Στην αρχή ο Λεουτσάκος μου έφερνε στο μυαλό την εικόνα ενός παγονιού που ανοίγει την ουρά του αλλά όλο και κάτι άλλο μου θύμιζε...τον Πόλντο
Στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του «όχι», στις 3 Ιουλίου, θυμάμαι τον Λεουτσάκο να περνάει με ύφος πολιτικάντη του ’60 ανάμεσα από το πλήθος, να χαιρετάει δεξιά κι αριστερά χωρίς να παίρνει απάντηση. Έρχεται και σ” εμάς. Σκύβω στη γυναίκα μου, της λέω στο αφτί «ωχ, κοίτα ποιος μας έτυχε!», γελάσαμε κι οι δυο, εκείνος χάιδεψε το κεφάλι της κόρης μου περνώντας (είπαμε, πολιτικάντης του ’60) και συνέχισε το δρόμο του ανάμεσα στο πλήθος. Μοιράζοντας χαμόγελα, μπας και μαζέψει ψήφους, ανάμεσα στους συγκεντρωμένους του «όχι» που ήταν του ελληνικού λαού και καθόλου δική του ιδιοκτησία.
Του Νίκου Μωραΐτη στο altsantiri
Πώς τα πολιτικά «ζόμπι» έγιναν τιμητές του «όχι» μου, του «όχι» σου, του «όχι» μας;
Θυμάμαι ένα φίλο στις εκλογές του Ιανουαρίου, να μου λέει: «Πώς μπορείς να ψηφίσεις ένα κόμμα που έχει μέσα του τέτοια ζόμπι;». Και να μου παραθέτει δηλώσεις του Λαφαζάνη, του Στρατούλη, του Λεουτσάκου.
Του εξηγούσα ότι, όπως ένας σοβαρός νεοδημοκράτης είναι αναγκασμένος να δεχτεί στο κόμμα του τον Άδωνη, την Βούλτεψη, τον Βορίδη, χωρίς να ταυτίζεται με το ήθος τους, έτσι και ένας σοβαρός ψηφοφόρος του Σύριζα είναι αναγκασμένος να δεχτεί αυτούς χωρίς να ταυτίζεται ούτε με τις απόψεις τους ούτε με την αισθητική τους. Καλώς ή κακώς έτσι συμβαίνει στα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα.
Τώρα, που αυτά τα ίδια πρόσωπα αναδείχθηκαν σε διασπαστές του Σύριζα και συγκρότησαν δικό τους πολιτικό φορέα, τι έγινε ξαφνικά;
Πως οι ανυπόληπτοι έγιναν ρυθμιστές του πολιτεύματος; Πώς έγιναν φερέγγυοι συζητητές; Πώς απέκτησαν άπλετο τηλεοπτικό χρόνο απλώς και μόνο για να κάνουν κακό στο Σύριζα; Πώς τα πολιτικά «ζόμπι» έγιναν τιμητές του «όχι» μου, του «όχι» σου, του «όχι» μας;
Γιατί Αριστερά, κατά τη γνώμη τους, είναι ένας ωραίος περίπατος στο πάρκο και όχι να βάλεις το χέρι σου μες στα σκατά για να σώσεις κάτι μεγαλύτερο από τη δημοτικότητά σου: τη χώρα σου.
Στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του «όχι», στις 3 Ιουλίου, θυμάμαι τον Λεουτσάκο να περνάει με ύφος πολιτικάντη του ’60 ανάμεσα από το πλήθος, να χαιρετάει δεξιά κι αριστερά χωρίς να παίρνει απάντηση. Έρχεται και σ” εμάς. Σκύβω στη γυναίκα μου, της λέω στο αφτί «ωχ, κοίτα ποιος μας έτυχε!», γελάσαμε κι οι δυο, εκείνος χάιδεψε το κεφάλι της κόρης μου περνώντας (είπαμε, πολιτικάντης του ’60) και συνέχισε το δρόμο του ανάμεσα στο πλήθος. Μοιράζοντας χαμόγελα, μπας και μαζέψει ψήφους, ανάμεσα στους συγκεντρωμένους του «όχι» που ήταν του ελληνικού λαού και καθόλου δική του ιδιοκτησία.
Πώς τα πολιτικά «ζόμπι» έγιναν τιμητές του «όχι» μου, του «όχι» σου, του «όχι» μας;
Θυμάμαι ένα φίλο στις εκλογές του Ιανουαρίου, να μου λέει: «Πώς μπορείς να ψηφίσεις ένα κόμμα που έχει μέσα του τέτοια ζόμπι;». Και να μου παραθέτει δηλώσεις του Λαφαζάνη, του Στρατούλη, του Λεουτσάκου.
Του εξηγούσα ότι, όπως ένας σοβαρός νεοδημοκράτης είναι αναγκασμένος να δεχτεί στο κόμμα του τον Άδωνη, την Βούλτεψη, τον Βορίδη, χωρίς να ταυτίζεται με το ήθος τους, έτσι και ένας σοβαρός ψηφοφόρος του Σύριζα είναι αναγκασμένος να δεχτεί αυτούς χωρίς να ταυτίζεται ούτε με τις απόψεις τους ούτε με την αισθητική τους. Καλώς ή κακώς έτσι συμβαίνει στα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα.
Τώρα, που αυτά τα ίδια πρόσωπα αναδείχθηκαν σε διασπαστές του Σύριζα και συγκρότησαν δικό τους πολιτικό φορέα, τι έγινε ξαφνικά;
Πως οι ανυπόληπτοι έγιναν ρυθμιστές του πολιτεύματος; Πώς έγιναν φερέγγυοι συζητητές; Πώς απέκτησαν άπλετο τηλεοπτικό χρόνο απλώς και μόνο για να κάνουν κακό στο Σύριζα; Πώς τα πολιτικά «ζόμπι» έγιναν τιμητές του «όχι» μου, του «όχι» σου, του «όχι» μας;
Σσσσσσς.Μην τους πείτε διασπαστές.Είναι οι «γνήσιοι αριστεροί».Άσπιλοι.
Γιατί Αριστερά, κατά τη γνώμη τους, είναι ένας ωραίος περίπατος στο πάρκο και όχι να βάλεις το χέρι σου μες στα σκατά για να σώσεις κάτι μεγαλύτερο από τη δημοτικότητά σου: τη χώρα σου.
Στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του «όχι», στις 3 Ιουλίου, θυμάμαι τον Λεουτσάκο να περνάει με ύφος πολιτικάντη του ’60 ανάμεσα από το πλήθος, να χαιρετάει δεξιά κι αριστερά χωρίς να παίρνει απάντηση. Έρχεται και σ” εμάς. Σκύβω στη γυναίκα μου, της λέω στο αφτί «ωχ, κοίτα ποιος μας έτυχε!», γελάσαμε κι οι δυο, εκείνος χάιδεψε το κεφάλι της κόρης μου περνώντας (είπαμε, πολιτικάντης του ’60) και συνέχισε το δρόμο του ανάμεσα στο πλήθος. Μοιράζοντας χαμόγελα, μπας και μαζέψει ψήφους, ανάμεσα στους συγκεντρωμένους του «όχι» που ήταν του ελληνικού λαού και καθόλου δική του ιδιοκτησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου