Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί έχει ρετάρει ο κόσμος γύρω μας, γιατί περνάμε μια παγκόσμια οικονομική κρίση, γιατί φτάσαμε άραγε ως εδώ…
Όλοι αναλωνόμαστε μέσα σε αναζητήσεις σκοτεινών σεναρίων και κρυφών σχεδίων πίσω από την πλάτη μας...
Ναι, φυσικά, αυτά υπάρχουν, αλλά είναι το ένα σκέλος…
Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη πλευρά…
Αυτή που δεν αναφέρεται στην οικονομική κρίση, αλλά στην κρίση αξιών…
Κλέαρχος Δημητριάδης
Διάβασα τις προάλλες, κάποιος έγραφε ότι λιγότερο από 100 άνθρωποι στη γη διαθέτουν τόσο χρήμα όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, αλλά το εντυπωσιακό είναι αυτός ο μισός πληθυσμός ανέχεται τους λιγότερο από 100…
Και λογικό… γιατί ο μισός πλανήτης θέλει να μοιάσει σ αυτούς τους 100, όχι να αλλάξει κάτι…
Να αλλάξει τον κόσμο, θα πρόσθετα εγώ…
Κάπου εκεί βρίσκεται η άλλη πλευρά του νομίσματος…
Και είναι αυτή που αφορά τη δουλειά που χρειάζεται να βάλει ο καθένας μας για τον εαυτό του, κάπως έτσι αλλάζει και ο κόσμος…
Κάποιοι κάνουν αυτή την προσπάθεια και μένουν στην Ιστορία γιατί είναι μόνοι τους… Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα από τον εαυτό τους…
Είναι ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος που δεν έχει καμία διάθεση να μπει σε μια βαθύτερη αναζήτηση για τη δική του βελτίωση και τη βοήθεια των υπολοίπων… Γιατί απλά το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η κοινωνική καταξίωση και περισσότερα χρήματα, τα μόνα κίνητρα για να μπορέσει να βρει την ευτυχία του…
Ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος έχει βάλει τον εαυτό του σε καλούπια…
Σε καλούπια μίμησης, σε καλούπια εξάρτησης, σε καλούπια ζήλειας…
Δεν θέλει να κάνει καλύτερο τον εαυτό του, θέλει να μιμηθεί το χειρότερο παράδειγμα που βλέπει μπροστά του… Θαυμάζει αυτόν που μπορεί να βγάζει χρήματα σε βάρος των συνανθρώπων του, αυτόν που ξεγελά, αυτόν που εξαπατά τους άλλους… Τα θεωρεί ''ικανότητες'', ''χαρίσματα'' ή ''μαγκιές'' και θέλει να του μοιάσει…, άσχετα αν τον κατηγορεί παράλληλα…
Ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει αν τα κατηγορεί γιατί τα ζηλεύει, τα φθονεί ή θέλει να τα αποκτήσει…
Έχει χαθεί το μέτρο…
Κατακρίνει τον κλέφτη, τον απατεώνα ή τον φοροφυγά αλλά δεν κάνει τίποτα για να τιμωρηθεί, απλά το εύχεται να γίνει από μόνο του... ή να του μοιάσει...
Γκρινιάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ για τους ελάχιστους πλούσιους που κρατάν το χρήμα στα χέρια τους, όχι γιατί θα ήθελε να υπάρχει μια πιο δίκαιη μοιρασιά στη δυστυχία που υπάρχει γύρω του, αλλά γιατί θα ήθελε να είναι στη θέση τους… Οπότε, θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει, ακόμα και να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο…
Και κάπου εκεί θα σταματήσει να ασχολείται με τις ανάγκες των συνανθρώπων του ή με την απόδοση δικαιοσύνης, γιατί θα του έχει αποσπάσει ολόκληρη την προσοχή η απόκτηση χρήματος...
Η αλαζονεία του θα τον έχει τυφλώσει, τα ιδανικά του θα έχουν πεθάνει και θα νοσεί από τον ίδιο του τον εαυτό…
Δεν είναι παράξενο που ζούμε σ ένα κόσμο γεμάτο από ψυχικά σύνδρομα…
Δεν είναι παράξενο, για παράδειγμα, πόσο πολύ μία αντιπολίτευση έρχεται σε κόντρα με τον εαυτό της τον ίδιο και τις πράξεις του παρελθόντος της, όχι γιατί πιστεύει ότι μπορεί να επανορθώσει, αλλά γιατί αγωνίζεται να πάρει πίσω ότι έχασε… την εξουσία της… Είναι σύνδρομο κι αυτό, όπως και της στέρησης…
Ούτε ιδιαίτερα παράξενο είναι πόσο πολύ μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας στηρίζει όλο αυτό το ψέμα και επιθυμεί να το ξαναζήσει, είτε έχει όφελος, είτε όχι… Είναι σύνδρομο κι αυτό, της εξάρτησης…
Λογικό… Άλλος έχει το σύνδρομο του θύτη και άλλος του θύματος, άλλος του αφεντικού και άλλος του υποτακτικού, άλλος της υπερβολικής ανωτερότητας και άλλος της εξοντωτικής κατωτερότητας… όλοι όμως, προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι κάτι είναι για να το επιδεικνύουν και στους άλλους… για να εισπράξουν το χειροκρότημα, την αποδοχή … ή γιατί φοβούνται τη μοναξιά της διαφορετικότητας…
Η αιτία είναι ότι κανένας μας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος, κανένας δεν έχει αποδεσμευτεί από την ιδιοτέλεια του με ότι και αν συνεπάγεται αυτό… και αν υπάρχουν κάποιοι ανάμεσα μας, ανήκουν δυστυχώς στη μειοψηφία…
Οι λιγότερο από 100 κάνουν τη δουλειά τους… Εμείς, αν θέλουμε, μπορούμε να αποδεσμευτούμε πραγματικά από οτιδήποτε δεν ανεχόμαστε να μας καταπιέζει, να μας αδικεί και να μας δεσμεύει… και όχι μόνο να το κατακρίνουμε… Τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του…
Έτσι κι αλλιώς, αυτό επιδιώκουν τα πολιτικά συστήματα του χθες… Να μένει ο κόσμος εγκλωβισμένος στα καλούπια του της ματαιότητας του για να μπορεί να ελέγχεται…
Είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε…
Κάπου εκεί βρίσκεται η άλλη πλευρά του νομίσματος…
Και είναι αυτή που αφορά τη δουλειά που χρειάζεται να βάλει ο καθένας μας για τον εαυτό του, κάπως έτσι αλλάζει και ο κόσμος…
Κάποιοι κάνουν αυτή την προσπάθεια και μένουν στην Ιστορία γιατί είναι μόνοι τους… Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα από τον εαυτό τους…
Είναι ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος που δεν έχει καμία διάθεση να μπει σε μια βαθύτερη αναζήτηση για τη δική του βελτίωση και τη βοήθεια των υπολοίπων… Γιατί απλά το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η κοινωνική καταξίωση και περισσότερα χρήματα, τα μόνα κίνητρα για να μπορέσει να βρει την ευτυχία του…
Ο σύγχρονος μέσος άνθρωπος έχει βάλει τον εαυτό του σε καλούπια…
Σε καλούπια μίμησης, σε καλούπια εξάρτησης, σε καλούπια ζήλειας…
Δεν θέλει να κάνει καλύτερο τον εαυτό του, θέλει να μιμηθεί το χειρότερο παράδειγμα που βλέπει μπροστά του… Θαυμάζει αυτόν που μπορεί να βγάζει χρήματα σε βάρος των συνανθρώπων του, αυτόν που ξεγελά, αυτόν που εξαπατά τους άλλους… Τα θεωρεί ''ικανότητες'', ''χαρίσματα'' ή ''μαγκιές'' και θέλει να του μοιάσει…, άσχετα αν τον κατηγορεί παράλληλα…
Ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει αν τα κατηγορεί γιατί τα ζηλεύει, τα φθονεί ή θέλει να τα αποκτήσει…
Έχει χαθεί το μέτρο…
Κατακρίνει τον κλέφτη, τον απατεώνα ή τον φοροφυγά αλλά δεν κάνει τίποτα για να τιμωρηθεί, απλά το εύχεται να γίνει από μόνο του... ή να του μοιάσει...
Γκρινιάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ για τους ελάχιστους πλούσιους που κρατάν το χρήμα στα χέρια τους, όχι γιατί θα ήθελε να υπάρχει μια πιο δίκαιη μοιρασιά στη δυστυχία που υπάρχει γύρω του, αλλά γιατί θα ήθελε να είναι στη θέση τους… Οπότε, θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει, ακόμα και να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο…
Και κάπου εκεί θα σταματήσει να ασχολείται με τις ανάγκες των συνανθρώπων του ή με την απόδοση δικαιοσύνης, γιατί θα του έχει αποσπάσει ολόκληρη την προσοχή η απόκτηση χρήματος...
Η αλαζονεία του θα τον έχει τυφλώσει, τα ιδανικά του θα έχουν πεθάνει και θα νοσεί από τον ίδιο του τον εαυτό…
Δεν είναι παράξενο που ζούμε σ ένα κόσμο γεμάτο από ψυχικά σύνδρομα…
Δεν είναι παράξενο, για παράδειγμα, πόσο πολύ μία αντιπολίτευση έρχεται σε κόντρα με τον εαυτό της τον ίδιο και τις πράξεις του παρελθόντος της, όχι γιατί πιστεύει ότι μπορεί να επανορθώσει, αλλά γιατί αγωνίζεται να πάρει πίσω ότι έχασε… την εξουσία της… Είναι σύνδρομο κι αυτό, όπως και της στέρησης…
Ούτε ιδιαίτερα παράξενο είναι πόσο πολύ μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας στηρίζει όλο αυτό το ψέμα και επιθυμεί να το ξαναζήσει, είτε έχει όφελος, είτε όχι… Είναι σύνδρομο κι αυτό, της εξάρτησης…
Λογικό… Άλλος έχει το σύνδρομο του θύτη και άλλος του θύματος, άλλος του αφεντικού και άλλος του υποτακτικού, άλλος της υπερβολικής ανωτερότητας και άλλος της εξοντωτικής κατωτερότητας… όλοι όμως, προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι κάτι είναι για να το επιδεικνύουν και στους άλλους… για να εισπράξουν το χειροκρότημα, την αποδοχή … ή γιατί φοβούνται τη μοναξιά της διαφορετικότητας…
Η αιτία είναι ότι κανένας μας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος, κανένας δεν έχει αποδεσμευτεί από την ιδιοτέλεια του με ότι και αν συνεπάγεται αυτό… και αν υπάρχουν κάποιοι ανάμεσα μας, ανήκουν δυστυχώς στη μειοψηφία…
Οι λιγότερο από 100 κάνουν τη δουλειά τους… Εμείς, αν θέλουμε, μπορούμε να αποδεσμευτούμε πραγματικά από οτιδήποτε δεν ανεχόμαστε να μας καταπιέζει, να μας αδικεί και να μας δεσμεύει… και όχι μόνο να το κατακρίνουμε… Τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του…
Έτσι κι αλλιώς, αυτό επιδιώκουν τα πολιτικά συστήματα του χθες… Να μένει ο κόσμος εγκλωβισμένος στα καλούπια του της ματαιότητας του για να μπορεί να ελέγχεται…
Είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου