Τότε, με χίλιες επιφυλάξεις κι απογοητεύσεις, στηρίξαμε το δημοκρατικό καθεστώς. Έστω κι αν λίγο προσέγγιζε σε ό,τι εμείς εννοούσαμε ως πραγματική Δημοκρατία. Γιατί καταλαβαίναμε ότι αποτελούσε ευκαιρία για τον λαό. Εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες ζωής και πάλης. Κι αναρωτιέμαι τώρα: Αν έτσι κάναμε τότε, τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πόση στήριξη αξίζει η αριστερή κυβέρνηση; Αυτή η ανεπανάληπτη ευκαιρία να κάνει η Ελλάδα ένα άλμα μπροστά;
Του Θανάση ΚΑΡΤΕΡΟΥ στην ΑΥΓΗ
Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου του '74. Κόσμο αλλοπαρμένο -νέους κυρίως- να ζητωκραυγάζουν στην Πανεπιστημίου και την Ομόνοια. Ένα κορίτσι να ανεμίζει την ελληνική σημαία. Κι εμείς, μια παρέα κυνηγημένοι, που άλλοι είχαν βγει από τις φυλακές και άλλοι βγήκαν στο φως από το σκοτάδι της παρανομίας, να κλαίμε στον δρόμο γιατί τελείωνε ο εφιάλτης. Τελείωνε η παντοκρατορία του ασφαλίτη και η σιδερένια φτέρνα του συνταγματάρχη.
Τι έγινε στη συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους. Η Δημοκρατία -λειψή, κουτσή, αστική όσο δεν παίρνει, αλλά Δημοκρατία- στάθηκε σιγά-σιγά στα πόδια της. Αλλά όχι έτσι, από μόνη της. Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες, πολλά κυνηγητά, πολλές θυσίες - ακόμα και νεκροί. Γιατί αυτό που αποδείχτηκε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, και ισχύει ακόμα, είναι πως ισχύς της Δημοκρατίας είναι η αγάπη και η στήριξη του λαού. Υπάρχει τόση Δημοκρατία όση επιβάλλουν οι λαϊκοί αγώνες.
Δεν έγινε βέβαια τον Ιούλιο του '74 η αλλαγή που θέλαμε. Και ίσως αυτό το μάθημα να είναι χρήσιμο και σήμερα. Δεν πήραν τα όνειρα εκδίκηση, όπως περιμέναμε. Οι χουντικοί, με εξαίρεση τους εγκληματίες πρωταίτιους και κάποιους βασανιστές, έπεσαν στα μαλακά. Το δημοκρατικό καθεστώς προστάτευε τα ίδια ξένα και εγχώρια συμφέροντα. Ακόμα και τα ποντίκια τύπου Μιχαλολιάκου και Βορίδη βγήκαν από τις τρύπες τους σε λίγο καιρό, για να διεκδικήσουν παλινόρθωση της χούντας.
Η Δημοκρατία υπήρξε όμως -και εξακολουθεί να είναι- μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για το λαϊκό κίνημα, τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, την Αριστερά. Και όσοι περιγράφουν τη Μεταπολίτευση σαν ένα καθεστώς διαφθοράς και "μαζί τα φάγαμε", ακριβώς αυτό αγνοούν, εσκεμμένα ή όχι. Κι ας μην ξεχνάμε: Με τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσα σ' αυτό το καθεστώς, φτάσαμε σήμερα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τη χώρα και για τη Δημοκρατία. Στην κυβέρνηση της Αριστεράς.
Τότε, με χίλιες επιφυλάξεις κι απογοητεύσεις, στηρίξαμε το δημοκρατικό καθεστώς. Έστω κι αν λίγο προσέγγιζε σε ό,τι εμείς εννοούσαμε ως πραγματική Δημοκρατία. Γιατί καταλαβαίναμε ότι αποτελούσε ευκαιρία για τον λαό. Εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες ζωής και πάλης. Κι αναρωτιέμαι τώρα: Αν έτσι κάναμε τότε, τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πόση στήριξη αξίζει η αριστερή κυβέρνηση; Αυτή η ανεπανάληπτη ευκαιρία να κάνει η Ελλάδα ένα άλμα μπροστά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου