Ο Τσίπρας ολιγώρησε ισορροπώντας!..

• Ολιγώρησε ισορροπώντας με την αφόρητη δημοκρατικότητά του: «Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων», αποκαλύπτει ο Πιέρ Μοσκοβισί στη Liberation, «ο Τσίπρας αποχωρούσε συχνά από το τραπέζι για να ελέγχει αν ακόμα είχε την υποστήριξη των διαφόρων συνιστωσών του. Όταν διαπίστωνε ότι δεν την είχε, επέστρεφε στις διαπραγματεύσεις και ακόμη και αν μιλούσε με πολύ ασάφεια, όλοι παρατηρούσαν ότι είχε αναγκαστεί να αλλάξει θέση. Με λίγα λόγια, οι Ευρωπαίοι είχαν διαπραγματευτεί για έξι μήνες όχι με μία κλασική κυβέρνηση, αλλά με μια κεντρική επιτροπή»… 

Νίκος Τσαγκρής στο restaro.blogspot.gr

Μετά τη διάσπαση, το ερώτημα που εγείρεται είναι γιατί το κόμμα δεν έγινε ποτέ κόμμα και η κυβέρνηση δεν έγινε ποτέ κυβέρνηση…

Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική - αισθηματική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να μιλήσω ανοιχτά, να δώσω την κατάθεσή μου, να διατυπώσω τους γνωστικούς αφορισμούς μου για πρόσωπα που γνωρίζω άπταιστα, από πρώτο και… δεύτερο χέρι, πρόσωπα που, προδίδοντας «το γελαστό παιδί», (όπως ωραία το είπε ό παιδικός μου φίλος και συναγωνιστής από τον καιρό των Λαμπράκηδων, Στέλιος Παππάς) προήχθησαν σε πρωταγωνιστές της… διαχρονικής συστημικής υπερπαραγωγής «Όλοι εναντίον Τσίπρα». Κάνοντας πασαρέλα στην… αριστερή πλατφόρμα των διαπλεκομένων media, κουρσεύοντας λαϊκές συνειδήσεις, ψήφους και μεγάλες προσδοκίες ανανέωσης των κομματικών, βουλευτικών και υπουργικών μισθών και επιμισθίων τους…

Όχι, δεν λέω κουβέντα, ενδύομαι μόνο, με σεβασμό και αισθήματα αλληλεγγύης, την βιωματική κρίση ενός απλού μέλους του ΣΥΡΙΖΑ (Ρούλα Καΐμάκη, αρχιτέκτων, μέλος της Ο. Μ. Χαλανδρίου) αποσπώντας την από τη συγκλονιστική επιστολή της προς την ΑΥΓΗ (18.08.2015 ), μια επιστολή – μαρτυρία, κατά τη γνώμη μου, για τα αισθήματα, τα συναισθήματα και τις ενδόμυχες σκέψεις που προκάλεσε η διάσπαση στην πλειονότητα των μελών και των ψηφοφόρων του κόμματος: «Αν το καλοσκεφτούμε, αυτή η κατάληξη (σ. σ: η ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών της «πλατφόρμας» και ο συμφεροντολογικός μετασχηματισμός τους σε αντί – ΣΥΡΙΖΑ κόμμα) ήταν αναμενόμενη. Γιατί μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια και όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά, είχε αποδυθεί σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: ο καθένας και η τάση του θεωρούσε ότι είχε την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Αυτιστικά, εντός των τειχών και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Όπου όλα, ακόμη και οι πολιτικές διαφωνίες, λυνόντουσαν «φραστικά» και όχι στην ουσία τους. Και τα αυτιά έμεναν κλειστά σε κάθε φωνή από τη «βάση» ή από «την κοινωνία» όταν δεν έμπαινε στα καλούπια τους. Και βέβαια σε αυτό το σπορ αρίστευσε η Αριστερή Πλατφόρμα (η προπαίδεια στο ΚΚΕ, βλέπετε)…

Η ευθύνη του Τσίπρα

»Μεγάλη σε αυτό και η ευθύνη του προέδρου που ολιγώρησε ισορροπώντας», υποστηρίζει ακολούθως η Ρ. Κ. Και αιτιολογεί: «Ποτέ δεν υπήρξε πολιτική συζήτηση και πολιτικές αποφάσεις που να πονάνε, κανείς δεν προπονήθηκε στο να είναι συνεπής μειοψηφία. Αφού το θέμα λυνόταν με την κατάθεση μιας «συμβολής»…

«Ολιγώρησε ισορροπώντας»! Μα τι άλλο μπορούσε να κάνει, διάβολε, έτσι όπως ήταν εγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία ενός κόμματος παραδομένου στις κραυγές και τους ψιθύρους «ασυνεπών μειοψηφιών»: ο Αλέξης Τσίπρας, «το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κατά τους μεγαλύτερους αριστερούς διανοούμενους και οικονομολόγους, ο Έλληνας πολιτικός που φιγουράρισε στους Times της Νέας Υόρκης ανάμεσα στους ηγέτες που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο (δίπλα στους Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν), ο πλέον αξιόπιστος και πλέον δημοφιλής πολιτικός ηγέτης της χώρας, το «λιοντάρι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κατά τον Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος: δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», αποκαλύπτει ο Ζαν Κατρεμέρ της Γαλλικής Liberation, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων…

Τι είδε ο Μοσκοβισί

«Ολιγώρησε ισορροπώντας». Αυτή είναι η βασική ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα (και της «προεδρικής», ας πούμε, πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ) στην πορεία προς τη διάσπαση:
- Ολιγώρησε ισορροπώντας, όταν αποδέχτηκε την άρνηση της αυτοδιάλυσης μιας σειράς συνιστωσών.
- Ολιγώρησε ισορροπώντας όταν αποδέχτηκε δεκάδες λανθασμένες επιλογές στα ψηφοδέλτια των εκλογών της 25ης Γενάρη.
- Ολιγώρησε ισορροπώντας όταν έκανε εξόφθαλμα λανθασμένες –έως και αυτοκαταστροφικές – επιλογές πολιτικού και κυβερνητικού προσωπικού.
- Ολιγώρησε ισορροπώντας όταν (στο επίπεδο της κυβέρνησης, τουλάχιστον) δεν έστερξε να επιβληθεί ως κανονικός πρωθυπουργός, ως φυσικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έστω (που είναι, κι ας μην το… ξέρει), και να τιθασεύσει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) τα στελέχη της «ασυνεπούς μειοψηφίας» που ο ίδιος υπουργοποίησε.
- Ολιγώρησε ισορροπώντας με την αφόρητη δημοκρατικότητά του: «Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων», αποκαλύπτει ο Πιέρ Μοσκοβισί στη Liberation, «ο Τσίπρας αποχωρούσε συχνά από το τραπέζι για να ελέγχει αν ακόμα είχε την υποστήριξη των διαφόρων συνιστωσών του. Όταν διαπίστωνε ότι δεν την είχε, επέστρεφε στις διαπραγματεύσεις και ακόμη και αν μιλούσε με πολύ ασάφεια, όλοι παρατηρούσαν ότι είχε αναγκαστεί να αλλάξει θέση. Με λίγα λόγια, οι Ευρωπαίοι είχαν διαπραγματευτεί για έξι μήνες όχι με μία κλασική κυβέρνηση, αλλά με μια κεντρική επιτροπή»…

Εντάξει, βάζω στοίχημα ότι ακόμα και σήμερα, από το “βήμα” της εν εξελίξει Συνδιάσκεψης, κάποια κομματικά στελέχη θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται αν το κόμμα κατέστρεψε την κυβέρνηση ή η κυβέρνηση το κόμμα. Ακριβώς την ώρα που το ερώτημα που εγείρεται είναι γιατί το κόμμα δεν έγινε ποτέ κόμμα και η κυβέρνηση δεν έγινε ποτέ κυβέρνηση…