Γκρεμίζοντας την μπανανία

Να γίνουμε μέρος της λύσης δημιουργώντας νέες σχέσεις με τον λαό και την γνώση, μετατρέποντας τα υποκείμενα αυτής της ύλης ανθρώπων σε συλλογικότητα που παράγει προτάσεις και δημιουργεί μαζί με την κυβέρνηση την οργανική επικουρικότητα, τον έλεγχο, με σκοπό να προχωρήσει το πρόγραμμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας, δίχως την ‘παραδοσιακή’ διαφθορά και λαμογιά, υπηρετώντας την δημοκρατία την κοινωνική δικαιοσύνη και το περιβάλλον.

Αυτή η νέα κοινωνική πολιτική σχέση για να πετύχει τον σκοπό της χρειάζεται την νέα γενιά εργαζόμενων, επιστημόνων και γίνεται μόνο αλλάζοντας, μεταρρυθμίζοντας και το τεχνικό περιβάλλον του κράτους, μετασχηματίζοντας την πολιτική συγκυρία σε πολιτική επανάσταση αλλάζοντας και καταστρέφοντας το κράτος μπανανία που δημιούργησε η λούμπενιάρικη αστική τάξη στην Ελλάδα και καταλήγει στα σόγια των Μητσοτακιδων-Παπανδρέων και στον Μπόμπολα-Μελισανίδη κτλ.



Γράφει ο Νίκος Καρανίκας


Κοινωνικες μεταρρυθμισεις, γκρεμιζοντας την μπανανια

αποφεύγοντας την ομοιότητα των δομών, την φαινομενικότητα

Το κεφάλαιο από την φύση του είναι αντιρατσιστικό, αντιεθνικιστικό, δεν έχει δηλαδή ούτε έθνος ούτε ράτσα. Επίσης υπάρχει πριν την κομμουνιστική αριστερά, προωθώντας τα χαρακτηριστικά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε με το κεφάλαιο- κεφαλαιοκράτες, ούτε ότι θα γίνουμε εθνίκια και ρατσιστές. Ανάλογα στα χέρια που θα πέσει δηλαδή και στις τακτικές των σκοπών τους, έχουμε την πορεία του που ποτέ δεν παύει να είναι παγκόσμια.

Το λέω αυτό γιατί βλέπω το τελευταίο διάστημα ένα τμήμα μειοψηφικό μεν, στενάχωρο δε, στην αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς, να πνίγονται πολιτικά στην ομοιότητα της δομής.
Οι ομοιότητες δεν πρέπει να καθορίζουν, γιατί είναι αποσπάσματα, φαινόμενα και όχι ουσία. Η διαφορά είναι στην ουσία που είναι η μοναδικότητα της πράξης με ευγενή κίνητρα, η σκληρή μάχη που έδωσε η κυβέρνηση οι μοναδικότητες των σημείων που διαχειριζόμαστε τις ζωές μας, την πολιτική και τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε να έχουμε άλλο αποτέλεσμα, άλλο δημιούργημα.
Δεν φαίνεται από την αρχή αυτο που δημιουργούμε και στις πρώτες κινήσεις έχουμε αντίδραση, ομοιότητες και διαφορές. Δεν τα παρατάμε, ούτε οπορτουνιζούμε αλληθωρίζοντας γιατί μας ζάλισε η ήττα ή η νίκη των πρώτων κινήσεων, ούτε την κοπανάμε γιατί θίγονται τα μικροαστικά και γραφειοκρατικά μας προνόμια μαζί με τις δημόσιες και προσωπικές σχέσεις των ιδεολογικών διαδρόμων.

Η συμφωνία διέσπασε το αριστερό ενδιαφέρον για κάποιους και κάποιες απο τον ΣΥΡΙΖΑ όταν κάποιοι υπερασπίζονται ας πούμε, την πρόωρη σύνταξη. Αλήθεια τι εννοούν; Πιστεύουν ότι υπάλληλος στον ΟΤΕ ή την τράπεζα και το σωματείο, τον στρατό και την εκκλησία, είναι σωστό να παίρνει σύνταξη στα 40-45-50 χρόνια της ζωής του και με εφάπαξ;
Αν ναι τότε προσβάλουμε τον οικοδόμο και την νοσηλεύτρια. Φορολογικά δηλαδή δεν πρέπει να θίξουμε τα εισοδήματα που ξεπερνάνε τα 30000 ευρώ και μάλιστα αναλογικά να αυξάνεται η φορολογία; Αν όχι τότε προσβάλουμε τον-την σερβιτόρο και τον-την καθαρίστρια. Αν έχω σπίτι πάνω από 200 τετραγωνικά και δεν είμαι πολύτεκνος θα πρέπει να αντιμετωπίζομαι όσο ένα σπίτι 60 τετραγωνικά για ένα ζευγάρι, μια οικογένεια;
Η αριστερά και η αναρχία όπως και ο χριστιανισμός είναι με τον λιτό βίο, την λιτή αφθονία και γιαυτό η πολυτέλεια και ο υπερκαταναλωτικός τύπος ανθρώπου πρέπει να φορολογείται αναλογικά, να ‘καταστέλλεται’, να αποτρέπεται, να προλαμβάνεται.
Οι αγρότες δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως κάτι το ίδιο. Έχουν ομοιότητες αλλά έχουν και τσιφλικάδες, μεγαλοκατόχους γης που μετατρέπουν την διαφορά σε γρήγορο πλουτισμό και καταστρέφουν και το περιβάλλον την ίδια την γη, επιστήμονες και μεγαλέμποροι με γη που αντιστοιχεί σε περισσότερους από δέκα αγρότες που ζουν κατά αποκλειστικότητα ως αγρότες. Μεσάζοντες εκμεταλλευτές της παραγόμενης δουλειάς αλλά και της ανάγκης του καταναλωτή, είναι εντός της καθημερινότητας μας και πρέπει να τους δούμε από μέρος του προβλήματος σε λύση και αυτό απαιτεί νόμους και ελέγχους ώστε η πλάστιγγα του κέρδους να πάει στους παραγωγούς και στην κοινωνία.
Η σημερινή κυβέρνηση εκτός της μάχης με τα τέρατα του νεοφιλελευθερισμού σε Ευρώπη και κόσμο έχει και την μάχη στο εσωτερικό με την διαφθορά, την διαπλοκή, τον μεγάλο και μικρό απατεώνα, τον μικρό και μεγάλο εκμεταλλευτή, την μικρή ή μεγάλη αγκύλωση και άγνοια στην γραφειοκρατία.
Αυτό σημαίνει ότι οι νόμοι μας θα διεισδύσουν και εσωτερικά στην τάξη μας, θίγοντας υπεξαιρέσεις πλούτου, λαμόγια, γραφειοκράτες που μέσα στην αεργία τους και την απόσπαση από την πραγματική παραγωγή διασφαλίζουν μισθό και αποκτούν και δεύτερη πηγή εισοδήματος. Διοικητικούς υπαλλήλους και στελέχη με προνόμια και διαφθορά, ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν τα πλούτη τους και θα πρέπει να είναι αδιάφορο αν είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης και δυνατότητας ή κληρονομιάς .

Πρώτη φορά αριστερά σημαίνει και κάτι άλλο για κάθε άτομο, συλλογικότητα, ομαδοποίηση και έτσι στο φαντασιακό του ‘αριστεριστή’ και του χιλιαστή, έχουμε το θαύμα εντός των 100 ή 3 ημερών. Οι σημερινοί ‘αριστεριστές’ αν ζούσαν την εποχή του 1640 θα ήταν με τις ιερές γραφές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και θα κράζαν όσους έλεγαν ότι η γη κινείται ή ότι είναι στρογγυλή. Δυστυχώς αυτή είναι η ελληνική ‘αριστερίστικη’ δύναμη και ανάλυση της πραγματικότητας. Είναι κρεμάμενοι στην δομή της ομοιότητας με την φαινομενικότητα να κρίνει τις συμφωνίες και τα μνημόνια όπως τον Γαλιλαίο, κοντόφθαλμα, οικονομίστικα, νομικίστικα και τυπολατρικά, μικροαστικά και ιδεαλιστικά, κρίνοντας βιαστικά τον Πρωθυπουργό την διαπραγματευτική ομάδα και την κυβέρνηση με τις ομοιότητες της κυβέρνησης του Σαμαρά και της ακροδεξιάς. Εκεί φτάσανε.

Η σημερινή κυβέρνηση αντιμετωπίζεται από την κυριαρχία εχθρικά και πολεμικά επειδή είναι πρώτη φορά η Αριστερά στην κυβέρνηση και μάλιστα η πρώτη στην Ευρώπη. Γιατί βλέπουν και ξέρουν ότι αυτή η κυβέρνηση φέρνει σε δύσκολη θέση το κεφάλαιο και τους κεφαλαιοκράτες του ακόμα και όταν οι συσχετισμοί για την αριστερά είναι αρνητικοί, όχι μόνο για λόγους οικονομίστικους και δεν εννοώ που τελικά σπάμε το δόγμα και θα έχουμε δημόσιες επενδύσεις αλλά και για λόγους κοινωνικούς, θεσμικούς, λόγους δημοκρατίας.

Αυτό δεν θέλουν να το καταλάβουν μερικοί γιατί βολεύει τον ιδεαλιστικό τρόπο προσέγγισης ενός πολέμου που τον φαντάζονται βάση της εικόνας που σχεδίασαν και αν το πραγματικό πεδίο δεν ταιριάζει τα σχέδια, στα βήματα και τις αφηγήσεις τότε αρνούνται τον αγώνα βγαίνοντας από το πεδίο του πολέμου. Δεν αντέχουν την πολιτική με όρους ανάληψης ευθυνών και κινήσεων, πολεμικών πράξεων, προτάσεων και ιδεών προς άμεση υλοποίηση. Αν και αριστεροί η`αδυναμία τους να ερμηνέψουν και να αλλάξουν τον κόσμο προκύπτει από την αδυναμία τους να γνωρίσουν τον κόσμο, ο φόβος τους να αποδεχτούν την ύπαρξη του πολιτικού χρόνου ως πράξη αλλά να αποδεχτούν και αυτό που πρέπει να αλλάξει για να γίνουν μέρος της λύσης και όχι για να παραμείνουν ως έχει και να γίνουν μέρος του προβλήματος.

Να γίνουμε μέρος της λύσης δημιουργώντας νέες σχέσεις με τον λαό και την γνώση, μετατρέποντας τα υποκείμενα αυτής της ύλης ανθρώπων σε συλλογικότητα που παράγει προτάσεις και δημιουργεί μαζί με την κυβέρνηση την οργανική επικουρικότητα, τον έλεγχο, με σκοπό να προχωρήσει το πρόγραμμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας, δίχως την ‘παραδοσιακή’ διαφθορά και λαμογιά, υπηρετώντας την δημοκρατία την κοινωνική δικαιοσύνη και το περιβάλλον.

Αυτή η νέα κοινωνική πολιτική σχέση για να πετύχει τον σκοπό της χρειάζεται την νέα γενιά εργαζόμενων, επιστημόνων και γίνεται μόνο αλλάζοντας, μεταρρυθμίζοντας και το τεχνικό περιβάλλον του κράτους, μετασχηματίζοντας την πολιτική συγκυρία σε πολιτική επανάσταση αλλάζοντας και καταστρέφοντας το κράτος μπανανία που δημιούργησε η λούμπενιάρικη αστική τάξη στην Ελλάδα και καταλήγει στα σόγια των Μητσοτακιδων-Παπανδρέων και στον Μπόμπολα-Μελισανίδη κτλ.

Η ευκαιρία όπως και η αριστερά δεν περιμένει στο καφενείο, ούτε υποτάσσεται σ αυτό, γιαυτό αριστερά δεν νοείται δίχως πρόταση για το σήμερα και δίχως στρατηγική και αλλάζει τις τακτικές της γιατί κινείται, προχωράει, δοκιμάζεται, δεν φοβάται την σκιά της, παίρνει θέση στην συγκυρία, σηκώνει το όπλο της εποχής της και στις μάχες που χάνει δεν φεύγει άτακτα αφήνοντας τον εχθρό να διαχειριστεί αυτό που της αναλογεί. Μας αναλογούν σήμερα οι μη έχοντες, οι αποκλεισμένοι, οι φτωχοί, τα δημόσια νοσοκομεία, η παιδεία, οι συλλογικές συμβάσεις στην εργασία, οι βιώσιμες συντάξεις και κατανοώντας αιτίες και ιστορίες, γνωρίζοντας προτεραιότητες παίρνουμε την ευθύνη και ανασυντασσόμαστε δίχως να χάσουμε την στρατηγική που θέλει την Ευρώπη ενωμένη, με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη για να μπορέσουμε και εδώ να μιλάμε για ευημερία με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η χώρα μας είναι μια μπανανία του τυχοδιωκτικού κεφαλαίου και γιαυτό καταρρέει ούτως ή άλλως πρώτη, αφού δεν υπήρχε ποτέ αξιόλογη κοινωνική πρόνοια και κράτος δικαίου, γιατί η λούμπεν αστική τάξη κυριαρχούσε χάριν του λούμπεν πολιτικού της προσωπικού από τον πόλεμο και μετά. Αυτές οι οικογένειες δεν είναι άλλες από τις εθελόδουλες οικογένειες του 1940-50, τις φιλομοναρχικές, κεντρώες και δεξιές δυνάμεις όπως η ΕΡΕ που έγινε ΝΔ και Πασοκ της ρεμούλας, κόμματα της κρατικής μαφιόζικης μαγκιάς, που με τις παρέες τους κατάκλεψαν τον δημόσιο πλούτο, χειραγώγησαν τα δάνεια, δημιούργησαν φωτογραφικούς νόμους, προσωπικές και καταστροφικές διατάξεις και στρατούς οικογενειακούς.

Όλα αυτα μπαίνουν πλέον στο στόχαστρο της σημερινής κυβέρνησης που θέλει να την ρίξει με τις δημαγωγίες της και μια μειοψηφία που προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές είναι απαραίτητες γιατί θα πετάξει έξω από το κοινοβούλιο και το κράτος, μεγάλο κομμάτι από την ΝΔ και το Πασοκ, δίνοντας την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και τον σημερινό της πρωθυπουργό να κάνει την κυβέρνηση που θα διαχειριστεί αυτόν τον πόλεμο, δίχως δημαγωγία και βερμπαλισμούς. Να διαχειριστεί τις πιέσεις και απαιτήσεις των νεοφιλελεύθερων και του κεφαλαίου από την Ευρώπη και τον κόσμο όλο, αλλά χρειάζεται να δώσει και την μάχη στο εσωτερικό, και μέσα στην χώρα μας, με την διάχυτη διαφθορά και την διαπλοκής της ελίτ, της γραφειοκρατίας όλου του κράτους, την αστική τάξη με όλα τα πεκινουά της και την διάχυτη συντηρητικότητα της. Οι εκλογές πρέπει να γίνουν άμεσα για να τελειώνει η δημαγωγία και το παλιό πολιτικό προσωπικό- καθεστώς.

«Μια άμαξα είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο των μερών της»
Tao Te Ching

☯

Νίκος Καρανίκας

ο.μ. ΣΥΡΙΖΑ 5ο Θεσ/νίκης