- Είναι το βλέμμα των ανθρώπων του είδους του, που έχω μάθει, επειδή πάθει, να τους ξεχωρίζω από μακριά, και να τους αποφεύγω. Προσηλωμένο κάτω, συνήθως, στα παπούτσια τους ή τις ακαθαρσίες του δρόμου, ανεβαίνει σιγά - σιγά προς τα πάνω, σημαδεμένο από την οδύνη του ανθρώπου που πρέπει, «για μια ακόμα φορά», να υποκριθεί ότι επικοινωνεί με τον κόσμο, ενώ αισθάνεται καλά μόνο όταν κλείνεται στον εαυτό του, στην προσπάθειά του να σκεφτεί γιατί κατάφερε «μόνο τόσα» στη ζωή του.
Ιωάννης Χριστοδούλου στο Ανήμερος Λόγος
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ο παρενθετικός, «γράφει» την επικεφαλίδα στην ιστορία ενός κόμματος, της Ν.Δ.. Ο τίτλος της Ν.Δ., που μπήκε σήμερα στη Δ.Ε.Θ., είναι: «η αμετανόητη εξουσία».
Δεν μετανιώνουν δύο είδη ανθρώπων: εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους αθώο και εκείνοι που δεν μπορούν παρά να εγκληματούν. Οι εκ πεποιθήσεως επαγγελματίες της εξουσίας ανήκουν, εκ των πραγμάτων, στη δεύτερη κατηγορία. Η ιστορία της Ν.Δ. έχει να επιδείξει μια αισχρή προϊστορία, η οποία αρχίζει από τους «νοικοκυραίους» που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, περνάει από τα «Ευαγγελικά» και τις δολοφονίες για τη γλώσσα, συνεχίζει στη βαρβαρότητα της δικτατορίας του Μεταξά και φθάνει στη δολοφονία του Λαμπράκη.
Οι φοιτητές που ξεχύθηκαν στους δρόμους τον Νοέμβριο του 1901, αφιονισμένοι από τις προτροπές του Μιστριώτη, του δασκάλου τους στο Πανεπιστήμιο, του εκπροσώπου της συντήρησης της εποχής, δεν διαφέρουν από τους οπαδούς της Ν.Δ. από τη μεταπολίτευση και μετά, που γίνονται όργανο, άλλοι ηθελημένα άλλοι άθελα, για την εξυπηρέτηση της εξουσιομανίας και των κατεστημένων συμφερόντων των πολύφερνων δεξιών μνηστήρων της εξουσίας. Ο αρχηγός τους, σήμερα, ο σύγχρονος Μιστριώτης, και ως παλαιός αρχηγός της νεολαίας της Ν.Δ., εξέπεμψε σήματα κινδύνου και κάλεσε τους «νουνεχείς» πολίτες να μην επιτρέψουν στον «ατίθασο και επιπόλαιο νέο», τον Α. Τσίπρα, έναν άλλον Αλέξανδρο Πάλλη, να συνεχίσει τους πειραματισμούς του.
Ο Α. Πάλλης ήταν ο λόγιος βαμβακέμπορος που «τόλμησε» να μεταγλωττίσει τα Ευαγγέλια στις αρχές του 20ουαιώνα. Το εγχείρημά του κρίθηκε από κάποιους δεινοσαύρους του πανεπιστημιακού κατεστημένου, από τους γλωσσαμύντορες της εποχής (Κόντος, Βάσης, Μιστριώτης), ως έγκλημα καθοσιώσεως εναντίον της γλώσσας και του έθνους. Το όραμα του Α. Πάλλη και άλλων πλείστων όσων δημοτικιστών δικαιώθηκε μετά από επτά δεκαετίες, όταν η πτώση της Χούντας σηματοδότησε την παρακμή της καθεστωτικής δεξιάς, που συσσώρευσε στο σώμα του ελληνισμού τοξικές ουσίες που ακόμα το κρατούν ασθενικό και αδύναμο.
Τέτοιος λόγος, τοξικός, ήταν ο λόγος του Ε. Μεϊμαράκη στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ατόφιος απόηχος της χειρότερης δεξιάς ρητορικής, περιείχε μόνο πικρόχολες δήθεν διαπιστώσεις και ιερεμιάδες της πιο άθλιας πρόθεσης: εκείνης που έχουν συμπλεγματικοί, μισάνθρωποι ιεροκήρυκες, οι οποίοι ηδονίζονται στη σκέψη των ενοχών που προκαλούν στους καθηλωμένους, λόγω Θείας Λειτουργίας, ακροατές τους. Αυτά διανθίζονταν με μια εμετική επίφαση μεγαλοθυμίας, ώριμης δήθεν διάθεσης να συγχωρέσει το «παιδί» που παρέκκλινε από την οδό της σωφροσύνης, της σύνεσης, της παρθενίας, και τόλμησε να αμφισβητήσει την εξουσία του ευρωπαϊκού ιερατείου της δεξιάς, να κοροϊδέψει την τελετουργία των μασονικής έμπνευσης συναθροίσεων των αρχιερέων της πολιτικής νομιμοφροσύνης στην Ευρώπη. Κι ένα ακόμα «έγκλημα» του Α. Τσίπρα. Τόλμησε να μη θέλει να συνεργαστεί με το παραδοσιακό εξουσιαστικό κατεστημένο στην Ελλάδα, που εκπροσωπεί τώρα ο μυστακοφόρος μύστης των μυστηρίων του συντηρητικού αυτισμού.
Του Ε. Μεϊμαράκη, αν τύχαινε να τον συναντήσω και να πρέπει να συνεργαστώ μαζί του, θα με ανησυχούσε το ύφος του όταν δεν παίζει τον πολιτικό του ρόλο, τον δοσμένο στα άδυτα δώματα του δεξιού πάλαι ποτέ κάστρου, τώρα παράγκας. Είναι το βλέμμα των ανθρώπων του είδους του, που έχω μάθει, επειδή πάθει, να τους ξεχωρίζω από μακριά, και να τους αποφεύγω. Προσηλωμένο κάτω, συνήθως, στα παπούτσια τους ή τις ακαθαρσίες του δρόμου, ανεβαίνει σιγά - σιγά προς τα πάνω, σημαδεμένο από την οδύνη του ανθρώπου που πρέπει, «για μια ακόμα φορά», να υποκριθεί ότι επικοινωνεί με τον κόσμο, ενώ αισθάνεται καλά μόνο όταν κλείνεται στον εαυτό του, στην προσπάθειά του να σκεφτεί γιατί κατάφερε «μόνο τόσα» στη ζωή του.
Ο Ε. Μεϊμαράκης έπρεπε και δεν έπρεπε να είναι τώρα αρχηγός της Ν.Δ.. "Έπρεπε" γιατί είναι η τελευταία πειστική εφεδρεία της αμετανόητης δεξιάς. Δεν έπρεπε γιατί, ως τελευταία εφεδρεία, θα κάνει τα πάντα για να ευοδωθεί η ύστατη ελπίδα της Ν.Δ. να επιβιώσει. Γι’ αυτό, το δηλητήριο που εκχέει ο λόγος του είναι άφθονο. Δεν ορρωδεί να το σπαταλήσει αδιάκριτα, πάνω στη συνείδηση κάθε Έλληνα που τον ακούει. Είναι το ίδιο ένστικτο που οδήγησε στη δολοφονία του Καποδίστρια. Εύχομαι τώρα, στην πολιτική αυτή μάχη, να μην είναι παρόμοιο το αποτέλεσμα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου