Το "Εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς" θα ακουστεί για τελευταία φορά σε μεγάλο ακροατήριο, πριν οι δογματικοί του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να συναντήσουν οριστικά το διαρκές αντάρτικο των αμετακίνητων του υπαρκτού και πριν το τραίνο της ανασυγκρότησης στρίψει προς την υλοποίηση της κανονικότητας στο πολύπαθο ελληνικό ομοίωμα κράτους σφυρίζοντας για τελευταία φορά σε όσους και όσες αποφασίσουν αν μείνουν πίσω: στην ασφάλεια της καταγγελίας, της αντιπολίτευσης, των υποσχέσεων και της συντήρησης επαγγελματικών κομμάτων φραξιών για τον πολιτικό τους εγωισμό.
Γιώργος Παπασπυρόπουλος για το TVXS
Η ιστορική ώρα του τέλους της μεταπολίτευσης έφτασε. Η ψήφιση του τρίτου μνημονίου (πρώτου με την Αριστερά στην κυβέρνηση) αποτελεί το τέλος της αμφισημίας των λέξεων, της ανέξοδης επίκλησης ηρωικών αγώνων για την μη ανάληψη ευθύνης αλλά και του προφίλ της συνέπειας των πολύ αριστερών έναντι των διαχρονικών αναθεωρητών, μεταρρυθμιστών και εκσυγχρονιστών. Λέξεις που θα αποτιμήσει πιο καθαρά το νέο πολιτικό σκηνικό που προκύπτει αναγκαστικά με την ανατροπή που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και κανείς καμία δεν μπορούν να αρνηθούν: η Αριστερά, 1ον κυβερνά, 2ον συμβιβάζεται, 3ον σχεδιάζει.
Σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης οι παραπάνω τρεις λέξεις βρισκόντουσαν στο πυρ το εξώτερον. Τα φοιτητικά αμφιθέατρα σφάζονταν για το απεταξάμην (και ποια πολιτική απόχρωση της αριστεράς το λέει καλύτερα), και στην κεντρική πολιτική σκηνή η ρεπλίκα της αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ, έπαιρνε όλες τις αριστερές ψήφους παρακάπτοντας το δόγμα για να κυβερνήσει για δεκαετίες πριν συντριβεί από την επιλογή των μνημονίων. Σήμερα το αδύνατον της αριστερής διαχείρισης έμειναν να πρεσβεύουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ, της Ανταρσυα και της συνιστώσας "αριστερή πλατφόρμα" του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι τρεις μαζί συρρικνωμένες στα όρια αθροιστικά ενός ποταμιού ή μιας χρυσής αυγής: δλδ των άλλων εναλλακτικών που υποτίθεται έχει το σύστημα.
Αυτό που σήμερα διαμορφώνεται είναι η αριστερή εναλλακτική σε πραγματικούς όρους: όρους διακυβέρνησης όχι συνθημάτων, όρους ρεαλιστικών λύσεων όχι υποσχέσεων. Και μάλιστα από μιαν Αριστερά που πάλαιψε για μήνες μέχρι να έρθει σε συμβιβασμό, όχι μια πολιτική δύναμη που κατέβηκε στις εκλογές με αντιμνημονιακό πρόγραμμα για να κάνει την κωλοτούμπα αμέσως μετά όπως πχ η ΝΔ του Σαμαρά το 2012. Με αυτήν την έννοια, αυτή η αριστερά έχει στο ενεργητικό της μια ηθική νίκη, αντί μια διάψευση των ελπίδων ενός λαού απλά για να πάρει την εξουσία: ενός λαού που δήλωνε σε κάθε περίπτωση και προεκλογικά την γνώση του για την δυσκολία του εγχειρήματος και την ικανοποίησή του εάν επιτύγχανε (η αριστερά στην κυβέρνηση) και μικρό ποσοστό των υπεσχημένων. Σήμερα είμαστε ακριβώς εκεί: έχουμε έναν συμβιβασμό με συνέχιση κάποιων μνημονιακών μέτρων αλλά και ανάσες σε πολλά επίπεδα (η συνέχεια θα το κρίνει), ένα ανοιχτό αλλά δομημένο πλέον ζήτημα κουρέματος με κάποιο τρόπο του χρέους και ένα ΔΝΤ αμετακίνητο ως προς αυτό και τέλος διάφορα ενισχυτικά προγράμματα επενδύσεων και ανάπτυξης.
Που θα κριθούν όλα τα παραπάνω; Στον παράγοντα Κράτος. Στην συνέχεια ή όχι της διαπλοκής κράτους και ελίτ, κόμματος και κράτους, χρηματοδοτικών ροών και παρασιτισμού τους από την καλοστημένη (στα μεταπολιτευτικά χρόνια) μαφία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Προνόμια των βουλευτών, των ευγενών επαγγελμάτων, των επίορκων του Δημοσίου, των εργοληπτών και ταυτόχρονα καναλαρχών, των καρτέλ της αγοράς αλλά και της εκκλησιαστικής φεουδοκρατίας, όλα αυτά ήρθε η ώρα που δεν μπορούν πια να κρύβονται πίσω από το εξαρτημένο πολιτικό σύστημα - μπορούν να ανατραπούν: οι νερουλάδες της Βουλής, οι παπάδες-δημόσιοι υπάλληλοι, οι φοροαπαλλαγές πολιτικών και των λάθρα προστατευομένων της κάθε δημοσιοϋπαλληλικής (συνδικαλιστικής ενίοτε) συντεχνίας ή τα κρυμμένα μυστικά της πετρελαϊκής ελίτ, μπορούν τώρα να κληθούν σε "απολογία". Η κοινωνία μπορεί να εισέλθει στα δώματα της χρόνιας μεταπολιτευτικής συστημικής διαπλοκής, το κράτος μπορεί να γίνει κανονικό μετά από δεκαετίες πελατειασμού και εξαγοράς συνειδήσεων με τον διορισμό, τα κόμματα να γίνουν θεσμοί με διαφάνεια και έλεγχο, όχι παράνομου πλουτισμού και "βολέματος".
Οι πληγές της ελληνικής κοινωνίας είναι τώρα μπροστά μας ανοιχτές και ζέουσες - από την ώρα που η αριστερά υιοθετεί επιτέλους την ρεαλιστική προσέγγιση στην εφαρμογή των ιδεολογικών της στόχων - θα αναμετρηθεί με μια πραγματικότητα που εν μέρει έχει αναπτυχθεί πάνω στο έδαφος ή καλύτερα πίσω από τις δικές της λέξεις και διακηρύξεις και με την εκμετάλλευση των δικών της αγώνων για ελευθερία και ισότητα! Η νέα μεταπολίτευση φθάνει καλπάζοντας: με τα κόμματα της παλιάς τσακισμένα, τις εναλλακτικές τους αγνώριστες όσο φτιασίδωμα και αν τους έχει παρασχεθεί από την διαπλοκή και την δογματική αριστερά "by the Book" αμετακίνητη στα ιδεολογήματα που την έκαναν μειοψηφία της μειοψηφίας.
Την τελευταία μάχη του συστήματος της μεταπολίτευσης και της σχετικής "ιδεολογίας δλδ των "λόγων της πλώρης" θα δώσει η "αριστερή πλατφόρμα" μια πρώην συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ... Παράλογο; Όχι. Είναι λογικό που η μοναδική αντιπολίτευση προέρχεται από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα από την πούρα αντιμνημονιακή στα λόγια συνιστώσα του: εκείνη που με την επιρροή της και τα ισορροπιστικά αποτελέσματά της στον πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν τον λόγο της Αριστεράς διττό, αμφίσημο, ταυτόχρονα και μεταρρυθμιστικό και "ρηξιακό", ταυτόχρονα και εκσυγχρονιστικό όσον αφορά την ανασυγκρότηση και συντηρητικό στο έλεγχο των κάθε είδους συντεχνιών του πελατειακού Δημοσίου.
Να κάνεις μεταρρύθμιση και ανασυγκρότηση με ένα κράτος διεφθαρμένο και πελατειακό στα χέρια είναι αδύνατον. Κι όμως: οι αμετακίνητοι της αριστεράς, της μεταπολιτευτικής αριστεράς είναι εκεί και "φυλάττουν Θερμοπύλας" - με ιδεολογήματα επιτυχούς ρήξης με την ΕΕ, εδώ και τώρα (αγαπημένη ...πασοκική έκφραση) και οδήγησης της χώρας στο πουθενά, έρχονται να δώσουν την τελευταία ιδεολογική μάχη της αριστερής μεταπολίτευσης: εκείνης που έκανε το ΚΚΕ παλαιοημερολογίτικο κόμμα απολίθωμα - της αποχής από τις ευθύνες διαχείρισης του "καπιταλισμού" δλδ της σημερινής πραγματικότητας των εκατομμυρίων ελλήνων και ελληνίδων και την καταφυγή στα παχιά λόγια "αντίστασης μέχρι την νίκη"... Ποια νίκη; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό τον εγωισμό και την μικροπολιτική των "αμετακίνητων" - τόσο όσο και τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων και των ανέργων χωρίς ελπίδα επιστροφής σε εργασία.
Το "Εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς" θα ακουστεί για τελευταία φορά σε μεγάλο ακροατήριο, πριν οι δογματικοί του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να συναντήσουν οριστικά το διαρκές αντάρτικο των αμετακίνητων του υπαρκτού και πριν το τραίνο της ανασυγκρότησης στρίψει προς την υλοποίηση της κανονικότητας στο πολύπαθο ελληνικό ομοίωμα κράτους σφυρίζοντας για τελευταία φορά σε όσους και όσες αποφασίσουν αν μείνουν πίσω: στην ασφάλεια της καταγγελίας, της αντιπολίτευσης, των υποσχέσεων και της συντήρησης επαγγελματικών κομμάτων φραξιών για τον πολιτικό τους εγωισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου