Ο Μαρινάκης και ο Βαρδινογιάννης αντιμνημονιακοί και ο Αλαφούζος αγανακτισμένος

...και ας μην ξεχνάμε ότι ο Σαμαράς το έπαιζε αντιμνημονιακός εκείνη την περίοδο

• Οι «Αγανακτισμένοι» είτε δε μπόρεσαν είτε δε θέλησαν να γίνουν οργανωμένο κίνημα. Αρκεί να θυμηθούμε πως για τα τρία προηγούμενα όντως μαζικά λαϊκά κινήματα, το κατεστημένο για να τα αντιμετωπίσει χρειάστηκε να πάρει «ακραία» μέτρα. Ολόκληρος Εμφύλιος εξαπολύθηκε για να χτυπηθεί το εαμικό κίνημα , καθαρή δικτατορία έπρεπε να επιβληθεί για να αντιμετωπιστούν οι Λαμπράκηδες, στρατιωτική επιχείρηση και μακελειό, για να κατασταλεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κι όμως, έστω κι έτσι κανείς τότε δε πήγε σπιτάκι του. Το ένα κίνημα έγινε λίπασμα για το επόμενο (θυμηθείτε το σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»). 
• Η κινηματική «γύμνια» των «Αγανακτισμένων» φάνηκε τέλος απ το γεγονός πως όταν το σύστημα αποφάσισε να τους ποδοπατήσει στις 29 Ιούνιου του ’11, η «γιορτούλα» τους , όταν αντίκρισε το πραγματικό πρόσωπο της κρατικής καταστολής, διαλύθηκε απότομα και πήρε ο καθένας το δρόμο του.

Γράφει ο Βασίλης Φαναράκης

Μ αφορμή το ντοκυμαντερ του Αυγερόπουλου που προβλήθηκε στην ΕΡΤ

Το Μαιο του 2010 το «κοινωνικό συμβόλαιο» που χε υπογράψει ο Ανδρέας με το λαό, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974, πετάχτηκε οριστικά στα σκουπίδια... η πορεία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ από σοσιαλφιλευθερο σε καθαρά νεοφιλελεύθερο κόμμα στο οποίο πρωταγωνιστούν πλέον άτομα επιπέδου Καιλή και Λοβέρδου ολοκληρώθηκε.

Μια τέτοια στροφή, μια τέτοια πτώση, δεν ήταν δυνατόν να περάσει χωρίς αντιδράσεις. Όταν δυο συνεχόμενες γενιές εθίστηκαν στον μύθο της «Ισχυρής Ελλάδας» των διακοποδανείων και ξαφνικά οι κυβερνώντες τους είπαν κατάμουτρα στο Καστελόριζο «δυστυχώς χάσατε» κάποιας μορφής ξέσπασμα ήταν αναπόφευκτο να υπάρξει. Ευτυχώς για το σύστημα όμως, το ξέσπασμα αυτό ήταν ακριβώς ότι θα περίμενε κανείς από μια κατεξοχήν απολιτική και απαθής γενια : ‘Ένα ξέσπασμα σπασμωδικό, ανοργάνωτο και σε τελική ανάλυση θνησιγενές.

Έτσι προέκυψαν οι περίφημοι «Αγανακτισμένοι»
… Τι ήταν τελικά οι «Αγανακτισμένοι» ;
Το πιο «αυθόρμητο κίνημα στη Μεταπολίτευση» όπως γράφτηκε κάπου;
Σορυ,αγαπητοί μου,αλλά όχι.
Κινήματα με όλη την ουσία της λέξεως ήταν στην Ελλάδα του 20ου αιώνα, βασικά τρία:
Του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ, των Λαμπράκηδων , και τέλος το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα που οδήγησε στο Πολυτεχνείο του ’73.

Οι «Αγανακτισμένοι» είτε δε μπόρεσαν είτε δε θέλησαν να γίνουν οργανωμένο κίνημα. Αρκεί να θυμηθούμε πως για τα τρία προηγούμενα όντως μαζικά λαϊκά κινήματα, το κατεστημένο για να τα αντιμετωπίσει χρειάστηκε να πάρει «ακραία» μέτρα. Ολόκληρος Εμφύλιος εξαπολύθηκε για να χτυπηθεί το εαμικό κίνημα , καθαρή δικτατορία έπρεπε να επιβληθεί για να αντιμετωπιστούν οι Λαμπράκηδες, στρατιωτική επιχείρηση και μακελειό, για να κατασταλεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κι όμως, έστω κι έτσι κανείς τότε δε πήγε σπιτάκι του. Το ένα κίνημα έγινε λίπασμα για το επόμενο (θυμηθείτε το σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ») .

Οι «Αγανακτισμένοι», πέρα απ τις αντιμνημονιακές κραυγές,τις μούτζες,τις κρεμάλες, ήταν σε ιδεολογικοπολιτικό κενό (το να φωνάζεις «ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ» σε μια χώρα που χε 7 χρόνια χούντα ή αμόρφωτος πρέπει να σαι ή φασίστας..).
Που ήταν σε όλα αυτά τα «αυθόρμητα» μια σοβαρή ανάλυση πως και γιατί φτάσαμε στη κρίση;
Η ταξικότητα στο «αντιμνημονιακό κίνημα» δεν έπαιζε κανένα ρόλο.Αν δλδ ένας «παράγοντας» τύπου Μαρινάκη ή Αλαφούζου ξαφνικά δήλωνε «αντιμνημονιακός» τον φωνάζαν στη πλατεία να κρατάει ντουντούκα.Όσο για τον διαχωρισμό σε «πάνω» και «κάτω» πλατεία ισχύει στο βαθμό που οι «πανω» είχαν πιο ξεκαθαρισμένες απόψεις: Ηταν ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ που απεχθάνονταν με σφοδρότητα ότι αντιπροσώπευε διαχρονικά η Αριστερά.
Θα διαδήλωνες ποτέ σου παρέα με έναν δηλωμένο αντισημίτη , έναν που θεωρεί τους ομοφυλόφιλους μιάσματα , μόνο και μόνο επειδή είναι κατά του μνημονίου; Η κινηματική «γύμνια» των «Αγανακτισμένων» φάνηκε τέλος απ το γεγονός πως όταν το σύστημα αποφάσισε να τους ποδοπατήσει στις 29 Ιούνιου του ’11, η «γιορτούλα» τους , όταν αντίκρισε το πραγματικό πρόσωπο της κρατικής καταστολής, διαλύθηκε απότομα και πήρε ο καθένας το δρόμο του. Συγκρίνεται αυτή την πανωλεθρία με τους Λαμπράκηδες που διαδήλωναν συνέχεια κάτω από πολύ αγριότερη καταστολή επι δυόμιση μήνες στα «Ιουλιανά» του 1965. Η γενιά μου , διαμέσου των «Αγανακτισμένων» απέδειξε δυστυχώς πως ο απολιτικ αμοραλισμός των προηγούμενων χρόνων την εχει τόσο διαβρώσει που είναι πια ανίκανη να στήσει ένα σοβαρό κίνημα αξιών και αξιώσεων.

 Κι όσο γιαυτους που εξυπνακίστικα λένε ότι οι «Αγανακτισμένοι κατέληξαν να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ», απαντώ: ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ ! ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΟ ΜΕΡΙΑΣ ΤΟΥΣ !