- Τα σωματειακά και δημοκρατικά ήθη σ’ αυτήν τη χώρα επιβάλλουν είτε να βρεθούν οι απαραίτητες 6 έδρες (στους 11 του Δ.Σ.) για να συγκροτηθεί προεδρείο χωρίς τους «Ενωμένους Δημοσιογράφους», είτε να γίνει αναλογικό προεδρείο.
Μαριλένα Κατσίμη στην Εφημερίδα των Συντακτών
Εδώ και πολύ καιρό σκέφτομαι πως οι δημοσιογράφοι κάπως πρέπει να αντιδράσουν στα φαινόμενα θεσμικού εκφυλισμού του συνδικαλιστικού τους οργάνου.
Ελεγα να μην είμαι εγώ σ’ αυτούς που θα σύρουν τον χορό λόγω της θητείας μου ως γενική γραμματέα της ΕΣΗΕΑ.
Από την άλλη όμως, είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητα που μου δίνει τη δυνατότητα να πω κάποια πράγματα που μπορώ υπεύθυνα να τεκμηριώσω μέσα από τη δική μου οπτική, παρά το γεγονός ότι έχω απόλυτη επίγνωση πως θα δεχτώ ανηλεή επίθεση από επαγγελματίες λασπολόγους.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ΕΣΗΕΑ.
Η ΕΣΗΕΑ κλείνει πλέον πέντε μήνες χωρίς προεδρείο. Αυτό από μόνο του είναι σκανδαλώδες για έναν κλάδο που καταρρέει και που υποτίθεται ότι -αν μη τι άλλο– έχει υπαρξιακή την ανάγκη συνδικαλιστικής έκφρασης. Ως σήμερα καμία απόφαση δεν έχει παρθεί από το παρόν Δ.Σ. με μόνη την εξαίρεση της τελευταίας απεργίας, για την οποία θα μιλήσω ακολούθως.
Παραθέτω τα πιο σημαντικά αποτελέσματα της «ακυβερνησίας»:
- Από τον Νοέμβριο δεν θα μπορεί να γίνει καμία πληρωμή από την ΕΣΗΕΑ. Ούτε οι μισθοί των υπαλλήλων, ούτε τα τρέχοντα έξοδα, ούτε τα ασφαλιστικά μας ταμεία.
- Κινδυνεύει να χαθεί ένα πρόγραμμα για τους άνεργους συναδέλφους μας, ύψους 10 εκατομμυρίων ευρώ.
- Εχει σταματήσει η προετοιμασία του Ινστιτούτου Δημοσιογραφίας (με τη συνεργασία του ΕΚΠΑ και του Παντείου) που είναι πανέτοιμο να λειτουργήσει στον 7ο όροφο της ΕΣΗΕΑ με χορηγίες και ΕΣΠΑ.
- Και το χειρότερο ίσως όλων, να μην μπορούν οι άνεργοι δημοσιογράφοι της Ενωσης που παρακολούθησαν επιδοτούμενα σεμινάρια να εισπράξουν μέσω voucher χρήματα που έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εάν έως το τέλος του χρόνου δεν πληρωθούν στους δικαιούχους τα 650 χιλιάδες ευρώ που τους οφείλονται από το πρόγραμμα, τότε η ΕΣΗΕΑ θα πρέπει να τα πληρώσει από τα αποθεματικά της!
Για την κατάσταση που περιγράφω υπάρχουν ευθύνες.
Τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου έδωσαν τέσσερις έδρες στους«Ενωμένους Δημοσιογράφους», δύο στη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων Δούρειος Τύπος», μία στην «Πρωτοβουλία για την Ανατροπή», μία στην «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων», μία στους «Αδέσμευτους Δημοσιογράφους», μία στους«Μαχόμενους Δημοσιογράφους» και μία στη «Δημοσιογραφική Συνεργασία».
Τι λέει, λοιπόν, η κοινή λογική ότι πρέπει να γίνει, αν δεν τα βρίσκουν οι παρατάξεις μεταξύ τους;
Μήπως να μην υπάρχει προεδρείο;
Μήπως να υπάρξει αντιπροσωπευτικό-αναλογικό προεδρείο ανάλογα με τις ψήφους που πήραν οι παρατάξεις, όπως συμβαίνει στα περισσότερα σωματεία και όπως εξάλλου συνέβαινε και στο δικό μας από το 2003 έως σήμερα;
Στο προηγούμενο Δ.Σ. -συνδικαλιστικώς αρχάρια ούσα- μου φαινόταν εντελώς αδιανόητο το ότι καμία παράταξη δεν ήθελε να μπει στο αναλογικό προεδρείο.
Μου φαινόταν αδιανόητο οι συνδικαλιστές να μη θέλουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους μόνο για να έχουν την πολυτέλεια της κριτικής.
Οταν τελικά οι τρεις εκπρόσωποι της παράταξης με την οποία εκλέχτηκα αποφασίσαμε να σταματήσει αυτό το κρυφτό και κάναμε το αυτονόητο προκειμένου το Δ.Σ. να συγκροτηθεί σε σώμα, αυτό θεωρήθηκε από αυτούς τους κατόχους του αυθεντικού αριστερόμετρου εντός και εκτός της παράταξής μας έγκλημα καθοσιώσεως.
Να θυμίσω ότι την απλή αναλογική την εισήγαγε στην ΕΣΗΕΑ η παράταξή μας και συγκεκριμένα ο επικεφαλής της και δύο φορές πρόεδρος της Ενωσης, Αριστείδης Μανωλάκος.
Η σημερινή «Συσπείρωση Δούρειος Τύπος» (όσοι έχουν απομείνει) συμμαχεί τώρα με τις παρατάξεις οι οποίες καθ’ έξιν αρνούνται να μπουν σε αναλογικό προεδρείο από την προηγούμενη θητεία τους (αν και στο παρελθόν είχαν συμμετάσχει υπό τον Μ. Μαθιουδάκη και τον Π. Σόμπολο) με έναν στόχο, να μη σχηματιστεί προεδρείο με πρόεδρο την υποψήφια που έλαβε περισσότερους από 700 σταυρούς στις περίπου 1.200 ψήφους που πήρε η (πρώτη με 4 έδρες) παράταξή της, χωρίς από την άλλη να μπορούν να σχηματίσουν μόνοι τους προεδρείο!
Ζήτω η ακυβερνησία, λοιπόν.
Τα σωματειακά και δημοκρατικά ήθη σ’ αυτήν τη χώρα επιβάλλουν είτε να βρεθούν οι απαραίτητες 6 έδρες (στους 11 του Δ.Σ.) για να συγκροτηθεί προεδρείο χωρίς τους «Ενωμένους Δημοσιογράφους», είτε να γίνει αναλογικό προεδρείο.
Και μιας και έχουμε σύστημα πλειοψηφίας στα Δ.Σ. των σωματείων (δημοκρατία λέγεται αυτό) -μας αρέσει δεν μας αρέσει- οι «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι», που έχουν περισσότερες από το 1/3 των εδρών, θα πρέπει να συγκροτήσουν τον κύριο κορμό του προεδρείου. Ειδάλλως, η φερόμενη πίστη μας στις δημοκρατικές διαδικασίες θα εξαρτάται από το αν η έκβαση της αναμέτρησης είναι της προτίμησής μας.
Σε περιόδους κρίσης και άνευ όρων επίθεσης στα εργασιακά μας δικαιώματα -όπως μάθαμε από τα μνημόνια- αυτά που χωρίζουν τις συνδικαλιστικές παρατάξεις σε αριστερές, δεξιές και κεντρώες ολοένα και λιγοστεύουν.
Η μονοθεσία στο Δημόσιο θα έπρεπε να είναι ένα από αυτά που εύλογα χωρίζουν αυτόν που πιστεύει στην ηγεμονία της «ελεύθερης αγοράς» και αυτόν που πιστεύει στην κοινωνική μεροληψία υπέρ του αδύναμου.
Το να έχουν σε περίοδο κρίσης όσοι δουλεύουν σε δημόσια μέσα ΜΟΝΟ μία δουλειά είναι μέτρο που έχει κοινωνικό πρόσημο: είναι ταξικά μεροληπτικό μέτρο και απολύτως ηθικό για το επάγγελμα και την αξιοπιστία του.
Ωστόσο, οι εκπρόσωποι των λεγόμενων «προοδευτικών» παρατάξεων στην ΕΣΗΕΑ φαίνεται να έχουν άλλη άποψη και γι’ αυτό πρωτοστάτησαν κατά του νομοσχεδίου για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, -ανάμεσα στα άλλα- και για να διατηρηθεί η πολυθεσία των δημοσιογράφων, πέρα από την ταύτισή τους με τις απόψεις των καναλαρχών.
Ετσι, μόνο οργή και θλίψη μού προκαλεί το γεγονός ότι έπειτα από 5 μήνες πλήρους απραξίας, η ΕΣΗΕΑ ενωμένη «αντιστέκεται» και πραγματοποιεί απεργία-παρωδία, χωρίς καν να έχει υπάρξει τυπικά και καταστατικά απόφαση του Δ.Σ.
Η αδυναμία διάκρισης των δικαιωμάτων από τα προνόμια είναι το ίδιον αυτού του συντεχνιακού συνδικαλισμού. Πάνω στα προνόμια στρογγυλοκάθεται, τα ονομάζει «δικαιώματα» ή «κεκτημένα» και έτσι υπάρχει.
Προλαβαίνω τον αναγνώστη: Δεν υπερασπίζομαι γενικά το νομοσχέδιο. Εχει τα τρωτά του, κυρίως στο πεδίο της ανεξαρτησίας και της συγκέντρωσης εκτελεστικών υπερεξουσιών στο πρόσωπο του υπουργού.
Αυτά όμως είναι μάλλον ψιλά γράμματα για την ΕΣΗΕΑ.
Για το σωματείο μας φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικό να μη χάνουν οι δημοσιογράφοι τις (πολλές) δουλειές τους, όπως και το παλιό σύστημα των εργοδοτών δεν θέλει να χάσει τη βολή του, κι ας μετράμε 50% ανεργία στον κλάδο μας...
Γιατί δυστυχώς κάποιοι από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που απαρτίζουν το διοικητικό μας συμβούλιο έχουν δημιουργήσει την πελατεία τους και έχουν χτίσει τις καριέρες τους υπερασπιζόμενοι τέτοια προνόμια.
Ετσι, απεργήσαμε για να στηρίξουμε τους καταπιεσμένους καναλάρχες και τους πολυθεσίτες του ΑΠΕ, της ΓΓΕ και εν τέλει της ΕΡΤ και μάλλον τα καταφέραμε!
Ολα τα υπόλοιπα που μας καίνε μπορούν να περιμένουν…
*πρώην γ.γ. της ΕΣΗΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου