Όχι κατάθλιψη και αναχωρητισμό - Του Βασίλη Μουλόπουλου

Αυτό που λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει
είναι ότι το σημαντικό διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι για την ύπαρξη μιας άλλης Ευρώπη.
Μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει θάρρος και στους άλλους λαούς της Ευρώπης ώστε να αλλάξουν τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις στις χώρες τους.
Η ψήφος σου είναι ψήφος στους Ποντέμος στην Ισπανία,στο Ντι Λινκε στη Γερμανία,στο Σιν Φειν στην Ιρλανδία,στη νέα αριστερή ηγεσία των Εργατικών στην Αγγλία,σε κυβέρνηση αριστερών-σοσιαλιστών στην Πορτογαλία αλλά και σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης.

• Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων να μη σβήσει η αχνή φλόγα της ελπίδας ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Αυτός είναι ο πόλεμος που δίνουμε. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.

Του Βασίλη Μουλόπουλου στην ΑΥΓΗ

Όσο κυλούν οι ημέρες και η ώρα της κάλπης πλησιάζει, τόσο η Ν.Δ. εγκαταλείπει την επικοινωνιακή οβιδιακή μεταμόρφωσή της σε ένα κεντροδεξιό φιλελεύθερο κόμμα και δείχνει την πραγματική ψυχή της. Τα στελέχη της, από τον μάγκα τον πολλά βαρύ Βαγγέλα Μεϊμαράκη, τον Γεωργιάδη, τη Βούλτεψη, τον Κεφαλογιάννη ως τους νεοφιλελεύθερους Μητσοτάκη, Δένδια, Χατζηδάκη, εγκαταλείπουν το φτιασιδωμένο προσωπείο της εθνικής συμφιλίωσης, της συναίνεσης, της δημοκρατικής ευαισθησίας και αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο: αυτό της αυθεντικής Δεξιάς: κουτσαβάκικη, θρησκόληπτη, ρατσιστική, κλεπτοκρατική, πλουτοκρατική, τραμπούκικη. Ο λόγος τους γίνεται άλογος και η συμπεριφορά τους φασίζουσα.

Η Δεξιά και η ελληνική ολιγαρχία που τη στηρίζει δεν αποδέχθηκαν ποτέ ότι έχασαν την εξουσία από την Αριστερά και είναι έτοιμες να κάνουν τα πάντα για να αποκαταστήσουν την παλαιά τάξη πραγμάτων.

Γι' αυτό η εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτεμβρίου είναι, ίσως, η κρισιμότερη στη μεταδικτατορική Ιστορία της Ελλάδας. Αν η Ν.Δ. κερδίσει, η διακυβέρνηση της χώρας θα γίνει πλήρως καθεστωτική, ενώ η ρεβανσισμός της εξουσίας θα ποδοπατά (μετά τη «δικαίωσή» της από τη λαϊκή ψήφο) τους πάντες και τα πάντα - θεσμούς, νόμους, δικαιώματα, ανθρώπους.

Η "αριστερή μελαγχολία" που έχει κυριεύσει τον λαό της Αριστεράς και η μεθοδευμένη απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ από τα συστημικά μίντια δεν επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την εργασία, την κοινωνία, στους θεσμούς που μας «υπόσχεται» η δεξιά παλινόρθωση.

Είναι επικίνδυνη ουτοπία να πιστέψουμε ότι θα είναι ένα φαινόμενο συγκυριακό. Το σενάριο της "δεξιάς παρένθεσης" είναι θανατηφόρο όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, άλλα πρωτίστως για τον κόσμο της εργασίας.

Εδώ και επτά μήνες οι αριστεροί, οι εργαζόμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες δίνουν καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνυμα: είμαστε εδώ. Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να το ακούσει. Οφείλει να δει ότι έξω από τα ταμπούρια της Αριστεράς, τις τάσεις, τις υποτάσεις, τους κομματικούς αρχηγούς, υπαρχηγούς και λοχίες ζει και κινείται ένα κομμάτι της κοινωνίας ίσως πληγωμένο και ηττημένο, αλλά όχι παραδομένο. Ένα πλήθος ανθρώπων που επιμένουν να λένε «όχι», που είναι «ενάντια». Που έχουν στο κεφάλι τους μια άλλη Ελλάδα, έναν «άλλο κόσμο». Έχουν στο μυαλό τους μια κοινωνία λιγότερο άνιση, στην οποία τα δικαιώματα των ανθρώπων είναι ισχυρότερα από τα δικαιώματα της αγοράς, μια κοινωνία περισσότερο ελεύθερη και όχι νεοφιλελεύθερη.

Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων να μη σβήσει η αχνή φλόγα της ελπίδας ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Αυτός είναι ο πόλεμος που δίνουμε. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας. Δύσκολη, με μεγάλα ρίσκα. Αυτές είναι οι διαχωριστικές γραμμές των εκλογών. Αυτό είναι το δίλημμα της κάλπης: Αριστερά ή Δεξιά. Ζούμε καιρούς πρωτόγνωρους, που απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη τόλμη και ευφυΐα. Όχι κατάθλιψη και αναχωρητισμό. Γιατί, όπως έγραφε ο Carlos Quijano, οι αμαρτίες ενάντια στην ελπίδα είναι οι πιο τρομερές, οι πιο καταστροφικές. Είναι οι μόνες που δεν έχουν ούτε συγγνώμη ούτε λύτρωση.