- Το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει και η συνενοχή των πολιτών. Οι ηγεσίες ξέρουν ότι αυτά που υπόσχονται δεν μπορούν να υλοποιηθούν και ξέρουν επίσης ότι το ξέρουν και οι πολίτες που τις εμπιστεύονται και τις στηρίζουν.
- Δεν νομίζω ότι η πλειονότητα των πολιτών που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν ότι το καθεστώς του Μνημονίου θα ξηλωθεί σε μία μέρα, ότι οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη, ότι οι νεοφιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης θα σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, ότι θα κερδίσουμε τη μάχη για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ότι το Βερολίνο και οι σύμμαχοί του θα υποκύψουν στις απαιτήσεις της ελληνικής κυβέρνησης επειδή έχει το δίκιο με το μέρος της.
Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών
Εξοργίστηκε ο Αντώνης Σαμαράς επειδή ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε σε μια πράξη (ενοικίαση περιφερειακών αεροδρομίων) που η δική του κυβέρνηση είχε σχεδιάσει και ολοκληρώσει και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση -σημερινή κυβέρνηση- είχε καταγγείλει.
Εξοργισμένος είναι -αυτός σε μόνιμη βάση- και ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος γιατί βλέπει να περνάνε πολιτικές παρόμοιες, ίσως και χειρότερες, απ' αυτές που έφεραν τη δική του σφραγίδα, χωρίς να κουνιέται φύλλο.
Και οι δύο απαιτούν από τον πρωθυπουργό να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα ψέματα που είπε και για τις αυταπάτες που καλλιέργησε.
Παλιές καραβάνες αμφότεροι, απορώ γιατί δεν εννοούν να καταλάβουν ορισμένα πράγματα:
■ Στις μεταδημοκρατίες δεν κερδίζεις εκλογές αν δεν τάξεις, ακόμη και λαγούς με πετραχήλια, αν δεν δαιμονοποιήσεις τον αντίπαλο, παρουσιάζοντάς τον σαν απειλή για τη σταθερότητα, την κοινωνία και για ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστούν οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι που πλαισιώνουν τις ηγεσίες.
Το έκαναν κι αυτοί προκειμένου να πάρουν την εξουσία, όπως το κάνουν παντού όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν μετατραπεί σε πολυσυλλεκτικούς σχηματισμούς και είναι αναγκαίο, προκειμένου να μην έχουν διαρροές προς διπλανά σχήματα και για να στεγάσουν την περιρρέουσα δυσφορία, να προσπαθήσουν να καμουφλάρουν αντιθέσεις, να συγκεράσουν φιλοδοξίες, επιδιώξεις και συμφέροντα με διαφορετική ταξική προέλευση και ενίοτε ανταγωνιστικά.
Και για να μην μπουν στον κόπο οι Σαμαράς, Βενιζέλος να πάνε πολύ πίσω για να θυμηθούν τις εξαιρετικές στο πεδίο αυτό επιδόσεις των δικών τους παρατάξεων, για παράδειγμα στο ΠΑΣΟΚ του 1981 (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ, αυτοδιαχείριση, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής), στη Ν.Δ. του 2004 και του 2010 (επανίδρυση του κράτους, Ζάππεια), ας ρίξουν μια ματιά στα προεκλογικά προγράμματα των ευρωπαϊκών κυβερνητικών κομμάτων και ας κάνουν τη σύγκριση με την πολιτική που ακολουθούν. Η μέρα με τη νύχτα.
■ Οι υπαναχωρήσεις, οι αναδιπλώσεις, ακόμη και οι εκκωφαντικές διαψεύσεις είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Γιατί είναι άλλο πράγμα να καταστρώνεις στα γραφεία ένα σχέδιο μούρλια και τελείως διαφορετικό να επιχειρήσεις να το εφαρμόσεις κατά γράμμα.
Η πραγματικότητα συχνά, για να μην πούμε σχεδόν πάντα, αποδεικνύεται περισσότερο ατίθαση απ' ό,τι την περίμεναν οι υποψήφιοι αναμορφωτές της. Κι αυτό συμβαίνει γιατί μεσολαβούν πολλοί παράγοντες, όπως είναι η αντίσταση του παλιού, η ισχύς του αντιπάλου, οι δολιοφθορές των κυρίαρχων ομάδων, το απρόβλεπτο, η διεθνής συγκυρία και βεβαίως η εκμαυλιστική γοητεία της εξουσίας που διαβρώνει συνειδήσεις. Πρόκειται για την «ετερογονία των σκοπών».
Το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει και η συνενοχή των πολιτών. Οι ηγεσίες ξέρουν ότι αυτά που υπόσχονται δεν μπορούν να υλοποιηθούν και ξέρουν επίσης ότι το ξέρουν και οι πολίτες που τις εμπιστεύονται και τις στηρίζουν. Εκτός από τις περιπτώσεις που στο προσκήνιο εμφανίζονται δυναμικά κινήματα ριζικής αλλαγής, οπότε υπάρχει ειλικρινής διαθεσιμότητα των μαζών και συνειδητή στράτευση γύρω από τη στρατηγική στόχευση, έχουμε είτε ψήφο διαμαρτυρίας για ό,τι έχει προηγηθεί είτε ψήφο τιμωρίας των απερχόμενων για όσα έχουν διαπράξει είτε, στη χειρότερη εκδοχή, χαλαρή ψήφο στη λογική του μικρότερου κακού.
■ Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ήταν κυρίως ψήφος αποδοκιμασίας του παλιού συστήματος. Ηταν μια ψήφος παραδειγματικής τιμωρίας εκείνων των κομμάτων που, αν και υπεύθυνα για την καταστροφή της χώρας, υποδύονταν τους σωτήρες. Θα ήταν παράδοξο αν οι πολίτες ανέθεταν για ακόμη μία φορά την εξιχνίαση του ειδεχθούς εγκλήματος στους ίδιους τους δράστες.
Δεν νομίζω ότι η πλειονότητα των πολιτών που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν ότι το καθεστώς του Μνημονίου θα ξηλωθεί σε μία μέρα, ότι οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη, ότι οι νεοφιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης θα σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, ότι θα κερδίσουμε τη μάχη για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ότι το Βερολίνο και οι σύμμαχοί του θα υποκύψουν στις απαιτήσεις της ελληνικής κυβέρνησης επειδή έχει το δίκιο με το μέρος της.
Αυτό που πίστεψαν ήταν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα το παλέψει, δεν θα παραδοθεί αμαχητί, θα φροντίσει να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις της αντίπαλης πλευράς για να πετύχει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Δεν περίμεναν θρίαμβο, ήλπιζαν όμως ότι θα αποφύγουμε την πανωλεθρία.
Στον Τσίπρα πιστώνουν ότι αγωνίστηκε, ότι προσπάθησε να αντέξει αξιοπρεπώς, ότι με την τακτική του αποκάλυψε το σκληρό πρόσωπο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ότι προκάλεσε ρήγματα στο στρατόπεδο των δανειστών, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την αναζήτηση μιας άλλης πορείας για την Ευρώπη και ότι δεν τόλμησε να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη.
Ομως του χρεώνουν το τρίτο και ίσως βαρύτερο Μνημόνιο. Τι απ' όλα αυτά θα μετρήσει περισσότερο στις επικείμενες εκλογές, θα το μάθουμε σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου