Γκρεμίσαμε τον φόβο!!! ...και μια κυβέρνηση

...την απόλυτη αχαριστία τη φανερώνουν περίτρανα τα λόγια και οι πράξεις που στρέφονται κατά εκείνου που έβγαλε έναν ολόκληρο χώρο από την μίζερη ύπαρξή του και αφάνεια χτυπώντας τον ακόμα και την ώρα της μάχης...


Νικόλαος Μίχος


...το ότι μαζί με το ...φόβο* που γκρεμίσανε, γκρεμίσανε και μια κυβέρνηση που τους έδωσε απλόχερα έδρανα, υπουργεία και στέγη, αγάπη, φροντίδα και στοργή μαζί και προδέρμ και το κυριότερο ελεύθερη έως άκρως ...ελευθερόστομη φωνή για να διαφωνούν εν πλήρη έως ασυνείδητη ελευθερία χωρίς να κινδυνεύουν με διαγραφές όπως στους γνωστούς και πολυδιαφημισμένους κάργα δημοκρατικούς και προοδευτικούς κεντροδεξιούς χώρους κι όχι μόνο αυτό, αλλά να αντιπολιτεύονται πιο σκληρά από κάθε αντιπολίτευση - φτάνοντας στο απίστευτο φαινόμενο η συμπολίτευση να αντιπολιτεύεται κι η αντιπολίτευση να στηρίζει και λοιπά τραγελαφικά που δεν είχε δει ποτέ ολάκερο το σύμπαν από τη δημιουργία του ως εδώ - δείχνει αν όχι την απόλυτη αχαριστία, σίγουρα όμως την ξετσίπωτη κουτοπονηριά που τους διακρίνει...

...την απόλυτη αχαριστία τη φανερώνουν περίτρανα τα λόγια και οι πράξεις που στρέφονται κατά εκείνου που έβγαλε έναν ολόκληρο χώρο από την μίζερη ύπαρξή του και αφάνεια χτυπώντας τον ακόμα και την ώρα της μάχης...

Διότι αν έχουν οι όποιοι "λαφαβίτσες" την αίσθηση ότι το ΟΧΙ του λαού, μαζί και το δικό μου, ήταν φυγή στο άγνωστο με σχέδιο και σχεδία τη δραχμή, το φοίνικα ή τη μνα, απλά πλανώνται πλάνην οικτράν... Κι ο αρχικός τους ενθουσιασμός που ξαφνικά πάγωσε καθώς κανένα 62% δε θέλει να χαθεί στο άγνωστο - ούτε καν το 1/10 του ποσοστού, μάρτυς των φοβερών και τρομερών προαναφερομένων μου που είχα τη φαεινή ιδέα ν' αναφέρω...

Και το άκρον άωτον της ζαβομάρας? Η κυβέρνηση της Αριστεράς να πέφτει από τα ίδια της τα πανέξυπνα μέλη... αριστερή παρένθεση όνομα και πράγμα. Αριστεροί την άνοιξαν, αριστεροί την κλείνουν. Κι όχι. Καμιά δεξιά βοήθεια δε θέλατε, υπέροχα τα καταφέρατε και μόνοι σας. Βούτυρο στο ψωμί των άλλων οι πράξεις σας. Κι η απευκταία επαναφορά των τρωκτικών που κατέφαγαν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες κάθε σπιθαμή του άμοιρου ετούτου τόπου, έργο σας θα αποτελεί... παράσημο δεν ξέρω αν θ' αποτελέσει. Αλλά τι λέω... εδώ μεταμορφώνονται εν ριπή οφθαλμού τα μαύρα ως άσπρα... δε θα παρασημοφορηθεί η βλακεία?...

P.S. Οι αγώνες δε δίνονται δια της φυγής, σύντροφοι. Μένεις στο πεδίο της μάχης ως τον τελευταίο. Κι είτε θα στήσεις τρόπαιο είτε θα πας στο διάολο... κάπως έτσι κερδίζεις σελίδα κι αναφορά από την ιστορία...

...αλλά θέλει κότσια αυτή η στάση κι όχι θεωρίες και ευφυολογήματα που μοιάζουν με φτερά στον άνεμο που πάνε όπου βολεύει...

Ν.

* φόβος πλήρης εσωκομματικής ρήξης ο οποίος ξεπεράστηκε χωρίς δισταγμό καθότι τα ρημάδια τα πρωτεία και τη μάνα τους πουλούν...