Η Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική και κοινωνική ή δεν θα υπάρξει

Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης πρακτικής από τα κεντροδεξιά αλλά και τα κεντροαριστέρα κόμματα οδηγεί τους ψηφοφόρους τους προς άλλες διεξόδους.
Η ακροδεξιά έχει τον πρώτο λόγο αφού η μεγάλη μάζα των λαών είναι επιρρεπής σε απλές ατάκες τύπου "Η Βρετανία πάνω απ'όλα" ενώ η αριστερά δεν έχει αυτή την πολυτέλεια.Η αριστερά πρέπει να αναδείξει τον πολιτικό της λόγο μέσα από την φαντασία και τα κινήματα μακρυά από ανεφάρμοστες ρητορικές και κατακερματισμούς.
...και ΝΑΙ στην αριστερά είναι απαραίτητοι οι ηγέτες.Δείτε απλά στην Γαλλία που ενώ υπάρχει δυσφορία και κινητοποιήσεις των συνδικάτων το κέρδος είναι μόνο για την Λεπέν.


του Γιώργου Βεργόπουλου στο enter4news.gr


Η ψήφος των Βρετανών υπέρ της αποχώρησης από την Ευρώπη αποτελεί άλλη μια έκφραση της βαθιάς αδυναμίας  του μέχρι πρόσφατα κυρίαρχου – έως και παντοδύναμου- πολιτικού άξονα στον Δυτικό κόσμο. ΟΙ διάφορες εκδοχές της κεντροδεξιάς και του κέντρου καταρρέουν τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, λόγω της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού να δώσει την παραμικρή προοπτική βελτίωσης της ζωής για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Από το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που δημιουργείται,  αλλού ωφελούνται οι δυνάμεις της Αριστεράς και αλλού οι ακροδεξιές και ξενοφοβικές απόψεις.

Η ψήφος των Βρετανών δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία των πολιτών στα Νησιά ασπάζεται την προπαγάνδα του ακροδεξιού UKip. Σημαίνει όμως ότι μέσα στο συντηρητικό στρατόπεδο η απήχηση του Φάρανζ ή έστω του «ηπιότερου» Τζόνσον είναι πλέον κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή του επίσημου εκφραστή της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς Κάμερον. Το κέντρο βάρους στο συντηρητικό στρατόπεδο στη Βρετανία μετατοπίστηκε αποφασιστικά προς την ακροδεξιά. Με τους ψηφοφόρους των  Εργατικών να είναι ιστορικά μοιρασμένοι υπέρ και κατά της ΕΕ(Tory:43 Remain, 57 Leave), το αποτέλεσμα κρίθηκε στο δεξιό άκρο του πολιτικού χάρτη.

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει την επικράτηση του Brexit με την άνοδο της επιρροής της ακροδεξιάς στην Αυστρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία κλπ. Αλλά και με την απροσδόκητη για όλο τον πολιτικό κόσμο ανάδειξη του Τραμπ σε υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών για την Προεδρία των ΗΠΑ. Το νήμα αυτό είναι η δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους παραδοσιακών ψηφοφόρων των συντηρητικών δυνάμεων για τον τρόπο με τον οποίο ο νεοφιλελευθερισμός υλοποιεί τόσο την Ευρωπαϊκή ενοποίηση όσο και την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Η μείωση των πραγματικών μισθών, η διάλυση του κράτους πρόνοιας, η εργασιακή ανασφάλεια για την παραδοσιακή μισθωτή εργασία, η ασφυκτική συμπίεση των μεσοστρωμάτων δεν ήταν δυνατό να μην αντανακλαστούν στο πολιτικό επίπεδο. Ο Φάρανζ στη Βρετανία, η ΛεΠεν στη Γαλλία, ο Τραμπ στις ΗΠΑ, το  AfD στη Γερμανία δίνουν την ίδια εύπεπτη, λαϊκιστική απάντηση στα προβλήματα. Φταίνε οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές, φταίνε τα εισαγόμενα προϊόντα από την Ασία. Και προτείνουν να υψωθούν οικονομικά και αστυνομικά τείχη, την επιστροφή στους εθνικούς προστατευτισμούς και ανταγωνισμούς.

Δίπλα στην οικονομική δυσπραγία υπάρχει και η πολιτική απογοήτευση. Η όλο και λιγότερο δημοκρατική λειτουργία της ΕΕ, η ύπαρξη στενών και αδιαφανών κέντρων αποφάσεων, η αδυναμία των Ευρωπαίων πολιτών να εκφράσουν άποψη για τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή τους, έχουν επιτρέψει στην ακροδεξιά να μιλά στο όνομα της δημοκρατίας. Ο Φάρανζ και ο Τζόνσον είχαν σαν σημαία τους όχι τον απολυταρχισμό αλλά την «επιστροφή των εξουσιών στο Βρετανικό Κοινοβούλιο». Όπως ο Τραμπ μιλάει ενάντια στο «κατεστημένο της Ουάσιγκτον». Όταν βγάλουν τη μάσκα μπορεί να είναι αργά…

Ο νεοφιλελεύθερος άξονας της κεντροδεξιάς και του κέντρου δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις. Η σύγκρουση για την πολιτική ηγεμονία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ θα γίνει ανάμεσα στην ακροδεξιά και το ευρύτερο προοδευτικό στρατόπεδο, και η νίκη του τελευταίου εξαρτάται απολύτως από τη δυναμική των αριστερών ιδεών μέσα σ’ αυτό.

Μόνο εμπόδιο στην ανάδειξη των Τζόνσον – Φάρανζ στην ηγεσία της Βρετανίας είναι ο Κόρμπιν. Μόνος τρόπος να μην εκλεγεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ είναι μια ουσιαστική συμφωνία Κλίντον – Σάντερς που θα κινητοποιήσει τα 12 εκατομμύρια ψηφοφόρων του Μπέρνι στη σύγκρουση του Νοέμβρη.

Μοναδική ελπίδα για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι η ατζέντα των δυνάμεων της αριστεράς για μια δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη. Χθες χάρηκε ο Φάρανζ, την Κυριακή στην Ισπανία θα πανηγυρίζει ο λαός της αριστεράς. Όλα αυτά είναι απλώς το προανάκρουσμα. Το 2017-18 θα κριθεί το μέλλον της Ευρώπης. Αυτό το μέλλον δεν περνάει μέσα από τον νεοφιλελεύθερο δογματισμό του Σόιμπλε και την αυταρχική γραφειοκρατία. Είναι πια καθαρό: Η Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική και κοινωνική ή δεν θα υπάρξει.