Βαϊμ-Άριοι 2013: Από τον Χίτλερ και τον Ρεμ, στον Σαμαρά και τον Μιχαλολιάκο
Το ρατσιστικό θαύμα της Γερμανίας του Μεσοπολέμου δεν γεννήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κι ακόμη περισσότερος κόπος για τους ανθρώπους του, μέχρι να καταφέρουν να αποτυπώσουν στη γερμανική κοινωνία έννοιες όπως ο “Άριος”, η “Βαλχάλα” και ο “υπάνθρωπος”.
Καθηγητές πανεπιστημίου, λόγιοι, γιατροί και κάθε λογής επιστήμονες, παρέα με μια μηχανή προπαγάνδας αποτελούμενη από αυτό που θα λέγαμε σήμερα δημοσιογράφο γνώμης ή πολιτικό αναλυτή, προετοίμασαν το έδαφος για την ναζιστική υπεροχή.
Ανοιχτή σύγκρουση με τις δυνάμεις έμμεσης κατοχής και επιβολής της σκληρής συνθηκολόγησης των Βερσαλιών, δεν μπορούσε να γίνει. Ο στόχος να επιτευχθεί η ψυχολογική αναδόμηση του γερμανικού λαού και των εθνικιστικών τάσεων φυλετικής του υπεροχής, περνούσε μέσα από τη δίωξη των εσωτερικών του εχθρών. Εκείνων που προπαγανδίστηκαν ως η πραγματική αιτία του ξεπεσμού του “περήφανου γερμανικού έθνους”.
Ιατρικές μελέτες και ακαδημαϊκές γνώμες επιρρίπτουν την ευθύνη των Άριων δεινών στους μετανάστες και τους Εβραίους που κλέβουν το ψωμί των Γερμανών εργατών, τους μαύρους και τους τσιγγάνους υπανθρώπους που ευθύνονται ακόμη και για την ήττα του Μεγάλου Πολέμου και -φυσικά- τους προδότες του έθνους κομμουνιστές, που παρέδωσαν τη χώρα στα χέρια των εχθρών.
Όποιος υποστηρίζει ότι πριν τον Χίτλερ δεν υπήρχαν θιασώτες της ευγονικής θεωρίας, της κομμουνιστοφοβίας ή των τελειωτικών λύσεων, τότε είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Οι άνθρωποι που επάνδρωσαν τη ναζιστική μηχανή ήταν εκεί. Περιμένοντας μία ευκαιρία να βγουν μπροστά.
Ο κόσμος δέχτηκε έναν ατελείωτο προπαγανδιστικό βομβαρδισμό από τα μέσα της εποχής. Εφημερίδες, ομιλίες, βιβλία, πολιτικές συζητήσεις σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, αφίσες και φυλλάδια. Μοναδικές πολιτικές ζυμώσεις μιας εποχής άκρατης ανασφάλειας και πρωτοφανούς οικονομικής ανέχειας.
Η παρουσία του Χίτλερ δεν έφερε μονάχα ευφορία στους πρώτους του πολιτικούς συμμάχους και προσδοκίες υπεροχής των θεωρητικών της φυλετικής ανωτερότητας. Αποτέλεσε, σύντομα, το κυρίαρχο αντικείμενο συζήτησης της, ανήμπορης να δώσει πραγματικές εξηγήσεις και αληθινό όραμα στις λαϊκές μάζες, πολιτικής σκηνής.
Η ξενοφοβική ηγεσία του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος των Ντρέξλερ και Χάρερ με το μανδύα δημοκρατικοφροσύνης και σοσιαλισμού και τον εθνικιστικό λόγο διχασμού, μαζί με πολλούς ακόμη ανθρώπους του πνεύματος και των επιχειρήσεων με άκρως χιτλερικές αντιλήψεις, καλοδέχτηκαν τον ερχομό του μελλοντικού Φύρερ.
Πολύ γρήγορα, οι δράσεις του Χίτλερ και της παραστρατιωτικής πολιτοφυλακής του, των SA του Ερνστ Ρεμ, μπήκαν στο επίκεντρο της πολιτικής κουβέντας. Η δημοκρατική κρίση της άρρωστης και άβουλης δημοκρατίας της Βαϊμάρης βρήκε με τι να ασχολείται.
Η πρακτική της έντασης αποτέλεσε το καλύτερο πάτημα των θεωρητικών του μίσους. Καθηγητές πανεπιστημίων, επιστήμονες και “λόγιοι” της εποχής βρήκαν επιτέλους το μοντέλο που θα υφάνουν τα πατρόν μίσους που τόσο καιρό σχεδίαζαν. Το ίδιο και η επίδοξη οικονομική ελίτ της χώρας. Οι πρώτοι που θα συνδράμουν στην πολεμική μηχανή της Γερμανίας λίγα χρόνια αργότερα.
Η βία των δρόμων και τα εγκλήματα των SA έφεραν αντίποινα, κυλώντας το μύλο της θεωρίας του φόβου της οριστικής επικράτησης της αναρχίας και του κομμουνισμού. Δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, όσον αφορά τους ναζί, που θα έφεραν ένα αποτέλεσμα. Την οριστική παράδοση της χώρας στους μισητούς Εβραίους και τους συμμάχους τους.
Η προπαγάνδα της παραποιημένης ιστορίας δεν έπιανε γρήγορα τόπο. Το πραξικόπημα του 1923 απέτυχε και ο δρόμος προς την εξουσία δεν περνούσε μόνο μέσα από τα γκλομπς και τα μαχαίρια των SA. Το παιχνίδι έπρεπε να παιχτεί στα κέντρα αποφάσεων.
Ο Χίτλερ φάνηκε να χάνει τους θεωρητικούς υποστηρικτές του στην περίοδο της κράτησης του. Εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και έμεινε μόνος σε ένα πολυτελέστατο κελί να κοιτά τους τοίχους και να γράφει το προσωπικό του μανιφέστο ανίκανος να επηρεάσει, πλέον, τις καταστάσεις στη χώρα. Κι όμως, αυτός επέστρεψε.
Άλλαξε για μία ακόμη φορά το κόμμα του, που είχε κριθεί παράνομο από τη δημοκρατία που ο ίδιος θέλησε να καταλύσει και που του παρείχε αμνηστία δίχως να ολοκληρώσει ούτε το 1/5 της ποινής του, τράβηξε σταδιακά στην άκρη τον Ρεμ και έριξε όλο του το βάρος στην ανάκαμψη του θεωρητισμού του.
Ο αλλαγμένος Χίτλερ ήξερε ότι η μόνη λύση που ήθελε να ακούσει ένας λαός που είχε σιχαθεί κάθε είδους παλαιοπολιτική, ήταν η εσωτερική πόλωση. Έπρεπε, όμως, να παίξει το δικό του ρόλο. Έναν ρόλο που πέρασε ακόμη και μέσα από κοινές πολιτικές συγκεντρώσεις με το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Τα πλήθη χάνονται μέσα στο μηδενιστικό λόγο μίσους ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Ακόμη και οι κομμουνιστές εργάτες τον ακούν σιωπηλοί και στο τέλος ξεσπούν σε χειροκροτήματα, όπως περιγράφει ο Μεξικανός ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα σε μία επίσκεψη του στην μεσοπολεμική Γερμανία του 1928.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι καρποί της προπαγάνδας μίσους και χαλκευμένης ιστορίας κερδίζει πόντους για το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, οι αντίθετες φωνές σταδιακά εξαφανίζονται, ο κόσμος πληροφορείται μόνο ένα μικρό κομμάτι των πραγματικών ναζιστικών σχεδίων και λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Ρεμ και τα SA του εξοντώνονται τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών -ένα έγκλημα που ακολουθήθηκε από αυτό της Νύχτας των Κρυστάλλων-.
Η μεταστροφή του κόμματος του από ένα συνονθύλευμα εθνικιστών, ξενοφοβικών, σοσιαλιστών, ακόμη και κάποιων αφελών κομμουνιστών, παίρνει την τελική του μορφή. Τη ρατσιστική, φασιστική, εγκληματική του μορφή. Μία μορφή που μαζί με την περιρρέουσα πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας έχει φέρει την Βαϊμάρη πιο κοντά μας από ποτέ.
Πολλά δημοσιεύματα των ημερών μιλούν για ένα σχέδιο μετάλλαξης της Νέας Δημοκρατίας σε κάτι που οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Αντώνη Σαμαρά προβάλλουν ως “απολυταρχικό και αντιδημοκρατικό”.
Οι πράξεις και τα λόγια των ανθρώπων του στενού κύκλου του Έλληνα πρωθυπουργού απορρέουν έναν άκρατο εθνικισμό, με πολλές δόσεις ρατσισμού και επιδοκιμασιών της λεγόμενης “νόμιμης βίας”. Για αυτήν μάλιστα, τη βία, προβάλλουν ως αποκλειστικό υπεύθυνο την αριστερά.
Πανηγυρίζουν την καταστολή και αρνούνται τα βασανιστήρια κρατουμένων, αποδίδοντας την πόλωση της κοινωνίας στη διαμάχη ανάμεσα στην ακροδεξιά και την ακροαριστερά.
Ρίχνουν τα φασιστικά τους τσιμέντα σε θεμέλια που βρήκαν προ πολλού σκαμμένα από τα χέρια των σύγχρονων θεωρητικών σχολιαστών της επικαιρότητας: Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και επιστήμονες, που προετοίμασαν το έδαφος για να στρωθεί όσο πιο ομαλά γίνεται η θεωρία των δύο άκρων.
Ένας σύγχρονος βομβαρδισμός προπαγάνδας εξεχόντων, σύμφωνα με τα βιογραφικά τους, επαγγελματιών, οι οποίοι εκτελούν μία συντεταγμένη αποστολή αποδόμησης της νεότερης ελληνικής ιστορίας, με τρόπο μαεστρικό.
Βασικός τους άξονας είναι η άποψη περί “κυρίαρχης αριστερής ιδεολογίας”. Ένα από τα πιο εξόφθαλμα λάθη μιας, κατά τα άλλα, ακριβής και κοπιαστικής καμπάνιας. Εξόφθαλμο, γιατί αποτελεί το μόνο εντελώς γυμνό επιχείρημα του πολιτικού και ψυχολογικού κόμπλεξ όλων αυτών των χρόνων.
Καθηγητές όπως ο Στάθης Καλύβας και ο Γιάννης Κωτούλας, πολιτικοί αναλυτές και αρθρογράφοι όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης και ο Τάκης Μίχας, εφημερίδες σαν το Θέμα και την Δημοκρατία, δημοσιογράφοι όπως ο Γιώργος Τράγκας και ο Γιάννης Πρετεντέρης, συνεργάτες με πλούσιο αντιδημοκρατικό παρελθόν όπως ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος, επικοινωνιολόγοι και ημιεπίσημες πολιτικές φωνές όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Γιώργος Μουρούτης, συνεπικουρούμενοι από πολυδιαφημισμένους και μόνιμα προβαλλόμενους βουλευτές όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, συνθέτουν το συνονθύλευμα ιδεών και πολιτικών απόψεων με κοινό παρανομαστή την πόλωση και το διχασμό.
Μία συνάθροιση που σχηματίστηκε με μοναδικό σκοπό την αναχαίτισης της πιθανότητας ανόδου της αριστεράς. Της αριστεράς ως ιδεολογία κι όχι ως κόμμα. Μία αναχαίτιση που αντλεί ένα τεράστιο κομμάτι της προπαγάνδας της από δεδηλωμένους οπαδούς της Δικτατορίας του Μεταξά, της θεωρίας περί “σωτηρίας της Ελλάδας απ' τους κομμουνιστές” και της χούντας των συνταγματαρχών μαζί με τις μεταπολιτευτικές της οργανώσεις που αιματοκύλισαν την Αθήνα.
Η Νέα Δημοκρατία θυμίζει όσο τίποτε άλλο το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα του 1920. Που έχει τη βάση του μίσους και της ισοπεδωτικής προπαγάνδας στα σκαριά, έσκαψε τα πρώτα θεμέλια τους και τώρα προωθεί το σχέδιο της ολοκληρωτικής ιδεοληπτικής της κυριαρχίας μέσω της μόνης μεθόδου που γνωρίζει: Τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Υπόσχεται να “ξεδοντιάσει το κατεστημένο του ’74” και δίνει την εντολή του κοινωνικού διεμβολισμού στα δικά της SA: Την Χρυσή Αυγή. Είτε βρίσκονται σε υπηρεσία -ένστολοι ή με πολιτικά- είτε στους δρόμους με τα μαύρα μπλουζάκια, τα σύγχρονα κρατικά και παρακρατικά SA επιχειρούν να τσακίσουν κάθε ίχνος αντίστασης, όπου κι όταν αυτό υπάρχει.
Ένα καθεστώς έντασης, πόλωσης, βίας, προπαγάνδας, αστυνομοκρατίας και λογοκρισίας, εγκεκριμένο από το κομματικό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά μέσα σε ένα περιβάλλον ναζιστικής ανομίας μιας οικονομοκρατούμενης, από την εγχώρια και διεθνή ελίτ, χώρας.
Που όπως στο γερμανικό μεσοπόλεμο έλεγχε και διαμόρφωνε την κοινή γνώμη, έτσι και σήμερα ονομάζει τους υπερασπιστές των σπιτιών τους “τρομοκράτες” και τους μαχαιροβγάλτες νεοναζί “συνταγματικό τόξο”.
Πολλοί λένε τον Νίκο Μιχαλολιάκο “Φύρερ” και “σύγχρονο Χίτλερ”. Να με συγχωρήσουν όσοι βρίσκουν όλα όσα είπα προηγουμένως τολμηρά, αλλά ο Μιχαλολιάκος δεν είναι ο Φύρερ. Είναι ο Ρεμ.
Κι αν αυτός είναι ο Ρεμ, τότε ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι ο πραγματικός Φύρερ. Και τι θα κάνει με τον Έλληνα Ρεμ όταν το σχέδιο του ολοκληρωθεί...
http://polyfimos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου