήπως θα επαναλάβουμε ως Κράτος και Κοινωνία τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα»;

Τα μνημονία κι η «αγανάκτηση»

Τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία για το «σοκ του Καστελόριζου» . Ένας λαός ο οποίος είχε χάψει αμάσητα όλα τα μεγάλα παραμύθια που του πουλούσε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που πίστευε πως ζούσε στην «ισχυρή Ελλάδα του 21ου Αιώνα» εκεί που αιωνίως «λεφτά υπάρχουν» κι η κάθε οικογένεια θεωρούσε δεδομένο πως πρέπει να χει δέκα πιστωτικές κάρτες , πέντε σπίτια και τρία αμάξια, ήταν λογικό να υποδεχθεί την υποταγή της χώρας στη μέγγενη του ΔΝΤ σαν κάποιος που έφαγε μια γλάστρα στο κεφάλι απ το πέμπτο όροφο ενώ περπατούσε ανέμελος. Είναι γεγονός, όπως παραδέχονται πλέον κι οι διάφοροι συστημικοί , πως τότε η χώρα διέθετε μεγάλες δυνατότητες διαπραγμάτευσης αλλά ο κυβερνών Γιωργάκης προτίμησε να παραδοθεί αμαχητί. Προδότης ή απλά κρετίνος , ίσως να μη το μάθουμε και ποτέ...

Η πρώτη σπασμωδική αντίδραση του λαού στη ψήφιση του πρώτου μνημονίου (το οποίο ουσιαστικά σήμανε και το τέλος ενός ολόκληρου τρόπου ζωής) ήταν η όντως μεγαλειώδης πορεία της 5ης Μάη του ΄10. Αλλά η «επαναστατική(δηλαδή μηδενιστική) πρωτοπορία» του λεγόμενου «αναρχικού χώρου» έβαλε το χεράκι της στην Μαρφίν (είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί) και κατάφερε να στείλει τον κόσμο σπίτι του, παγωμένο και αμήχανο.

Επόμενο μεγάλο ξέσπασμα ήταν το περίφημο «κίνημα των Αγανακτισμένων» το ’11 που μείνε στην ιστορία ως «οι πλατείες» .

Δε θέλω να φανώ απαξιωτικός προσχωρώντας σε λογικές Κουκουέδικες και να πω πως απ τις «πλατείες» μόνος ωφελημένος ήταν η Χρυσή Αυγή, αλλά είναι γεγονός πως το «αντιμνημονιακό κίνημα» μπήκε εξαρχής σε στρεβλές βάσεις και γιαυτο δε μπόρεσε να αποκτήσει αυτόνομη πολιτική έκφραση (όπως έγινε στην Ισπανία με τους Ποδέμος). Αντί για σωστή οργάνωση κι επεξεργασμένες προτάσεις περίσσεψαν οι λαϊκισμοί , η νεοελληνική γραφικότητα, η συνομωσιολογία , οι κραυγές και οι μούντζες. Διαβάσαμε κι ακούσαμε πολλά για τους Εβραίους , τους μασόνους ,τα Νέφιλιμ, τους ψεκασμούς, αλλά όχι για τις ευθύνες του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού. Κι από να σημείο κι έπειτα ήταν ολοφάνερο πως η Ακροδεξιά «έκανε παιχνίδι» πάνω στις πλάτες των «αγανακτισμένων» αφού αν είναι να θέλουμε να καεί το «μπουρδέλο η Βουλή» τότε γιατί να μην έχουμε και χούντα;

Οι «κινηματικοί»

Όσο απροετοίμαστη ήταν η ελληνική κοινωνία για την κοσμογονία των Μνημονίων άλλο τόσο απροετοίμαστα πιάστηκαν στην Ελλάδα και τα διάφορα «κινήματα». Φάνηκε πως είχαν καλομάθει κι αυτοί στην «κανονικότητα» της Μεταπολίτευσης και παρά τις «ηρωικές» διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια βρέθηκαν με τα παντελόνια κατεβασμένα. Απέδειξαν πως, αν μη τι άλλο, δεν είχαν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Το δήθεν «αναρχικό κίνημα» ( που ορισμένοι απ τους κόλπους του είχαν κιόλας τη φιλοδοξία πως θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός «μετώπου αντίστασης» όπως η Αριστερά στη γερμανική Κατοχή!) μετά τα γεγονότα της Μαρφίν ξανακλείστηκε στη μιζέρια του και ξαναγύρισε στις γνωστές πρακτικές του «σπάω-καίω-εκτονώνομαιι». Αλλά αυτό το εργάκι έχει ήδη καταντήσει βαρετό.

Εξίσου ανεπαρκείς απεδείχθησαν οι «κινηματικοί» και στην άλλη μεγάλη μάχη κατά του φασισμού αφού πλέον είχαν απέναντι τους ένα ολόκληρο «αντί-κίνημα» με ευρύτερη αποδοχή, κι όχι 40-50 γραφικούς σκινχεντ. Ας είναι καλά ο Παύλος Φύσσας εκεί που είναι αλλιώς…

Η (απροετοίμαστη) κυβερνώσα Αριστερά 

Για τους γνωστούς λόγους, ο Σύριζα το ΄12 εκτοξεύτηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς, σε μια χώρα που η Αριστερά γνώρισε τόσες ήττες, θα πρεπε κανονικά να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου ώστε ο ελληνικός λαός να προετοιμαστεί για την επερχόμενη σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές και εγχώριες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις . Δυόμιση χρόνια ήταν υπεραρκετά για κάτι τέτοιο αλλά τίποτε απολύτως δεν έγινε. Κι αυτό δεν ήταν ούτε «τυχαίο» ούτε «μοιραίο», αλλά κάποιοι εντός του Σύριζα πάλεψαν λυσσαλέα για ΜΗΝ γίνει. Παρά τους ψήφους που χε πάρει ο Σύριζα τόσο στις διπλές εκλογές ου ’12 όσο και στις Ευρωεκλογές , ορισμένοι έκαναν ότι περνούσε απ το χέρι τους ώστε ο Συριζα να παραμείνει μια κλειστή, ελεγχόμενη απ τις παρέες τους, σέχτα, φροντίζοντας επιμελώς να δίνουν μια απωθητική εικόνα του κόμματος στον πολύ κόσμο. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι ίδιοι τύποι που αντιμετώπιζαν την Αριστερά με λογικές γκρουπούσκουλου, υμνολογούσαν ένα ανύπαρκτο (υπεύθυνη τους) «κίνημα» και διεκήρυτταν με στόμφο πως μόλις εκλεγεί ο Συριζα την άλλη μέρα «θα τα σαρώσει όλα» !! Πανηγύριζαν την νίκη ενώ ετοίμαζαν την ήττα με απλά λόγια.

Ακόμα και σαν πρωθυπουργός , στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του, ο Τσίπρας ήταν όμηρος τους αφού κάθε φορά που καθόταν στο τραπέζι με την Μέρκελ έπρεπε , εκτός απ όλα τα αλλά, να σκέφτεται τι θα πει στον Λαφαζάνη, τον Ριναλντι , το Νταβανέλλο και τους… «53 +Τσε Γκεβαρα+Βελουχίωτη» κτλ ,ενώ ταυτόχρονα η νεολαία του Συριζα ήταν έτοιμη να γκρεμίσει τον καπιταλισμό καταργώντας ταυτόχρονα τον στρατό και την αστυνομία κι ανοίγοντας νέους δρόμους στην αριστερίστικη μπουρδολογία .

Κι αφού τελικά δεν έπεσε όλη η Ευρώπη να προσκυνήσει το Συριζα, ο Σοιμπλε δεν μας έκανε τη χάρη να αυτοκτονήσει πολιτικά ώστε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» να εφαρμοστεί μέχρι κεραίας κι ο Βαρουφάκης ως υπουργός απέδειξε πως τόσα χρόνια «αντιμνημονιακής διαλεκτικής» ήταν φύκια με μεταξωτές κορδέλες, αρκετοί ,μιας κι η πραγματικότητα δεν τους έκατσε, πήραν οριστικό διαζύγιο μαζί της (με τη λογική το χαν πάρει από παλιά..) και πίστεψαν πως έχουν το 60% του «Όχι» στο τσεπάκι ή μας προέτρεψαν να σκοτώσουμε μια κάποια ΤΙΝΑ αλλά τι να γίνει που ο άτιμος ο λαουτζίκος προτίμησε τον «μεταλλαγμένο μνημονιακό» Τσίπρα αντί για αυτούς τους «ανιδιοτελείς» αγωνιστές …

Κλείνοντας ας ευχηθούμε το 2016 να μας βρει πιο ώριμους και πιο «έτοιμους» χωρίς βολονταρισμούς κι αφέλειες. Μαγικές λύσεις κι ευκολίες δεν υπάρχουν αλλά ας βρούμε τη θέληση να σηκωθούμε όρθιοι έστω και αν είναι αργά-αργά. Η Άνοιξη θα έρθει.