Γυμνή διαπλοκή, μόνη, ψάχνεται...

Θα σταθώ σε ένα σημείο του κειμένου: "να εκτεθεί η διαπλοκή στα μάτια των πολιτών".
Το ίδιο ισχυρίζεται και η κυβέρνηση,ότι δηλαδή έχει εκτεθεί η διαπλοκή στα μάτια των πολιτών.
Είναι όμως έτσι?

Η διαπλοκή είχε εκτεθεί στα μάτια των πολιτών πολύ πριν οι πολίτες εκλέξουν αυτή την κυβέρνηση
...και εξέλεξαν αυτή την κυβέρνηση για αυτόν ακριβώς τον λόγο....να εξαφανίσει την διαπλοκή.
Η εξαφάνιση της διαπλοκής παραμένει επομένως ένα αίτημα του εκλογικού σώματος προς εκπλήρωση...και μάλιστα ίσως να είναι το μοναδικό αίτημα.
Αν αποτύχει η κυβέρνηση σε αυτόν τον τομέα τότε η διαπλοκή θα νομιμοποιηθεί από το εκλογικό σώμα αφού θα διαπιστώσει στην πράξη ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα και επομένως θα αναγκαστεί σε συμβιβασμό μαζί της..

...και μη νομίζεται ότι ο κόσμος μαθαίνει έστω και τις μικρές νίκες έναντι της διαπλοκής αφού τα ΜΜΕ δεν τις προβάλουν
...δεν έχετε και δικά σας ΜΜΕ να προβάλουν αυτές τις νίκες





Γράφει ο: Μηνάς Κωνσταντίνου στην fmvoice

• Η διαδικασία και η κατάληξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, δίνουν ένα ξεκάθαρο δείγμα του βαθμού στον οποίο η σημερινή κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να χτυπήσει τη διαπλοκή. Να εξαφανίσει ένα φαινόμενο που κατατρώει τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Πιθανότητες να την εξαφανίσει έχει, ακριβώς όσες έχει και να σκίσει τα μνημόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνει τα πάντα για να το καταφέρει.

Ένα σύντομο παράδειγμα από μία υπόθεση «νόθευσης του ανταγωνισμού», από εκείνες στις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ιδιαίτερη ευαισθησία.

Πριν λίγους μήνες, το αίμα του κατασκευαστικού, και όχι μόνο, κλάδου, πάγωσε όταν το πόρισμα της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το επί 30ετίας καρτέλ των εργολάβων συνόδευσε η... εκδήλωση ενδιαφέροντος της Κομισιόν για τα αποτελέσματα της έρευνας. Όπου «ενδιαφέρον», οι ερωτήσεις που θα ακολουθούσαν για την πορεία του χρήματος από διάφορα κοινοτικά πακέτα και άλλα ευρωπαϊκά κονδύλια.

Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, η συνέχεια της υπόθεσης ήταν εξαιρετικά ήπια. Ανακοινώθηκαν μερικά πρόστιμα, σε ήπιους τόνους, ενώ συνοδεύτηκε και από τροπολογία «μερικής» αποποινικοποίησης του καρτέλ.

Φανταστείτε τι είχε να γίνει εάν η υπόθεση βρισκόταν στο επίκεντρο της επικαιρότητας, οι αρχές άνοιγαν τα κιτάπια και ελέγχονταν όλες οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες της χώρας για τα χρήματα που «μάσησαν» από κοινού τα προηγούμενα χρόνια σε βάρος των πολιτών. Και για να συμπληρωθεί η εικόνα, φανταστείτε τι θα συνέβαινε όταν η Κομισιόν θα αποφάσιζε να ερευνήσει τις παραπάνω υποθέσεις και να απαιτήσει πίσω τα χρήματά της.

Το παραπάνω είναι ένα μόνο απλό παράδειγμα, τόσο της σχέσης εξάρτησης που ανέπτυξε η διαπλοκή με το κράτος τις προηγούμενες δεκαετίες, όσο, δυστυχώς, και με ένα τεράστιο έλλειμμα δικαιοσύνης που παγιώθηκε στη χώρα.

Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως είναι πρακτικά αδύνατο, με βάση τον δρόμο που βαδίζουμε, να κοπεί το κεφάλι της διαπλοκής. Όχι μόνο η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση αποφασίσει να βάλει τα χέρια της μέσα στον εγχώριο βόθρο, αποδεχόμενη παράλληλα τις κοινοτικές της υποχρεώσεις.

Ωστόσο, εάν ένα πράγμα μπορεί να συμβεί, και σε κάποιες συμβαίνει ήδη, είναι να εκτεθεί η διαπλοκή στα μάτια των πολιτών. Και έτσι να αυξηθεί η πίεση για έλεγχο και δικαιοσύνη απέναντι σε κάθε σκάνδαλο, από όποια πλευρά κι αν προέρχεται.

Όπως φάνηκε από την στάση των καναλαρχών απέναντι στον διαγωνισμό, χάρη στον φόβο και τις ατσαλοσύνες τους και σε μία διάθεση επιδειξιμανίας του ΣΥΡΙΖΑ, από τα στοιχεία που προκύπτουν από τα... αεροδάνεια που εξετάζει η Επιτροπή για τα δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ, τις δίκες για τα θαλασσοδάνεια και άλλες πρωτοβουλίες, φαίνεται σήμερα καθαρά η διαπλοκή γυμνή, φωτισμένη και λιπαρή.

Έχουμε πλέον μία ξεκάθαρη εικόνα του εσωτερικού κόσμου, ας τον πούμε έτσι, της διαπλοκής μεταξύ τραπεζών, επιχειρηματιών, εκδοτών και Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ κατά τα προηγούμενα χρόνια, που ακόμα προσπαθούν να τον εμφανίσουν ως... αγγελικά πλασμένο.

Αυτή την εικόνα, ως πολίτες, έχουμε υποχρέωση να μην την ξεχάσουμε.

Και ακόμα κι εάν αυτή η κυβέρνηση φοβάται την πτώση της, οφείλει να πέσει παλεύοντας να την εξαφανίσει. Και όχι, απλώς, να θέτει μία σειρά από κανόνες, και να καμώνεται πως ελέγχει την εφαρμογή τους ώστε το παιχνίδι να μην είναι πλέον τόσο εξόφθαλμο.