Αγαπητή κυρία της Νέας Φιλοθέης...

• Αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε, λυπάμαι ότι είμαι αυτός που φέρνει τα άσχημα νέα, αλλά πρέπει να σας το πω: είστε μόνοι. Κατάμονοι. Πιο μόνοι από τους πρόσφυγες. Για την ακρίβεια οι πρόσφυγες δεν είναι μόνοι. Εσείς είστε

Κώστας Καναβούρης στο artinews.gr


Αγαπητέ κύριε, αγαπητή κυρία.

Αδυνατώ να κατανοήσω τι ακριβώς ήταν εκείνο που σας ώθησε να καταφύγετε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ώστε να θεωρηθεί αντισυνταγματική και να ματαιωθεί η προσωρινή εγκατάσταση προσφύγων σε μισθωμένο οίκημα της περιοχής του Αττικού Άλσους. Κάτι ψελλίζετε για αλλαγή χρήσης… για παράνομη μετατροπή της από περιοχή που… σε περιοχή… και άλλα νομικά ακατανόητης απανθρωπίας, αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό.

Αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε.

Πολύ θα ήθελα να μάθω από εσάς∙  αλλά εσάς προσωπικά, ή από όλους μαζί που κάνατε την προσφυγή χωρίς τα προσωπεία (ή και μουτσούνες, μέρες που είναι) των νομικών αιτιάσεων, από όλους εσάς λοιπόν που τρέξατε να προλάβετε μη τυχόν και στεγαστούν κοντά σας, έστω προσωρινά, μερικοί ρημαγμένοι άνθρωποι, τι ήταν αυτό που σας έκανε να προχωρήσετε στην πράξη του προληπτικού αποκλεισμού. Άλλως λέγεται και ρατσισμός, αλλά ας μην μείνουμε σ’ αυτό αγαπητή κυρία και αγαπητέ κύριε της Νέας Φιλοθέης και των Τουρκοβουνίων αν λέω σωστά τις περιοχές των ενισταμένων. Θα ήθελα λοιπόν να βγείτε ευθαρσώς, να δούμε, πάει να πει, το πρόσωπό σας (αν έχετε τέτοιο και όχι απλώς μια σελίδα νομικών διατάξεων) και να μας εξηγήσετε για ποιόν λόγο ενοχληθήκατε. Προληπτικώς. Όχι με επικλήσεις του Συντάγματος γιατί έτσι κι αλλιώς ξεχνάτε ότι τα Συντάγματα φτιάχνονται για να προστατεύσουν όχι τις πλειοψηφίες, αλλά τις μειοψηφίες. Πολύ περισσότερο τις κατακρεουργημένες μειοψηφίες της προσφυγιάς.

Αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε θα ήθελα ευθαρσώς να μας εξηγήσετε για ποιόν λόγο αποτελεί παράβαση του Συντάγματος ο ήχος από το κλάμα ενός μωρού που κατάφερε να μην πνιγεί στο Αιγαίο και κατάφερε να φτάσει τόσο μα τόσο κοντά στα ευαίσθητα αυτιά σας. Που θέλουν την προστατευόμενη, νομικά, ησυχία τους. Θα ήθελα να μας εξηγήσετε όχι κρυπτόμενοι, από άρθρου εις άρθρον διάφορων εξαμβλωμένων νομικών συσχετισμών, για ποιο λόγο είναι παραβατική συμπεριφορά να αγκαλιάζεις το ανθρώπινο πλάσμα που τρέμει και σκιρτά από τον φόβο, την απελπισία, το κρύο, τον πανικό. Αλλά να μας το εξηγήσετε ευθαρσώς. Να μας πείτε ότι είναι δίκαιο να διώχνουμε από τη γειτονιά μας το παιδί που κατάμονο έρχεται από το πουθενά, βρίσκεται στο πουθενά και οδεύει προς το πουθενά. Να μας πείτε ότι ο κακουργημένος σας μικροαστισμός δεν αντέχει την γειτνίαση με την αληθινή ζωή που κάποιες φορές τα φέρνει έτσι  ο καιρός ώστε να φτάσει το κλάμα μέχρι την πόρτα σας. Το απροστάτευτο κλάμα της γυμνής ζωής.

Αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε θα ήθελα να μας πείτε ευθαρσώς χωρίς την οικτρή δειλία του να κρύπτεσθε πίσω από νόμους και προφήτες, ότι δεν αντέχετε να δείτε τον πόνο του άλλου, γιατί δεν αντέχετε να αναλάβετε τις ευθύνες θωπείας. Αλλά να έχετε το θάρρος να το πείτε. Να έχετε το θάρρος να πείτε ότι τα θραύσματα μιας ζωής που ανατινάχθηκε, μπορεί να πληγώσουν τον ατάραχο ύπνο της ψυχής σας και να σας κάνουν να ξυπνήστε. Και να πείτε ότι φοβάστε, ακριβώς, το χάος που θα δείτε να χάσκει κάτω από τις παντόφλες σας και ότι φοβάστε μήπως καθώς βγάζετε τα μακιγιάζ από τη ψεύτικη ζωή σας, φύγει μαζί και το πρόσωπο. Και δεν απομείνει τίποτα. Και ο καθρέφτης θα είναι το κενό είδωλο του εαυτού του. Από αυτό, αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε, κανένας νόμος δεν μπορεί να σας προστατεύσει, όσα τσακισμένα κορμιά παιδιών κι αν κλωτσήσετε, επειδή παράνομα και αντισυνταγματικά κουρνιάζουν για λίγο μπροστά στην πόρτα σας.

Αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε, λυπάμαι ότι είμαι αυτός που φέρνει τα άσχημα νέα, αλλά πρέπει να σας το πω: είστε μόνοι. Κατάμονοι. Πιο μόνοι από τους πρόσφυγες. Για την ακρίβεια οι πρόσφυγες δεν είναι μόνοι. Εσείς είστε. Όμως να σας πω κάτι ακόμα; Τώρα είναι η ευκαιρία σας να το πείτε. Αντί λοιπόν να προσφεύγετε στο Συμβούλιο της Επικρατείας με την ελπίδα να αποδειχθεί το ίδιο απάνθρωπο με εσάς, καλύτερα να μας διηγηθείτε πως συνέβη και γίνατε φασίστες.  Ίσως τότε θα μπορούσαμε να σας παρηγορήσουμε. Μη φεύγετε λοιπόν, αγαπητή κυρία, αγαπητέ κύριε. Μην πηγαίνετε στην πιο βάρβαρη προσφυγιά οικειοθελώς: στην προσφυγιά της απανθρωπίας. Εκεί δεν σας περιμένει κανείς. Η ζωή είναι αλλού.