Μέσα από το φινιστρίνι

Γνωστό  σαν Καστελόριζο ή Μεγίστη, εντοπίζεται μόλις 1,25 ναυτικό μίλι από τις ακτές της Τουρκίας ( απέναντι από την Τουρκική κωμόπολη Κas, 72 ναυτικά μίλια από τη Ρόδο. Το πολύπαθο  ξεχασμένο ακριτικό νησί έχει έκταση λίγο μικρότερη των 9  τετ. χλμ. Είναι το πιο ανατολικό  άκρο της Ελλάδας και της Ευρώπης. Welcome to Europe έγραφε στο πανό που είχε χρόνια υψωμένο- κοιτώντας προς τα Τουρκικά παράλια -  μπροστά στην ψαροταβέρνα του ο ντόπιος ταβερνιάρης. Και από δίπλα μια άλλη επιγραφή με τη φοβερότερη ατάκα  των εποχών:
” Η περιοχή ελέγχεται !   ”   
Σίγουρα, μπορεί να συμπληρώσει κάποιος!  Από ποιόν  και για πόσα χρόνια   είναι το μεγάλο το  ερώτημα ! Τόσο μεγάλο όση και η προβολή αυτού του ακριτικού  νησιού , προεκλογικά !

Στο Καστελόριζο (την εποχή του Τσοβόλα δώστα όλα* )  βρεθήκαμε με ένα δωδεκαθέσιο αεροπλανάκι της Ολυμπιακής. Τόσο μικρό που ο πιλότος είχε ζητήσει από  μένα σαν τελευταία που επιβιβάστηκα να σηκώσω τη σκαλίτσα και να κλείσω μόνη μου την πόρτα πίσω μου! Απογειωθήκαμε  σε ένα  υποτυπώδες  αεροδρόμιο που βρίσκεται 4 χλμ από το λιμάνι και συνδέεται με αυτό με το μόνο ασφαλτόδρομο του νησιού!
Η άλλη επιλογή ήταν 22 ώρες με ένα σαπιοκάραβο   που έφερε το ονόμα μιας  θυγατέρας  του εφοπλιστή Αγούδημου! Σήμερα συνδέεται ακτοπλοϊκώς με τη Ρόδο με γρήγορα σκάφη (2,5 ώρες) το Καλοκαίρι και καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους με το πλοίο Πρωτεύς της ΑΝΕΚ(4,5 ώρες). Καλό  όμως θα ήταν πριν επισκεφτείτε το Καστελόριζο να ενημερωθείτε για τα δρομολόγια γιατί συχνά τα δρομολόγια αλλάζουν ή σταματούν ( όπως  άλλωστε κι ο χρόνος εκεί )
Αν πας εκεί με το  όνειρο να βρεις αμμουδερές παραλίες έχασες! Σε ολόκληρο το νησί κυριαρχεί ο βράχος .

Τις βουτιές σου μπορείς να τις κάνεις από μια τσιμεντένια προβλήτα του Ηotel Megisti  ή αλλιώς κατεβαίνεις τη σκουριασμένη μικρή σκαλίτσα και βρίσκεσαι κατευθείαν  στα βαθειά ( μα πολύ βαθειά λέμε) !  Και σαν απομακρυνόμαστε πολύ  από την ακτή  με στόχο την απέναντι πλευρά του πετάλου του λιμανιού  :   ” Bγείτε να μπει το (v)Romilda” ,  φώναζε τότε από απένανατι ο λιμενάρχης με το κίτρινο το rayban  το γυαλί! Kαι μετά από μισή ωρίτσα : ” Βγείτε να βγεί το (v)Romilda” !   Δεν ξέρω αν γίνεται έτσι ακόμα. Πλάκα είχε πάντως !   Όπως είχε και το γεγονός ότι οι ξαπλώστρες στη συγκεκριμενη παραλία  αδειάζουν εντελώς  κατά τις δώδεκα και μισή! Δεν σας μαρτυράω το γιατί, διότι ο Νεκτάριος μπορεί να έχει αλλάξει ωράριο ή και επάγγελμα γιατί το είχαν πάρει είδηση ως και οι … Αναστασίου !
Irene μη γελάς …   If   I was her , I would have no reason to ever leave the island!

Σε  πλήρεις  απανεμιές  ( όχι σπάνιες )   σαν πέσεις να κολυμπήσεις στο μικρό αυτό λιμάνι έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ” φυσική πισίνα”

Αν βέβαια είσαι δεινός κολυμβητής να φτάσεις ως τις « πλάκες» και να τις κάνεις τις βουτιές σου από κει! Τώρα αν  ξεχαστείς και αργήσεις και κατατρομάξουν οι δικοί σου στη σκέψη πως σε έφαγαν τα ψάρια  ή οι Τούρκοι , δεν ξέρω αν θα βγει η τορπιλάκατος του λιμενικού να σε ψάξει και να σε περιμαζέψει γιατί υποθέτω πως ο Χριστάρας μάλλον θα έχει πάρει μετάθεση μετά από τόσα χρόνια.

Πίστεψε με  στις πάρα πολύ ζεστές καλοκαιρινές μέρες καθόλου ασυνήθιστο καιρικό φαινόμενο οι βουτιές είναι το  μόνο που σε γλυτώνει  από τον καύσωνα.
Και  που είσαι .. σε αυτό το νησί είναι που, τότε τουλάχιστον -έβγαζες λέπια- από το πολύ το ψάρι! Καθόμουν η καλή σου αραχτή στο μπαράκι του Stefano   κι απολάμβανα το πρώτο  ( και απαράμιλλο στη γεύση λέμε) Cappuccino  Freddo της ζωής μου  κι εισέπνεα  θαλασσινό ιώδιο  και γέλαγα με το όνομα τις βαρκούλας  που λικνιζόταν παρα πέρα! Πατρίς Θρησκεία-Οικογένεια. Νηολόγιο Καστελόριζου . Τρελλάθηκα στο γέλιο αλλά δεν μπόρεσα  να αποθανατίσω την απόδειξη ένεκα του ότι η μηχανούλα μου ξεφόρτιστη! Κι εκει  που μάλλωνα τον εαυτό μου γι αυτή μου την αφηρημάδα ξαφνικά τι λες περνάει δίπλα μου ; Αχθοφόρος σπρώχνων καροτσάκι οικοδομής. Από  που από τα σπλάχνα του ξεχείλιζε ένας  τόνος ( σε είδος  αλλά και σε μέγεθος ). Ένας τόνος  ψάρι !  Το ακολούθησα με το βλέμμα και εντόπισα το ταβερνάκι Αθηνά   (του  Γεωργίου Μαύρου).  Περάσαμε  από κει  και μας το  σερβίρησε το  πρώτο μας βράδυ σαν τονοσαλάτα αλλά όχι από αυτή που τρως παντού! Τονοσαλάτα με φρέσκο τόνο που τον είχε ψήσει στα κάρβουνα! Από το ίδιο βράδυ  γίναμε μόνιμοι θαμώνες.  Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το νησί!!!  Μετά … παραγνωριστήκαμε θα έλεγα!

Φορές -φορές όταν βαριόμουν την τονοσαλάτα  κι επειδή  ο η χοληστερίνη μου θα απογειωνόταν δεν καταδεχόμουν ( ppp) την κολοχτύπα που  σερβίριζε το μαγαζί για αλλαγή  ( φοριόταν πολύ  από τότε στο νησί !  )  έτρωγα κολοχτύπα ή άφηνα την παρέα μας  και πήγαινα δίπλα,  εκεί που σύχναζαν και μοιραζόμουν  κεφτεδάκια και  ουζομεζέδες με την Ιρένε  και το Ράινε.  Αυτοί,  πολιτογραφημένοι πια οι δυο τους – μόνιμοι Καστελοριζιοί  κάθε που έπιανε Αύγουστος αφήνανε τη Βέρνη και κατηφόριζαν στα ζεστά για μπανάκια , ούζο και ξεκούραση!  Ενας μικρός παράδεισος.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες  επιλογές βραδινή εξόδου και  φαγητό: η Αλεξάνδρα,  ο «Λαζαράκης», το «Ακροθαλάσσι»  «Της Υπομονής», ο «Μύθος»,  η «Αγορά» και τα «Πλατάνια» στα Χωράφια.

… Στον τοίχο  της ταβέρνας  ζωγραφισμένη μια ξανθιά γοργόνα να διερωτάται: “Ζει το Καστελόριζο; Ζει και βασιλεύει”. Οι κάτοικοι όμως, ονειρεύονταν ταξίδια στην ανατολή. Tι είναι αυτό, ρώτησα ένα παππού που παρακολουθούσε αποσβολωμένος τηλεόραση. “Ασημένια Φεγγάρια”. Τούρκικο. Στο Καστελόριζο όλα είναι εισαγόμενα. Γλυκά, κρέας, τζατζίκι, ντομάτες και τηλεόραση, από Τουρκία. Παρήγγειλα μια χωριάτικη. Το σήριαλ δε μου άρεσε πολύ, οι τούρκικες ντομάτες είχαν ακριβώς την ίδια γεύση! Αλλά  το ψάρι , Ψάρι!
Όλα  εισαγώμενα! ( ακόμα  από ότι διαβάζω) Θα λέγαμε το ψωμί,  ψωμάκι τόσο καιρό που μείναμε αν το ελληνικό κράτος δεν έκανε δωρεά τον φούρνο του νησιού και οι Μύλοι Αγ. Γεωργίου τα πρώτα σακιά αλεύρι. Ακόμα θα το έφερναν οι βαρκάρηδες από το Κας  απέναντι μέσα σε κάτι μαύρες σακούλες σκουπιδιών !
Και  μια  φορές τη βδομάδα ξέβραζαν μαζί και  ομάδες απο  “κορίτσια”  μαζί με έναν τύπο κοντό μαυριδερό με ένα δάχτυλο τη χρυσή την αλυσίδα στο λαιμό, που τις συνόδευε για να τις προσέχει ντε !  Από δεκατριώ  ως εικοσιδιάχρονα κορίτσια  κάθε εθνικότητας.  Ερχόντουσαν για λίγες ώρες , πέρναγαν από το αστυνομικό τμήμα θαρρώ  και  τους πάταγαν μια σφραγίδα στο διαβατήριο -για  να μπορούν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους στην Τουρκία . Οσο να φύγουν  κατάκλεβαν  και τον φουκαρά τον τυφλό , τον μοναδικό περιπτερά στην παραλία.
Οι βάρκες πηγαινοέρχονταν καθημερινά  απέναντι μια φορά το πρωί στο πήγαινε και μια το απόγευμα στο έλα ! Μισή ωρίτσα δρόμος θαλασσινός και είσαι στην Τουρκιά!  Τυπικά με διαβατήριο αλλά και με ταυτότητα  περνάς αν είναι για μονοήμερη επίσκεψη. Για ψύλλου πήδημα!  Αντί για λαική εκεί πήγαιναν  και ψώνιζαν οι Καστελοριζιές  και οι ταβερνιάρηδες τα ζαρζαβατικά τους. Κι εμείς  δυο δερμάτινα μπουφανάκια που τα καταχαρήκαμε  για χρόνια!




Πολλά-πολλά δεν βρείτε αλλά γύρω από το λιμάνι τα ξενοδοχεία και οι καφετέριες έχουν γραφικότατα  stand που δημιουργούν μια έξοχη ατμόσφαιρα. Τόσο απλά και τόσο όμορφα. Το πρωί ένα καφεδάκι, μετά μπανάκι , το μεσημέρι μια μπυρίτσα στην ξαπλώστρα ,  σταυρόλεξα αγκαλίτσες,  το σούρουπο βόλτα και απεριτίφ και το βραδάκι, ποτάκι στα ρομαντικά … Πλήρες πακέτο…




Κοσμικότητες δεν έχει στο νησί …   Είναι για ανεμελιά! Για τους εραστές της  θάλασσας και της φύσης !
Παρ όλο που είναι τόσο δα σε έκταση και δεν έχει αμμουδερές παραλίες εκτός από τα άπατα καταγάλανα κρύα νερά  έχει και  τα αξιοθέατα του.

Το Φρούριο Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη  μαγνητίζει το βλέμμα του επισκέπτη και του φωτογραφικού φακού του. Χτίστηκε τον 14^ο αιώνα πάνω σε έναν βραχώδη λόφο με κοκκινωπό χρώμα. Από το ψηλότερο σημείο του φρουρίου μπορείτε να απολαύσετε ανυπέρβλητη θέα. Κάτω από το κάστρο βρίσκεται ένας τάφος, δωρικής περιόδου, λαξευμένος σε βράχο παρόμοιος με αυτόν που έχει βρεθεί στη Λυκία της Μικράς Ασίας.
Το Παλαιόκαστρο :  Xτισμένο στην κορυφή του βουνού Βίγλα και αποτελεί σπουδαίο αξιοθέατο. Πρόκειται για δωρική ακρόπολη του 3^ου αιώνα π.Χ από την οποία σώζονται σημαντικά τμήματα του τείχους, σκαλοπάτια και ένας αρχαίος πύργος. Σώζεται επιγραφή που περιλαμβάνει τον όρο Μεγίστη.
Oι  Αχέρες. Δέκα δεξαμενές νερού οι οποίες χτίστηκαν κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας και συνέλλεγαν το νερό της βροχής. Βρίσκεται κάτω από το Παλαιόκαστρο.

Εκκλησία Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης: η μητρόπολη του νησιού. Με πολλά γοτθικά στοιχεία πάνω της και τη στέγη να στηρίζεται σε 12 γρανιτένιους κίονες που μεταφέρθηκαν από το ναό του Απόλλωνα, από τα Πάταρα της Λυκίας.
Το μοναδικό , ανάμεσα τους   και πιο εντυπωσιακό κατά την άποψη μου,  γι αυτό και το άφησα τελευταίο  για να μείνετε με τη γλύκα,  είναι  η Γαλάζια Σπηλιά ή Blue Grotto

Από τους ντόπιους βαρκάρηδες θα την ακούσετε σαν Φωκιαλή  γιατί συχνά μέσα της θα δείτε φώκιες!  Η Γαλάζια Σπηλιά είναι – αν όχι η ομορφότερη -μια από τις ομορφότερες ενάλιες σπηλιές της Μεσογείου. Όταν  το κύμα το επιτρέπει  οι ντόπιοι και οι τουρίστες μπορούν να μπαίνουν από την είσοδο της στη σπηλιά γίνεται με μικρές βάρκες. Οι βάρκες ξεκινούν από το λιμάνι του Καστελόριζου. Αν η παλίρροια δεν επιτρέπει την είσοδο  της βάρκας στη σπηλιά τότε μην αγχώνεστε. Μπαίνετε κολυμπώντας. Γενικά καλό είναι να έχει κάποιος μαζί του μάσκα, βατραχοπέδιλα και αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή ή βιντεοκάμερα! Πιστέψτε με σίγουρα θα σας χρειαστεί αφού το θέαμα σε κάνει να θέλεις να πας ξανά και ξανά…

Το Καστελόριζο στην επικαιρότητα μιας και πέρασε από κει η φλόγα της επικείμενης Ολυμπίαδας στο Λονδίνο. Οι μόνιμοι κάτοικοί του όμως  παρά την ομορφιά του τόπου τους είναι αποκομένοι , ξεχασμενοι και στα ίδια προβλήματα όπως και πριν πολλά χρόνια. Πέρασαν και θα περάσουν πολλοίμ .. Ολοι να  κάνουν τη δουλειά τους.. να εξυπηρετήσουν τα μικρά ή μεγάλα τους συμφέροντα … να προβληθούν και μόνο.
Κρίμα δεν είναι τέτοια ομορφιά  να πηγαίνει χαμένη;

.
.
Ο καιρός μας,  άστατος,  μας  …  φέρνει πίσω στις λιακάδες, εγώ όμως σταθερή στα λόγια μου,  σκάλισα τα στενά της μνήμης μου  και σας μίλησα για το Καστελόριζο  όπως πρόσφατα υποσχέθηκα.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι , γιατί να μην πάμε εκεί το Καλοκαίρι; Θέλω πάλι, ναι! Aσχημα θα είναι;   Πάμε Ελλάδα ! Ασε τα κοσμοπολίτικα σοκκάκια της Μυκόνου και πάμε Καστελόριζο.  Αν δεν το  έχουν  τσα κρυφά,  ξεπουλήσει κι αυτό στο όνομα  μιας  … Αλλαγής,  όπως την εννοούν μονάχα αυτοί!

* Και στους Καστελοριζιούς είχε δώσει θυμάμαι τότε : ένα … πιάνο με … ουρά!
Κυριολεκτώ !!!  Ήταν για  να  σβύσουν οι μνήμες τους;   ΄Ηταν για να τους πάρουν τα ψηφουλάκια; Δεν ξέρω!   Σήμερα  είναι καθηερινά στην τηλεόραση. Γιατί άραγε;
ΑΠΟ  http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/

 http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/2012/05/17/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B9/