Όποιος περιμένει από τα χρυσαύγουλα να γίνουν άνθρωποι έφαγε το κεφάλι του στο τέλος

Όποιος περιμένει από τα χρυσαύγουλα να γίνουν άνθρωποι έφαγε το κεφάλι του στο τέλος.
Η τακτική του "Βούλα παιδί μου" δεν είχε ποτέ αποτελέσματα

Ο Τόσκας βασίστηκε στην εμπιστοσύνη του αστυνομικού σώματος ώστε να μην τον εκθέσει στην κυβέρνηση και αυτοί τον πρόδωσαν
Αυτοί που σε υποσκάπτουν κύριε Τόσκα δεν είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζουν τις εύλογες ανησυχίες τους αλλά τα ίδια τα αστυνομικά όργανα με τις πράξεις τους.



Διάλογος από το ΚΟΚΚΙΝΟ μεταξύ Αρβανίτη-Τόσκα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:

Αρβανίτης: Μπροστά στα μάτια της αστυνομίας χτυπήθηκαν συνάδελφοι και φωτορεπόρτερς,σπάσανε μηχανές και τα αστυνομικά όργανα ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ....Δεν είναι δυνατόν να μην προστατεύεται πολίτης γιατί κάπως έτσι δολοφονήθηκε ο Φύσσας..οι αστυνομικοί βλέπανε οι άλλοι μαχαιρώνανε 

Τόσκας: εεε ...δεν είναι καλό να γενικεύουμε τα πράγματα

Αρβανίτης: δεν γενικεύω αλλά δεν το έχουν πολύ αυτοί οι τύποι να σε ξεκοιλιάσουν

Tόσκας: Nαι σωστό είναι αυτό που λέτε αλλά παίρνουμε όλα τα μέτρα που χρειάζονται προκειμένου να αποτραπούν τέτοιες καταστάσεις,δεν είναι εύκολη δουλειά ....εεεεεε.... οι αστυνομικοί είναι πειθαρχημένοι,κάνουν αυτό που διατάσσονται και το κάνουν καλά στις περισσότερες περιπτώσεις,αν δεν το κάνουν καλά υπάρχει ο έλεγχος...εεεεεε....από κει και πέρα είναι ένας διαρκείς αγώνας να πετύχουμε τα στανταρ

Αρβανίτης: Να είμαι σαφής κύριε υπουργέ,ο αστυνομικός υπάλληλος δεν έχει καμία υποχρέωση να πάρει θέση πολιτική στο αν φταίει ο άλφα η ο βήτα πολίτης,οφείλει να προστατέψει αυτόν που δέχεται την επίθεση.Η ιστορία του απέχω και τους αφήνω να σκοτωθούν είναι πάρα πολύ επικίνδυνη

Τόσκας: ...εεε...οοο...ως τώρα...εεε...έχουν γίνει πάρα πολλές προσπάθειες ...εεε...για ομαλοποίηση καταστάσεων .δεν απέχει η αστυνομία και μάλιστα κατηγορήθηκε και από τις δυο πλευρές ότι πήγε να τους χωρίσει...εεε...υπάρχουν και παραλήψεις,υπάρχουν και λάθη,υπάρχει και ο έλεγχος...εεε...οοο

Όταν μιλάτε για 4ο ΑΤ ομόνοιας μιλατε για το μεγαλυτερο χρυσωρυχειο της πολης. Ναρκωτικα, πορνεια, τραφικινγκ, παραεμποριο. Ποσοστά παντού.

— Spiros Dapergolas (@SpDapergolas) 1 Οκτωβρίου 2016

Ανδρέας Μπεντεβής


Άκρως στενάχωρα, μα πιο πολύ ανησυχητικά, τα νέα που έρχονται από την καθημερινή δράση της Αστυνομίας. Μετά από τα αίσχη με τα προσφυγόπουλα στο Α.Τ Ομόνοιας, νεκρός βρέθηκε στο κρατητήριο της Πάτρας 29χρονος που συνελήφθη χτες, πέθανε, λέει από παθολογικά αίτια! Βασανισμός δύο αναρχικών στο Αγρίνιο προχτές. Κι είναι και οι εικόνες συνεργασίας των αστυνομικών με τους ακροδεξιούς στο Ρέθυμνο. Αλλά και τα χημικά σήμερα στους συνταξιούχους.

Για την αστυνομία εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια-από τα χρόνια που θερίεψε το παράκεντρο κράτος σε οικονομία και δημόσια διοίκησης, επί Καραμανλή-η άποψη μου είναι ότι εντός της δρούν ανέλεγκτοι μηχανισμοί που με κάποιου είδους δυναμική επιβάλλουν κιόλας καταστάσεις για το σύνολο του σώματος. Θυμάμαι που πριν από 7 νομίζω χρόνια μια ομάδα ακροδεξιών επιτέθηκε σε αντιφασιστική συγκέντρωση κατοίκων στην Πανόρμου, και ο τότε υπουργός Χρυσοχοϊδης παραδέχτηκε ότι η παρακείμενη κλούβα δεν επενέβη, παρά τις διαταγές (χρειάστηκε να στείλει μια ''δικιά του'' διμοιρία από αλλού, όπως είπε-ομολογώντας ότι υπάρχουν δικές του, και μη δικές του διμοιρίες).
Αυτό ασφαλώς και δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες του τον εκάστοτε υπουργό. Είτε είναι συνένοχος (υπερθεματίζοντας επιπλέον, όπως ο Δένδιας ή ο Πολύδωρας παλιότερα), είτε απλώς ανίκανος να επέμβει. Όπως είναι ο Τόσκας. Ο οποίος προτιμά να ξεφτιλίζεται, είτε προσπαθώντας να δικαιολογήσει, να καλύψει, είτε να αποσιωπήσει γεγονότα.

Δεν γνωρίζω πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς, ή τι μέσα, για να συγκροτήσει ένα αστυνομικό σώμα που να τηρεί τις αποστάσεις της, αλλά το σίγουρο είναι ότι όποιος δεν προσπαθεί για αυτό καν-όπως φαίνεται ότι συμβαίνει με τον Τόσκα-πρέπει να πηγαίνει στο σπίτι του. Ή να μιλήσει δημόσια για αυτή την αδυναμία-αν θεωρεί ότι η αστυνομία δηλαδή δεν μπορεί να ελεγχθεί από την πολιτική ηγεσία- και να αναλάβει η κοινωνία τα περαιτέρω. Εξάλλου οι σχέσεις ανάμεσα στην αστυνομία και την κοινωνία-τουλάχιστον στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, εφόσον όχι μόνο εδώ αλλά και αλλού η αστυνομία θεωρεί τον εαυτό της ξέχωρο και ιδιαίτερο τμήμα του εξουσιαστικού συστήματος-βρίσκονται διαρκώς σε μία πάλη συσχετισμών.

Έχουμε ακούσει ιστορίες και ιστορίες για την καθημερινή σχέση λαού και αστυνομίας. Από τον χωροφύλακα του μετεμφυλιακού κράτους, στον εξουσιαστή της χούντας-αυτοί έκαναν κουμάντο στην γειτονιά, φαντάσου τον χειρότερο μπάτσο που σου κάνει έλεγχο στον δρόμο να τον έχεις γείτονα-μέχρι το ΠΑΣΟΚ και έναν κόσμο που υπέφερε τόσα να ανασαίνει λίγο ανταπαντώντας- όχι πάντα ειρηνικά ασφαλώς-στην εξουσία της στολής. Σε κάθε φάση αυτή η σχέση συνόδευε τους ευρύτερους πολιτικούς συσχετισμούς-αλλά και καθοριζόταν πιο πολύ ασφαλώς από αυτούς.
Σε αυτή την φάση η προοδευτική λύση του ζητήματος μάλλον είναι μαζικές καρατομήσεις, έπειτα από αναδιάρθρωση των πειθαρχικών και εν γένει ελεγκτικών μηχανισμών. Τρέχα γύρευε ποιος τα ελέγχει. Αλλά αξίζει να οριστεί ένα νομοθετικό πλαίσιο ελέγχου από την πολιτική ηγεσία, σε συνεργασία και με άλλους μαζικούς φορείς της κοινωνίας. Πιο απλά θα ήταν τα πράγματα, βέβαια, αν οι ίδιοι οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να εκδημοκρατήσουν τα εσωτερικά τους-να μην επιτρέπουν δηλαδή τα συχνά κρούσματα που εκθέτουν όλο τους το σώμα. Ειδάλλως είναι και οι ίδιοι όλοι τους υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία, και ας μην παραπονούνται που ο δημοκρατικός κόσμος τους βρίζει (διαχωρίζω τον δημοκρατικο κόσμο, επειδή υπάρχει κι ένα μεγάλο κομμάτι που τους περιβάλλουν με εμπιστοσύνη-όσο πιο βίαιοι είναι άλλο τόσο και η εμπιστοσύνη).