Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αλεξιπτωτιστής τής Αριστεράς. Αντιθέτως, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αλεξιπτωτιστής τής Αριστεράς. Αντιθέτως, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Γι' αυτό και είναι πολύ άδικη η κριτική που του ασκείται από εκείνους που παριστάνουν τους μεγάλους και τρανούς κολυμβητές τής επανάστασης από την άνεση της παραλίας. Ρωτώ ευθέως την Αριστερή Πλατφόρμα, την Κομμουνιστική Τάση, τη ΡΟΖΑ κι όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες τής ιδεολογικής καθαρότητας, μαζί με τους απλούς πολίτες που από την ασφάλεια της εξέδρας γιουχάρουν αυτούς που παίζουν μπάλα: Αν διώξουμε τον Τσίπρα και τον κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος προς παραδειγματισμό όποιου άλλου "προδότη", ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα; Ο Λαφαζάνης με τον Λεουτσάκο και τον Ρινάλντι; Ο Μεϊμαράκης, ο Θεοδωράκης και η Φώφη; Ή, μήπως, ο Κουτσούμπας με τον Μιχαλολιάκο;...



Γράφει ο Βρομόστομος στο τρύπιο ευρώ


Ακούω και διαβάζω συνεχώς πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρ. Παπανδρέου. Αλλοι το λένε για καλό κι άλλοι για κακό. Είναι αλήθεια ότι έχουν και οι δύο ευρεία αποδοχή από τις μάζες, ενώ ομοιάζει και η ιστορική συγκυρία που τους βοήθησε να ανέλθουν στην εξουσία. Το 1981 ο λαός δεν φοβόταν πλέον το κράτος τής δεξιάς κι αποφάσισε να ψηφίσει την "Αλλαγή", φέρνοντας στην ουσία τότε την πραγματική μεταπολίτευση. Το 2015 ο κόσμος δεν έτρεμε πια το μεταπολιτευτικό κατεστημένο που είχε μετατραπεί σε μνημονιακό και διάλεξε ένα κόμμα κι έναν άνθρωπο που του υποσχόταν την ελπίδα. Υπάρχει, ωστόσο, μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στους δύο χαρισματικούς πολιτικούς ηγέτες. Ο διπολικός Ανδρέας ήταν ο γοητευτικότερος πολιτικός στη μεταπολεμική περίοδο. Ο συνδυασμός τής μεγαλοαστικής του καταγωγής, της μεγαλοφυΐας του και της σοσιαλιστικής του ρητορικής σε μια εποχή που το πόπολο ήταν έτοιμο να τη δεχθεί δίχως να τρέμει το φυλλοκάρδι του για πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και για χαφιέδες ήταν λογικό να σαγηνεύουν...

Μόνο που ο Ανδρ. Παπανδρέου ήταν πρωτίστως παπατζής, αρχομανής, μεγαλομανής, άπληστος, με λίγα λόγια απατεώνας. Οικειοποιήθηκε τα συνθήματα της Αριστεράς, αλλά ο ίδιος δεν ήταν Αριστερός. Φόρεσε, απλώς, τα ρούχα τής μόδας για να αποπλανήσει πιο εύκολα τα θύματά του. Βασικό του μέλημα ήταν η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας, γι' αυτό άλλωστε και το τέλος του ήταν ταπεινωτικό. Ο άνθρωπος που με τη στεντόρεια φωνή του δονούσε τα πλήθη κατάληξε ένα όρθιο πτώμα που αντί γι' αυτόν κυβερνούσαν αεροσυνοδοί, χαρτορίχτρες κι αστρολόγοι...

Θα με ρωτήσετε: "Ο Αλέξης δεν είναι παραμυθάς όταν προεκλογικώς έλεγε πως θα σκίσει τα μνημόνια και τώρα θα υπογράψει νέο"; Η επιφανειακή εξιστόρηση των γεγονότων αυτό λέει. Μόνο που ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τον Ανδρέα που αποδέχθηκε για παράδειγμα ασμένως την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ μολονότι πριν καταλάβει το Μαξίμου τα αποκαλούσε ίδιο συνδικάτο, έκανε σχεδόν τα πάντα για να απαλλάξει το λαό από καταστροφικές πολιτικές. Τον επιβεβαιώνει και το μιντιακό κατεστημένο, μολονότι ο στόχος του εξακολουθεί να είναι να μας αποδείξει πως ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει στο λόμπι τής δραχμής. Πού είναι το κακό να δίνεις εντολή στον Γιάνη Βαρουφάκη να ετοιμάσει ένα Σχέδιο Β'; Πού είναι το λάθος να ζητάς από τη Ρωσία δάνειο δέκα δισ. ευρώ στην περίπτωση που οι ευρωπαίοι απαιτήσουν το σκαλπ σου;...

Το σφάλμα ήταν πως όλα αυτά έγιναν βιαστικά και πρόχειρα μέσα σε ένα ασφυκτικό πεντάμηνο και υπό τον άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας και δεν προετοιμάστηκαν σε βάθος χρόνου. Αλίμονο, όμως, αν κατηγορούμε την κυβέρνηση γιατί σκεφτόταν κι εναλλακτικές εκδοχές, οι οποίες δεν είναι δυνατό να μαρτυρούν πως βλέψη της ήταν η αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Το ότι, άλλωστε, οι πολιτικοί αντίπαλοι Τσίπρα είναι διασπασμένοι σε εκείνους που τον θεωρούν δραχμολάγνο και σε αυτούς που τον αποκαλούν προδότη γιατί δεν πήγε στη δραχμή μάλλον επιβεβαιώνει παρά διαψεύδει ότι ορθώς έπραξε, με δεδομένο ότι βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο και οι άλλες λύσεις είτε δεν υπήρχαν είτε δεν ήταν αποτελεσματικές, να μην οδηγήσει τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αλεξιπτωτιστής τής Αριστεράς. Αντιθέτως, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Γι' αυτό και είναι πολύ άδικη η κριτική που του ασκείται από εκείνους που παριστάνουν τους μεγάλους και τρανούς κολυμβητές τής επανάστασης από την άνεση της παραλίας. Ρωτώ ευθέως την Αριστερή Πλατφόρμα, την Κομμουνιστική Τάση, τη ΡΟΖΑ κι όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες τής ιδεολογικής καθαρότητας, μαζί με τους απλούς πολίτες που από την ασφάλεια της εξέδρας γιουχάρουν αυτούς που παίζουν μπάλα: Αν διώξουμε τον Τσίπρα και τον κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος προς παραδειγματισμό όποιου άλλου "προδότη", ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα; Ο Λαφαζάνης με τον Λεουτσάκο και τον Ρινάλντι; Ο Μεϊμαράκης, ο Θεοδωράκης και η Φώφη; Ή, μήπως, ο Κουτσούμπας με τον Μιχαλολιάκο;...

Σύντροφοι, ωραίες είναι οι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά αυτήν τη στιγμή για πρώτη φορά στην Ιστορία της η Αριστερά έχει έναν αρχηγό που μπορεί να συγκινεί ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και δεν απευθύνεται μόνο σε εκείνους που έχουν διαβάσει Μαρξ. Μέχρι, επομένως, να μου υποδείξετε κάποιον ο οποίος να μου εγγυηθεί, με πραγματικά επιχειρήματα κι όχι με ρεσάλτα στην Τράπεζα της Ελλάδος, πως η άτακτη χρεοκοπία είναι η προοπτική για τον τόπο αφήστε τον Αλέξη να δώσει τη μάχη του με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, με την προϋπόθεση βεβαίως πως κι εκείνος θα προετοιμαστεί σοβαρά αυτήν τη φορά για το Grexit, το οποίο μοιάζει όλο και πιο αναπόφευκτο κι όχι από δική μας επιλογή. Δεν το καταλαβαίνετε σύντροφοι πως οι ατέρμονες φιλοσοφικές αναζητήσεις για το μέλλον τού σοσιαλισμού είναι άτοπες όταν το καράβι βουλιάζει; Γι' αυτό ας τραβήξουμε όλοι τώρα κουπί και μόλις πιάσουμε στεριά τότε ας βγάλουμε όλοι έξω τις αριστεροσύνες μας για να τις μετρήσουμε...