Η Συγγρού (Μουρούτης) παραδέχεται ότι «στελέχη» του ΠΑΣΟΚ βοήθησαν στις εσωκομματικές της ΝΔ τον Σαμαρά!

Θέμα έχει δημιουργηθεί με την «απόφαση» του αναπληρωτή εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, Γιώργου Μουρούτη να διορίσει ως σύμβουλο επικοινωνίας για τα Νέα Μέσα, την Δέσποινα Μπακάλη.

Η κ. Μπακάλη έχει ...

πλούσιο βιογραφικό (μπράβο της) και είναι σύζυγος του Άγη Τάτση, διακεκριμένου στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην γραμματέα διεθνών θεμάτων της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, επί προεδρίας Τόνιας Αντωνίου.

Στη συνέχεια της αποκάλυψης (εδώ) κάποιοι από τη Συγγρού προσπάθησαν να μας “πείσουν” ότι έχει αποστασιοποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα διέρρεαν πως στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ το 2009, βοήθησε τον Α. Σαμαρά.

Πάντως και εδώ την πάτησαν επικοινωνιακά στη Συγγρού γιατί όπως μαθαίνουμε (εδώ) ο Άγης Τάτσης ήταν υποψήφιος στις δικηγορικές εκλογές με τον συνδυασμό που στήριζε το ΠΑΣΟΚ (Βερβεσός), ενώ είναι και νομικός σύμβουλος του Ιδρύματος Α. Παπανδρέου !...!

Είναι φανερή η παρασκηνιακή επικοινωνία μεταξύ των Συμφοιτητών. Προφανώς ο Γιώργος Μουρούτης, που έκανε την γκάφα, κλείνει υποχρεώσεις του αρχηγού του και δεν μπορεί να το παραδεχτεί δημόσια.
Γίνεται πλέον φανερός ο ρόλος που έπαιξε το Ίδρυμα Παπανδρέου και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στις εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας.
Φυσικά και δεν έχουμε τίποτα με τις ικανότητες της κ. Δέσποινας Μπακάλη, την γνωρίζουμε εξάλλου και από το twitter.
Υπάρχει όμως πρόβλημα με την κρυφή πολιτική του Γ. Μουρούτη (προσωπικό φίλο του Αντώνη Σαμαρά) και αυτήν κατακρίνουμε!
http://www.periothiko.com/2012/02/blog-post_6845.html 

ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΠΟΛΑΝ, ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ,ΟΠΩς ΠΑΛΙΑ

ΠΑΛΙΟ?
Ε!!ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ!!

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας (τόσο μακριά, τόσο κοντά…)

Ian Delta | 20/06/2011

Πιθανότατα, το πιο πολυσυζητημένο θέμα των ημερών να είναι ο τρόπος με τον οποίο το «κίνημα» των διαμαρτυρόμενων (ή αγανακτισμένων) θα καταφέρει να εφαρμόσει στην πράξη όσα αποφασίζονται από τις Συνελεύσεις, δηλαδή, το πώς θα υλοποιηθούν οι αποφάσεις που λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και πώς θα πραγματοποιηθούν τα αιτήματα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα, που αναδεικνύονται μέσα από τις διαδικασίες αυτές.
Για άλλους, κύριο αίτημα του κινήματος είναι η «άμεση δημοκρατία», για άλλους η κατ’ αρχήν ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, για άλλους, ίσως, κατ’ αρχήν η μη εφαρμογή του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος της Κυβέρνησης και για άλλους ένας συνδυασμός όλων αυτών ή/και κάτι άλλο (π.χ. μια πιο δίκαιη κοινωνία, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η τροποποίηση του Συντάγματος ή και η θέσπιση ενός νέου Συντάγματος, η διενέργεια δημοψηφίσματος κλπ.).
Πάντως, όλα τα αιτήματα που αναδεικνύονται ως τέτοια, από το κίνημα του τελευταίου μήνα, έστω κι αν, αναπόφευκτα, διατυπώνονται με βάση μία συγκεκριμένη πολιτική, ιδεολογική ή φιλοσοφική τοποθέτηση και κοινωνική – οικονομική καταγωγή (οι οποίες συχνά διαφέρουν), σκοπό έχουν να επιφέρουν μία, περισσότερο ή λιγότερο, ριζοσπαστική αλλαγή.

Πάντα φτάνουμε λοιπόν στο πώς θα πραγματοποιήσουμε όλα αυτά για τα οποία μιλάμε μεταξύ μας.
Και σ’ αυτό το επίπεδο της συζήτησης υπάρχουν πολλές προτάσεις και ιδέες, που τείνουν να δώσουν λύση στο ερώτημα, είτε με πιο γενικό τρόπο είτε με πιο αποσπασματικό: πορείες, συγκεντρώσεις, περικύκλωση της Βουλής, τοπικές συνελεύσεις, συνελεύσεις σε χώρους εργασίας, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, διαρκής ενημέρωση του κόσμου, υποστηρικτικές δραστηριότητες (π.χ καλλιτεχνικά δρώμενα) κλπ. και βέβαια, απεργίες, ή γενική απεργία διαρκείας.
Θα σταθώ στην τελευταία πρόταση η οποία έχει συζητηθεί και συζητείται συνέχεια (και) από τη Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, για κάλεσμα σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, προσπαθώντας να εστιάσω στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της προοπτικής και να αρχίσω μία συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να οργανωθεί μία τέτοιας μορφής απεργία.
Κατ’ αρχήν, το δικαίωμα της απεργίας (το οποίο είναι ταυτόχρονα ατομικό και συλλογικό δικαίωμα αλλά και θεσμική εγγύηση) κατοχυρώνεται από την παρ. 2 του αρθρ.23 του Συντάγματος. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή «Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.», ενώ στο επόμενο εδάφιο της παραγράφου αυτής τίθενται κάποιες εξαιρέσεις στο γενικό αυτό κανόνα, που αφορούν: α) την απαγόρευση της απεργίας στους δικαστές και β) τη θέση περιορισμών στο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων (με την ευρεία έννοια του δημοσίου τομέα) και όσων εργάζονται σε κάθε μορφές επιχειρήσεις «…που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου», ενώ στο τέλος αναφέρεται ότι «Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.».
Επίσης, αξίζει ν’ αναφερθεί ότι το δικαίωμα της απεργίας κατοχυρώνεται και από διεθνείς συμβάσεις (π.χ. Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων Ανθρώπου – Ε.Σ.Δ.Α. άρθρ.11).
Όταν μιλάμε για Πολιτική Απεργία, εννοούμε την απεργία της οποίας ουσιαστικός αποδέκτης είναι το κράτος και έχει ως σκοπό αιτήματα που κάμπτουν κατά κάποιο τρόπο, μία από τις 3 μορφές εξουσίας που κατοχυρώνονται συνταγματικά (άρθρο 26), δηλαδή τη νομοθετική, την εκτελεστική ή την δικαστική. Η Πολιτική Απεργία δεν έχει αποδέκτη τον εργοδότη (νομικό ή φυσικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου), τον αντισυμβαλλόμενο (σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο), ή κάποιο αφεντικό, δεν έχει συγκεκριμένα κλαδικά, επαγγελματικά ή ατομικά αιτήματα, αλλά, αντίθετα, προτάσσει ως κύρια αιτήματά της την μη-νομοθέτηση, μη-εφαρμογή, μη-εκτέλεση, δηλαδή την μερική ή ολική μη-άσκηση (ή αναστολή) κάποιας επιλογής ή απόφασης μίας εκ των τριών προαναφερόμενων μορφών εξουσίας.
Συνεπώς, σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία στη νομική επιστήμη, το αρθρ.23 παρ. 2 Σ. δεν καλύπτει την απεργία ως μέσο αντίστασης εναντίον κάθε προσπάθειας βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος, αλλά η απεργία αυτή αντιμετωπίζεται αποκλειστικά από το άρθρ.120 παρ.4 Σ., δυνάμει του οποίου επιβάλλεται αντίσταση με κάθε μέσο στις περιπτώσεις αυτές, άρα και με απεργιακές κινητοποιήσεις κάθε μορφής.
Το αν και σε ποιο βαθμό οι, μετά Μνημονίου, πολιτικές επιλογές της συγκεκριμένης Κυβέρνηση αποτελούν ή όχι προσπάθεια βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος και το αν μία Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας είναι, κατ’ ακολουθία, «νόμιμη» ή «μη νόμιμη» και αν υπάγεται στις διατάξεις του αρθρ.23 παρ.2 ή 120 παρ.4 του Συντάγματος, είναι όμως μία συζήτηση που περισσότερο αφορά τη θεωρητική νομική επιστήμη παρά την πραγματικότητα που ζούμε. Κι αυτό γιατί, όσο πιο μαζικό γίνεται ένα κίνημα, τόσο περισσότερο νομιμοποιείται, σε κάθε περίπτωση, να επιβάλλει το δικό του νέο δίκαιο, να «γεννήσει» δίκαιο (το οποίο βέβαια θα είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας πραγματικής, άμεσης, δημοκρατίας).
Με αυτή την έννοια, ακόμα και η νομιμότητα μίας επαναστατικής διαδικασίας και η κάθε επιμέρους επαναστατική πρακτική (όπως είναι και η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας) κρίνεται εκ του αποτελέσματος (αν δηλαδή επικράτησε ή όχι) με κύριο κριτήριο αφ’ ενός την μαζική συμμετοχή σ’ αυτή και αφ’ ετέρου την όσο το δυνατόν πιο μαζική αποδοχή του επαναστατικού «αποτελέσματος».
Η τάση που υπάρχει στις κοινωνίες (καλύτερα: στα μέλη μίας δεδομένης κοινωνίας) να έχουν μία μεταφυσική αντίληψη για το δίκαιο, είναι εντελώς λανθασμένη και δεν δικαιώνεται ιστορικά. Η κοινωνία η ίδια είναι αυτή που κάθε φορά αποφασίζει τί θεωρεί έννομο αγαθό και πώς το προστατεύει. Κάθε αντίληψη ότι υπάρχουν και νόμοι που ισχύουν αξιωματικά σε κάθε κοινωνία, έξω, πάνω και πέρα από αυτήν, αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής αντίληψης του δικαίου.
Η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, φαίνεται να είναι λοιπόν το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή, και μάλιστα τόσο από ιδεολογική-πολιτική, όσο και από πρακτική άποψη.
Από πολιτική άποψη γιατί:
1.Είναι ίσως η μόνη επαναστατική πρακτική που το κράτος δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει χωρίς απίστευτες απώλειες. Φανταστείτε να μην δουλεύει απολύτως κανείς. Κλειστό το δημόσιο, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια. Μία χώρα χωρίς συγκοινωνίες και μεταφορές, με κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια, με κλειστά νοσοκομεία, με γιατρούς άφαντους, με κλειστά δικαστήρια λόγω απεργίας δικηγόρων και δικαστικών υπαλλήλων (γραμματέων), με κλειστά τα πάσης φύσεως εμπορικά καταστήματα, με κλειστά όλα τα εργοστάσια και όλες τις παραγωγικές μονάδες. Χωρίς ρεύμα και χωρίς νερό (παρά μόνο για ελάχιστες ώρες), χωρίς επικοινωνίες… Και όλα αυτά χωρίς καμμία προοπτική εξόδου, χωρίς συμφωνημένη και γνωστή ημερομηνία αναστολής της απεργίας. Η οικονομική ζημιά που θα υποστούν κράτος και κεφάλαιο θα είναι ανυπολόγιστη (το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει με τις 24ωρες απεργίες που τους χαρίζει απλώς μεροκάματα).
Αυτοί που τώρα μας λένε π.χ. ότι ο δημόσιος τομέας είναι τεράστιος και ζημιογόνος, θα το νοσταλγήσουν σε ελάχιστες ώρες, ακριβώς επειδή όλος ο μηχανισμός στήριξής τους θα είναι απών και αυτοί θα βρεθούν στον αέρα…
Κυβέρνηση, Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ. θα χάσουν την ψυχραιμία τους μέσα σε ελάχιστες ώρες. Σε ελάχιστες μέρες θα έχουν λυγίσει.

2.Θα δημιουργήσει συνειδήσεις και θα (κατα)δείξει στον κόσμο τόσο τη δύναμή του όσο και το πόσο απαραίτητη είναι σε ένα κοινωνικό αγώνα, η αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα θα αποτελέσει μία παρακαταθήκη για το μέλλον και ένα μάθημα πολιτικοποίησης, όχι μόνο όσων ζουν σ’ αυτή τη χώρα αλλά και όσων ζουν καθημερινά με τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα, οπουδήποτε, δημιουργώντας, ενδεχομένως, μία διεθνή επαναστατική συνείδηση
3.Θα ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις στο βαθμό που αυτές είναι αναποτελεσματικές και διαπλεκόμενες ή παραπαίουσες μέσα στη γραφειοκρατία και θα αναδείξει, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, νέους φορείς στους χώρους εργασίας.
4.Θα θέσει τις πραγματικές βάσεις για τη μετάβαση στο κύριο αίτημα των καιρών: την Άμεση Δημοκρατία.
Από πρακτική άποψη γιατί:
Σε κατάσταση Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας οι μόνοι που θα δουλεύουν είναι οι εργαζόμενοι (ή «εργαζόμενοι»…;) στα μέσα καταστολής. Σε κατάσταση χάους θα είναι σχεδόν αδύνατο να επιβληθούν στο λαό. Είναι άλλο πράγμα να πολιορκήσουν τη Βουλή ακόμα και 1.000.000 άνθρωποι (μία αποφασισμένη εξουσία είναι πιθανό να νικήσει αν π.χ. χρησιμοποιηθούν 30.000 αστυνομικοί και μερικές εκατοντάδες ασφαλίτες – προβοκάτορες που δεν θα διστάσουν να βγάλουν τ’ αυτόματα) συγκεντρωμένοι σε ένα μέρος και άλλο να παραλύσει μία χώρα ολόκληρη με έναν τρόπο τόσο καταλυτικό και ο καθένας ν’ αντιστέκεται τόσο ειρηνικά όσο μόνο ένας «τεμπέλαρος» (που αρνείται να δουλέψει) μπορεί…
Εκτός από αυτό, οι δυνάμεις καταστολής, εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσουν να καταστείλουν μία εξέγερση που θα έχει χιλιάδες πυρήνες (π.χ. τις απεργιακές επιτροπές που θα διαφυλάσσουν κάθε εργασιακό χώρο).
Κι εδώ φτάνουμε στο τελευταίο ζήτημα: Πώς μπορεί να οργανωθεί μία τόσο μαζική απεργία διαρκείας και μάλιστα σε καιρούς απίστευτης φτώχειας, κοινωνικής ομηρίας και εργασιακής τρομοκρατίας;
Με δεδομένο ότι συνδικάτα και τα κόμματα δεν θέλουν ή/και δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, απομένει σ’ εμάς, να προετοιμάσουμε με κάθε τρόπο τον κόσμο ώστε να συμμετέχει καθολικά σε μία Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.
Είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Ίσως το τελευταίο παράδειγμα πολιτικής απεργίας στην Ευρώπη να πρέπει να το ψάξουμε στον Μάη του 1968 και στην Ελλάδα μάλλον πρέπει να ανατρέξουμε στις αρχές του εμφυλίου πολέμου (διορθώστε με αν κάνω λάθος), ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι και πολλές οι περιπτώσεις που πραγματοποιήθηκε μία τέτοια απεργία.
Οι Λαϊκές Συνελεύσεις στις 70 περίπου πόλεις της χώρας, δεν φαίνεται ακόμα να έχουν τέτοια οργανωτική δύναμη ώστε να υποκινήσουν άμεσα τον κόσμο σε μία τόσο ριζοσπαστική ενέργεια.
Από την άλλη πλευρά, μέρα με τη μέρα, η ιδέα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, συζητείται όλο και περισσότερο από χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ίσως η πιο συχνή φράση που θ’ ακούσει κανείς αν κάνει μία βόλτα ανάμεσα σε όσους συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Σε ένα λαό που κοιμάται βαθιά για τουλάχιστον 30-35 χρόνια, το να είναι το πρώτο θέμα συζήτησης (έστω και υπό τη μορφή ονείρου θερινής νυκτός…) μέσα σε 26 μέρες, δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αγνοηθεί.
Σε συνδυασμό με άλλες προτάσεις που γίνονται καθημερινά και αφορούν το πώς θα καταφέρουμε όσα επιδιώκουμε, όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, οι Συνελεύσεις και ο καθένας μας ξεχωριστά, πρέπει να δώσουμε έναν πολυεπίπεδο αγώνα προκειμένου να πείσουμε την κοινωνία ότι η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας είναι η πιο δραστική και σίγουρη λύση.
Συνεπώς, θα πρέπει να υπάρξει ενημέρωση σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε επαγγελματικό κλάδο κλπ. όσον αφορά:
-το τί σημαίνει «συμμετέχω σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας»
-τί προσπαθώ να καταφέρω με αυτό τον τρόπο
-ως που πρέπει να φτάσω προκειμένου να την προασπίσω
Οι απαντήσεις υπάρχουν μέσα μας.
Ενδεικτικά αναφέρω τις πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό:
-Δημιουργία ταμείων από τις Συνελεύσεις για κυκλοφορία φυλλαδίων, για κυκλοφορία αυτοκινήτων που θα μεταδίδουν μηνύματα και καλέσματα σε κάθε γειτονιά και εργασιακό χώρο, για καταχώριση πληρωμένων σχετικών ανακοινώσεων σε μεγάλες εφημερίδες της Ελλάδας και της Ευρώπης, με τις οποίες θα αναλύεται το σκεπτικό που οδήγησε σε μία τέτοια απόφαση,
-Δημιουργία απεργιακών επιτροπών με σκοπό να διαφυλάξουν με οποιοδήποτε μέσο την τήρηση της απεργίας από όλους (όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα στον οποίο, κυρίως, επικρατεί εργοδοτική τρομοκρατία, θα πρέπει να είναι σαφές, εκ των προτέρων, ότι δεν θα επιτραπεί με κανένα τρόπο σε κανένα απολύτως εργοδότη, «μικρό» ή «μεγάλο» να εκβιάσει κανένα απολύτως εργαζόμενο, και ότι οι απεργιακές επιτροπές είναι αποφασισμένες να επιβάλλουν την απόφαση της κοινωνίας για Πολιτική απεργία με απόλυτη αποφασιστικότητα).
Ακόμα κι αν περάσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα από τη Βουλή, το παιχνίδι δεν θα έχει χαθεί, αρκεί ν’ αρχίσουμε από τώρα να οργανώνουμε την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και να προσηλωθούμε στον απόλυτα συγκεκριμένο αυτό στόχο μας.
Διαφορετικά (κι αυτό αφορά όσους πιστεύουν ότι μία τέτοια πρακτική είναι αδύνατη), πολύ σύντομα, το μόνο δικαίωμα που θα μας έχει απομείνει είναι αυτό που οι νεοφιλελεύθεροι λένε με περισπούδαστο ύφος σε σχετικές συζητήσεις, όταν κάποιος μιλάει για το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, ότι δηλαδή υπάρχει και «το δικαίωμα της μη συμμετοχής στην απεργία…».
Ας σκεφτούμε σε ποια θέση βρισκόμαστε σήμερα και ας σκεφτούμε ποιά δικαιώματά μας οφείλουμε να υπερασπίσουμε. Μπορεί να φαίνεται σε πολλούς ότι τα αιτήματά μας είναι απραγματοποίητα αλλά, όσο μακριά είναι, άλλο τόσο είναι εύκολο να φτάσουμε κοντά στην πραγματοποίησή τους, αρκεί να είμαστε αποφασισμένοι ως προς τι θέλουμε και πώς θα το διεκδικήσουμε. Διαφορετικά θα φτάσουμε να το προσπαθούμε απροετοίμαστοι, όταν, μέσα στους επόμενους μήνες, πολλοί από εμάς δεν θα έχουμε ρεύμα, νερό, στέγη και ένα πιάτο φαγητό.http://eagainst.com/articles/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%8C/

 

ΧΡΟΝΙΚΟ: Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΣΑΜΑΡΑ ΤΟ 1993 siemens intracom

Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 20 Μαΐου 2012, 22:42

Ανατροπή 1993 - ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ...
ΠΩΣ ΕΠΕΣΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1993
Μία πολιτικοϊστορική έρευνα του δρα Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Όλοι εναντίον του Μητσοτάκη
Μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλο­γές του 1990, όλοι λογικά θα έπρεπε να εύχονταν να πε­τύχει ο Μητσοτάκης στο δύ­σκολο έργο του, εφόσον τα περιθώρια στένευαν απελπι­στικά για τη χώρα και δεν υ­πήρχαν πια δικαιολογίες για καθυστερήσεις σε τό­σες αλλαγές που επιβάλλονταν να γίνουν. Η δεκα­ετία του 1980 είχε ήδη «πάει στράφι», επομένως δεν υπήρχε άλλη οδός από τις ριζικές μεταρρυθ­μίσεις στην ελληνική δημόσια διοίκηση και την α­γορά. Κι όμως κανένας απ’ όλο το πολιτικό φά­σμα, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά, δεν έδωσε την ευκαιρία στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της ΝΔ!
Μέχρι τότε, αλλά και ύστερα, συνηθιζόταν να δίνε­ται μια περίοδος χάριτος σε κάθε νέα κυβέρνηση, για να δείξει τουλάχιστον τις προθέσεις της και να εφαρμόσει ένα τμήμα έστω του προγράμματός της. Μόνο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν δόθηκε καμία απολύτως πίστωση χρόνου! Από την επομένη κιόλας της ορκωμοσίας της εξαπελύθη εναντίον της μια πρωτοφανής εκστρατεία λάσπης, που -δυστυχώς- συμπεριλάμβανε, όπως απεδεί­χθη αργότερα, και αντιμητσοτακικά στοιχεία που δρούσαν στο κόμμα της ΝΔ... Όλοι μαζί, εσωκομ­ματική και εξωκομματική αντιπολίτευση, λειτουρ­γούσαν σαν σύμμαχοι, που τους ενδιέφερε ένα μόνο πράγμα: η αποτυχία της κυβέρνησης και, σαν επακόλουθο, ο πολιτικός θάνατος του Κώστα Μητσοτάκη...

ΣΥΝΕΧΕΙΑhttp://www.zougla.gr/blog/article/535804

Εγώ Μαλάκας είμαι;

Εγώ Μαλάκας είμαι;

Απ’ το σχολείο θυμάμαι ακόμα, όλους εκείνους τους φλώρους που κάνανε τους καλούς μαθητές και τους ξύπνιους και τσιμπάγανε και κανά βαθμό παραπάνω. Έτσι όταν “έδωσα” εκείνα τα μαλακισμένα στο Λυκειάρχη δεν χρειαζόταν πια να ζορίζομαι στις εξετάσεις. Ε τι μαλάκας ήμουνα; Κι ύστερα στο στρατό, δύο βήματα απ’ το σπίτι μου έβγαλα όλη τη θητεία. Αφού είχαμε μέσο ένα ξάδερφο της μάνας μου. Ε τι μαλάκας ήμουνα; Και με κείνην την ξεβράκωτη που τραβιόμουνα για χρόνια, σιγά μην την παντρευόμουνα. Μαλάκας είσαι; Και η δουλειά ε; Εδώ έγιναν τα πιο ωραία. Ο πατέρας μου είχε κάτι κολλητιλίκια μ’ εναν πασόκο βουλευτή. Ούτε που θυμάμαι πως τον λέγανε. Εγώ με κόμματα δεν ανακατεύτηκα ποτέ. Μαλάκας είσαι; Ε λοιπόν μεγάλε, τελευταία στιγμή πρόλαβα και χώθηκα. Σχολή αστυνομίας. Μπάτσος; Μπάτσος! Χιονίσει βρέξει τα παραδάκι πέφτει. Ε τι μαλάκας είμαι; Και σιγα-σιγά να κάτι εκτός έδρας του κώλου, να κάτι κόλπα με τ΄ “ανταλλακτικά της υπηρεσίας” το πήρα το οικοπεδάκι στο Ντράφι. Ρε συ γινότανε πάρτι γύρω, όλοι κονομούσανε, στο σταυρό που σου κάνω. Ε και εγώ τι, μαλάκας είμαι; Εδώ ο πατέρας μου τόσα χρόνια επίτροπος στην ενορία από κάτι τέτοια μας μεγάλωσε. Εγώ μαλάκας ήμουνα;

Ε ρε φάσεις να σου πω όταν υπηρετούσα στο Ηθών ή στη Δίωξη. Ρε μαλάκα, όλοι πηδούσανε. Εγώ; Τι εγώ; Τί, εγώ μαλάκας ήμουνα; Όλοι βγάζανε και μεροκάματο και τα τυχερά τους. Ε ναι ρε συ. Τι εγώ μαλάκας ήμουνα; Και βλέπω τώρα όλα αυτά τα μαλακισμένα που το παίζουνε αναρχικοί και παπάρια. Τα σπάσαμε λέει στο ξύλο. Ρε τα κωλόπαιδα! Πατεράδες δεν έχουνε να τα μαζέψουμε. Εγώ έβλεπα ρε τον πατέρα μου και δεν σήκωνα μούτρα να τον κοιτάξω. Κι άμα είχε τα νεύρα του, πλάκωνε με τη λουρίδα μια εμένα και μια τη μάνα μου. Και τι να ‘κανα ρε; Να ‘μπαινα στη μέση να ‘τρωγα πιο πολλές; Τι, μαλάκας ήμουνα; Και τώρα αυτά τα μαλακισμένα θέλουνε λέει να αλλάξουνε τον κόσμο; Γιατί ρε; Εμείς μαλάκες είμαστε; Μαλακίες. Να πηδιούνται θέλουνε όποτε και με όποια γουστάρουνε, να είναι αραχτοί και να μη δουλεύουνε, να μην έχουνε λέει κανένα “μπούστη” πάνω στο κεφάλι τους και κάτι τέτοια. Εμένα η κόρη μου πέρασε ιατρική ρε μαλάκα και με υποτροφία ρε μεγάλε και δεν έχει και πολλά πολλά! Ξηγημένα πράματα. Σχολή σπίτι. Σπίτι σχολή. Κιχ να κάνει θα πέσει η σφαλιάρα. Ε τι μαλάκας είμαι;

Και σε ρωτάω ρε κολλητέ τώρα. Να κοίτα, τί γίνεται με το κωλομετρό. Απεργία στην απεργία. Γιατί ρε κωλόπαιδα απεργία; Τι σας λείπει ρε σεις; Εγώ τόσα χρόνια στο σώμα και μια μέρα δεν έλειψα. Μια μέρα ρε συ. Εκεί εγώ, στο καθήκον! Κι εσείς με τη μια απεργία; Γιατί ρε σεις απεργία; Γιατί; Εγώ μαλάκας είμαι; Γι αυτό σου λέω, Χρυσή Αυγή ρε μαλάκα, να σφίξουνε οι κώλοι ρε συ.

Α δεν σου ‘πα τα καλά. Έχω και ένα γκομενάκι που πηδάω. Νοσηλεύτρια. Καλή, δεν λέω. Μου ‘σκασε μια μέρα κάτι τέτοια περίεργα. Κάτι μνημόνια κάτι παπαριές και κάτι τέτοια. Της κάνω, μωρή και μένα που κόψανε τα οδοιπορικά αλλά δεν θα τα γαμήσουμε και όλα! Και μου το γυρίζει στο κομματικό η καριόλα! Λέω απο μέσα μου, πού έμπλεξες αρχηγέ! Ακούς; Τελικά, της έριξα ένα και τη σχόλασα. Ε τι μαλάκας ήμουνα; Γι’ αυτό την αγαπάω την κυρά. Τύπος και υπογραμμός η κυρα Λένα. Βλέπω ρε συ κάτι μαλάκες που κυκλοφοράνε κάτι γκόμενες! Πού πάτε ρε σεις, λέω. Ρε, θα σας την κάνει η γκόμενα στην στροφή! Γι’ αυτό γουστάρω η κυρά Λένα που κάθεται στο σπίτι και ζεσταίνει το κρεββάτι. Κι αν έχει μερικά κιλά παραπάνω, ε και τί έγινε; Κρέας μπαίνει κρέας βγαίνει, ρε μαλάκα! Οχι, θα κυκλοφορήσω καμιά ξώβυζη να μου την παίρνει μάτι ο κάθε μαλάκας! Καλά, μαλάκας είμαι;

Δεν είδες και τι έγινε ρε συ, προχθές σ’ αυτό το χωριό στην Εύβοια. Την πιάσανε την άλλη που πηδιότανε στο τρακτέρ με το γκόμενο, παντρεμένη γυναίκα! Ακούς στο τρακτέρ μαλάκα! Και την κάνανε ρόμπα οι μάγκες! Ρόμπα φίλε σ΄όλο το χωριό! Ε τι ρε σεις; Εμείς μαλάκες είμαστε που πάμε στα ξενοδοχεία και ακουμπάμε τον παρά μας; Ε ναι ρε φίλε! Με πιάνει το παράπονο ρε συ! Εγώ μαλάκας είμαι που με έχουνε σήκω κάτσε-κάτσε σήκω στην υπηρεσία; Εγώ μαλάκας είμαι που πηδάω μια πατσαβούρα; Εγώ δεν έχω ψυχή δηλαδή; Εγώ δεν είχα άλλα όνειρα; Ήθελα νομίζεις να κοιμάμαι μ’ αυτό το πράμα; Ήθελα -ακόμη χειρότερα- να ξυπνάω μ αυτό το πράμα πάνω στο κρεββάτι; Αλλά τι να κανω ρε συ; Μαλάκας ήμουνα να μπλέξω;

Πες μου κι εσύ, σε ζάλισα με τα δικά μου ρε μαλάκα.

Τι να σου πω ρε συ. Είσαι και πολύ μαλάκας, αλλά μην το ψάχνεις, ρε συ…Άστο ρε μαλάκα. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχεις ακόμη και ζεις ανάμεσα μας…Μερικές φορές και μέσα μας…

Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Οικονομολόγος

http://apofasismenoi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7890.html 

Δραχμή και αποκλεισμός του πολιτικού προσωπικού

Δραχμή και αποκλεισμός του πολιτικού προσωπικού

Η έξοδος από το ευρώ και το Μνημόνιο, μπορεί να πετύχει μόνο με τον αποκλεισμό όλου του πολιτικού προσωπικού στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η χώρα δεν αντέχει πλέον τις κλασικές πρακτικές πολιτικής πατρωνίας, υποσχεσιολογίας και αντιπαραγωγικών παροχών.

Εναπόκειται στη νοημοσύνη, στη βούληση και στην οργανωσιακή πρόθεση του ελληνικού λαού να μην παρασυρθεί από τη διαπλεκόμενη μιντιαρχία και επιτρέψει τη διαχείριση της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα από φαύλους πολιτικούς που μέχρι χθες εξέφραζαν την υποταγή τους στο ευρώ και έχουν μολυνθεί με τις υπογραφές τους στο Μνημόνιο. Ούτε βέβαια, έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε πειράματα με άκαπνους και άπειρους ψευτοσωτήρες κηπουρούς, που συνήθως είναι χειρότεροι από τους παλαιότερους πολιτικάντηδες. Μάλλον ακατάλληλοι είναι και όσοι φωνασκούν ενάντια στο Μνημόνιο, αλλά καταθέτουν την πίστη τους στην ευρωζώνη, σε μια προσπάθεια να έχουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, είναι Δεν επιτρέπεται να επιστρέψουμε στις εποχές που ζούσαμε με δανεικά, «των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας», όταν συνειδητά ή ασυνείδητα οδηγηθήκαμε στην εξόντωση του παραγωγικού μας δυναμικού. Το μεγάλο χαστούκι της Τρόικας, πρέπει να μας γίνει μάθημα για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Να απολακτίσουμε τη λάθρα διαβίωση, τις αντιπαραγωγικές συμπεριφορές, τις αλόγιστες σπατάλες, τη διαφθορά.

Στο τιμόνι της χώρας πρέπει να βρίσκονται άξιοι και έντιμοι κυβερνήτες με σοβαρό βιογραφικό σημείωμα στις επιστήμες, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, αλλά είναι αμόλυντοι από τη Μνημονική εμπλοκή, έχουν μελετήσει και εκπονήσει το σχέδιο Β για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, έχουν έντιμο πρότερο βίο, διαθέτουν διαχειριστικές δεξιότητες, αποτελεσματικότητα, αναπτυξιακό όραμα, με θέληση να πατάξουν τη διαφθορά, τη σπατάλη, τη φοροδιαφυγή στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Έμπειρα και έντιμα στελέχη με επιστημοσύνη, εντιμότητα και κοινό νού, οι οποίοι θα έχουν το σφρίγος, τις δεξιότητες και την αυθύπαρκτη πολιτική υπόσταση για να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά με τους διεθνείς δανειστές. Οι οποίοι θα γνωρίζουν ότι η έκδοση χρήματος από το Χολαργό με μέτρο και φειδώ, θα κατευθύνεται σε αναπτυξιακά μέτρα και κοινωνικές παροχές και όχι σε απαιτήσεις συντεχνιών. Ικανοί και νοικοκυραίοι πολιτικοί που θα στοχεύουν με μεθοδικότητα στην καταπολέμηση της ανεργίας και στη σταδιακή βελτίωση των εισοδημάτων, όταν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει, αφού αποκτήσει την ανταγωνιστικότητα της. Γνωρίζοντας και προειδοποιώντας τον ελληνικό λαό πως η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος της ελπίδας για έξοδο από την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα. Άξιοι ηγέτες που θα τον πείσουν ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, ότι οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τους πλούσιους παραγωγικούς μας πόρους, να δουλέψουμε σκληρά, να στραφούμε σε διεθνείς συμμαχίες, ανάλογα με τις σημερινές παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες, να παλέψουμε για να κερδίσουμε το αύριο της χώρας μας. Για το σκοπό αυτό, οι πατριώτες της « Συμμορίας της δραχμής, πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα, να οργανωθούν πολιτικά και να δράσουν αποτελεσματικά.

Κατσανέβας Θόδωρος

http://apofasismenoi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5032.html 

Του Γ.Κοντογιώργη.Η ελληνική κρίση είναι μονοσήμαντα πολιτική

Η ελληνική κρίση είναι μονοσήμαντα πολιτική

Φεβ 14

Αναρτήθηκε από τον/την ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Γ.Κοντογιώργη

Η πρωτοφανής κρίση που διέρχεται η χώρα είναι πρωτογενώς πολιτική. Την προκάλεσε εξ ολοκλήρου το πολιτικό σύστημα και, στο πλαίσιο αυτό, το πολιτικό προσωπικό που αυτό “παράγει”. Ένα προσωπικό που λειτουργεί, έναντι του κράτους, με τους όρους του υποκόσμου: ιδιοποιείται απροκάλυπτα το δημόσιο αγαθό που προόρισται να υπηρετήσει. Ασκεί πολιτικές που εξυπηρετούν εντέλει τους ιδίους και τους συγκατανευσιφάγους που διαπλέκονται μαζί τους, με διακύβευμα τη νομή της κοινωνίας. Έχει αποσυνθέσει και (ανα-)δομήσει το κράτος, από την τελευταία του βαθμίδα, με μέτρο την αρχή των ολιγαρχικών συμμοριών, τις οποίες ενορχηστρώνει η κομματική νομενκλατούρα. Τέλος, χρησιμοποιεί τη Βουλή ως νομοθετικό όχημα και ως καθαρτήριο της ανομίας.

Τα αναχώματα που η πολιτική τάξη έχει ορθώσει, προκειμένου να παραμένει υπεράνω του νόμου και να κατοχυρώσει το λεηλατικό της έργο, υπερβαίνουν τη φαντασία, ακόμη και του πιο ευφάνταστου κακοποιού. Ένα ολόκληρο οπλοστάσιο -το Σύνταγμα, ο Κανονισμός της Βουλής, και οι νόμοι για την (μη) ευθύνη τους- συμπληρώνει η κατά συρροήν καταχρηστική εφαρμογή τους, με κορυφαία την επένδυση της Βουλής με δικαστικές αρμοδιότητες, ώστε να αποκλεισθεί κάθε δικλείδα διαφυγής προς τη δικαιοσύνη, ακόμη και των ιδιωτικών κακουργιών των μελών της. Στο πλαίσιο αυτό, η Δυτική κρίση, απλώς εξέθεσε την πολιτική τάξη, δεν παρήγαγε την ελληνική κρίση.
Στο κλίμα αυτό, η επένδυση στην ασυδοσία και στην ατιμωρησία για τη λεηλασία, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την αποδόμηση της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνικής συλλογικότητας, την πελατειακή εκτροπή των δημοσιών πολιτικών, καλύφθηκαν με το πρόσχημα (την ανάληψη) της “πολιτικής ευθύνης”. Η έννοια του “πολιτικού κόστους”, στο πλαίσιο αυτό, εστιάσθηκε μονοσήμαντα στις αντιδράσεις των διαπλεκομένων συμφερόντων, που λυμαίνονταν, μαζί με το πολιτικό προσωπικό, το κράτος, όχι στις προσδοκίες της κοινωνίας και στο κοινό συμφέρον.
Το κομματικό σύστημα, από διαμεσολαβητής της κοινωνίας και λειτουργός της πολιτείας, μεταλλάχθηκε σε κατοχικό ιδιοκτήτη του πολιτικού συστήματος, μεταβάλλοντας ουσιαστικά τον δημόσιο σε ιδιωτικό χώρο. Κομματοκρατία, δυναστικό έναντι του πολίτη, κράτος, λεηλατική διαχείριση του δημόσιου αγαθού, συγκροτούν το “σώμα” της μεταπολίτευσης, η οποία μπορεί αβιάστως να ορισθεί ως η ολοκληρωτική επιστροφή στο καθεστώς της πλέον απεχθούς φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα στην Ελλάδα.

Η καταχρέωση της χώρας, ιδίως από τη δεκαετία του 1980, δεν έγινε με γνώμονα την ανάπτυξη της οικονομίας και τις ανάγκες της κοινωνίας. Οφείλεται στην ακατάσχετη “λαιμαργία”, που ανέπτυξε συντοχρόνω η πολιτική τάξη, στη συνάρμοση των πολιτικών της με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, που ανεδείχθη σε θεμέλιο του συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η άνοδος και η διασφάλιση της πολιτικής σταδιοδρομίας των μελών της, συνεπήγετο την διέλευσή τους από τους “μηχανισμούς” των συγκατανευσιφάγων, δηλαδή από τη διαβεβαίωσή τους ότι θα εργασθούν συνεπώς ως εντολοδόχοι τους.
Η γιγάντωση της φοροδιαφυγής, η πύκνωση των αγκυλώσεων σε βάρος των υγειών δυνάμεων της κοινωνίας, η υποχώρηση των δημοσίων πολιτικών υπέρ της πελατειακής αποδόμησης της κοινωνικής συλλογικότητας, η επιστράτευση της διανόησης για την ενοχοποίηση της κοινωνίας και, προφανώς, η εκλεκτική επιλογή υπέρ μιας παρασιτικής στο κράτος αστικής τάξης, αποτελούν σημεία της στρατηγικής τής καταστροφής.
Ήταν φυσικό, αυτό το πολιτικό σύστημα, εκτός από “νεκρόφιλο”, να παράγει βασικά “ηγέτες σκουπίδια”, χωρίς καμία “φιλοδοξία” υστεροφημίας. Ο κομματικός σωλήνας και οι “παρατάξεις”, αποτέλεσαν το εκκολαπτήριο και, συγχρόνως, το θερμοκήπιο μέσα στο οποίο δοκιμάζονταν η προσήνειά τους στο σύστημα.
Ώστε, η υπερχρέωση της χώρας δεν έγινε γιατί δεν επαρκούσε ο παραγόμενος πλούτος για τις ανάγκες της κοινωνίας ή λόγω μιας υπέρμετρης αναπτυξιακής προσπάθειας, αλλά για λόγους λεηλασίας. Έχει υπολογισθεί ότι εάν ο παραχθείς, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, πλούτος και ο εισαχθείς από την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση, είχαν επενδυθεί παραγωγικά, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα ήταν εφάμιλλο τουλάχιστον εκείνου της Σκανδιναβίας. Σε κάθε περίπτωση, είναι απολύτως ψευδές ότι οι Έλληνες ζούσαν υπεράνω των δυνατοτήτων τους, ή ότι το χρέος δεν ήταν διαχειρίσιμο.
Όμως, παρόλ’αυτά, εάν κατά την περίοδο του 2008-2009, λαμβανόταν στοιχειώδη μέτρα ανάταξης της οικονομίας, ανασυγκρότησης του κράτους και περιστολής της λεηλατικής διαχείρισης του δημοσίου χώρου, η προσφυγή στην τρόικα, δηλαδή η καθυπόταξη της χώρας στη διεθνή των αγορών και των στρατηγικών σχεδιασμών της Γερμανίας, δεν θα χρειαζόταν. Από τη μία, η πολιτική του “άστο για αργότερα” και από την άλλη, η λογική του “πολιτικού κόστους” (να μην θιγούν οι φίλιες ομάδες συμφερόντων) και, για όλους, η εμμονή στο “παλαιό καθεστώς”, σε συνδυασμό με την καθολική στοχοποίηση του πολιτικού προσωπικού ως υπευθύνου από την κοινωνία, οδήγησαν τη χώρα αύτανδρη στην αγκαλιά της τρόικας.
Με τον τρόπο αυτόν, μετακύλυαν το ελληνικό πρόβλημα στην Ευρώπη, από όπου ανέμεναν, όπως δήλωναν, τη διάσωση της χώρας. Νόμιζαν ότι έτσι θα διέφευγαν από τη δική τους ευθύνη και θα αντλούσαν συμπληρωματική νομιμοποίηση, δηλαδή ασφάλεια, ώστε να αντισταθμίσουν την εχθρότητα του μείζονος αντιπάλου, που ήταν εφεξής η κοινωνία των πολιτών.
Με διαφορετική διατύπωση, υπέβαλαν τη χώρα σε μια απεχθή εξωτερική κατοχή, για να διατηρήσουν οι ίδιοι τη δική τους επί της ελληνικής κοινωνίας. Προφανώς, δεν γνώριζαν τι συνέβη με τους Έλληνες ολιγαρχικούς, οι οποίοι συμμάχησαν με τους Ρωμαίους για την καθυπόταξη της Ελλάδας, ευελπιστώντας ότι έτσι θα μοιράζονταν μαζί τους την ηγεμονία επί των ελληνικών κοινωνιών. Δεν άργησε, όμως, να έρθει η σειρά τους, καταβάλλοντας εντέλει δυσανάλογο τίμημα.
Η διαχείριση της κρίσης, στο πλαίσιο του Μνημονίου, αναδεικνύει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο την πολιτική διάσταση της κρίσης. Δεν προσχώρησαν απλώς στην πολιτική επιλογή των αγορών -και στο εσωτερικό της Ε.Ε., της Γερμανίας-, δηλαδή στην “κινεζοποίηση” της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμηση του οικονομικού ιστού και του κοινωνικού χάρτη της χώρας, καθώς και στην απαξίωση του ιδιωτικού και του δημόσιου πλούτου. Προχώρησαν ακόμη περισσότερο, εφαρμόζοντας επιλεκτικά τις πρόνοιες του Μνημονίου εις βάρος της κοινωνίας της εργασίας και του παραγωγικού ιστού της χώρας. Απέφυγαν όμως πεισματικά να αγγίξουν τους πυλώνες της καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Εξού και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, αφού η τακτική της διαχείρισης προσομοιάζει με εκείνη του ναρκομανούς: αποβλέπει στη δόση, όχι στην ανάταξη του ασθενούς, προετοιμάζοντας έτσι τον αργό του θάνατο. Με απόλυτο τρόπο, εννοούν να αμνηστεύσουν το δύσοσμο πολιτικό τους παρελθόν (όλα ανεξαιρέτως τα σκάνδαλα κλπ) και τη φοροδιαφυγή, καθώς και να διατηρήσουν αλώβητα τα σκανδαλώδη τους προνόμια, τη δημόσια διοίκηση και τη νομοθεσία της διαπλοκής. Με αναπόφευκτη συνέπεια, τα βάρη να μετακυλύονται στους καθέξιν φορολογουμένους, καθ’υπέρβαση ακόμη και των προβλέψεων της τρόικας.
Η διαπίστωση της αιτίας της κρίσης υποδεικνύει προφανώς τη λύση. Απαιτείται η εκ βάθρων ανασυγκρότηση του κράτους και στους τρεις πυλώνες του. Για να γίνει όμως αυτό προϋποτίθεται η υποβολή του πολιτικού προσωπικού στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, και όχι μόνο για τις εκνομίες του. Επιβάλλεται, επίσης, η υποχρεωτική ανασύνδεση των πολιτικών του κράτους με την κοινωνική συλλογικότητα. Έχω υποδείξει αλλού τρόπους για την αναγκαστική συνεκτίμηση της κοινωνικής βούλησης στις δημόσιες πολιτικές, όπως και την αιτιολογία της ιδιαιτερότητας του φαινομένου στην ελληνική περίπτωση. Οι έκτακτες περιστάσεις που διανύει η χώρα, η άμεση απειλή να μεταβληθεί σε “μη χώρα” και, μάλιστα, να “ιμιοποιηθεί“, επιβάλλουν μόνο έκτακτα μέτρα.
Απομένει να διερωτηθούμε πώς, αφού, δυνάμει των μέχρι τώρα πεπραγμένων της πολιτικής τάξης, δεν αναμένεται η μεταβολή αυτή να προέλθει από τους κόλπους της. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι είτε η κοινωνία θα εξαναγκάσει στην κατάρρευση της κομματοκρατίας, είτε η τελευταία θα βρεθεί αντιμέτωπη με εξεγερτικές ή ανεξέλεγκτα ακραίες ή και βίαιες καταστάσεις, είτε οι φορείς της εξωτερικής κατοχής θα αναλάβουν τελικά την επίλυση του γρίφου δι’ίδιον όφελος. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις οι συνέπειες για τη χώρα θα είναι απρόβλεπτες.
Απομένει να διερωτηθούμε, στο πλαίσιο αυτό, εάν θα ήταν εφικτή η ανάδυση μιας κοινωνικής δυναμικής και, κατ’επέκταση, πολιτικής δύναμης, που θα οδηγούσε στην υπέρβαση του κομματοκρατικού και, συνακόλουθα, λεηλατικού καθεστώτος, με διακύβευμα την ολική κατάλυση του δυναστικού κράτους.
Στο πλαίσιο αυτό, ο εναγκαλισμός του συμφέροντος της χώρας, διέρχεται χωρίς άλλο από την αναγκαστική καθαίρεση και, περαιτέρω, την κάθαρση της πολιτείας από τους φορείς της καθεστωτικής κομματοκρατίας: οφείλει πριν απ’όλα να “ματώσει” παραδειγματικά το πολιτικό προσωπικό, με την υποδειγματική τιμωρία -κατ’ελάχιστον- των τριών πρωθυπουργών του ευρώ και να ανακληθεί, στο σύνολό της, η συνταγματική εγγύηση της φαυλοκρατίας. Τώρα και όχι αύριο.
Το ερώτημα, με διαφορετική διατύπωση, είναι εάν απομένει άλλος χρόνος για τη χώρα, πριν από την παγίωση της ολικής της καταστροφής. Διότι, εν προκειμένω, όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, η Ελλάδα της μετά την κρίση εποχής, σε βάθος δεκαετιών, θα είναι, δυστυχώς, ένα απλό ομοίωμα της σημερινής Ελλάδας.

Πηγή : Περιοδικό Crash, τεύχος 20/Φεβρουάριος 2013, σελ. 86-87

http://eleutheriellada.wordpress.com/2013/02/14/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF/ 

Γιώργος Κατρούγκαλος: Αλληλεγγύη και συλλογική δράση, για να μη “σαπίσει” η κοινωνία μας

By ΑΓΓΕΛΟΣ ΝΟΥΣΔΙΛΗΣ ⋅ 12 Φεβρουαρίου 2013 ⋅ Post a comment

Πως η Ισλανδία απέφυγε τα μνημόνια και έφτιαξε ένα νέο Σύνταγμα;

Την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης προς τους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται και την ανάπτυξη σε κάθε ευκαιρία της συλλογικής δράσης, χαρακτήρισε ως άμεσο καθήκον όλων των πολιτών αυτή την περίοδο, ο Συνταγματολόγος, καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης κ. Γιώργος Κατρούγκαλος, στην ομιλία του στη Δράμα την Παρασκευή το απόγευμα. Ως διέξοδο από τη κρίση, πρότεινε την κατάργηση των μνημονίων, την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και την σύνταξη ενός νέου Συντάγματος με ευρύτατη λαϊκή συμμετοχή που θα καθιερώσει μορφές άμεσης δημοκρατίας και θα αποτελέσει βάση και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Ο κ. Κατρούγκαλος, βρέθηκε στη Δράμα, καλεσμένος του Δικηγορικού Συλλόγου Δράμας για να παρουσιάσει το βιβλίο του, “Η κρίση και η διέξοδος”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Τον καθηγητή προλόγισε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Δράμας κ. Θεόφιλος Ξανθόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε συνοπτικά στο βιβλίο και στις θέσεις του κ. Κατρούγκαλου για την κρίση, χαρακτηρίζοντας τις “ρηξικέλευθες”.
Ο κ. Κατρούγκαλος πήρε το λόγο αμέσως μετά και έκανε μια αρκετά εκτενή ανάλυση των αιτιών και των χαρακτηριστικών της κρίσης που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Αρχικά αναφέρθηκε στον σχηματισμό και τις αδυναμίες της αστικής τάξης στη χώρα μας, στην στενή σχέση των “οικονομικών ελίτ” με την πολιτική εξουσία – “στην πραγματικότητα ο ασφαλέστερος τρόπος για να βγάλει κάνεις χρήματα, δεν είναι να έχει παραγωγική δραστηριότητα, είναι να έχει καλή σχέση με το κράτος”, είπε χαρακτηριστικά. Τόνισε την αναποτελεσματικότητα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, λόγω του πελατειακού συστήματος αλλά και λόγω του ανορθολογικού τρόπου ανάπτυξης της που δημιουργεί θέσεις αργομισθίας από τη μια και υποστελέχωση βασικών υπηρεσιών (σχολεία, νοσοκομεία κ.α). από την άλλη.

Η κρίση

Παρά τις παραπάνω δυσλειτουργίες, ο κ. Κατρούγκαλος είπε ότι η κρίση έχει δύο κύριες αιτίες. Τις γενικότερες τάσεις μετακίνησης του διεθνούς καπιταλισμού, από ένα σημείο σχετικής ισορροπίας μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας, σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, όπου το κεφάλαιο έχει τόσο πολύ υπερενισχυθεί ώστε να μην βολεύεται πια στο παλιό “θεσμικό συσχετισμό δυνάμεων”, που είχε προκύψει τη “χρυσή εποχή” του κράτους – πρόνοιας μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Η νεοφιλελεύθερη στροφή στον τρόπο ρύθμισης του οικονομικού συστήματος, όπως την περιέγραψε συνοπτικά. Ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση αγοράς εργασίας, για συμπίεση μισθολογικού κόστους – αύξηση κερδών και εισαγωγή ελαστικών μορφών εργασίας είναι οι λεγόμενες “διαρθρωτικές αλλαγές”. “Όταν ακούμε σήμερα ότι το μνημόνιο δεν έχει πετύχει γιατί δεν έχουν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές αλλαγές, αυτοί που το λεν, εννοούν ότι το μνημόνιο δεν έχει πετύχει ακόμη εντελώς, να αποδιαρθρώσει το κοινωνικό κράτος, να διαλύσει τα δικαιώματα και να εφαρμόσει ουσιαστικά την μη ύπαρξη εργατικού δικαίου”, σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ως δεύτερη μεγάλη αιτία της κρίσης ανέφερε τον τρόπο οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς από την ίδρυση της ξεκίνησε με βασικές συνταγματικές αρχές, αυτή του ανταγωνισμού και τις τέσσερις ελευθερίες μετακίνησης, χωρίς να έχει καμιά αναφορά στο κοινωνικό στοιχείο. Αυτή η κατάσταση μέχρι τη συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν επέτρεπε στην Ε.Ε. να έχει κοινωνική πολιτική, αλλά δεν υπονόμευε και το κράτος πρόνοιας σε εθνικό επίπεδο. Από το Μάαστριχτ και μετά, είπε, υπάρχουν μαζικά φαινόμενα αποδόμησης των εθνικών κοινωνικών κρατών (προστασία των κρατικών μονοπωλίων, αποδόμηση προστασίας κοινωνικών δικαιωμάτων, έφερε ως παράδειγμα την περίπτωση “Βίκινγκ” στη Φιλανδία) και οι “οικονομικές ελευθερίες” υπονομεύουν το πλέγμα προστασίας των συνταγματικών δικαιωμάτων, όχι μόνο σε επίπεδο παροχών, αλλά και σε επίπεδο ατομικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της απεργίας.
Χαρακτήρισε την Οικονομική Νομισματική Ένωση ως ένα σχέδιο που ποτέ δεν εφαρμόστηκε, καθώς οι ισχυρές οικονομίες της Ε.Ε. συγκεντρώνουν πλεονάσματα, τα οποία δεν επιστρέφουν στις αδύναμες οικονομίες του νότου για να εξισσοροπηθεί το σύστημα, με αποτέλεσμα οι χώρες του νότου να συσσωρεύουν ελλείμματα. Έφερε ως παράδειγμα, το γεγονός ότι η Γερμανία έδωσε 60 φορές περισσότερα χρήματα για να ενσωματώσει την Ανατολική Γερμανία, από το σύνολο των χρημάτων που διατίθενται σε όλη την Ευρώπη. Έτσι, είπε, «τα πλεονάσματα της Γερμανίας, είναι στην πραγματικότητα τα ελλείμματα του νότου».
“Αν δεν υπάρχει μία άρδην αλλαγή σε επίπεδο Ε.Ε. της λογικής της ενοποίησης, που είναι αποκλειστικά οικονομική και όχι κοινωνική και αν δεν υπάρχει μια γενναιόδωρη πολιτική μεταβιβάσεων, είναι μοιραίο ότι οι φτωχές χώρες θα γίνονται φτωχότερες, οι πλούσιες πλουσιότερες και ουσιαστικά το ευρώ θα γίνει αυτό που είπε ο Φιλανδός υπουργός Οικονομικών, ένα ζουρλομανδύας, που ουσιαστικά θα σφίγγει μέχρι ασφυξίας, ιδιαίτερα τις χώρες του νότου”, ανέφερε.
Ο κ. Κατρούγκαλος είπε ακόμη ότι οι περιοριστικές πολιτικές που εφαρμόζονται και στην Ελλάδα, δεν είναι διέξοδος από την κρίση, αλλά στην πραγματικότητα “αποτελούν πιο θανατηφόρο φάρμακο από την ασθένεια”, καθώς περιορίζουν τους μισθούς και μειώνουν την κατανάλωση, θέτοντας την οικονομία στην καθοδική πορεία που έχει ονομαστεί “σπιράλ θανάτου”.
Αναφέρθηκε ακόμη, ακροθιγώς, στο “Παρασύνταγμα” που έχουν επισημάνει συνταγματολόγοι ότι υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, τονίζοντας ότι αυτές οι πολιτικές που εφαρμόζονται, δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν αλλιώς, γιατί παραβιάζουν μεγάλα κομμάτια του Ελληνικού Συντάγματος. Ανέφερε χαρακτηριστικά την πολιτική επιστράτευση των απεργών, για την οποία είπε ότι “στο άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, γίνεται σαφές ότι η πολιτική επιστράτευση επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση θεομηνίας ή κατάστασης ανάγκης που είναι σχετική με τη δημόσια υγεία, σε καμία άλλη περίπτωση δεν επιτρέπεται. Πρόκειται για ευθεία παραβίαση του Συντάγματος”, πρόσθεσε.
Παρομοίασε μάλιστα τη σημερινή κατάσταση με τη δεκαετία του 50, στο επίπεδο της παραβίασης του Συντάγματος στο επίπεδο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η διέξοδος

“Το πρώτο βήμα για τη διέξοδο θα πρέπει να είναι να μπει φρένο στις πολιτικές λιτότητας”, είπε ο κ. Κατρούγκαλος, “άρα κατάργηση άμεση των μνημονιακών πολιτικών, ειδικά εκείνων των μέτρων που υπονομεύουν τα κοινωνικά δικαιώματα”. Σχολιάζοντας τον κίνδυνο παύσης του δανεισμού της χώρας, λόγω μιας τέτοιας επιλογής, τόνισε ότι κατά την άποψη του η χώρα δε χρειάζεται περαιτέρω δανεισμό, καθώς “οποιοσδήποτε πρόσθετος δανεισμός συνιστά θηλειά στο λαιμό της χώρας”.

Αναγκαία χαρακτήρισε και την επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους και της χρονικής μετάθεσης αποπληρωμής του υπολοίπου, ενώ πρόσθεσε ότι τη μη βιωσιμότητα του ελληνικούς χρέους αναγνωρίζει ακόμη και το ΔΝΤ, τη στιγμή που σήμερα η Ελλάδα πληρώνει 9 δις ευρώ ετησίως, σε τοκοχρεωλύσια.
Πέρα από το οικονομικός μέρος ο κ. Κατρούγκαλος τόνισε ότι το πιο σημαντικό είναι να αποτελέσει η κρίση αφορμή για να εξαλειφθεί το πελατειακό αντιπαραγωγικό μοντέλο οργάνωσης του κράτους. Σαν μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση πρότεινε την εισαγωγή της αξιολόγησης, με σκοπό να βοηθήσει τους υπαλλήλους να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους και όχι για να προκαλέσει απολύσεις όπως γίνεται σήμερα. Πρότεινε τον εκδημοκρατισμό του συστήματος, με αναδιάρθωση του πολιτικού συστήματος με μορφές άμεσης δημοκρατίας και λογοδοσίας, με δυνατότητα εθνικών και τοπικών δημοψηφισμάτων. Συνοπτικά πρότεινε να καθιερωθεί η δυνατότητα της πλειοψηφίας να κυβερνά, αλλά να ελέγχεται διαρκώς για τις ενέργειες της και όχι μόνο στο τέλος της τετραετίας, αναφέροντας ως παράδειγμα, την “ανακλητότητα των αιρετών” και την ισχύ της, ακόμη και σε χώρες όπως οι Η.Π.Α.

Το παράδειγμα της Ισλανδίας

“Η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας περνά αναγκαστικά μέσα από την ανασυγκρότηση του διοικητικού μηχανισμού, η ανασυγκρότηση του διοικητικό μηχανισμού δεν είναι δυνατή χωρίς τον εκδημοκρατισμό του και ο εκδημοκρατισμός του, δεν είναι δυνατός, χωρίς να πάρει μορφές άμεσης λαϊκής συμμετοχής, άμεσης δημοκρατίας” ανέφερε σε άλλο σημείο και πρότεινε αντί να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως συζητείται τελευταία, να έχουμε ένα καινούργιο Σύνταγμα, με ευρεία λαϊκή συμμετοχή και όχι με όρους παλαιοκομματισμού και αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Ισλανδίας.
Την χρησιμοποίησε ως παράδειγμα, γιατί όπως είπε ο κ. Κατρούγκαλος, είναι μια μικρή χώρα η οποία όμως έδειξε πρόσφατα ότι η πολιτική μετράει απέναντι στην οικονομία. Ανέφερε ότι ο “παλαιοκομματισμός” της Ισλανδίας, δέχτηκε δύο φορές μνημόνια ανάλογα με τα δικά μας, αλλά εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαφοροποιήθηκε και έθεσε δύο φορές τα μνημόνια στην κρίση του λαού, μέσω δημοψηφισμάτων και δύο φορές ο λαός της Ισλανδίας τα απέρριψε. Ακριβώς λόγω αυτής της εμπειρίας συμμετοχής, είπε ο ομιλητής, ο λαός της χώρας συμμετείχε σε ένα “καινοφανές πείραμα” για να φτιάξει το νέο του Σύνταγμα. Η διαδικασία ήταν η εξής σύμφωνα με την περιγραφή του:
Εξελέγησαν αρχικά με κλήρο χίλιοι πολίτες οι οποίοι συζήτησαν σε μια λαϊκή συνέλευση για δύο ή τρεις ημέρες, πως θα φαντάζονταν το “ιδανικό Σύνταγμα”. Ακολούθησε η τυποποίηση των όσων συζητήθηκαν στη λαϊκή συνέλευση, από μια ομάδα ειδικών για να ορίσθούν τα αντικείμενα της συζήτησης και τα θέματα που τέθηκαν. Σε ένα τρίτο επίπεδο, είκοσι πέντε άνθρωποι εκλέχθηκαν για να αποτελέσουν τη νέα συντακτική συνέλευση της Ισλανδίας. Ακολούθησε το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διαδικασίας, κατά τον κ. Κατρούγκαλο, όπου η συνέλευση αναρτούσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κ.α) τα άρθρα που συζητούσε και την επόμενη μέρα έπαιρναν τις απαντήσεις των χρηστών και τις αξιολογούσαν σε σχέση με τα άρθρα. Για αυτό και το Σύνταγμα της Ισλανδίας, χαρακτηρίστηκε ως το πρώτο “Σύνταγμα Ανοιχτού Κώδικα”, με τη δυνατότητα δηλαδή του χρήστη να το εξελίξει.

Ο κ. Κατρούγκαλος είπε ότι όταν τελείωσε το νέο Σύνταγμα της χώρας, εγκρίθηκε ομόφωνα από την συντακτική εθνοσυνέλευση και όχι μόνο αυτό, αλλά τέθηκε στην κρίση του λαού της χώρας, σε δημοψήφισμα, όχι απλά με την επιλογή αποδοχής ή άρνησης του επί της αρχής, αλλά και με πέντε κομβικά ερωτήματα εκεί που το νέο Σύνταγμα καινοτομούσε και θα έπρεπε ο λαός να τοποθετηθεί ειδικά. Πρόσθεσε ακόμη, ότι λαός της Ισλανδίας ψήφισε σε ένα δημοψήφισμα με έξι ερωτήματα. Το ένα αν αποδέχεται το Νέο Σύνταγμα και πέντε ειδικά ερωτήματα, το ένα αν θέλει να υπάρχει επίσημη θρησκεία, ένα άλλο αν θέλει να μην ιδιωτικοποιούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως τα δικαιώματα αλιείας της χώρας κ.ο.κ.

Καθήκοντα η αλληλεγγύη και η συλλογική δράση

Καταλήγοντας ο κ. Κατρούγκαλος είπε ότι στη σημερινή εποχή χρειαζόμαστε ένα πάντρεμα άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. “Οι πρωτόγνωρες διαστάσεις της κρίσης επιβάλουν και πρωτόγνωρες απαντήσεις” είπε, και τόνισε ότι “κυρίως χρειάζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στη συλλογική δράση, αν δεν καταφέρουμε να το αναπτύξουμε αυτό, η ελληνική κοινωνία θα σαπίσει”. Πρόσθεσε ότι η εξαθλίωση δεν οδηγεί πάντα στην συλλογική δράση, αναφέροντας ότι όποιος δεν μπορεί να γεμίσει τι τραπέζι για την οικογένεια του, αυτό έχει πρώτο στο νου του.

Περιέγραψε ως δύο τα καθήκοντα όλων των πολιτών σε αυτή τη φάση: Η αλληλεγγύη προς όλους τους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται, ώστε να μην φτάσουν στο σημείο της εξαθλίωσης και η ανάπτυξη της συλλογικής δράσης σε όποιον τομέα μπορεί ο καθένας, ενώ τόνισε ότι η ιστορία δείχνει ότι οι αγώνες των ανθρώπων κερδίζονται όταν δίνονται συλλογικά και όχι όταν εναποτίθενται σε “Σωτήρες”

Ακολούθησε συζήτηση και έντονος διάλογος με τους παρευρισκόμενους, στην οποία τέθηκαν ζητήματα της επικαιρότητας αλλά και διευκρινίσεις για την πρόταση του κ Κατρούγκαλο για την έξοδο από την κρίση.http://www.xronikadramas.gr/?p=1507#.URpqvOIAmKo.facebook

ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΤΥΧΙΑ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Η μεγάλη πληγή: Κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι

Ο Γιάννης Στουρνάρας

“ Ζουν ανάμεσά μας. Θέλουν να καταργήσουν το δημόσιο και το απομυζούν επί δεκαετίες ”

Του Κώστα Καπνίση

Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου 2013 03:32

Ανοίγοντας ένα λεξικό και ανατρέχοντας στον όρο τεχνοκράτης βλέπουμε ότι έτσι αποκαλούμε αυτό το στέλεχος του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα με ανώτατη κατάρτιση και εμπειρία σε συγκεκριμένο τεχνικό τομέα. Ο συγκεκριμένος συνηθίζεται να ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγοντας.

Μάλιστα. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για κάτι καλό εφόσον δε λαμβάνει τον παράγοντα άνθρωπο μέσα στους υπολογισμούς του. Ο τεχνοκράτης βέβαια είναι και αυτός άνθρωπος. Θεωρητικά τουλάχιστον έτσι είναι. Στη σημερινή Ελλάδα των μνημονίων και της ανθρωπιστικής καταστροφής κάνουν πάρτι τέτοιου είδους ανθρωποειδή. Έχουν υποκαταστήσει πλήρως την πολιτική και έχουν τεθεί μπροστάρηδες στην προσπάθεια «εξυγίανσης» της ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο. Σε ένα πρώτο σχόλιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα να έχουν άποψη. Τεχνοκρατία δεν έχουμε άλλωστε; Ναι, έχουν δικαίωμα να έχουν άποψη. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη ότι και να είναι και σε οποιοδήποτε είδος του ζωικού βασιλείου και να ανήκει. Όλα βέβαια έχουν ένα όριο, ένα ταβάνι, θα λέγαμε. Αυτοί οι απίθανοι τύποι με κάτι πτυχία όχι και τόσο αναγνωρίσιμα ή αν το θέλετε αγνώστου προελεύσεως ή ακόμα και αγνώστου τρόπου κτήσης τους έχουν ξεχυθεί στην ελληνική επικράτεια και αλαλάζουν για τον σπουδαίο ιδιωτικό τομέα (της Ελλάδας πάντα για να μη ξεχνιόμαστε) που είναι τόσο «παραγωγικός» και στενάζει κάτω από τον ζυγό του αδίστακτου δημόσιου τομέα, ο οποίος και είναι «τροχοπέδη» στην προσπάθεια για την «ανάκαμψη» και την «ανάπτυξη».



Στην Ελλάδα (πάντα για αυτή μιλάμε) έχει συμβεί το εξής απίθανο. Αυτοί οι κύριοι δεν έχουν ποτέ δουλέψει σε οτιδήποτε ιδιωτικό. Όσοι από αυτούς έχουν δουλέψει έχουν απολυθεί σε χρόνο ρεκόρ και χωρίς αποζημίωση. Άσχετο αν από τα στόματά τους βγαίνουν κάτι άναρθρες κραυγές που λένε (αν καταλαβαίνουμε καλά) το ποιοι είναι αυτοί και ποια η διαδρομή τους και ποια τα ένσημά τους. Οι κύριοι αυτοί δεν έχουν ποτέ ακούσει από την αγορά που τόσο υπηρετούν την μια και μοναδική λέξη «προσλαμβάνεσαι». Έχουν μάθει μόνο στο «διορίζεσαι». Μια ζωή διορισμένοι. Την λέξη μεροκάματο ούτε ως «φοιτητές» δεν την έχουν ακούσει. Το αστείο της όλης υπόθεσης και κουβέντας γίνεται όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο αλλά γιατί αυτοί οι τύποι θέλουν να κάνουν «μεταρρυθμίσεις». Προφανώς με αυτή τη λέξη να εννοούν το «βόλεμα» της νέας φουρνιάς φίλων, γνωστών και συγγενών που αλλού; Στο Δημόσιο που με τόση χάρη υβρίζουν.

Τον θυμόμαστε τον περίφημο Δούκα που είχε βγει πριν λίγες μέρες και είχε προτείνει σε ένα «μανιφέστο» της ντροπής να πηγαίνουν οι άνεργοι στις επιχειρήσεις των φίλων του και να εργάζονται δωρεάν; Αυτόν που είχε «ξεχάσει» να δηλώσει στη φορολογική του δήλωση ένα εκατομμύριο ευρώ σε καταθέσεις μιλάμε. Ο ίδιος τύπος είναι.



Τον άλλο τον τσεκουροφόρο που θέλει να δημευτούν οι πρώτες κατοικίες των Ελλήνων πολιτών;

Τους άλλους τους περίεργους που είναι στις λίστες Lagarde και δεκάδες άλλες και είναι σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι της εξουσίας; Για αυτούς μιλάμε, οι οποίοι εισηγούνται στον πρωθυπουργό να ξεκινήσει το φοροκυνηγητό στους μικροοφειλέτες και να αφήσουν απέξω τη λίστα με τους 1.700 που χρωστούν 35 δισεκατομμύρια στο ελληνικό Δημόσιο.

Η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες με τον ιδιωτικό τομέα είναι ότι γνωρίζουν πολύ καλά την οικονομική ολιγαρχία που λυμαίνεται τον παραγόμενο πλούτο του ελληνικού λαού εδώ και αρκετές δεκαετίες. Όλοι αυτοί κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι γεγονός. Προχθές βγήκε άλλος ένας τέτοιος που είναι λέει Γ.Γ του ΥΠΟΙΚ. Ναι, καλά καταλάβατε του Υπουργείου του κυρίου Στουρνάρα. Τι είπε λοιπόν αυτός ο κύριος Μέργος; Ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλός και θα πρέπει να τον επανεξετάσουμε αν θέλουμε να μπούμε σε «αναπτυξιακή» τροχιά. Απίθανος. Ο συγκεκριμένος βέβαια είναι τριπλοθεσίτης του Δημοσίου τομέα. Όχι τίποτε άλλο αλλά να μη ξεχνιόμαστε.

Αλήθεια αυτός δεν εντάσσεται στο Ενιαίο Μισθολόγιο; Μήπως να του κάνουμε τη χάρη, να τον ακούσουμε και να του δώσουμε τον βασικό μισθό για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι; Το κακό δεν είναι οι απόψεις τέτοιων απίθανων τύπων. Το κακό είναι ότι αυτοί πληρώνονται από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και το ακόμα χειρότερο ότι δεν απολύονται ποτέ. Τουναντίον. Φροντίζουν να διορίζουν σε αυτό το «κακό» Δημόσιο όσο περισσότερους δικούς τους μπορούν. Τα ίδια δε συμβαίνουν και στη δημόσια τηλεόραση; Απολύονται 300 συμβασιούχοι τη στιγμή που προσλαμβάνονται κατά εκατοντάδες διάφοροι «ειδικοί» σύμβουλοι με μπούτια…μισθούς των 3.500 ευρώ. Αστείο δεν ακούγεται;



Στη σημερινή Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα νέα στοιχεία έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ 3,9 εκατομμύρια συμπολιτών μας βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, υπάρχει μια δράκα οικογενειών που στο σπίτι τους μπαίνει συνολικό εισόδημα είκοσι και τριάντα χιλιάδων ευρώ τον μήνα!!! Όλα αυτά τα γνωρίζει ο ελληνικός λαός έστω και αν δεν του τα λένε τα κανάλια της διαπλοκής από τα βραδινά τους δελτία. Υπάρχει και το διαδίκτυο αλλά υπάρχουν και οι ίδιες, οι δικές τους ομολογίες. Οι αποκαλύψεις παίρνουν καθημερινά τη μορφή χιονοστιβάδας. Τίποτε δε μπορεί πια να μείνει κρυφό. Κι όμως. Εξακολουθούμε να μην προβάλλουμε καμιά οργανωμένη αντίσταση μπροστά στη λαίλαπα που μας εξαθλιώνει. Ας γίνουμε λιγάκι κυνικοί και ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια πειστική εξήγηση. Όλα είναι θέμα νοοτροπίας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η πλειονότητα των Ελλήνων τόσα χρόνια περίμενε να βολευτεί είτε στο Δημόσιο είτε τα τελευταία χρόνια σε καλές θέσεις του ιδιωτικού τομέα πάντα με την παρέμβαση κάποιου βουλευτή ή υπουργού ή πολιτευτή. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. Ναι, είμαστε ένοχοι. Ίσως για αυτόν τον λόγο πήγαν και ψήφισαν τη συγκεκριμένη τρικομματική. Ήξεραν ότι αυτοί θα κυβερνήσουν. Η επιλογή ήταν συνειδητή έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε. Οι περισσότεροι με αυτή τη λογική ψήφιζαν τόσα χρόνια. Με τη λογική της πελατείας. Έτσι ψήφισαν και στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Με την ελπίδα ότι δε θα τους πειράξουν άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις και ότι κάποια στιγμή έστω και αν τα ξεπουλήσουμε όλα η κρίση θα τελειώσει.

Άλλοι πάλι έχοντας χάσει κάθε άλλη ελπίδα και καταλαβαίνοντας ότι το πολιτικό σύστημα που έφτιαξαν τα δύο κόμματα που μας έφτασαν ως εδώ δεν πρόκειται να κάνει άλλους διορισμούς προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Μισό περίπου εκατομμύριο από δαύτους ψήφισαν τους νεοναζί για να τιμωρήσουν αυτούς που δε θα τους διόριζαν πια. Πολλοί λένε ότι αυτοί δεν είναι φασίστες. Εμείς ρωτάμε. Πότε έπαψαν να είναι; Το ότι κρύβονταν επιμελώς τόσα χρόνια και ιδίως στη Δεξιά δεν παύει να τους κάνει φασίστες. Αυτές ήταν οι απόψεις τους. Χουντικοί, φιλοχουντικοί, βασιλόφρονες, εθνικιστές, νεοναζί. Αυτούς προσπάθησε να διαλύσει ο Κώστας Καραμανλής επιβάλλοντας το 2000 την στροφή προς την λεγόμενη Κεντροδεξιά του «μεσαίου χώρου» και αφήνοντας πίσω αυτά τα κατάλοιπα που μόλυναν την ΝΔ. Εις μάτην. Το κακό έγινε και δε γυρίζει πίσω. Μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας ξέχασε τους νόμους της ζούγκλας μέσα σε μια καπιταλιστική και όχι μόνο κρίση. Πάντα το μεγάλο ψάρι επιβιώνει τρώγοντας το μικρό. Νόμος χωρίς εξαίρεση. Οι τελευταίες εικόνες των απλωμένων χεριών στο κέντρο της Αθήνας που έκαναν τον γύρο του κόσμου πρόσφατα δεν ήταν οι τελευταίες. Ήταν μόνο η αρχή.



Τέτοιες εικόνες και ακόμα χειρότερες θα αρχίσουν σύντομα να κάνουν όλο και συχνότερα την εμφάνισή τους. Έγκλημα χωρίς τιμωρία δεν υπάρχει. Πάντα υπάρχει η τιμωρία έστω και αργά. Ίσως οι τεχνοκράτες και τα λιμά του καπιταλισμού τιμωρηθούν τελευταία αλλά ένα είναι το σίγουρο. Όπως πάντα συνέβαινε στην Ιστορία, αρκετά εκατομμύρια συνανθρώπων μας θα έχουμε εξοντωθεί μπροστά σε μια ανθρωπιστική κρίση τέτοια που παρόμοια ίσως δεν έχουμε γνωρίσει ξανά. Δε μιλάμε μόνο για τη χώρα μας. Είπαμε. Εμείς είμαστε το πειραματόζωο. Αν αυτή η κατάσταση δεν ανακοπεί τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Για ένα είμαστε σίγουροι. Όσοι εξακολουθούν να στηρίζουν αυτήν την επάρατη και καταστροφική κυβέρνηση θα είναι οι πρώτοι που θα χάσουν τα σπίτια τους, τις όποιες λιγοστές καταθέσεις τους και οι πρώτοι που θα σταθούν μπροστά στις ουρές των συσσιτίων απλώνοντας τα χέρια. Μπορεί να πάρουν και τους υπόλοιπους μαζί στην άβυσσο. Ναι, είναι πιθανό. Εξαιρετικά πιθανό.

Οι υπόλοιποι, όσοι και αν είναι, θα έχουν αγωνιστεί έχοντας πάντα στο μυαλό τους στίχους του Καβάφη: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μην την εξευτελίζεις»… 
http://www.periodista.gr/index.php/greece/item/2055-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B9 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

για την εισβολή της Αστυνομίας σε σχολείο

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ ομόφωνα καταγγέλλει την εισβολή της Αστυνομίας στο σχολικό συγκρότημα Νικομηδείας στη Ν. Σμύρνη, που με τέσσερις αστυνομικούς την ώρα λειτουργίας των τεσσάρων σχολείων του συγκροτήματος, συνέλαβε ανήλικο μαθητή, εναντίον του οποίου – σύμφωνα με προφορική ενημέρωση – είχε γίνει καταγγελία πως διέπραξε αδίκημα εκτός σχολείου.
Οι τέσσερις αστυνομικοί συνέλαβαν το μαθητή στον προαύλιο χώρο του σχολείου, μπροστά στα μάτια συμμαθητών του, χωρίς καν να ενημερώσουν τη Διεύθυνση του σχολείου, χωρίς να πάρουν άδεια για να μπουν στο σχολικό χώρο (όπως ορίζει η Γ2/1073/18-3-1991 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας).
Η προκλητική επίδειξη πυγμής από την Αστυνομία μέσα στο χώρο του σχολείου δυναμιτίζει βάναυσα το ήρεμο παιδαγωγικό κλίμα που προσπαθούν να δομήσουν οι εκπαιδευτικοί, καταπατά στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών, τραυματίζει βαθύτατα τις σχέσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, βάλλει κατευθείαν εναντίον της ουσίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Απαιτούμε να αποδοθούν ευθύνες σε όσους – με εντολή ή με ενέργεια – ασέλγησαν στο χώρο του σχολείου.
Απαιτούμε από το Υπουργείο Παιδείας να αποτρέψει αντίστοιχες αυταρχικές ενέργειες από τα όργανα της τάξης μέσα στα σχολεία και να διασφαλίσει το ήρεμο παιδαγωγικό κλίμα.
Καλούμε τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, και τους γονείς να προστατεύσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή.
       Η Πρόεδρος                                                             Ο Γεν. Γραμματέας                                      
       Μαρία Δανιήλ                                                       Μάκης Μαυρέλης

ΜΙΖΕΣ Αυτός πόσα σας έδωσε. ΜΙΖΕΣ Αυτός πόσα σας έδωσε; Γράφει ο ΑΝΤΙ300 Συνελήφθηκε σήμερα ο Giuseppe Orsi «συνεργάτης» του κ. ΑΝΔΡΕΑ ΡΩΣΣΩΝΗ της «Λίστας ΛΑΝΚΑΡΝΤ» και γαμπρός μιας παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας όπως αυτής του Μ. Παπακωνσταντίνου, by

ποιο πηδημα??

Ιδού η Ρόδος, γιατί το πήδημα παραγράφηκε

Για επανειλημμένα συκοφαντικά δημοσιεύματα σε βάρος του κάνει λόγο ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, με επιστολή του στο www.koutipandoras.gr. Ο πρώην υπουργός δηλώνει μάλιστα πως «για να μην επικαλείστε όμως καλή πίστη σε οποιαδήποτε ενέργειά μου που θα στοχεύει στην προστασία της τιμής και της υπόληψής μου, είμαι στην διάθεσή σας για να συζητήσουμε το ταχύτερο δυνατόν το ο,τιδήποτε» (διατηρούμε την ορθογραφία και ακολουθία νοημάτων του εγγράφου). Τα δημοσιεύματα του site υποστήριζαν πως η ύπαρξη του κυρίου Μαρκογιαννάκη στην προεδρία της Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής, είναι πέρα από κάθε έννοια ηθικής τάξης και πολιτικής ορθότητας, αφού ο ίδιος έπρεπε κανονικά να είναι αντιμέτωπος με Προανακριτικές για υποθέσεις στις οποίες έχει εμπλακεί το όνομά του, αλλά δεν είναι χάρη στο σύστημα παραγραφής του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών.
Ο κύριος Μαρκογιαννάκης γνωρίζει πολύ καλά ως πρώην εισαγγελέας (για να ξεκινήσουμε από τα γενικά) πως ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να κάνει αξιολογικές κρίσεις και να ασκεί σκληρή κριτική (πολλές φορές μάλιστα και άδικη όπως καταγράφει η ελληνική νομολογία) σε δημόσια πρόσωπα. Άρα η απειλή περί νομικών μέτρων είναι μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων. Αν παρ όλα αυτά ο κ Μαρκογιαννάκης σκοπεύει πραγματικά να απαντήσει επί της ουσίας σε όσα θέσαμε, είναι αυτονόητο πως θα δημοσιεύσουμε την άποψή του. Να του θυμίσουμε λοιπόν σε τι πρέπει να απαντήσει:
1.Για τα πυροσβεστικά ελικόπτερα. Το εισαγγελικό πόρισμα για την υπόθεση της ενοικίασης πυροσβεστικών ελικοπτέρων καταλήγει πως η Ελλάδα ενοικίαζε ελικόπτερα σε τιμές τριπλάσιες από αυτές με τις οποίες ενοικίαζαν άλλες χώρες, μέσω συμβάσεων που φωτογράφιζαν συγκεκριμένη εταιρεία. Ο κ. Μαρκογιαννάκης ως υπουργός υπογράφει αυτές τις συμβάσεις. Το 2005 δίνει 10.890.000 ευρώ, το 2006 το τίμημα ανεβαίνει σε 11.271.150 ευρώ, το 2008 δίνονται 11.969.000 ευρώ και το 2009 το τίμημα από τον κύριο Μαρκογιαννάκη ανεβαίνει σε 17.800.000 ευρώ. Δηλαδή ενοικιάζονταν ελικόπτερα με 20.000 ευρώ ανά ώρα πτήσης, ενώ η Κύπρος για παράδειγμα έδινε μόλις 7.500 ευρώ και οι ΗΠΑ 4500 ευρώ.
Για το σκάνδαλο αυτό παραπέμπονται να δικαστούν 3 πρώην αρχηγοί της Πυροσβεστικής και πάνω από 30 άλλα φυσικά πρόσωπα.Όχι όμως ο κ Μαρκογιαννάκης του οποίου τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, αλλά για τον οποίο οι ευθύνες στο εισαγγελικό πόρισμα είναι ξεκάθαρες.
2. Για την υπόθεση C4I και SIEMENS. Ο κύριος Μαρκογιαννάκης υπέγραψε την παραλαβή ενός συστήματος που δεν έπρεπε να παραλάβει. Κατέθεσε γι αυτό στην Επιτροπή της Βουλής η οποία στο πόρισμά της όχι μόνο αποδίδει ευθύνες στον πρώην Υπουργό αλλά καταγράφει 22 φορές πως «είπε ψέματα», «κατέθεσε ψευδώς» ή «απέκρυψε». Αν δεν θυμάται ο κύριος Μαρκογιαννάκης μπορούμε να του θυμίσουμε και τις 22 φορές για ποιά πράγματα είπε ψέματα. Καταλήγει μάλιστα το πόρισμα πως «συνάγεται, ότι ο κ Χρήστος Μαρκογιαννάκης με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, ως υπουργός δεν διαχειρίστηκε σωστά και με επιμέλεια τη δημόσια περιουσία, η οποία ήταν εμπιστευμένη, καθ όσον η εταιρεία SAIC SIEMENS, ωφελήθηκαν οικονομικά από τη συμπεριφορά του και συγκεκριμένα από πληρωμές προς αυτές και από την αποδέσμευση εγγυητικών επιστολών τους καλής εκτέλεσης με αντίστοιχη ζημία περιουσίας του Δημοσίου».
Στην ψηφοφορία στη Βουλή τον Αύγουστο του 2011, ένας από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δεν ψήφισε για την παραπομπή Αλογοσκούφη και Μαρκογιαννάκη. Χρειάζονταν 150 ψήφοι και ψήφισαν 149 για την παραπομπή. Το μεγαλύτερο διακομματικό σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών, έκλεισε με μια διακομματική συγκάλυψη και όχι με αθώωσή του όπως υποστηρίζει ο κύριος Μαρκογιαννάκης.
Τα έργα και οι ημέρες του κυρίου Μαρκογιαννάκη δεν τελειώνουν εδώ. Ο κύριος Μαρκογιαννάκης ξέρει ότι έχουμε σε εξέλιξη έρευνες γι αυτά και επιχειρεί να εκφοβίσει. Τον διαβεβαιώνουμε λοιπόν και από δω πως δεν φοβόμαστε. Αν ωστόσο ο κ Μαρκογιαννάκης θέλει να απαντήσει, θα δημοσιεύσουμε την απάντησή του. Είναι υποχρεωμένος να το κάνει γιατί η δημοσιογραφία αποτελεί ένα σύστημα κοινωνικού ελέγχου ανεξάρτητο από το τι γίνεται στα δικαστήρια και από νομικισμούς. Και ο κ Μαρκογιαννάκης είναι δημόσιο πρόσωπο και είναι υποχρεωμένος να απαντήσει.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως είναι το πλέον αναρμόδιο πρόσωπο να προεδρεύει στην Επιτροπή. Ψεύδεται συστηματικά όπως το έκανε και όταν κατέθετε ως μάρτυρας. Το έκανε και προχθές στην Επιτροπή μιλώντας για την πελάτισσά του που ανήκε στο κύκλωμα των εφοριακών τα ονόματα των οποίων είναι στη λίστα Λαγκάρντ. Περιμένουμε.
Το Κουτί της Πανδώρας

Δείτε εδώ την επιστολή του κ. Μαρκογιαννάκη

http://www.koutipandoras.gr/32904/%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%8D-%CE%B7-%CF%81%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%AE%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7.html

Ο Ήλιος και η σκιά του διαψεύδουν την ΕΛ.ΑΣ

Μάρτυρας ο ήλιος και οι σκιές ότι οι φωτογραφίες ΔΕΝ τραβήχτηκαν μέρα μεσημέρι, τα σημάδια δεν έγιναν από συμπλοκή. 
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…και μακρείς ίσκιους. 
Τα ψηφιακά ίχνη δείχνουν ότι μεταξύ μία και δύο το μεσημέρι πάρθηκαν οι φωτογραφίες των τεσσάρων που εμπλέκονται στη ληστεία στο Βελβεντό και τις οποίες παρουσίασε η Αστυνομία  το Σάββατο για να δείξει ότι η κακοποίηση στα πρόσωπά τους έγινε στη συμπλοκή πριν τη σύλληψη. Ετσι, υποτίθεται ότι διαψεύδεται ο ισχυρισμός περί βασανιστηρίων.
Το ρολόι όμως πίσω από τον κρατούμενο Μπουρζούκο δείχνει 8.25 -πρωί και όχι βράδυ αφού το φως του ήλιου ξεχύνεται άπλετο από τα παράθυρα, όπως φαίνεται και σε άλλες φωτογραφίες.
Ας υποθέσουμε ότι οι αστυνομικοί του Α.Τ. Βέροιας ξέχασαν να αλλάξουν μπαταρία στο ρολόι… Περικοπές, φόρτος δουλειάς, ποιος ξέρει. Ξέχασαν όμως ότι εκτός από το φως του ήλιου υπάρχει και η σκιά -και η σκιά του ρολογιού στον τοίχο πέφτει δεξιά του ρολογιού (αριστερά στην πραγματικότητα)! Αυτό σημαίνει ότι είναι πρωί και όχι μεσημέρι όταν οι ακτίνες πέφτουν λοξά… Οσο σηκώνεται ο ήλιος τόσο η επιφάνεια της σκιάς περιορίζεται καθώς οι ακτίνες αρχίζουν να πέφτουν σχεδόν κατακόρυφα. Ακριβώς το ίδιο παρατηρείται και σε άλλη φωτογραφία του Μπουρζούκου, όπου δεν εμφανίζεται το ρολόι αλλά είναι εμφανείς οι λοξές σκιές στο δάπεδο, κάτι που είναι απίθανο να συμβεί μεσημεριάτικα!

Οι σκιές στο δάπεδο δείχνουν ότι οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν λοξά, άρα είναι πρωί και η επόμενη μέρα της σύλληψης.

Μια πρόχειρη αυτοψία στο Α.Τ. Βέροιας θα μπορούσε να φανερώσει του λόγου μας το αληθές… ή το αναληθές (για το τελευταίο αμφιβάλλουμε αρκετά).
Κάποιος θα πρέπει να παραιτηθεί. Ή ο Ήλιος ή ο Δένδιας. Το σίγουρο είναι ότι ο Σέρλοκ Χολμς δεν θα ήθελε με τίποτα τον κ. Δένδια για βοηθό του.
http://mao.gr/ilatoras/ 

ΟΙ «ΕΜΕΙΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΑΥΤΟΙ»

February 11th, 2013 | Author: kartesios

Αν δεν είδες ηλικιωμένο σε κατάστημα της ΔΕΗ να κλαίει μ’ ένα 10ευρω στο χέρι παρακαλώντας να πάρουν έστω κι αυτό το τελευταίο κωλόχαρτο που κρατούσε, για να του ξαναδώσουν ρεύμα…
… αν δεν ένιωσες οργή και δεν πλάκωσες στα βρισίδια εκείνη την υπάλληλο που με ύφος αφ’ υψηλού απαντούσε στον ηλικιωμένο «τελείωνε ρε παππού κι έχεις κάνει ουρά πίσω σου»…
… δεν ένιωσες τι σημαίνει  περνάω ξυστά από το εγκεφαλικό. Αν με άφηναν θα την είχα δείρει. Κι ας ήταν γυναίκα. Στα μούτρα της έβλεπα την εξουσία του μαλάκα. Του νοσηρού. Της γαμιόλας. Κι ας καταγγέλλεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Η βία που ασκείς για να υπερασπιστείς την αξιοπρέπειά σου ή του διπλανού σου… Η βία που ασκείς για να προστατεύσεις τη ζωή σου ή τη ζωή του διπλανού σου, είναι θεμιτή. Πρόκειται για άμυνα. Δεν πάει άλλο. Τουλάχιστον προσωπικά δεν αντέχω άλλο.
Σίγουρα υπάρχουμε «εμείς» κι «αυτοί». Μπερδεύομαι, όμως, με τους «αυτούς» από τη στιγμή που πολλοί από «εμάς» είναι ανάμεσα σε «αυτούς». Ποια είναι τα κριτήρια που εντάσσουν κάποιον στους «εμείς»;
Μόνο η οικονομική κατάσταση και η ανεργία; Εν ολίγοις, αν δεν είσαι βιομήχανος, εφοπλιστής ή πολιτικός έχεις αυτομάτως δίκιο; Είσαι ένας από «εμάς»; Μα αν δεν έχεις την αίσθηση αλληλεγγύης, αν δε σκύψεις να σηκώσεις τον πεσμένο, αν δε μοιραστείς το τελευταίο σου ευρώ, αν ζεις αδιαφορώντας για όλα ξεμπερδεύοντας με ένα «έχω τα δικά μου ζόρια», είσαι με «αυτούς».
Αν είσαι με το «αυτό ορίζει ο νόμος», αν ζεις με το «δεν είναι δουλειά μου», αν πορεύεσαι με το «δεν είναι στα καθήκοντά μου», αν σκέφτεσαι «δεν είμαι ψυχολόγος για να τους λύσω τα προβλήματα», δε μπορείς να είσαι με «εμάς».
Αν θεωρείς γραφικούς και χασομέρηδες όσους ετοιμάζουν συσσίτια, αν θεωρείς τεμπέληδες, αποτυχημένους και αναξιοπρεπείς όσους τρώνε στα συσσίτια, αν ντράπηκες για τα υψωμένα χέρια κάτω από μια σακούλα τρόφιμα δίχως να οργιστείς με αυτούς που οδήγησαν αυτά τα χέρια να σηκωθούν από απόγνωση, δεν μπορείς να λες ότι είσαι με «εμάς».
Ο Γιάννης Τσαούσης μου έγραψε σ’ ένα μέιλ «ο ανθρώπινος μηχανισμός άμυνας που λέγεται “ηθικοποίηση” διανέμει αυτομάτως στο μυαλό του καθενός μας αποκλειστικά και μόνο το ρόλο του “καλού της ιστορίας”». Τότε, προβληματίστηκα. Τώρα ξέρω.
Η τσούλα υπάλληλος της ΔΕΗ έχει φροντίσει να διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να είναι τσούλα, αλλά ταυτόχρονα και «η καλή της ιστορίας». Αυτός που δήθεν συμμετέχει σε κινήσεις «προϊόντα χωρίς μεσάζοντες» και σου πουλάει 10 κιλά πατάτες 5 ευρώ, αλλά όταν πηγαίνεις σπίτι ανακαλύπτεις ότι τα κιλά είναι 8 και οι μισές πατάτες σάπιες, διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να κλέβει ένα φτωχό και ταυτόχρονα να είναι «ο καλός της ιστορίας».
Το τσογλάνι ο επιχειρηματίας, ναι αυτός ο μικρομεσαίος, που αφήνει 6 μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενούς του λέγοντάς τους με πόνο ψυχής ότι αν δεν αντέχουν μπορούν να φύγουν, που κλαίγεται επειδή τον κλέβει η εφορία, που έχει μίζερο ύφος και βρίζει την «κατάσταση», αλλά πηγαίνει κι αγοράζει καινούριο αυτοκίνητο, διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να έχει σκλάβους και ταυτόχρονα να είναι «ο καλός της ιστορίας».
Ξέρω ποιοι είναι οι «αυτοί». Τουλάχιστον η κορυφή τους. Αυτοί που φαίνονται. Οι «επώνυμοι». Ποιοι είμαστε οι «εμείς» όμως; Μήπως πολλοί, ίσως λίγοι, αλλά σίγουρα κάποιοι από «εμάς» ανήκουμε σε αυτούς που επίσης μου έγραψε ο Τσαούσης «δεν φοβόμαστε καθόλου να κλέψουμε ή να εξαπατήσουμε. Φοβόμαστε μόνο “μη μας πιάσουνε και γίνουμε ρεζίλι”», οπότε αυτομάτως ανήκουμε στους «άλλους»;
Σαφώς χρειαζόμαστε μια νέα κοινωνική «ηθική». Απαιτείται ένας επανακαθορισμός όρων και προϋποθέσεων για τη συμβίωσή μας. Κάτι που δε θα δημιουργηθεί με νόμους από πάνω προς τα κάτω, αλλά με συνείδηση των κάτω που θα επιβληθεί στους επάνω. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα. Τώρα καιγόμαστε.
Το μόνο που μένει και μπορούμε να κάνουμε είναι η τυφλή πίστη και εφαρμογή των εννοιών του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης, της αυτό-οργάνωσης, της υπεράσπισης εκείνων που δε μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Πρέπει να γίνουμε «εμείς». Λαός.
Σε αντίθετη περίπτωση θα λέμε «εμείς» και θα εννοούμε «εμένα». Σε αντίθετη περίπτωση, πολλοί, ίσως λίγοι, αλλά σίγουρα κάποιοι από «εμάς» θα εύχονται να μείνουν έτσι τα πράγματα. Θα τρέμουν μήπως αλλάξει η κατάσταση και τότε θα χάσουν την καβάτζα των άλλοθι για εμφανίζονται ως «οι καλοί της ιστορίας».
Αν μάθουμε να οργιζόμαστε για τον διπλανό μας  και όχι με τον διπλανό μας, αν εξορίσουμε τους «καλούς της ιστορίας», τότε ίσως συναντηθούμε, γίνουμε λαός και μπορέσουμε να τρομάξουμε τους «άλλους». Διαφορετικά, θα συνεχίσουν να μας καταπίνουν έναν – έναν κι εμείς θα περιμένουμε στην ουρά της ταπείνωσης για να μας φτύσει η εξουσία μέσα από το πρόσωπο μιας τσούλας με ένα «έλα, τελείωνε, περιμένουν κι άλλοι να με πρήξουν».

Posted in ΚΑΡΤΕΣΙΟΣhttp://kartesios.com/?p=113212

Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΤΟΥς ΦΟΒΟΣ-Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ

Ο βασικός φόβος σήμερα των σκεπτόμενων πολιτικών στην Ελλάδα είναι η «θεωρίας της απείθειας»!

Όπως εξήγησε κορυφαίος πολιτικός παράγοντας «η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει και όχι σε επίπεδο διαδηλώσεων ή διαμαρτυριών, αλλά σε επίπεδο απείθειας.

Δηλαδή να έλθει η στιγμή όπου ουδείς θα θέλει να πληρώσει τα χρέη του σε τράπεζες, εφορίες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Εάν αυτό το κάνει το 20% του ελληνικού λαού τότε με μαθηματική ακρίβεια το κράτος θα τελειώσει χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής!!!».
 

Μάλιστα η ίδια πηγή διευκρίνισε ότι «είναι απολύτως λογικό να έχουμε έξαρση των κοινωνικών αντιδράσεων.

Γιατί όταν μειώνονται τα εισοδήματα και οι φορολογικές απαιτήσεις είναι πλέον αδύνατον να εκπληρωθούν, ο λαός δεν έχει και πολλές επιλογές. Θα βγει στους δρόμους και θα διαδηλώσει.

Αλλά τα πράγματα θα γίνουν πραγματικά δύσκολα και θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο όταν όπως επεσήμανα το 20% δεν θελήσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Αυτό είναι το ζήτημα σήμερα για την Κυβέρνηση. Αυτό με λίγα λόγια πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί!»

Με εκτίμηση

Ο Θείος

http://sarantos-petropouli.blogspot.gr/2013/02/20_11.html?spref=fb 

Ακόμα στραβούλιακας;;

Ακόμα στραβούλιακας;;

Μόνο στραβοί και φοβισμένοι λειτουργούν όπως Εμείς.

Βολεμένοι σε καναπέδες, καφενέδες και σουαρέ,

 αναμένουμε το επόμενο πακέτο μέτρων, 

που θα μας γονατίσει ακόμη περισσότερο.

Παρακολουθούμε καθημερινά, φανφάρες, τυχοδιωκτισμούς,

  ενδοκυβερνητικές "ρήξεις", παραπληροφόρηση.

Κοκκοραμαχίες στη Βουλή, λεονταρισμοί στην T.V.

Σχέδια και νομοσχέδια καταστρώνονται για εκποίηση 

δημόσιων επιχειρήσεων, γης και υποδομών.

Για πλήρη φτωχοποίηση.

.......................................................

Ο καθένας επό Εμάς διαβεβαιώνει το διπλανό του 

πως έρχονται χειρότερα.

Πως το "τούνελ" δεν μετριέται σε μέτρα, αλλά σε δεκαετίες.

Ανταλλάσσουμε απλές καθημερινές εμπειρίες από τις τιμές

 στα super market.

 ** " Σήμερα μού έφυγαν 50 ".

** "Εχω και το φροντιστήριο του παιδιού".

** " Ηρθε η ΔΕΗ ".

** " Τί έκανες;; Βρήκες μεροκάματο;; ".

** " Δεν πάτησε άνθρωπος στο μαγαζί ".

** " Τον άλλο μήνα γεννάει η κυρά ".

Διάλογοι καθημερινότητας.

 Φόβος και ανασφάλεια...Τρόμος καλύτερα.

ΕΣΥ, όμως, επενδύεις στην Αναβολή.

 Σε Θαύματα.

....................................

Κούνια που σε κούναγε, Ηλίθιε.

Οσο και να προσεύχεσαι, όσο και να παρακαλάς...την έχεις βαμμένη.

Και το μπιλιετάκι θα σου έρθει και το πρόσθετο πακέτο.

 Θα χάσεις κι άλλο από το μισθό σου. Τη σύνταξή σου. 

Ο τζίρος σου θα πέσει περισσότερο. 

Και νέους φόρους θα πληρώσεις κι άλλο θα ανέβουν οι τιμές.

 

Πόσο ακόμα θα αρκείσαι σε διαπιστώσεις;;

 Για πόσο ακόμα θα περιμένεις το Θαύμα;;

Τους Αλλους;;

 Ξεστραβώσου...επιτέλους.

http://politikokoraki.blogspot.gr/2013/02/blog-post_11.html