Στην Ισπανία οι εκεί σοσιαλιστές αυτοκτόνησαν όταν κατά την διάρκεια των ερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης προτίμησαν να συμμαχήσουν με τους Ciudadanos που είναι σαν το δικό μας Ποτάμι...φαίνεται ότι τα παθήματα του ΠΑΣΟΚ δεν έγιναν ακόμη μαθήματα για κάποιους.
Τόσο οι νέες δημοσκοπήσεις όσο και η τάση των ψηφοφόρων δείχνει ότι η συμμαχία Podemos-ενωμένης αριστεράς θα είναι άνετα δεύτερο κόμμα και θα δώσει την μάχη για την πρωτιά.
Γράφει ο: Γιώργος Σκορδίλης στο fmvoice.gr
Μετά την πρωτοφανή κυβερνητική σύμπραξη Σοσιαλιστικού Κόμματος, Κομμουνιστικού Κόμματος και Μπλόκο της Αριστεράς, πριν από λίγους μήνες, στη γειτονική Πορτογαλία, Podemos και Ενωμένη Αριστερά ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να πετύχουν την πολυπόθητη «αλλαγή σελίδας» που δεν κατέστησαν εφικτή οι αριθμητικοί συσχετισμοί των προηγούμενων εκλογών.
Αναλυτές και δημοσιογράφοι στην Ισπανία θεωρούν ότι η συνεργασία των δύο αριστερών κομμάτων κάνει την κατάληψη της δεύτερης θέσης να φαντάζει σχεδόν βέβαιη, ενώ η αύξηση της δυναμικής τους δεν αποκλείεται να τους φέρει ακόμη και σε θέση οδηγού στις μετεκλογικές εξελίξεις. Η επιτυχία, βεβαίως, του εγχειρήματος, όσον αφορά στη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη στάση που θα κρατήσουν, έναντι των πιθανών συνεργασιών, οι Σοσιαλιστές.
Αυτά είναι τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Και κάπου εδώ, αρχίζει ο προβληματισμός…
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να μην έχει καταφέρει προς το παρόν να αλλάξει την Ελλάδα (οι ευθύνες της ίδιας της κυβέρνησης γι’ αυτό -μείγμα, μεταξύ άλλων, ολιγωρίας, απειρίας, αναποφασιστικότητας και άστοχων επιλογών προσώπων- δεν είναι λίγες) ωστόσο έχει πετύχει να κινητοποιήσει ουσιαστικές διεργασίες στην Ευρώπη.
Οι εξελίξεις στην Ιβηρική χερσόνησο είναι πέρα για πέρα συνυφασμένες με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχο του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Παρότι, μάλιστα, αρκετοί πιστεύουν ότι η αυξημένη πίεση των Θεσμών στην κυβέρνηση Τσίπρα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός «παραδείγματος προς αποφυγή» για τους λαούς που θα ήθελαν να πειραματιστούν με προοδευτικότερες πολιτικές επιλογές, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που γράφει ότι τα αριστερά κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν ούτε τους «ταραξίες» που απειλούν τη σταθερότητα της Ευρώπης, ούτε την εγγύηση της «συντέλειας του κόσμου» για τις χώρες που θα κάνουν το λάθος να τα εκλέξουν.
Κάποιοι θα αντέτειναν ότι αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι δεν είναι αρκετά… αριστερά, με πρώτους και καλύτερους, σύσσωμους τους εκπροσώπους των, πλην ΣΥΡΙΖΑ, κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς. Εκείνους που, την ώρα που οι προοδευτικοί πολιτικοί σχηματισμοί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες παραμερίζουν τις διαφορές και συγκροτούν μέτωπα και συμμαχίες, εξακολουθούν να εξασκούνται στη… διάσπαση του ατόμου και να μετριούνται μεταξύ τους με το «αριστερόμετρο».
- Το «Ναι» της Ενωμένης Αριστεράς στην εκλογική συνεργασία με τους Podemos, ενόψει της κάλπης της 26ης Ιουνίου στην Ισπανία, είναι μία είδηση που θα πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό σε κάθε Έλληνα πολίτη, ο οποίος θέλει να αυτοπροσδιορίζεται αν όχι ως αριστερός, τουλάχιστον ως προοδευτικός.
Γράφει ο: Γιώργος Σκορδίλης στο fmvoice.gr
Μετά την πρωτοφανή κυβερνητική σύμπραξη Σοσιαλιστικού Κόμματος, Κομμουνιστικού Κόμματος και Μπλόκο της Αριστεράς, πριν από λίγους μήνες, στη γειτονική Πορτογαλία, Podemos και Ενωμένη Αριστερά ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να πετύχουν την πολυπόθητη «αλλαγή σελίδας» που δεν κατέστησαν εφικτή οι αριθμητικοί συσχετισμοί των προηγούμενων εκλογών.
Αναλυτές και δημοσιογράφοι στην Ισπανία θεωρούν ότι η συνεργασία των δύο αριστερών κομμάτων κάνει την κατάληψη της δεύτερης θέσης να φαντάζει σχεδόν βέβαιη, ενώ η αύξηση της δυναμικής τους δεν αποκλείεται να τους φέρει ακόμη και σε θέση οδηγού στις μετεκλογικές εξελίξεις. Η επιτυχία, βεβαίως, του εγχειρήματος, όσον αφορά στη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη στάση που θα κρατήσουν, έναντι των πιθανών συνεργασιών, οι Σοσιαλιστές.
Αυτά είναι τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Και κάπου εδώ, αρχίζει ο προβληματισμός…
Η ελληνική πραγματικότητα και το «αριστερόμετρο»
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να μην έχει καταφέρει προς το παρόν να αλλάξει την Ελλάδα (οι ευθύνες της ίδιας της κυβέρνησης γι’ αυτό -μείγμα, μεταξύ άλλων, ολιγωρίας, απειρίας, αναποφασιστικότητας και άστοχων επιλογών προσώπων- δεν είναι λίγες) ωστόσο έχει πετύχει να κινητοποιήσει ουσιαστικές διεργασίες στην Ευρώπη.
Οι εξελίξεις στην Ιβηρική χερσόνησο είναι πέρα για πέρα συνυφασμένες με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχο του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Παρότι, μάλιστα, αρκετοί πιστεύουν ότι η αυξημένη πίεση των Θεσμών στην κυβέρνηση Τσίπρα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός «παραδείγματος προς αποφυγή» για τους λαούς που θα ήθελαν να πειραματιστούν με προοδευτικότερες πολιτικές επιλογές, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που γράφει ότι τα αριστερά κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν ούτε τους «ταραξίες» που απειλούν τη σταθερότητα της Ευρώπης, ούτε την εγγύηση της «συντέλειας του κόσμου» για τις χώρες που θα κάνουν το λάθος να τα εκλέξουν.
Κάποιοι θα αντέτειναν ότι αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι δεν είναι αρκετά… αριστερά, με πρώτους και καλύτερους, σύσσωμους τους εκπροσώπους των, πλην ΣΥΡΙΖΑ, κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς. Εκείνους που, την ώρα που οι προοδευτικοί πολιτικοί σχηματισμοί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες παραμερίζουν τις διαφορές και συγκροτούν μέτωπα και συμμαχίες, εξακολουθούν να εξασκούνται στη… διάσπαση του ατόμου και να μετριούνται μεταξύ τους με το «αριστερόμετρο».
Διότι «κουτσαβάκι», «προδότη» και «επίορκο» δεν αποκάλεσε τον κ. Τσίπρα κάποιος από την αντίπερα ιδεολογική όχθη, αλλά η -πρώην σύντροφος- Ζωή Κωνσταντοπούλου, ασκώντας αντιπολίτευση μέσω Twitter, αφού, καλώς ή κακώς, οι επιλογές της την έθεσαν εκτός Βουλής. Διότι μήνυση στον κ. Τσίπρα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα κάνει κανένας ακροδεξιός, αλλά ο -πρώην σύντροφος- Παναγιώτης Λαφαζάνης. Βάση, μάλιστα, του σκεπτικού του, για να κατανοήσετε την παράνοια την οποία βιώνουμε, αποτελεί η γερμανική (!) μελέτη για το που πήγαν τα λεφτά των προγραμμάτων διάσωσης. Βεβαίως, αν δεν είχε πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση, θα του έκανε μήνυση επειδή κούρεψε τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών (αυτό δεν το λέει ο Λαφαζάνης, το εικάζουμε).
Εντάξει, σύντροφοι, ο Τσίπρας είναι οπορτουνιστής, πήρε το «Όχι» και το έκανε «Ναι», υπέγραψε μνημόνιο, έγινε ίδιος με τους άλλους, ας τον ρίξουμε στην πυρά. Ποιο θα είναι, όμως, το «αριστερό» αποτέλεσμα της επιλογής σας, πέρα από την παλινόρθωση του προηγούμενου διπόλου εξουσίας και την ανακούφιση της -λίγο πιο ανήσυχης τελευταία- διαπλοκής; Αφού, λοιπόν, ούτε εμείς είμαστε έτοιμοι για την επανάσταση, ούτε εσείς, παραδειγματιστείτε από τους συντρόφους της Ιβηρικής. Οι οποίοι κατάλαβαν ότι, ακόμη κι αν δεν μπορείς να κάνεις μονομιάς στροφή 180 μοιρών, είναι καλύτερα να στρίβεις το τιμόνι, έστω λίγο-λίγο, προς μια προοδευτικότερη κατεύθυνση παρά να μένεις ακίνητος, βλέποντας την Ιστορία να περνά.
Αλλιώς, γιατί δεν τα βρίσκετε, τουλάχιστον, με τον Κουτσούμπα;
Υ.Γ. 1: Οι Ισπανοί Σοσιαλιστές, έστω κι αν δεν έχουν ξεκαθαρίσει κατά πόσον θα συνεργαστούν μετεκλογικά με τους Podemos και την Ενωμένη Αριστερά, έχουν εξαρχής αποκλείσει το ενδεχόμενο να στηρίξουν το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι. Ιγκλέσιας και Γκαρθόν είναι τυχεροί που δεν ηγείται του PSOE η Φώφη Γεννηματά, η οποία αισθάνεται πιο άνετα να στηρίζει τον Βενιζέλο και την απελθούσα συγκυβέρνηση με Σαμαρά, Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και πάει λέγοντας, παρά να βάλει πλάτη στον Τσίπρα αν χρειαστεί. Αν ο Τσίπρας είναι «δεξί χέρι του Σόιμπλε», όπως τον αποκάλεσε η κ. Γεννηματά, τότε ο Μπένι τι είναι; Έχουν δίκιο οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές που έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά με το ΠΑΣΟΚ και θέλουν να πάρουν «μεταγραφή» τον Αλέξη…
Υ.Γ. 2: Τα παραδείγματα Κωνσταντοπούλου-Λαφαζάνη είναι απλώς ενδεικτικά και η επιλογή τους γίνεται λόγω αναγνωρισιμότητας και προβολής τους και για την οικονομία της συζήτησης. Το αυτό ισχύει και για το σύνολο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και για τους όποιους 53, 72 ή 135 εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν εύκολη την κριτική αλλά δυσκολεύονται στην αυτοκριτική.
Υ.Γ. 3: Υπάρχει ακόμη κανείς που να μην κατανοεί γιατί ο Καμμένος και οι ΑΝΕΛ ήταν ο μοναδικός δυνητικός κυβερνητικός εταίρος για τον Τσίπρα;
Εντάξει, σύντροφοι, ο Τσίπρας είναι οπορτουνιστής, πήρε το «Όχι» και το έκανε «Ναι», υπέγραψε μνημόνιο, έγινε ίδιος με τους άλλους, ας τον ρίξουμε στην πυρά. Ποιο θα είναι, όμως, το «αριστερό» αποτέλεσμα της επιλογής σας, πέρα από την παλινόρθωση του προηγούμενου διπόλου εξουσίας και την ανακούφιση της -λίγο πιο ανήσυχης τελευταία- διαπλοκής; Αφού, λοιπόν, ούτε εμείς είμαστε έτοιμοι για την επανάσταση, ούτε εσείς, παραδειγματιστείτε από τους συντρόφους της Ιβηρικής. Οι οποίοι κατάλαβαν ότι, ακόμη κι αν δεν μπορείς να κάνεις μονομιάς στροφή 180 μοιρών, είναι καλύτερα να στρίβεις το τιμόνι, έστω λίγο-λίγο, προς μια προοδευτικότερη κατεύθυνση παρά να μένεις ακίνητος, βλέποντας την Ιστορία να περνά.
Αλλιώς, γιατί δεν τα βρίσκετε, τουλάχιστον, με τον Κουτσούμπα;
Υ.Γ. 1: Οι Ισπανοί Σοσιαλιστές, έστω κι αν δεν έχουν ξεκαθαρίσει κατά πόσον θα συνεργαστούν μετεκλογικά με τους Podemos και την Ενωμένη Αριστερά, έχουν εξαρχής αποκλείσει το ενδεχόμενο να στηρίξουν το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι. Ιγκλέσιας και Γκαρθόν είναι τυχεροί που δεν ηγείται του PSOE η Φώφη Γεννηματά, η οποία αισθάνεται πιο άνετα να στηρίζει τον Βενιζέλο και την απελθούσα συγκυβέρνηση με Σαμαρά, Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και πάει λέγοντας, παρά να βάλει πλάτη στον Τσίπρα αν χρειαστεί. Αν ο Τσίπρας είναι «δεξί χέρι του Σόιμπλε», όπως τον αποκάλεσε η κ. Γεννηματά, τότε ο Μπένι τι είναι; Έχουν δίκιο οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές που έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά με το ΠΑΣΟΚ και θέλουν να πάρουν «μεταγραφή» τον Αλέξη…
Υ.Γ. 2: Τα παραδείγματα Κωνσταντοπούλου-Λαφαζάνη είναι απλώς ενδεικτικά και η επιλογή τους γίνεται λόγω αναγνωρισιμότητας και προβολής τους και για την οικονομία της συζήτησης. Το αυτό ισχύει και για το σύνολο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και για τους όποιους 53, 72 ή 135 εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν εύκολη την κριτική αλλά δυσκολεύονται στην αυτοκριτική.
Υ.Γ. 3: Υπάρχει ακόμη κανείς που να μην κατανοεί γιατί ο Καμμένος και οι ΑΝΕΛ ήταν ο μοναδικός δυνητικός κυβερνητικός εταίρος για τον Τσίπρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου