ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΓΕΝΑΡΗΣ 1933.ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΜΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ.

• " Παρέδωσες άνευ όρων την Άγια Γερμανία μας σε έναν απ τους χειρότερους δημαγωγούς όλων των εποχών.Προφητεύω πως αυτός ο καταραμένος άνθρωπος θα καταστρέψει την Ευρώπη και θα ρίξει το Γερμανικό λαό στην άβυσσο. Οι μελλοντικές γενιές θα σε καταριούνται στον τάφο γιαυτό που έκανες"

Για περισσότερα διαβάστε το: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ (1919)

Γράφει ο Βασίλης Φαναράκης

Το βίαιο και σκοτεινό χειμώνα του 1932-33 η Δημοκρατία της Βαιμάρης η κάποτε θεωρούμενη ως η πιο "φιλελεύθερη της Ευρώπης" ζούσε τους τελευταίους σπασμούς της ύπαρξής της μέσα σε συνθήκες ακήρυχτου εμφυλίου πολέμου. Αιματηρές συμπλοκές (πολλές και ένοπλες) μεταξύ οπαδών της Αριστεράς και ναζιστών γίνονταν και στο τελευταίο γερμανικό χωριό ενώ η ανεργία είχε εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη κι η πραγματική οικονομία βρισκόταν στα τάρταρα.

Τα πάντα είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Στην εξουσία βρισκόταν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (η τρίτη κατα σειρά σε διάστημα δυο χρόνων ) με καγκελάριο τον απόστρατο στρατηγό Κουρτ φον Σλαίχερ, άνθρωπο με σαφείς ακροδεξιές αντιλήψεις που κυβερνούσε με τη στήριξη του γηραιού προέδρου της δημοκρατίας Χίντεμπουργκ και την ανοχή της παραπαίουσας Σοσιαλδημοκρατίας. Το γερμανικό κοινοβούλιο (το περίφημο Ραιχσταγκ) είχε ήδη απαξιωθεί κι είχε πάψει να συνέρχεται αφού έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες συνεδριάσεις του κατέληγαν σε συμπλοκές μεταξύ των ένστολων ναζί βουλευτών και των κομμουνιστών κι έτσι η κυβέρνηση λειτουργούσε με προεδρικά διατάγματα χωρίς κανένα έλεγχο.

Οι Γερμανοί πολίτες ένιωθαν μπερδεμένοι κι αμήχανοι, αν όχι απελπισμένοι, μέσα σε ένα κλίμα φόβου, βίας, φτώχειας, αμφισβήτησης των πάντων.Αλλά κι η άρχουσα τάξη της χώρας είχε τους δικούς της λόγους να μην αισθάνεται σιγουριά. Οι εκπρόσωποι της λεγόμενης "καμαρίλας", βιομήχανοι (με κυριότερους τους Κρούπ και Τύσσεν), γαιοκτήμονες, ξεπεσμένοι πρώσσοι αριστοκράτες και μεγιστάνες του τύπου είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως αν δεν δρούσαν εδώ και τώρα προς το συμφέρον της τάξης τους τα πάντα θα κινδύνευαν να χαθούν. Ο εκλεκτός τους Αδόλφος Χίτλερ είχε υποχωρήσει σε ποσοστά στις τελευταίες εκλογές του Νοέμβρη του '32 ενώ το αντίθετα το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχοντας εν μέρει αφήσει την εως τότε ακραία σεχταριστική πολιτική του και συγκροτώντας απ τον Ιούλιο το Μέτωπο Αντιφασιστικής Δράσης (Antifa Aktion), είχε ανέλθει σε έδρες και ποσοστά αντιμετωπίζοντας στα ίσα την τρομοκρατία των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.

Τι μπορούσε να γίνει; Μια λύση θα ταν να πιέσουν το πρόεδρο (μέσου του υιού του, αξιωματικού 'Οσκαρ Χίντεμπουργκ) να κηρύξει το έθνος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης επικαλούμενος το άρθρο 48 του συντάγματος της Βαιμάρης επιβάλλοντας ντε φάκτο αστυνομική δικτατορία και θέτοντας εκτός νόμου τη Αριστερά. Μια τέτοια λύση όμως ελλόχευε πολλούς κινδύνους κι επιπλοκές. Καταρχάς τα ισχυρά γερμανικά συνδικάτα θα κήρυτταν αμέσως πανεθνική απεργία και θα καλούσαν σε μαχητικές εκδηλώσεις με ότι αυτό θα συνεπάγετο ενώ σύμφωνα με τον ίδιο νόμο θα πρεπε εκτός απ της 'ενοπλες ομάδες της Αριστεράς να κηρυχθούν παράνομες και οι ένοπλες ομάδες των ναζί πράγμα αδιανόητο!

Εν τέλει ύστερα από βδομάδες μαραθώνιων διασκέψεων τα think tank της Γερμανικής ελίτ κατέληξαν σε μια πιο προσοδοφόρα λύση: Ο πρόεδρος Χίντεμπουργκ θα έδινε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Χίτλερ ως αρχηγού του μεγαλύτερου κόμματος της Βουλής πλαισιωμένου με υπουργούς που θα εκπροσωπούσαν τις άρχουσες τάξεις που τον υποστήριξαν απ το ξεκίνημα σχεδόν της πολιτικής του καριέρας. Ως "σύνδεσμος" μεταξύ των μεγαλοαστών και του Ναζισμού χρησιμοποιήθηκε ένας ως τότε "αξιοσέβαστος" και θεωρούμενος μετριοπαθής πολιτικός της Κεντροδεξιάς, ο Φρανς φον Πάπεν ο οποίος βρισκόταν ήδη σε επαφή με τον Χίτλερ και άλλα σημαίνοντα στελέχη του Εθνικοσιαλιστικού Κόμματος. Στόχος της αυτης "μπουρζουάδικης συνομωσίας" ήταν να κάνει ο Χίτλερ οτι εκείνοι δε μπορούσαν: ως αρχηγός ενός μαζικού κινήματος "απ τα δεξιά" να συντρίψει με νομιμοφανή τρόπο, ως νόμιμα διορισμένος καγκελάριος, το μαζικό κίνημα της Αριστεράς.

Αργότερα ο Χίτλερ θα παρουσίαζε την κατάληψη της εξουσίας απ το κόμμα του ως "πεπρωμένο" και το ίδιο ως τον "άνθρωπο της μοίρας" που ήρθε να σώσει τη Γερμανία σα τον πρίγκηπα Λόεγκριν του μύθου! Βεβαίως η αλήθεια είναι κατά πολύ διαφορετική... Την εποχή που τα "ψηλά καπέλα" εργάζονταν στα παρασκήνια να τον ανεβάσουν στην εξουσία, ο Αδόλφος Χίτλερ, παρα την εικόνα που επίμονα πρόβαλλε προς τα έξω, μόλις και μετά βίας έλεγχε το ίδιο του το κόμμα. Τα τάγματα εφόδου υπό την ηγεσία του άλλοτε στενού του φίλου και Νο2 στην ηγεσία του κόμματος, Ερνστ Ρέμ, είχαν ουσιαστικά αυτονομηθεί αγνοώντας πολλές φορές τις εντολές της ίδιας της ηγεσίας τους, τα ταμεία του κόμματος ήταν άδεια, συνέπεια των συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων, και τέλος μέσα στο κόμμα, όπως είχε φανεί ανάγλυφα στο τελευταίο συνέδριο της Νυρεμβέργης, υπήρχε μια διακριτή "αριστερή πτέρυγα" οι υποστηρικτές της οποίας έπαιρναν στα σοβαρά τις ψευτο-αντικαπιταλιστικές θέσεις του ναζιστικού κόμματος σύμφωνα με τα "25 σημεία" της ιδρυτικής διακήρυξης του 1919 στο Μόναχο και ζητούσαν απ το Χίτλερ εμμέσως πλην σαφώς να στραφεί κατά της τάξης η οποία τον στήριζε!

Κι αν από οικονομική άποψη η κατάσταση σώθηκε με ένα γενναίο δάνειο στους ναζί απ τον κορυφαίο τραπεζίτη Γκρένερ, η πολιτική διένεξη μέσα στο κόμμα για τον τρόπο κατάληψης της εξουσίας δεν έδειχνε να καταλαγιάζει τόσο εύκολα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Χίτλερ κάλεσε τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος σε μυστική συνάντηση στα τέλη του Δεκέμβρη του 1932. Η συνάντηση έγινε στο πολυτελές διαμέρισμα που διατηρούσε ο Γκαίμπελς στο κέντρο του Βερολίνου και κράτησε αρκετές ώρες. Η πλειοψηφία της εκτελεστικής επιτροπής ( Χέρμαν Γκαίρινγκ, Γιόζεφ Γκαίμπελς, Ρούντολφ Ες, Χαίνριχ Χίμλερ, Γιούλιους Στραίχερ, Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, Γιόαχιμ Φον Ρίμπεντροπ, Μάρτιν Μπόρμαν) τάχθηκαν εξαρχής με την πλευρά του "φύρερ" μεθυσμένοι μπροστά στην προοπτική της απόλυτης εξουσίας και του εύκολου πλουτισμού μέσω της λεηλασίας των περιουσιών των πλούσιων εβραίων. Αλλα η "αριστερίστικη μειοψηφία" (Έρνστ Ρέμ, Γκέοργκ Στράσσερ, Χανς-Γιόακιμ Φέντερ, Άλφρεντ Στένες) παρέμενε αμετάπειστη θεωρώντας οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τους "μεγαλοαστούς" ως προδοσία των "επαναστατικών αρχών" του ναζιστικού κινήματος! Ο Χίτλερ, φοβούμενος την διάσπαση και την πρόωρη κατάρρευση του φασιστικού οικοδομήματος στο "παρα ένα" της εξουσίας, κατέφυγε στους θεατρινίστικους μελοδραματισμούς για τους οποίους διακρίνονταν. Ορκίστηκε πως αν το κόμμα διαιρείτο αυτός θα αυτοκτονούσε δημόσια και θα αφήνονταν όλοι στο έλεος των Κομμουνιστών οι οποίοι σίγουρα θα θριάμβευαν! Τελικά οι Ρεμ και Φέντερ μεταστράφηκαν ο πρώτος έχοντας λάβει την υπόσχεση της ανεμπόδιστης δράσης των φαιόχιτωνων του οι οποίοι με την ανάληψη της καγκελαρίας απ τον Χίτλερ θα αναγορεύονταν σε "βοηθητική αστυνομία" του Ραιχ κι ο δεύτερος με την δέσμευση οτι θα αναλάμβανε "γκαουλαίτερ" (επίτροπος) του κρατιδίου της Έσσης.

Ωστόσο οι Στράσσερ και Στένες (οι άνθρωποι που κράτησαν ζωντανό τον ναζισμό στη Γερμανια μετα τη φυλάκιση του Χίτλερ για την οργάνωση του "πραξικοπήματος της μπυραρίας", δεκα χρόνια πριν) αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συναινέσουν μην αφήνοντας στον Χίτλερ άλλη επιλογή απ την διαγραφή τους.

Τα υπόλοιπα ήταν θέμα ημερών πλέον...στις 30 Ιανουρίου 1933 ο πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαιμάρης, Πάουλ φον Χίντεμπουργκ έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Χίτλερ βάζοντας ταφόπλακα τοσο στην ίδια την Δημοκρατία όσο και στο μαζικό εργατικό κίνημα. Την ίδια εκείνη μέρα ο παλιός συμπολεμιστής του Χίντεμπουργκ, Έριχ Λούντεντορφ, του έστειλε μια συγκλονιστική επιστολή που επιβεβαιώθηκε μέχρις κεραίας: " Παρέδωσες άνευ όρων την Άγια Γερμανία μας σε έναν απ τους χειρότερους δημαγωγούς όλων των εποχών.Προφητεύω πως αυτός ο καταραμένος άνθρωπος θα καταστρέψει την Ευρώπη και θα ρίξει το Γερμανικό λαό στην άβυσσο. Οι μελλοντικές γενιές θα σε καταριούνται στον τάφο γιαυτό που έκανες".

Η "αστική συνωμοσία" είχε πετύχει...