META-ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

• Πως τα αντιμετωπίζεις; Ο μόνος τρόπος είναι ο «μηδενισμός των κοντερ» η εύρεση ενός εντελώς νέου αφηγήματος που θα απαντάει με σύγχρονο τρόπο στα σύγχρονα προβλήματα. Ας μην υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το τρισκατάρατο τρίτο μνημόνιο αλλά  ας υιοθετήσει πλήρως επιτέλους αυτόν τον πολύπαθο «αστικό εκσυγχρονισμό» που οι δήθεν «εκσυγχρονιστές» δε θέλησαν ή δε μπόρεσαν να εφαρμόσουν.  Ας ανοιχτεί στις «υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας  θαρραλέα διοτι όπως πολύ σωστά επισημαίνει και στο  leftview.gr ο σ. Δημήτρης Κουρτης «από τη μια οι μηχανιστικές λογικές που αποκλείουν ή αποδυναμώνουν τα πιο παραγωγικά τμήματα της δύναμης του κόμματος, τους νέους, και από την άλλη μια πολιτικά αδιέξοδη προσκόλληση στο δόγμα του όλοι είναι καλοί για όλα, καθιστούν το πολιτικό corpus δυσκίνητο και το «νέο αίμα» επιφυλακτικό». Ο «παλιός κάλος (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ που μερικοί ακόμα φαίνεται να νοσταλγούν εμμονικά ανήκει θέλουμε δε θέλουμε στο παρελθόν. Έδωσε οτι ήταν για να δώσει.
• Ναι, τα συνέδρια δεν είναι είναι πανάκεια και δεν δίνουν πάντα όλες τις λύσεις αλλα είναι μια καλή ευκαιρία  τουλάχιστον για έναν αναστοχασμό ο οποιος ελπίζουμε θα οδηγήσει σε μια πραγματική κι όχι θεωρητική ανασυγκρότηση πριν να είναι πολύ αργα.

META-ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ναι, αυτό ήταν ένα συνέδριο που έπρεπε να γίνει. Κι ίσως και νωρίτερα, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Και μόνο ότι τελικά καταφέραμε να το κάνουμε μέσα σε μια τόσο πυκνή(κι όχι ιδιαίτερα ευνοϊκή..) σε γεγονότα συγκυρία είναι ένα γεγονός θετικό από μόνο του, ειδικά αν σκεφτούμε κάποιες μικροπρεπείς κακεντρέχειες που γράφτηκαν και ακούστηκαν από πρώην «συντρόφους» τύπου « σιγά, μην κάνει ο Τσίπρας συνέδριο αφού έχει όλο το κόμμα δικό του πλέον» ή ακόμα και «δε θα κάνει συνέδριο αν δεν του το επιτρέψει ο …Σόιμπλε» .

Το πολυναναμενόμενο συνέδριο μας λοιπόν έγινε. Μπόρεσε μέσα σε τρείς μέρες να λύσει «ως δια μαγείας» όλα τα προβλήματα, τις αγκυλώσεις , τις παθογένειες και τις «ιδεοληψίες» που ταλανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και την ευρύτερη Αριστερά) εδώ και πάρα  πολλά χρόνια ; Σίγουρα όχι.

Δυστυχώς, ορισμένες νοοτροπίες και «χούγια» που καλλιεργήθηκαν συστηματικά επί δεκαετίες σε συνθήκες  μονίμως «μαχητικής αντιπολίτευσης- επαναστατικής γυμναστικής» δεν μπορούν να ξεπεραστούν τόσο εύκολα και «αναίμακτα». Χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα είναι αυτό που αναφέρει κι ο σ. Δημήτρης Χρήστου στην «Αυγή» με την φίλη αγρότισσα η οποία δε κατάφερε να εκλεγεί στην Κ.Ε επειδή ήταν «άγνωστη», δηλαδή δεν ανήκε σε κάποια  συγκεκριμένη τάση.
Ακόμα και έτσι όμως ήταν, θέλουμε να πιστεύουμε, ένα μικρό πλην σημαντικό βήμα μπροστά. Πόσο δε μάλλον αν κάνουμε σύγκριση με τα πεπραγμένα του πρώτου συνεδρίου. Προσωπικά, θα μου μείνει αξέχαστη η πικρή γεύση με την οποία έφυγα από την Αθήνα κεινες τις μέρες του Ιουλίου του ’13. Η αφόρητη αίσθηση ότι συμμετείχα σε κάτι το οποίο ηταν, εν μέρει έστω, άσκοπο κι ανώφελο.
Και χει μεγάλη σημασία αυτό, γιατί πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κακή  λειτουργία του κόμματος-ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που επηρέασε, σε πολύ σημαντικό βαθμό, τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν στην περσινή «συνθηκολόγηση» . Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αυτοπροσδιοριζόταν ως «πολυτασικό» κόμμα αλλά εν τέλει ήταν ένα «πολυκομματικό» κόμμα όπου όχι μια μίνιμουμ σύγκλιση δε μπορούσε να βρεθεί, ούτε καν στα πιο απλά και βασικά ζητήματα, αλλα, αντίθετα, τις περισσότερες φορές επικρατούσε  η καχυποψία και οι ανούσιοι τασικοί ανταγωνισμοί χωρίς όρια και αρχές  και χωρίς φυσικά να αφορούν την κοινωνία.

Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, χαμένος μέσα  στη πολυγλωσσία και τη συνεχή ομφαλοσκόπηση, απέτυχε οικτρά σε κεινο που θα πρεπε να ναι ο βασικός στόχος του απ την πρώτη κιόλας μέρα που αναδείχτηκε σε αξ. αντιπολίτευση : την οικοδόμηση ενός στιβαρού λαϊκού κινήματος το οποίο θα άντεχε στους συστηματικούς εκβιασμούς και τον οικονομικό στραγγαλισμό που μας επέβαλλαν πέρσι οι «δανειστές» .
Κι αυτό βέβαια δε θα μπορουσε ποτέ να γίνει όταν π.χ έχεις για γραμματέα του κόμματος σου έναν Κορωνάκη που τυφλωμένος απ την ιδεοληψία του, να θεωρεί τα προαναφερθείσα μειονεκτήματα του ΣΥΡΙΖΑ ως «πλεονεκτήματα» και να χαρακτηρίζει «κινήματα» τις περιθωριακές ομάδες των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» το πραγματικό πρόσωπο των οποίων φάνηκε με τις τραμπουκικές επιθέσεις-καταλήψεις στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ το φετινό καλοκαίρι .

Επίσης η απαράδεκτη κατάσταση μέσα στην οποία υπο-λειτουργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει και στο προβληματισμό περι της περίφημης «ενότητας της Αριστεράς». Εξαναγκαστική κατ όνομα «ενότητα» χωρίς ουσιαστικές συγκλίσεις σε ουσιαστικά ζητήματα με άμεση κοινωνική αναφορά στο εδώ και τώρα δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα και απολύτως κανένα μέλλον.
Τι χε απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ μετά απ αυτά τα τραγικά  που αναφέραμε πιο πάνω; Ελάχιστα άλλα, απ το επαναλαμβάνει μονότονα σχεδόν μια  στείρα «αντιμνημονιακή» ρητορεία η οποια ,όπως απέδειξε η ίδια η ζωή, δεν είχε καμία σοβαρή βάση πέρα απ τους συναισθηματισμούς των «αγανακτισμένων» του ’11 και τα… παιχνίδια του εγωπαθούς Βαρουφάκη (ντροπή και όνειδος αν αυτός ο αμετροεπής άνθρωπος ξαναπροσεγγιστεί ποτέ με τον ΣΥΡΙΖΑ..)  ενώ υπήρξαν και φορές που η ρητορική αυτή οδηγήθηκε σε επικίνδυνες κι ανιστόρητες ατραπούς( συνθήματα για το Μελιγαλά , τον Κουβέλη, αναφορές σε Τσολάκογλου κτλ)  και σήμερα τη βρίσκουμε μπροστά μας όπως και τα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» (διότι άλλο η «πρώτη κατοικία» στο Ψυχικό κι άλλο στα Πατήσια) και τα «δε πληρώνω» (όταν είσαι κυβέρνηση και θες έσοδα για να μη μπει κανας κόφτης και τρέχεις..) .
To μοιραίο αποτέλεσμα όλων αυτών; Η αυτοπαγίδευση το αδιέξοδο και μετά τα τρία ΑΑΑ. Απογοητευση.Αποστράτευση.Αποσυσπείρωση.

Πως τα αντιμετωπίζεις; Ο μόνος τρόπος είναι ο «μηδενισμός των κοντερ» η εύρεση ενός εντελώς νέου αφηγήματος που θα απαντάει με σύγχρονο τρόπο στα σύγχρονα προβλήματα. Ας μην υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το τρισκατάρατο τρίτο μνημόνιο αλλά  ας υιοθετήσει πλήρως επιτέλους αυτόν τον πολύπαθο «αστικό εκσυγχρονισμό» που οι δήθεν «εκσυγχρονιστές» δε θέλησαν ή δε μπόρεσαν να εφαρμόσουν.  Ας ανοιχτεί στις «υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας  θαρραλέα διοτι όπως πολύ σωστά επισημαίνει και στο  leftview.gr ο σ. Δημήτρης Κουρτης «από τη μια οι μηχανιστικές λογικές που αποκλείουν ή αποδυναμώνουν τα πιο παραγωγικά τμήματα της δύναμης του κόμματος, τους νέους, και από την άλλη μια πολιτικά αδιέξοδη προσκόλληση στο δόγμα του όλοι είναι καλοί για όλα, καθιστούν το πολιτικό corpus δυσκίνητο και το «νέο αίμα» επιφυλακτικό». Ο «παλιός κάλος (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ που μερικοί ακόμα φαίνεται να νοσταλγούν εμμονικά ανήκει θέλουμε δε θέλουμε στο παρελθόν. Έδωσε οτι ήταν για να δώσει.
Ναι, τα συνέδρια δεν είναι είναι πανάκεια και δεν δίνουν πάντα όλες τις λύσεις αλλα είναι μια καλή ευκαιρία  τουλάχιστον για έναν αναστοχασμό ο οποιος ελπίζουμε θα οδηγήσει σε μια πραγματική κι όχι θεωρητική ανασυγκρότηση πριν να είναι πολύ αργα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΝΑΡΑΚΗΣ Ο.Μ ΛΑΡΙΣΑΣ