Γράφει ο Ερανιστής
Παραδόξως πώς, εν έτει 2012, αν και η Ελλάδα γέννησε τη δημοκρατία,
οι πολιτικοί απόγονοι των ναζί και των Γερμανοτσολιάδων, ως θρασύτατη
καρικατούρα νεοναζιστικού κόμματος, κατέχουν έδρες στο ελληνικό
κοινοβούλιο.
Κατά την εκτίμηση του κ. Ενεπεκίδη, ο οποίος και έφερε στο φως το πολύτιμο αρχειακίο υλικό, οι 300.000 Γερμανοί προορίζονταν για την Αίγυπτο και τα αραβικά κράτη, “επαγιδεύθησαν” όμως στην Ελλάδα μετά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και “υπήρξαν η πελατεία των Ελλήνων ανταρτών”. Φωτό: αφίσα από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού υποστράτηγου Σμίτ Ρίχμπερ, οι Γερμανικές δυνάμεις κατοχής είχαν να αντιμετωπίσουν στην Ελλάδα περίπου 75.000 ένοπλους αντάρτες παρτιζάνους. Στη χώρα ενέδρευαν περίπου 300.000 Γερμανοί Αξιωματικοί και στρατιώτες διαφόρων όπλων. Ο Σμιτ, να το σημειώσουμε, δεν ήταν ένας απλός αξιωματικός της σειράς, υπηρέτησε ως αρχηγός του εν Ελλάδι στρατιωτικής αποστολής, της γνωστής…Στρατιάς Ε, που είχε έδρα στη Θεσσαλονίκη.
300.000 Γερμανοί
Οι αριθμοί αναφέρονται στην περίοδο λίγο πριν την αναχώρηση των Γερμανών το 1944. Κατά την εκτίμηση του κ. Ενεπεκίδη, ο οποίος και έφερε στο φως το πολύτιμο αρχειακό υλικό, οι 300.000 Γερμανοί προορίζονταν για την Αίγυπτο και τα αραβικά κράτη, “επαγιδεύθησαν” όμως στην Ελλάδα μετά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και “υπήρξαν η πελατεία των Ελλήνων ανταρτών”. Να πούμε ακόμη ότι, αφού αποσκίρτησαν οι Ιταλοί τον Ιούλιο του 1943, ο έλεγχος της κατεχόμενης Ελλάδας πέρασε ολοκληρωτικά στα χέρια της Βέρμαχτ.
Όλα τα έγγραφα που δημοσιεύει ο καθηγητής κ. Ενεπεκίδης φέρουν κόκκινη σφραγίδα, είναι χαρακτηρισμένα δηλαδή ως άκρως απόρρητα.** Η ιστορικά διαπιστωμένη μεθοδικότητα των Γερμανών, αφού ετέθη με επιστημονική ακρίβεια στην υπηρεσία της βαρβαρότητας και του ολέθρου, διέσωσε τα εν λόγω ντοκουμέντα. Οι ναζί καταγράφουν κυριολεκτικά τα πάντα, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και στη συνέχεια.
Αν και σήμερα ακούγεται παράδοξο, μετά τις θηριωδίες που αποκαλύφτηκαν, οι ναζί επικαλούνταν το Δίκαιο του πολέμου και τη σύμβαση της Χάγης. Με άλλα λόγια, και με εκτενείς νομικές διατυπώσεις, η διπλωματία των ναζί πρόβαλε το γεγονός ότι οι αντάρτες δεν υπάκουαν σε νόμιμη κυβέρνηση, δεν έφεραν ομοιόμορφες στολές, διακριτικά και βαθμούς, σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς στρατιωτικούς κανονισμούς.
Άκρως πανούργος πολιτικός
Ο Δαμασκηνός εμεσολάβει εις ζητήματα βοηθείας τον πληθυσμού, μας εκινητοποίει εναντίον της εκτελέσεως όμηρων, ήτο ο μεσάζων εις κοινωνικάς συγκρούσεις, ηγωνίζετο κατά του πάσχοντος κλήρου, και εναντίον της γερμανικής πολιτικής εις τα Βαλκάνια… Φωτό; ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός σε εξώφυλλο του περιοδικού TIME.
Στα γερμανικά αρχεία της Βέρμαχτ που έχουμε υπ’ όψιν μας διαβάζουμε για τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό:
«ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ. Άκρως πανούργος πολιτικός μετά διπλωματικότητος. Επιζητεί να τα έχη καλά με όλα τα κόμματα και να ευρίσκεται πάντοτε με το μέρος του κερδίζοντος κόμματος. Απολαύει της πλήρους εμπιστοσύνης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Ασκεί μεγάλην επιρροήν.»
Να θυμίσουμε ότι τις 27 Απριλίου του 1941 εισβάλουν τα ναζιστικά στρατεύματα στην Αθήνα και επιβάλουν κυβέρνηση δωσιλόγων με επικεφαλής τον στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου.
Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ωστόσο, αρνείται να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση.
Ο Χρύσανθος είχε εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος μετά από ενέργειες του ίδιου του Μεταξά το 1938, αν και στην ψηφοφορία ο αντίπαλος του Δαμασκηνός είχε επικρατήσει οριακά στη διαδικασία, με ψήφους 31-30.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, υπό την ισχυρή επιρροή της δικτατορίας, έκανε δεκτή την προσφυγή και ακύρωσε με 8 έναντι 7 ψήφων, την εκλογή Δαμασκηνού, παρά την ένσταση που εξέφρασαν άλλοι 32 Μητροπολίτες. Στη συνέχεια το καθεστώς δημοσιεύει τον ειδικό αναγκαστικό νόμο 1493 της 3ης Δεκεμβρίου 1938, διορίζει Αριστίνδην Σύνοδο, με Μητροπολίτες προσκείμενους σε αυτό, η οποία ακυρώνει εκκλησιαστικά την εκλογή Δαμασκηνού και εκλέγει τελικά Αρχιεπίσκοπο Αθηνών τον Χρύσανθο.
Σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μεταξά και του ελληνοϊταλικού πολέμου ο Δαμασκηνός περιορίζεται φρουρούμενος από τη Χωροφυλακή στην Ιερά Μονή Φανερωμένης στη Σαλαμίνα.
Η μάχη που οδήγησε στην κατάληψη των ορεινών όγκων Μόροβα (ή Μοράβα)-Ιβάν (13-22 Νοεμβρίου 1940), αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της ελληνικής αντεπίθεσης, μετά την απώθηση της ιταλικής εισβολής, κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941 και έδωσε το έναυσμα για σταθερή προέλαση εντός του αλβανικού εδάφους, στην Βόρειο Ήπειρο σε βάθος 30 έως 80 χιλιομέτρων. Φωτό: Ελληνικός στρατός παρελεύνει στην Κορυτσά της Αλβανίας.
Ο αρχιεπισκοπικός θρόνος θα αποδοθεί τελικά ξανά στο Δαμασκηνό, λέγεται μάλιστα ότι ο φίλος του καθηγητής και ακαδημαϊκός Νικόλαος Λούβαρης, (Υπουργός Παιδείας επί Ι. Μεταξά και Ι. Ράλλη) συνέταξε τη σχετική έκθεση προς τις γερμανικές αρχές κατοχής για αυτό το σκοπό. Ο Δημήτριος Ράλλης κατά την κατοχή, σύμφωνα με τους Γερμανούς, έπαιζε το γερμανόφιλο και ήτανχρωματισμένος με κομουνισμόν του σαλονιού.
Μείζων Σύνοδος από 23 αρχιερείς ακυρώνει τις πράξεις της Αριστίνδην Συνόδου που έστησε ο Μεταξάς, και “αποκαθιστά” ως Αρχιεπίσκοπο το Δαμασκηνό. Στις 5 Ιουλίου εκδίδεται απόφαση της κυβέρνησης που αναγνωρίζει και επισήμως την εκλογή του.
Ο Αυστριακός Νώϋμπαχερ αναφέρεται στο Δαμασκηνό σε ένα βιβλίο που έγραψε μετά τον πόλεμο και προοριζόταν για το ευρύ κοινό. Είναι σαφές πώς χρειάζεται να το κρίνουμε διαφορετικά σε σχέση με τα απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα ή άλλες πηγές. Όπως και να ‘χει, κάθε διαθέσιμη μαρτυρία μένει να ελεγχθεί πολλαπλώς και να διασταυρωθεί, προκειμένου να εξακριβώσουμε την εγκυρότητά της. Κάποιες περίεργες πληροφορίες που συναντώνται στα κατοχικά αρχεία ο καθηγητής Ενεπεκίδης θεωρεί ότι «προδίδουν κάτα έναν τρόπον τους Έλληνας πληροφοριοδότες των Γερμανών, οι όποιοι εις την περίπτωσιν αυτήν πρέπει να αναζητηθούν εις τους κύκλους των φανατικών δεξιών ή και των αντιπολιτευομένων συνεργασθέντων».*
Ο Αυστριακός ναζί γνώρισε προσωπικά τον μεγαλόσωμο και επιβλητικό Δαμασκηνό, διατηρούσε μάλιστα μαζί του καλές σχέσεις. Γράφει στο βιβλίο του «Ειδική αποστολή εις την Νοτιοανατολικήν Ευρώπην»:
«Η ισχυροτέρα πολιτική προσωπικότης την οποίαν συνήντησα εις τας Αθήνας ήτο ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός. Ευρίσκετο τόσον μετά των πρεσβευτών μας Άλτενμπουργκ, όσον και μετ’ εμού εις καλάς σχέσεις τας οποίας εξεμεταλεύετο χωρίς να κουράζεται προς το καλόν της χώρας του. Ο Δαμασκηνόςεμεσολάβει εις ζητήματα βοηθείας τον πληθυσμού, μας εκινητοποίει εναντίον της εκτελέσεως όμηρων, ήτο ο μεσάζων εις κοινωνικάς συγκρούσεις, ηγωνίζετο κατά του πάσχοντος κλήρου, και εναντίον της γερμανικής πολιτικής εις τα Βαλκάνια… Ο προθάλαμος τον ήτο γεμάτος πάντοτε από συμπατριώτας του όλων των πολιτικών κατευθύνσεων ακόμη και από επιτρόπους του ΕΛΑΣ… Ηκολούθησε τον δρόμον του προς την Αντιβασιλείαν, η οποία τω ανετέθη τον Δεκέμβριον του 1944, από μίαν εσωτερικήν αναγκαιότητα… ».
Μία πικρά, τω όντι, απόφασις…
Για τους Τσολάκογλου και Ράλλη διαβάζουμε
«Εις τους Έλληνας πολιτικούς οι οποίοι απέθανον από φυσικόν θάνατον ανήκουν και οι [Ιωάννης] Τσολάκογλου και[Γεώργιος] Ράλλης. Ο πρώτος ήτο ένας σωστός στρατηγός που ωδήγησε τον ελληνικόν στρατόν κατά των δυνάμεων τον Άξονος συνθηκολογήσας την 21η Απριλίου 1941 κατόπιν γενναίου αγώνος όταν ανεγνώρισε το μάταιον της περαιτέρω αντιστάσεως κατά της γερμανικής επιθέσεως, μία πικρά τω όντι απόφασις δι’ έναν γενναίον στρατιώτην. O Τσολάκογλου βαδίζων επί της ιστορικής γραμμής Χίνδεμπουργκ – Πεταίν, ηκολούθησε την φωνήν εις την δυστυχίαν του Έθνους, να τεθή επί κεφαλής του κράτους και να πράξη ο,τι το καλόν ήδυνήθη…
Το επάγγελμα του υπουργού
Ο [Γεώργιος] Ράλλης ήτο ένας παλαιός πολιτικός, το επάγγελμα του υπουργού ανήκε εις την οικογενειακήν του παράδοσιν… 0 Έκτωρ Τσιρανικός, μέλος της κυβερνήσεως από Δεκεμβρίου 1942, κατ’ αρχάς ως υπουργός Εφοδιασμού, αργότερον ως υπουργός των Οικονομικών και της Εθνικής Οικονομίας. Είχε ζήσει επί δεκαετηρίδας εις το εξωτερικόν, ήτο μεγαλοβιομήχανος και τραπεζίτης εις την τσαρικήν Ρωσίαν και αργότερον κάτοχος ενός οικονομικού πρακτορείου και εμπορικός και πολιτικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας εις τας Βρυξέλλας… Ως οικονομολόγος μεγάλης πείρας και χαρακτήρ σπανίας ευθύτητος, επραξεν ότι το καλόν ηδύνατο να πράξη δια την χώραν του».*
Φωτό: σύνθημα του ΕΑΜ κατά της πολιτικής επιστράτευσης
Ο νομικός και δικηγόρος Ιωάννης Ράλλης στις εκλογές του 1936 ήταν επικεφαλής ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στην Βουλή από 8 βουλευτές. Στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον της δικτατορίας Μεταξά και το 1938 ηγήθηκε του Κινήματος της Κρήτης.
«Ελληνική Πολιτεία»
Τον Απρίλιο του 1943, ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας». Διατήρησε ο ίδιος τα υπουργεία Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση των ενόπλων κομουνιστών του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνον με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρεπόταν προσωρινά η επικράτηση των κομμουνιστών στην Ελλάδα.
Ο στρατηγός Τσολάκογλου κατάργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, τον υποστράτηγο Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ (Josef “Sepp” Dietrich), στο Βοτονόσι του Μετσόβου. Φωτό: Josef “Sepp” Dietrich (28 May 1892 – 21 April 1966)
Τα Τάγματα Ασφαλείαςήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των Γερμανών κατακτητών, όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείαςσυμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαιτέρως μισητά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα μέλη τωνΤαγμάτων Ασφαλείαςέφεραν στολή Μακεδονομάχου, και γι’ αυτό έγιναν γνωστοί ως«Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες».
Εκκαθαρίσεις τραυματιών του πολέμου
Ευζωνικά Τάγματα«εκκαθάρισαν», στα τέλη Νοεμβρίου 1943, τα νοσοκομεία της πρωτεύουσας από τους αναπήρους του πολέμου της Αλβανίας, οι οργανώσεις των οποίων συνδέονταν με το ΕΑΜ:
«Συνελήφθησαν περίπου 2.500 περίπου Έλληνες και εστιβάχθησαν εις τους θαλάμους των φυλακών Χατζηκώστα και εις τους διαδρόμους και το προαύλιον αυτών γυμνοί και άνευ ουδενός σκεπάσματος εν μέσω χειμώνος», διαβάζουμε σε διαμαρτυρία εθνικόφρονος παράγοντα προς τον κατοχικό πρωθυπουργό. «Και παρέμειναν εκεί, κατ’ αυτόν τον απάνθρωπον και ατιμάζοντα τον σύγχρονον πολιτισμόν τρόπον, εκατοντάδες πολλαί αθώων Ελλήνων, εναντίον των οποίων ουδεμία άλλη κατηγορία είναι δυνατόν να προσαφθή παρά μόνον εκείνη του τραυματίου υπέρ Πατρίδος».****
Ο Νορβηγός αξιωματικός Βίντκουν Κουίσλιγκ
Στην τρέχουσα ιστοριογραφία, και πολύ συχνά στα πλαίσια μιας ιδεολογικής πολεμικής, οι κατοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ως Κουίσλιγκ.
Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Νορβηγός αξιωματικός Βίντκουν Κουίσλιγκ τάχθηκε αμέσως με το μέρος των Ναζιστών. Συνάντησε μάλιστα προσωπικά τον Χίτλερ το 1939 στο Βερολίνο και συζήτησε μαζί του σχετικά με τα μεγάλα οφέλη που θα είχε το Ράιχ, αν καταλάμβανε τη Νορβηγία. Ο Βίντκουν Κουίσλιγκ ήταν φασίστας ιδεολογικά και όχι απλώς κάποιος που συγκυριακά συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, στην περίπτωση του Τσολάκογλου, αλλά και των υπολοίπων που συγκρότησαν κατά καιρούς κατοχικές κυβερνήσεις, δεν έχουμε να κάνουμε με συνειδητούς φασίστες που επιδίωξαν σχεδιασμένα, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, την ήττα της χώρας τους, ώστε να υποταχθεί στις δυνάμεις του Άξονα. Ομοίως το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» αναμφίβολα, χαρακτηρίζεται ως “φασιστικό”, ενώ διαφοροποιείται σημαντικά από τα αντίστοιχα μοντέλα του Μουσολίνι και του Χίτλερ τα οποία είχαν ευρύτατη λαϊκή απήχηση, μαζικές οργανώσεις και, βεβαίως, υποστηρικτές του διαμετρήματος ενός Χάιντεγκερ…
Ο Βίντκουν Κουίσλινγκ (αριστερά) με τον Χίτλερ κατά τη συνάντησή τους στη Γερμανία στις 19 Απριλίου 1943
Κατά την εκστρατεία των Ναζιστικών στρατευμάτων στη Νορβηγία, τον Απρίλιο του 1940, ο Βίντκουν Κουίσλιγκ υποστήριξε ανοιχτά την εισβολή και, ως ανταμοιβή, διορίστηκε πρωθυπουργός στην κατεχόμενη Νορβηγία, από τον Φεβρουάριο του 1942 μέχρι τα τέλη του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, για όσο διάστημα η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γιόχαν Νύγκαρντσβολντ ήταν εξόριστη στο Λονδίνο.
« Αγώνας μέχρις εσχάτου ορίου δυνατοτήτων»
Ο Τσολάκογλου ελέγχεται βεβαίως για την παράδοση των ελληνικών στρατευμάτων με δική του πρωτοβουλία, καθώς στις 20 Απριλίου 1941, την ημέρα του Πάσχα, σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, κατάργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, τον υποστράτηγο Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ (Josef “Sepp” Dietrich), στο Βοτονόσι του Μετσόβου. Ο αρχηγός του Ελληνικού Στρατού, αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, σε τηλεγράφημά του προς το Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου, κατήγγειλε την πρωτοβουλία του Τσολάκογλου ως αντίθετη προς τα συμφέροντα της πατρίδας, διέταξε την αντικατάσταση του Τσολάκογλου και αγώνα «μέχρις εσχάτου ορίου δυνατοτήτων»
«… μια αχρεία γενιά από Quislings – για να χρησιμοποιήσω τη λέξη, η οποία θα εκφράζει στο εξής την καταφρόνια της ανθρωπότητας – στρατολογήθηκαν για να κολακεύσουν με δουλοπρέπεια τον κατακτητή, για να συνεργαστούν με τα σχέδιά του και να επιβάλουν την εξουσία του στους συμπατριώτες τους, ενώ οι ίδιοι ταπεινώνονται με τη δουλικότητά τους».(Ουίνστον Τσόρτσιλ) Φωτό: αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αισθάνομαι υπερηφάνειαν
Ωστόσο είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι ως αξιωματικός πολέμησε γενναία εναντίον των Ιταλών, τουλάχιστον στη μάχη του Μοράβα, και εξώθησε νικηφόρα τα ελληνικά στρατεύματα μέχρι την Κορυτσά.
Στα απομνημονεύματα του, ο Τσολάκογλου γράφει :
«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν’ αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν’ αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως… “Τολμήσας” δεν υπελόγισα ευθύνας… Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»***
Παναγιώτης Δεμέστιχας και Γεώργιος Μπάκος
Τελικά, ο Τσολάκογλου παραιτήθηκε από το αξίωμά του, μετά από πολλές πιέσεις που του άσκησαν εγγράφως αρκετοί πολιτικοί αρχηγοί και παράγοντες της εποχής. Προηγουμένως προσπάθησε ανεπιτυχώς να διαπραγματευτεί με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς που αφορούσαν τα ελληνικά δημοσιονομικά και, εν τέλει,ιδιώτευσε. Στην πρώτη αυτή κατοχική κυβέρνηση συμμετείχαν οι άλλοι δύο αντιστράτηγοι που συνθηκολόγησαν, ο ΠαναγιώτηςΔεμέστιχας και ο Γεώργιος Μπάκος. Ο επόμενος κατοχικός πρωθυπουργός, ο γιατρός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, ορίστηκε αντιπροέδρος, ενώ ο τότε υπουργός οικονομικών Σωτήριος Γκοτζαμάνης διατηρήθηκε στην ίδια θέση από την επόμενη κυβέρνηση.
«Συνθηκολόγησις εν ανοικτώ πεδίω»
Μετά την απελευθέρωση, ο Τσολάκογλου συνελήφθη και παραπέμφθηκε δια της Συντακτικής Πράξεως με αριθμό 6/1945 στο συσταθέν Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για παράνομη συνθηκολόγηση που είχε προβεί με τον εχθρό, χαρακτηριζόμενη ως «συνθηκολόγησιν εν ανοικτώ πεδίω» και «πριν η υπ’ αυτόν στρατιωτική δύναμις εκπληρώση πάν ό,τι το στρατιωτικόν καθήκον επιβάλλει», καθώς και για εθνική αναξιότητα για την συνεργασία του, στη συνέχεια, με τις κατοχικές Δυνάμεις, αναλαμβάνοντας Πρωθυπουργός της χώρας. Στις 31 Μαΐου του 1945, το Ειδικό αυτό Δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά το Συμβούλιο Χαρίτων μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια κάθειρξη.
“Κάτω όλοι οι άλλοι!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου