Η Ολλανδία με το κεφάλι στη δίνη της κρίσης

Η Ολλανδία με το κεφάλι στη δίνη της κρίσης

Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου αυτό τον καιρό ακούς κυβερνήσεις και αρχηγούς κρατών να παραδέχονται ανοιχτά ότι «κάναμε» ή «έγιναν» λάθη. Κι αναρωτιέσαι, πώς στο καλό έτυχε και όλοι μαζί οι σοφοί να πέσουν την ίδια περίοδο ακριβώς στο λάθος; Όλοι μαζί ταυτόχρονα; 

Στην Ελλάδα βρήκαμε τη δικαιολογία στο «υπερτροφικό δημόσιο» και στους αναρίθμητους δημοσίους υπαλλήλους, στην Ιταλία στις κρατικές σπατάλες και στα μπούνγκα-μπούνγκα του Σίλβιο, στην Ισπανία στα φαραωνικά έργα και τις παραθεριστικές κατοικίες, στην Πορτογαλία στα δεν ξέρω τι, ένα μίγμα από όλα τα προηγούμενα με ολίγην από δημοσίους υπαλλήλους ως το απαραίτητο καρύκευμα στη σούπα των λαθών, στις ΗΠΑ στα ανεξέλεγκτα δάνεια, μόνο η Γερμανία τα έκανε όλα σωστά, και δεν περιέπεσε στον πειρασμό, το ίδιο και η Φιλανδία και το κολλητήρι της η Ολλανδία. Βέβαια, υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της Γερμανίας η οποία ακόμα μπορεί να κρύβει κάτω απ’ το χαλί τα χάλια της ναυαρχίδας της, τής Deutsche Bank,  και των μεγαλοεταιριών της, στο βαθμό που θα καταφέρουν να επιβιώσουν χωρίς τα «μαύρα» τους ταμεία, τα οποία όπως πάνε τα πράγματα θα μείνουν ανενεργά για πολύ καιρό ακόμα .

Δυστυχώς για τη Γερμανία, και ίσως ευτυχώς για τους υπόλοιπους ταλαίπωρους της Ευρωζώνης, η Ολλανδία δεν θα μπορεί για πολύ ακόμα να στέκεται στο πλευρό της. Άλλο να βλέπεις στα χαρτιά τα νούμερα να μιλάνε από καιρό για το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος των Ολλανδών, κι άλλο να τα βλέπεις να ζωντανεύουν και να ρίχνουν αληθινά χαστούκια.

Η Ολλανδία, είναι πλέον γεγονός και επισήμως, ότι δεν μπορεί άλλο να κρύβεται ότι δεν βρίσκεται σε κρίση, σε κρίση οικιστική, λίγο πολύ όπως και οι ομοιοπαθείς της στις ΗΠΑ, Ισπανία και Ιρλανδία.

Η πορεία προς το «λάθος» γνωστή και μη εξαιρετέα: Οι τράπεζες μοίραζαν αφειδώς δάνεια για κατοικία, σε ποσά τα οποία υπερέβαιναν πολλές φορές το ετήσιο εισόδημα των αιτούντων ή ακόμα και την αξία της κατοικίας. Οι ιδιοκτήτες, αφ’ ενός τύγχαναν φορολογικών διευκολύνσεων, αφ’ ετέρου επένδυαν τα δανεικά σε διάφορα funds που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια με μεγαλύτερες αποδόσεις από τους τόκους, με την προοπτική σε κάποιο σύντομο μεταγενέστερο χρόνο να πουλήσουν το σπίτι σε υψηλότερη τιμή, αφού οι τιμές συνέχιζαν ν’ ανεβαίνουν, και να ξεπληρώσουν αφ’ ενός το δάνειο, αφ’ ετέρου να βάλουν και κάτι στην άκρη απ’ αυτό.

Μόνο που τους πρόλαβε η κρίση! Οι τιμές των σπιτιών κάνουν χαμηλές πτήσεις, οι φορολογικές διευκολύνσεις κόπηκαν ήδη από φέτος, τα νοικοκυριά βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής και οι τράπεζες ανακαλύπτουν ότι από τα δις των δις που έδωσαν σε οικιστικά δάνεια κάποια δεν θα τα δουν ποτέ να επιστρέφουν στα ταμεία τους.  Καμιά άλλη χώρα στην ΕΖ δεν βρίσκεται τόσο βαθιά στο χρέος όσο η Ολλανδία, αναφέρει το Spiegel. Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες έχουν γύρω στα 650 δις δάνεια-φούσκα στα τεφτέρια τους, ενώ το μέσο ιδιωτικό χρέος ανέρχεται στο 250% του μέσου ετήσιου εισοδήματος. Για σύγκριση, το μέσο καταναλωτικό χρέος του Ισπανού  ανέρχεται μόνο στο 125%.

Ενός κακού, όπως λέει και το ρητό, μύρια έπονται. Η Ολλανδική ανταγωνιστικότητα, δύσκολα θα βγάλει τη χώρα από το χρέος με τέτοιο βάρος. Η ανεργία ήδη αυξάνει με ασυνήθιστους ρυθμούς, επισήμως στο 7.7%, χωρίς να συνυπολογίζονται οι 800,000 εργαζόμενοι με μπλοκάκι, που είναι κι εδώ αόρατοι. Μόνο το Φεβρουάριο, 755 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση, πρωτοφανές νούμερο από το 1981, και να σκεφτείς ότι ο χρόνος ακόμα δεν περπάτησε. Και η ανεργία δεν χτυπάει πλέον τους ανειδίκευτους, αλλά και τους «εξειδικευμένους».

Ο πρωθυπουργός Dijsselbloem ανήγγειλε περικοπές 4.5 δις, στα γνωστά της υγείας, παιδείας, πρόνοιας κλπ, οι οποίες όμως θα εφαρμοστούν από του χρόνου, διότι όπως δήλωσε: "Sticking the knife in even more deeply" would be "very, very unreasonable." Προσέξτε τον εμφατικό διπλασιασμό του «very», όταν απευθύνεται στο εκλογικό σώμα, όπου εντελώς τυχαία ξαναθυμάται τις σοσιαλδημοκρατικές του ρίζες. Τo ίδιο και το «unreasonable”, όταν πρόκειται για τους άρειους του Βορά, κι όχι για τους μαυριδερούς του Νότου.

Οι Ολλανδοί ήδη νοιώθουν την κοφτερή άκρη του μαχαιριού να τους αγγίζει στο σβέρκο. Θα συνεχίζουν άραγε να γλείφονται στην ποδιά της Μέρκελ; Είναι αλήθεια ότι το βλέπω λιγάκι χλομό. 

Αχ, τι ωραία που περνάμε εις τας Ευρωζώνας! http://e-cynical.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+Cynical+(CYNICAL)