Για τους κομιστές Δρογώσηδες...

Αλήθεια για την παροχή υπηρεσίας στον κομιστή και στον Ιανό ο Στάθης έκοψε απόδειξη η το κάνει  δωρεάν(γκουχ γκουχ) όπως στο φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ....που τελικά δεν έπαιξε γιατί θα ήταν δωρεάν...

Και η μετάλλαξη των ΛΑΕκιστών σε κομιστές έχει πλέον ολοκληρωθεί.

Δημοσίευμα σήμερα στο καθεστωτικό πρώτο θέμα με πληροφορίες από τον ρουφιανο Δρογωση που με είχε απειλήσει pic.twitter.com/hexf0mbpjG

— Brizolistas (@Brizolistas) Δεκέμβριος 6, 2015

Εδώ ο Στάθης μας λέει ότι άλλο το καφέ και άλλο το βιβλιοπωλείο του Ιανού!!!



Το κείμενο είναι ενός απολυμένου εργαζόμενου του Ιανού

Ναι κυρίες και κύριοι, δεν μιλάμε για εμπάργκο σε ένα κατάστημα προς όφελος κάποιου άλλου.

Εμπάργκο έχει κηρύξει η εργοδοσία στις ζωές μας και στις εργατικές διεκδικήσεις, κάνοντας σαφές πως δεν μας παίρνει πια, καθώς όποιος σηκώνει κεφάλι, απολύεται, χτυπιέται, συλλαμβάνεται.

Με όλο το δίκαιο πλέον, και τους θεσμούς άλλωστε, πασιφανώς υπέρ της.

Για να μην χρησιμοποιούμε την λέξη εμπάργκο ως τσιτάτο, και για να περάσουμε στην ουσία, κάποιοι εργαζόμενοι έχουν μια διαφορετική στάση απέναντι στα αφεντικά και τα κέρδη τους.

Πολύ απλά, εμείς οι επισφαλώς εργαζόμενοι, ή κάποιες φορές και χωρίς ασφάλιση , χωρίς δικαιώματα πλέον, και εξαιρετικά χαμηλά αμειβόμενοι,πάντα επιλέγουμε από που καταναγκαστικά θα καταναλώσουμε.

Και αυτό γιατί γνωρίζουμε τι είδους συνθήκες επικρατούν σε διάφορους εργασιακούς χώρους, όπως στο κατάστημα του Ιανού. Οι απολύσεις, οι εκβιασμοί για ταύτιση με την εργοδοσία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η τεχνογνωσία για όλα τα πόστα εργασίας, το κουβάλημα, η ορθοστασία και η ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, που έχει πλέον νομιμοποιηθεί, είναι πράγματα που γνωρίζουμε καλά. Για αυτό στεκόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο.

Αυτοί που είναι σε σωματεία αλλά και αυτοί που δεν είναι. Αυτοί που χάνουν την δουλειά τους καθημερινά. Αυτοί που εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, αλλά παρόλα αυτά δεν χάνουν την αξιοπρέπειά τους και στέκονται δίπλα στον συνάδελφο, ανεξαρτήτως φύλου και χώρας προέλευσης. Αυτοί που βρίσκονται σε απεργιακές περιφρουρήσεις και χτυπιούνται από τα ΜΑΤ. Αυτοί όντως, βρίσκονται μέσα στα κινήματα και στον αγώνα.

Μπορούμε φυσικά να καταλάβουμε, πώς και στο καφέ του Ιανού, αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες επικρατούν και ας είναι χώρος τέχνης. Σε αυτόν το χώρο λοιπόν, τον καφέ και τα εδέσματα δεν τα σερβίρουν καλλιτέχνες, αλλά εργαζόμενοι. Και εμείς για αυτά μιλάμε, και όχι για τέχνη.

Όταν βάζουμε την τέχνη ως πρόσχημα για να καλύψουμε τα οικονομικά οφέλη, την ανάδειξη, την προβολή του καλλιτέχνη και του έργου του, είναι σαν να λέμε στον εργαζόμενο που βρίσκεται εκεί, ''σκάσε και δούλεψε για την τέχνη''. Κάθε εργασιακός χώρος μπορεί να αυτοαποκαλείται όπως θέλει, όταν είναι κάτεργο όμως, πρέπει να καταδεικνύεται, και όχι να εξωραΐζεται με φανταχτερά επιχρίσματα και πανέμορφες λέξεις, όπως αυτήν της τέχνης.

Εργαζόμενος στο Bazaar και στο κατάστημα με αντικείμενα τέχνης του Ιανού.

Απολυμένος τον Ιούλιο του 2014.