Κι αρχίζω να συνειδητοποιώ τι θα πει «επικίνδυνος» : Αυτός που θα σε παρατήσει.

• Ένα που κατάλαβα, σε όλην αυτήν την πορεία είναι και το εξής: Κάθε μαλακιστήρι που ξέρω να έχει ασχοληθεί με την πολιτική κάνει ό,τι κι ο τυχάρπαστος Μπένης: Το φτιάχνει κατά πώς το βολεύει.
• ...Δε με βολεύει ο χαζογελαστός που κρύβει πίσω από τη μάσκα του καλοκάγαθου κρεμάλες και σκοινιά και θα έχει στην κάβα του και τη γκαβή που όλα τα βλέπει και όταν θέλει βιάζεται και είναι άμεση κι αμείλικτη. 
• Κι εκείνοι του ‘λεγαν «έχει γράψει βιβλίο ο ΦιδεΜατσούκης, υπάρχει σχέδιο – βάλε ένα τσίπουρο, ρε παιδί!» Και φαντάζομαι το σαρδόνιο χαμόγελο του χερρ Βόλφγκανγκ, τη στιγμή που έλεγε στον Αλέξη: «πήγαινε, παιδί μου, δε μας χρειάζεσαι εμάς, στα έχουν έτοιμα όλα στην Πατρίδα σου».

Γράφει ο Θάνος Αθανασιάδης


Το κείμενο που ακολουθεί είναι σαφώς προσανατολισμένο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων, τους οποίους ανέχτηκα επί ένα περίπου έτος. ΔΕΝ αφορά κάθε σύντροφο, ο οποίος θέτει εαυτόν εκτός Σύριζα, για λόγους, οι οποίοι ανάγονται στις προσωπικές του αξίες και θέσεις. ΜΗΝ ορμήξετε να με φάτε, εάν δεν «δείτε» τον εαυτό σας μέσα. Αν τον δείτε, χέστηκα τι θα πείτε.

Βεβαίως, θα προτιμούσα, άνθρωποι, τους οποίους σέβομαι κι εκτιμώ απεριόριστα, να συμπορεύοντο, αλλά τούτο δεν είναι πάντοτε εφικτό. 

Αυτό όμως, το παρακάτω, το οποίο αφορά τα ζουζούνια (κατσαρίδες, σκορπιούς, σαύρες, σαλιγκάρια) που μίσησα, το αφιερώνω στους μπεκρήδες του τόπου. 

 And it goes like this, αμερικανιστί:

Θυμάμαι τους κολλημένους βρωμύλους και τις αρχιαντιαναπτυξιακές «απόψεις» και «θέσεις» τους. Θυμάμαι τους ίδιους καραγκιόζηδες να τσιμπολογούν ωσάν κοράκια και γύπες από κάθε πόρο, κάθε θεσουλίτσα, από κάθε τι που πέρναγε από μπροστά τους, τις παλιές καλές μέρες. Θυμάμαι ειδικά το καθίκι που κράταγε το στόμα του καλά κλειστό και τα χαρτάκια του καλά κρυμμένα, για να φυλάει την καρέκλα του. Μόνο που ήταν προστάτης μυστικών των άλλων, των κακών, τους οποίους στηλίτευε με ξυλινοπύρινους λόγους σε κάθε ευκαιρία. Γραφικοί και καραγκιόζηδες, τσογλάνια του κερατά, α λ λ ά πρωτίστως αλήτες και αδιάφοροι για το κοινό καλό. «Ξύσ’ τ’ αρχίδια σου, αυτοί είναι ΠΑΣΟΚοι, εκείνοι είναι ΝεοΔημοκράτες, τούτοι ΚΚΕδες, τούτοι είναι απολιτίκ, αυτούς θα σώσουμε;» «Σιγά μην τους βάλουμε και να έχουν αποφασιστικό ρόλο!» 

Θυμάμαι το γαμημένο το Συνέδριο, να προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν προσπερνάμε το 27% (τότε) και να βλέπω τους λόγους μπροστά μου, να περιδιαβαίνουν, με τα ματάκια τα μισόκλειστα, τα πονηρούτσικα, με τις υποβολιμιαίες πράξεις και στοχεύσεις, με τις κλειστές πόρτες («εκεί συνεδριάζει η φράξια των δυο αχλαδιών και της μιας αγγουριάς»). Και θυμάμαι ότι δε διαλύθηκαν εκείνοι οι κήποι. 

Και είδα ότι κι ο κόσμος το έβλεπε αυτό, κι αναρωτιόταν: «Ποιοι, στο διάολο, είναι αυτοί οι άχρηστοι; Αυτοί δεν ξέρουν να φαν με πηρούνι και μαχαίρι!» Κι άκουγα και διάφορους, δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, σοβαρούς ανθρώπους, να λεν μια κουβέντα, την οποία δεν αντιλαμβανόμουν: «Είναι επικίνδυνοι». Μα, ήμουν εγώ επικίνδυνος; «Όχι εσύ, όχι αυτοί που είναι σαν κι εσένα. Οι άλλοι, οι τεμπέληδες». Μπα, γαμώτο. 

Άιντε μία, άιντε δύο, βαρέθηκα. Είπα μέσα μου, τούτοι - δεν έχει σημασία που είναι έξυπνοι – προφανώς έχουν δικά τους συμφέροντα να εξυπηρετήσουν. Και το σταμάταγα εκεί, σε αυτήν την υπεραπλούστευση. Μου την είπαν για αυτό το λόγο. Πήγα να τσακωθώ, αλλά δε μου πήγαινε η καρδιά. 

Υπάρχει μια πραγματικότητα: ο Αλέξης ηττήθηκε σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μέσα σε έξι μήνες. 

Υπάρχει άλλη μία: Στηρίχθηκε σε κάποιους ανθρώπους αυτούς τους έξι μήνες. 

Είναι αυτοί οι άνθρωποι, και δεν αναφέρομαι στον ψηφοφόρο – υποστηρικτή, αναφέρομαι στο υψηλόβαθμο κομματικό και κυβερνητικό στέλεχος – άμοιροι ευθυνών; 

Δεν κατέλαβα εγώ τη θέση του Υπουργού, για να με πει κάποιος τεμπέλη. Αλλά, όταν απευθυνόμουν στον Χ Υπουργό, μετά βεβαιότητος και παρρησίας και λόγου γνώσης και ό,τι άλλο θέτε πείτε, σας λέω ότι ο άνθρωπος έξυνε τα αχλάδια και τ’ αγγούρι δεν ξέρω τι το έκανε. 

Και φτάσαμε στη ρήξη, άμα τη αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Γαμώτο, άλλοι προσπαθούν επί χρόνια για ένα σκοπό, για μας ήταν έξι μήνες; Σοβαρά τώρα; Είναι πολύ μακρόπνοο το «θα προσπαθήσω περισσότερο» δηλαδή; 

Είναι πολύ ωφέλιμο για το λαό να αφεθεί στα νύχια του Άδωνι;;; 

Κι αρχίζω να συνειδητοποιώ τι θα πει «επικίνδυνος» για τον απλό λαό: Αυτός που θα σε παρατήσει. Αυτός που το σχέδιο, με το οποίο μας έπρηξε το αριστερό αχλάδι, το είχε γραμμένο σε βιβλίο ο άλλος ο σοβαρός αχλάδας. Μόνο που δεν είχε φροντίσει να φτάσει και σε καμία συμφωνία με άλλους για φαί, για πετρέλαιο, για προμήθειες. Θα του ερχόταν εξ ουρανού; Θα του το δίνανε τζάμπα; «Έχω γράψει βιβλίο», ρε αχλάδα;;;

Ένα που κατάλαβα, σε όλην αυτήν την πορεία είναι και το εξής: Κάθε μαλακιστήρι που ξέρω να έχει ασχοληθεί με την πολιτική κάνει ό,τι κι ο τυχάρπαστος Μπένης: Το φτιάχνει κατά πώς το βολεύει.

Εμένα σήμερα δε με βολεύει ο Άδωνις – πάλι. Δε με βολεύει η Φωφάρα η ασυγκράτητη δύναμη. Δε με βολεύει ο μικρούτσικος Θοδωρίσκος. Δε με βολεύει ο χαζογελαστός που κρύβει πίσω από τη μάσκα του καλοκάγαθου κρεμάλες και σκοινιά και θα έχει στην κάβα του και τη γκαβή που όλα τα βλέπει και όταν θέλει βιάζεται και είναι άμεση κι αμείλικτη. 

Με βολεύει να ξαναπροσπαθήσω.Και να συνεχίσω να προσπαθώ. 

Κι αν μου καταλογίσουν άγνοια, θα αντιτάξω ότι επικίνδυνος δεν είμαι, επειδή προσπαθώ και θα συνεχίσω να προσπαθώ να διώξω τη λέρα από τον τόπο. Κι αν είμαι μαλακιστήρι, σαν και τους άλλους, πάει να πει ότι κοιτάω την πάρτη μου. Αλλά θα συνεχίσω να προσπαθώ, για να σταματήσει ο κόσμος να με αποκαλεί έτσι. 

Γιατί αυτό το λάθος το έκανε ο Αλέξης: Άφησε στο ποδάρι του τους επί σειρά ετών κολλητούς της παλιάς παράγκας, ή - ακόμη χειρότερα – τους δήθεν, τους τεμπέληδες, τους άχρηστους. 

Κι εκείνοι του ‘λεγαν «έχει γράψει βιβλίο ο ΦιδεΜατσούκης, υπάρχει σχέδιο – βάλε ένα τσίπουρο, ρε παιδί!» Και φαντάζομαι το σαρδόνιο χαμόγελο του χερρ Βόλφγκανγκ, τη στιγμή που έλεγε στον Αλέξη: «πήγαινε, παιδί μου, δε μας χρειάζεσαι εμάς, στα έχουν έτοιμα όλα στην Πατρίδα σου». Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.